ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 9
คิมบอมที่มาหาดงเฮที่บ้านแต่ไม่เจอดงเฮ ยูริจึงต้อนรับ ยูริดูท่าทางของคิมบอมก็รู้ว่าคิมบอมนั้นชอบลูกชายของตัวเอง
“ดงเฮยังไม่กลับเลยจ๊ะ แต่เห็นบอกว่าจะกลับวันนี้”
“ครับ”
คิมบอมตอบออกมาอย่างสุภาพ
“น้าขอถามเราอย่างหนี่งได้ไหม”
“ได้ครับ”
“เรารักดงเฮมากแค่ไหน”
คำถามของยูริทำให้คิมบอมอึ้งไปชั่วขณะ
“ผมชอบดงเฮมากครับ มากที่ผู้ชายคนหนึ่งยอมทำทุกอย่างให้คนที่เรารักครับ และความรักของผมก็ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบแต่มันเกิดจากส่วนลึกในจิตใจของผมที่มีต่อดงเฮครับ แค่ผมเห็นดงเฮเจ็บผมก็เจ็บเหมื่อนกันครับ ผมอยากเป็นคนที่ทำให้ดงเฮยิ้มได้”
คิมบอมตอบจากใจจริงทำให้ยูริตัดสินใจเล่าเรื่องของดงเฮ
“ที่ดงเฮเป็นแบบนี้ก็เพราะดงเฮยังรักคิบอมและลืมคิบอมไม่ได้ คิบอมเป็นคนที่ดงเฮรักมากที่สุดและคำมั่นสัญญาที่ทั้งคู่ให้กันไว้ ก่อนที่คิบอมและดงเฮจะจากกัน ตอนนั้นน้ากับแม่ของคิบอมไม่อยากให้ทั้งคู่รักกัน เพราะน้าคิดว่าความรักแบบนี้เป็นสิ่งที่ผิดและเป็นอารมณ์ชั่ววูบมันไม่ใช่ความรักที่จะควรเกิดขึ้นในสังคมเกาหลี แต่น้าก็คิดผิดที่จับทั้งสองแยกจากกัน”
ยูริพูดแค่นั้นก็เงียบลง คิมบอมที่ได้ความจริงทั้งหมดก็รู้สึกเจ็บอยู่ในอก
“แล้วตอนนี้คิบอมไม่กลับมาหาดงเฮหรอครับ”
“น้ากับแม่ของคิบอมตกลงไว้ว่าจะไม่ติดต่อกันอีกและน้าก็คิดว่าตอนนี้คิบอมคงลืมดงเฮไปแล้ว”
“ถ้าน้ายูริยอมอนุญาตให้ผมคบกับดงเฮ ผมจะทำให้ดงเฮลืมคิบอมผุ้ชายคนนั้นให้ได้และจะทำให้ดงเฮมีความสุข”
คิมบอมตอบออกมาอย่างหนักแน่นและตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกอย่างให้ดงเฮลืมคิบอมให้ได้
“น้าไม่ห้ามเราหรอกนะ ถ้าเรารักดงเฮจากใจจริงและมันเกิดจากความรักของเรา ถึงมันจะเป็นสิ่งที่น้ารับไม่ได้ น้าก็จะยอมรับขอแค่ให้ดงเฮมีความสุขก็พอ”
คำตอบของยูริทำให้คิมบอมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
เสียงรถของคิบอมทำให้คนในบ้านต่างมองออกมาดูและรู้ว่าดงเฮและแทมินคงกลับมาจากการไปเที่ยว แทมินที่วิ่งเข้ามาในบ้านอารมณ์ดีที่ทำให้แจจุงและยุนโฮมองหลานด้วยความหมั่นไส้
“กลับจากเที่ยวดูท่าทางมีความสุขมากนะถึงได้ยิ้มขนาดนี้”
แจจุงกัดออกมา
“ก็มีความสุขมากซิครับน้าแจจุง”
แทมินพูดจบก็กระโดดลงไปนั่งข้างยูริและกอดเอวผู้เป็นแม่อย่างอ้อนๆ
“แล้วพี่ดงเฮล่ะลูก”
“เดี๋ยวเข้ามาครับแม่”
สิ้นเสียงแทมินดงเฮก็เดินยิ้มเข้ามาที่มีคิบอมเดินถือกระเป๋าตามหลังมา ยูริ แจจุงที่เห็นดงเฮเดินมากับชายหนุ่มอีกคนและยิ้มได้ขนาดนี้ทำให้ทั้งคู่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้เป้นคิบอมเพราะมีไม่กี่คนที่จะทำให้ดงเฮยิ้มได้และเข้าใกล้ได้ขนาดนี้
“ทิ้งให้พี่ถือกระเป๋าคนเดียวเลยนะ”
“ใครว่าพี่ดงเฮถือกระเป๋ามาคนเดียว ยังมีพี่คิบอมถือมาให้พี่อีกคน”
แทมินเถียงกลับ คิบอมจึงวางกระเป๋าและสวัสดียูริและแจจุง
“”ดีครับน้ายูริ น้าแจจุง”
“ดีจ๊ะ คิบอม”
ยูริพูดออกมาและมองดูดงเฮที่ยืนเกาะแขนคิบอม
“คิบอมนั่งก่อนนะ เดี๋ยวเค้าไปเอาน้ำมาให้”
คิบอมยิ้มให้กับดงเฮ ดงเฮจึงเดินเข้าไปในครัว
“แทมินเราเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องก่อนไป”
“ครับแม่”
แทมินรับคำและลุกขนของขึ้นบนห้อง ดงเฮที่เข้าไปเอาน้ำมาให้คิบอมออกมาพอดีและนั่งลงข้างคิบอม
“คิบอมดื่มน้ำก่อนนะ”
คิบอมรับแก้วน้ำจากดงเฮมาดื่ม คิบอมที่เห็นคิมบอมนั่งอยู่จึงกล่าวทักทาย
“เรามาหาดงเอหรอคิมบอม”
“ครับอาจารย์ แต่ผมว่าจะกลับแล้วครับ”
คิมบอมตอบออกมาด้วยความเจ็บปวดที่มีอยู่เต็มหัวใจที่เห็นดงเฮดูมีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่กับคิบอม คิมบอมจึงหันไปลายูริกับดงเฮ
“ผมก็ตัวกลับก่อนนะครับ”ยูริยิ้มให้เป็นการรับรู้ “ดงเฮผมกลับก่อนนะแล้วเจอกันที่มหาลัยนะ”
คิมบอมบอกกับดงเฮ ดงเฮจึงยิ้มให้กับคิมบอม
นี้เป้นรอยยิ้มแรกที่ผมได้จากเค้า ทั้งที่ผมรอมานานแสนนาน แต่ทำไมรอยยิ้มนี้ทำให้ผมเจ็บเหลือเกิน เจ็บเกินที่จะทนไหว ถ้ามันจะไม่ทำให้ผมเจ็บถ้ารอยยิ้มนั้นมาจากผมเองไม่ใช่มาจากผู้ชายที่ชื่อคิมคิบอมคนนั้น
หลังจากที่คิมบอมกลับไปแล้ว ยูริจึงหันมาคุยกับคิบอม
“แล้วตอนนี้เราทำอะไรอยู่”
“ตอนนี้ผมเป็นอาจารย์พิเศษอยู่ที่มหาลัยของดงเฮครับ”
“อืม แล้วแม่ของเราเป็นอย่างไงมั้งง”
“สบายดีครับน้ายูริ”
“งั้นน้าฝากความคิดถึงแม่เราด้วยนะ”
“ครับ”
ยูริที่สังเกตตลอดเวลาที่เห็นคิบอมกับดงเฮนั่งกุมมือกันอยู่ตลอดเวลาและหันมายิ้มให้กัน
“น้ายูริครับ ผมมีเรื่องจะขอน้ายูริครับ”
“ว่ามาซิคิบอม”
ยูริยิ้มให้กับคิบอม คิบอมจึงตัดสินใจพูดออกมาและกุมมือของดงเฮเอาไว้แน่น
“ผมอยากจะให้น้ายูริอนุญาตให้ผมกับดงเฮคบกันครับ”
ยูริที่ได้ฟังก็เงียบลงและพูดออกมา
“ถ้าเราสองคนมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่เราสองคนเลือกจะทำให้เรามีความสุขและจะไม่ทำให้เราผิดหวังและเสียใจทีหลัง น้าก็จะไม่ห้ามนะ ขอแค่เราสองอยู่ในขอบเขตและอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ก้พอ”
ยูริบอกออกมาทำให้คิบอมและดงเฮยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ดงเฮจึงเข้าไปกอดแม่
“ขอบคุณมากครับแม่ ที่เข้าใจในตัวผม”
ดงเฮบอกออกมาทั้งน้ำตา
“คิบอมขับรถดีๆนะ”ดงเฮที่ออกมาส่งคิบอมที่รถ
“ครับเจ้าหญิงของผม แต่คิบอมขอกำลังใจขับรถหน่อยซิครับ”
คิบอมอ้อนดงเฮและชี้มาที่แก้มป่องๆของตัวเอง ดงเฮเห้นท่าอ้อนของคิบอมที่ดูน่ารักก็ขอตามใจซักหน่อย
“อย่างนี้มีกำลังใจขับรถหน่อยฎ
คิบอมบอกออกมาและหันไปหอมแก้มของดงเฮ
“กลับได้แล้ว”
ดงเฮที่โดนคิบอมหอมแก้มก็ผลักให้ชายหนุ่มขึ้นรถ
“พรุ่งนี้คิบอมมารับนะ”
คิบอมบอกออกมาดงเฮจึงยิ้มรับเป้นคำตอบ คิบอมจึงหันมาจุ๊ฟอีกที
คิมบอมที่ออกมาจากบ้านของดงเฮที่เห็นท่าทางของดงเฮมีความสุข ยิ้มได้ที่ได้อยู่กับคิบอม ทำให้คิมบอมเจ็บตรงที่หัวใจกับความจริงที่เกิดขึ้น
“ผมคงไม่มีสิทธิ์ไปยืนข้างคุณอีกแล้ว เพราะทุกอย่างตอนนี้มันก็ฟ้องอยู่แล้วว่าเค้ามีค่าสำหรับคุณมากแค่ไหน ถึงทำให้คุณยิ้มได้และหัวเราะในเวลาที่คุณอยู่กับเค้า ถึงไม่ว่าผมจะพยายามทำอย่างไงก็ตามผมคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะได้แบบผุ้ชายคนนั้นเลย”
คิมบอมที่คิดอยู่ในใจที่ได้เห็นภาพเวลาดงเฮที่อยู่กับคิบอม ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจตัวเองตอนนี้ที่มีความน้อยเนื้อต่ำใจที่ดงเฮไม่เคยเห้นคุณค่าในตัวเองเลย
คิบอมที่ขับรถไปรับดงเฮที่บ้านและพามหาลัยพร้อมกัน เหล่านักศึกษาที่เห็นอาจารย์สุดหล่อของมหาลัยกับเด็กหนุ่มที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างดงเฮก็พากันอึ้งและคาดไม่ถึงว่าทั้งคู่จะนั่งรถมาด้วยกัน
“เชิญครับเจ้าหญิงของผม”
คิบอมเปิดประตูออกมา
“นี่คิบอมไม่อายเค้าบ่งหรอ คิบอมเป้นอาจารย์นะ”
“ไม่ครับ ก้คิบอมทำให้แฟนของคิบอมนี้ครับ”
“คิบอมอ่ะ”
ดงเฮบอกอย่างเขินอาย
สิ่งที่คิบอมได้ทำให้กับดงเฮและท่าทางของดงเฮที่มีต่อคิบอมทำให้ซองมินและเรียวอุคที่นั่งมองดูอยู่ตรงโต๊ะม้าหินที่นั่งดูทั้งคู่ปฎิบัติให้กัน ทำให้ทั้งซองมินและเรียวอุคตาค้างไม่เชื่อสายตาตัวเอง คิบอมและดงเฮที่เดินมาที่โต๊ะที่ซองมินและเรียวอุคอยู่และความหวานที่ทั้งคู่ทำให้กัน ทำให้ซองมินและเรียวตาค้างอีกรอบ
“เดี๋ยวตอนกลางวันคิบอมมารับไปทานข้าวนะ”
“ฮ่ะ”
“-๐-/-๐-”
เมื่อคิบอมเดินออกไป ซองมินกับเรียวอุคจึงจับดงเฮให้นั่งลงและซักไซ้ถามดงเฮเสมื่อนว่าดงเฮเป้นนักโทษที่ทำผิดมา
“ดงเฮหมายความว่าไง”
“แกกับอาจารย์คิบอมเป็นแฟนกกันหรอ”
“นี่แกสองคนแย่งกันถามทำไม”
“แกก้ตอบมาซิ”
“ก้อย่างที่แกสองคนคิดนั้นแหละ”
“-๐-/-๐-”
ดงเฮตอบแค่นั้นก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้ซองมินและเรียวอุคอึ้งอยู่กับคำตอบที่ได้ยินและก็วิ่งตามดงเฮออกไป
“นี่ดงเฮแกมาเล่าให้ชั้นสองคนฟังก่อน”
สองเสียงที่ตต่างกันเรียกดงเฮและวิ่งตามไปทำให้นักศึกษาแถวนั้นต่างพากันมองสามเพื่อนซี้วิ่งไล่กวดกัน
………………………………………………………………………………………
ไรเตอร์ขอคุย
*อัพจบอีกตอน เป็นไงบ้างจ๊ะตอนนี้ หวานพอไหม*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะ จะบอกว่ายังมีหวานอีกเยอะสำหรับคิบอมดงเฮจ้า*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น