คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {OS} :Time Less:Track รักกันเมื่อยังหายใจ
{OS} :Time Less:
:Track: รักกันเมื่อยังหายใจ
:Couple: Kaihun
ตายจากกันไม่รู้วันใด......รักกันเมื่อยังหายใจ
ทำไมชีวิตรักของผม ชีวิตคู่ของผมมันกลับไม่เหมือนเดิม มันไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนที่เราสองคนต่างรักกันมาก ทำเพื่อกันทุกอย่าง ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันแต่ตอนนี้ความรักของเราสองคนกลับเจือจางลง
ในทุกๆวันเราสองคนต่างมีเสียงทะเลาะ ขัดแย้งกันทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่เราจะคุยกันดีๆผมพยายามจะทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม ไม่โมโห ไม่เอาแต่ใจแต่ผมกลับทำไม่ได้เมื่อเห็นเขาไม่ใส่ใจในสิ่งที่ผมทำให้เลย
ทุกอย่างที่ทำลงไปมันกลับไม่มีค่า ไร้ความหมายกับเขา ทั้งที่ผมตั้งใจทำให้เขาสุดหัวใจ
และนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องมานั่งรอจงอินกลับบ้านที่นี้ปาไปสามทุ่มแต่จงอินก็ยังไม่กลับ โทรไปหากลับไม่มีเสียงตอบรับทั้งที่โทรศัพท์ก็เปิดเครื่องไว้ หน่ำซ้ำยังปิดเครื่องหนีผมอีก ทำไมจงอินทำกับผมแบบนี้ ความรักที่เราเคยมีให้กันมันไม่มีค่าแล้วใช่ไหม
แอ๊ด
เสียงประตูที่ถูกเปิดทำให้เซฮุนรีบเช็ดน้ำตาลวกๆและลุกขึ้นเดินเข้ามาหาจงอินที่เพิ่งกลับมาถึงด้วยสภาพเมามาย เซฮุนจะเดินเข้าไปประคองแต่กลับถูกจงอินผลักให้ออกห่างจากกาย เซฮุนมองตามทั้งน้ำตาอย่างเจ็บปวด
จงอินคนเดิมของเขาไม่มีอีกแล้ว ไม่มีจงอินคนแสนดีให้กับเซฮุนคนนี่อีกแล้ว
จงอินสภาพที่เมามายเดินมาล้มตัวนอนบนเตียงอย่างหมดสภาพ เซฮุนเดินเข้ามาจัดท่านอน ถอดเนทใทให้จงอินได้นอนสบายขึ้น เดินไปหยิบกะละมังใส่น้ำ ผ้าผืนเล็กมาเช็ดตัวให้จงอินได้รู้สึกสบายตัว ไม่เหนียวเนื้อเหนียวตัวที่มือไม้ของจงอินปัดป่ายอย่างน่ารำคาญแต่เซฮุนกลับตั้งใจทำให้จงอินจนร่างสูงหลับไปเพราะฤทธิ์แฮลกฮฮล์อ
น้ำใสๆรื้อไหลออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย สายตาที่ที่เคลือบไปด้วยน้ำตาทอดมองคนรักเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทนกับความรู้สึกที่ถูกละเลยจากชายคนรักที่ขึ้นชื่อว่าสามี ความรักที่ถูกลืมเลือนจนไม่มีค่าในตอนนนี้
“จงอินก็รู้ว่าความรักของเราไม่มีใครยอมรับ ความรักมันไม่มีทางเป็นไปได้”
“ขอแค่เรารักกัน แค่เรามีกันเราสองคนก็รักกันได้ ผมรักเซฮุน เซฮุนรักผมแค่นี้เราก็รักกันได้แล้ว”มือใหญ่จับมือเล็กมากุมวางที่หน้าอกด้านซ้าย “เชื่อความรักของผมที่มีให้กับเซฮุน เชื่อในตัวผู้ชายคนนี้ว่ารักเซฮุนหมดหัวใจ จะไม่ทำให้เซฮุนต้องร้องไห้เสียน้ำตาเพราะผมเด็ดขาด”เซฮุนยิ้มทั้งน้ำตาและสวมกอดชายหนุ่มที่จะไม่กลัวอะไร จะฝ่าฟันอุปสรรคในความรักครั้งนี้ไปด้วยกัน
“จงอินผิดสัญญา จงอินทำตามสัญญาที่ให้เขาไว้ไม่ได้”อดีตที่แสนหวานทีแตกต่างกับวันนี้สิ้นเชิง เซฮุนได้แต่กอดเข่าก้มหน้าซุกหน้าร้องไห้อย่างเจ็บปวดกับคำสัญญา
คำสัญญาที่ถูกละเลย ถูกลืมไปจากหัวใจของใครอีกคน
อาหารเช้าที่เต็มไปด้วยความเงียบ อึดอัด มีแต่ความเงียบปกคลุมคนทั้งคู่ เซฮุนเอาแต่เขี่ยอาหารในจาน สายตากลมนิ่งได้แต่มองคนรักที่เอาแต่ดื่มกาแฟ ไม่สนใจจะเอ่ยถาม พูดอะไรสักอย่าง ความเย็นชาของจงอินมันยิ่งให้ความอดกลั้นของเซฮุนหมดลง
เคร้ง
เสียงช้อนกระแทกลงจานอย่างแรง จงอินได้แต่ช้อนตาขึ้นมามองเซฮุนและส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ มันยิ่งทำให้เซฮุนนั้นหมดขีดจำกัดของความอดทน
“เบื่อกันมากใช่ไหม ถ้าเบื่อกันมากก็เลิกกันไปเลย ไม่ต้องมีใครมานั่งทนเจ็บทนเบื่อกันแบบนี้!!!”เซฮุนระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างสุดกลั้น จงอินถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างระอา ลุกขึ้นหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้บนเก้าอี้เดินออกจากห้องแต่กลับถูกเซฮุนกระชากแขนเอาไว้ สีหน้าเรียบนิ่งหันมามองอย่างเบื่อหน่าย
“ผมไม่มีเวลามาทะเลาะกับคุณ ผมมีงานต้องทำมากมาย”เสียงนิ่งเย็นชาว่าออกมา
“งานมันมีค่ามากกว่าผมใช่ไหม ผมไม่มันไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญสำหรับคุณในตอนนี้ของคุณเลยจงอิน ”เสียงสั่นเต็มไปด้วยน้ำตาบนใบหน้าหวานสวย จงอินยืนนิ่งมองคนตรงหน้า ใบหน้าหวานเคลือบไปด้วยน้ำตา จงอินไม่พูดอะไรแกะมือบางออกจากแขนตัวเองและเดินออกไป “ถ้าคุณต้องการแบบนี้เราจบกัน เราเลิกกัน ผมจะไม่ทนต่อไปอีกแล้ว”เซฮุนทรุดลง ตะโกนไล่หลังอย่างหมดแรงพร้อมกับน้ำตาที่เป็นสิ่งเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนกับเซฮุนตอนนี้
จงอินออกมาขึ้นรถ หน้าฟุบลงพวงมาลัย เขาเจ็บปวดไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นในทุกวัน จะต้องมาทะเลาะกับเซฮุนทุกวันในเรื่องเดิมๆ ทุกๆอย่างดูแย่ลงมากกว่าที่เขาคิด แค่ทำงานอย่างเดียวก็เหนื่อย หนักมากพอแล้ว ยังต้องมาทะเลาะกับเซฮุนในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมมีงานมากมายที่ต้องทำเพื่อเป็นหลักประกันชีวิตในภายภาคหน้าที่มั่นคงของผมกับเซฮุน แต่ทำไมเซฮุนไม่คิด ไม่เข้าใจในสิ่งนี้เลย ผมทำทุกอย่างก็เพื่อเขา ทำเพื่ออนาคตของเราสองคน แต่เซฮุนกลับมองว่าผมรักงานมากกว่าเขา ทั้งที่ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย
ตั้งแต่เช้าที่ทะเลาะกับจงอิน เซฮุนก็เอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอน กอดกรอบรูปถ่ายเอาไว้เมื่อตอนยังรักกัน ตอนที่มีความสุขด้วยกัน แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีแล้วความสุขเหล่านั้น มันมีแต่ความเศร้า ความเจ็บปวดที่มาแทนที่ความสุข
ภาพในอดีตที่เต็มไปด้วยความสุขย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ ความทรงจำแสนสวยงามที่มันทำให้เซฮุนยิ้มออกมาทั้งน้ำตาที่กอดรูปเอาไว้แน่น
“ปล่อยเขานะจงอิน”เสียงหวานใสเอ่ยบอกออกมาทั้งรอยยิ้มที่ถูกร่างสูงรวบกอดอยู่ในอก จมูกโด่งซุกไซร์จูบไปทั่วใบหน้าหวาน ซอกคอระหง
“เมียผมหอมจริงๆอย่างนี้ต้องจัดการรอบสองรอบ”เสียงกรุ้มกริ้มเอ่ยบอกออกมา สายตาเจ้าชู้เป็นประกาย
“ไม่เอานะ จงอินปล่อยเขา”เสียงหวานร้องโวยวายเมื่อโดนร่างสูงพาเข้าไปในห้องและจัดการฟัดตามที่ปากบอก
“เขางอนจงอินแล้ว”ใบหน้าหวาน ปากอมชมพูว่าอย่างงอนๆที่โดนสามีนั้นจัดการไปสองรอบ จงอินยิ้มกริ้มและกดจูบแก้มอย่างสุดรัก
“อย่างอนผมเลยนะ ผมทำลงไปเพราะผมรักเซฮุน ผมรักเซฮุนผมถึงอยากมอบความสุขให้กับเซฮุนบ้าง”
“ความสุขที่ตัวเองได้ฝ่ายเดียวซิ”เสียงงอนๆบอกออกมาที่พลิกกายเข้าหา
“เซฮุนก็มีความสุขไม่ต่างจากผมเหมือนกัน ผมรู้นะว่าคุณก็มีความสุขเหมือนกันที่ผมให้”น้ำเสียงอบอุ่นบอกพร้อมกับมือลูบกลุ่มผมนิ่ม ริมฝีปากกดจูบหน้าผากอย่างสุดรัก รั้งร่างบางเข้ามากอดแนบชิดมอบความอบอุ่น ถ่ายทอดความรักให้คนในอ้อมกอดรู้ว่าเขานั้นรักเซฮุนมากแค่ไหน
“ผมรักเซฮุนนะครับและจะไม่มีวันเลิกรักเซฮุนได้”
“คำว่ารักของจงอินผมยังเชื่อได้ไหม”เสียงอ่อนล้าบอกอย่างหมดแรง มือกอดกรอบรูปไว้แน่นทั้งน้ำตาก่อนที่จะหลับไปทั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรับไหว
สองเท้ารีบวิ่งพาตัวเองมายังห้องฉุนเฉินของโรงพยาบาลเมื่อได้รับสายจากพี่ชายของเซฮุนว่าเซฮุนถูกพาส่งมายังโรงพยาบาล จงอินก็ทิ้งงานบึ้งรถมายังโรงพยาบาลทันที ในใจได้แต่กลัวหวาดหวั่น เป็นห่วงเซฮุนมากที่สุดเมื่อรู้ข่าวจากจุนมยอนพี่ชายของเซฮุน หัวใจของจงอินตอนนี้กลัวมากที่สุดกลัวว่าเซฮุนจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้
“เซฮุนอยู่ไหน ผมจะหาเซฮุน”จงอินถามหาคนรักทันที จุนมยอนคนมาใหม่อย่างโกรธแทนน้องชาย
ผลั๊ก!! กำปั้นต่อยเข้าหน้าที่จงอินอย่างแรงจนจื่อเทาต้องรั้งห้ามดึงคนรักออกมา
“แกยังมีหน้ามาถามถึงน้องชายฉันอีกหรือไง!! แกทำเซฮุนเจ็บเพียงนี้แกยังกล้าถามหาฉันอีกหรือไง!!”บอกอย่างเจ็บแค้นแทนน้องชาย “แกรู้ไหมถ้าฉันไม่ไปเข้าไปดูเซฮุนที่บ้าน ปานี้เซฮุนจะเป็นอย่างไงบ้าง จะต้องนอนตายเพราะผู้ชายอย่างแก ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักน้องชายฉันมากแค่ไหน แต่ตอนนี้มันกลับมาทำร้ายน้องชายฉันเอง!!”จุนมยอนระเบิดอารมณ์ใส่จงอิน เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องชาย รู้แค่เพียงว่าเซฮุนบอกให้ไปรับกลับ อยากกลับมาอยู่กับพี่ชายทั้งน้ำตา เสียงที่ดังจากปลายสายก็ทำให้จุนมยอนรู้ว่าน้องชายคนเดียวคงมีปัญหากับคนรัก แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะหนักเพียงนี้ ที่เซฮุนหมดสตินอนกอดรูปอยู่บนเตียงจนเขาต้องพาเซฮุนมาโรงพยาบาล
“ผมขอโทษ”น้ำเสียงสั่นรู้สึกผิดแต่มันคงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นในตอนนี้
“เก็บคำขอโทษของนายไว้ขอโทษน้องชายฉันเอง คนที่นายควรขอโทษคือเซฮุนไม่ใช่ฉัน!”จุนมยอนว่าออกมาและเดินออกมาจากจงอิน เขาไม่อยากจะลงมือทำร้ายจงอินให้มากกว่านี้ ถึงแม้ว่าอยากจะต่อยให้สาสมกับที่ทำให้น้องชายของเขาให้เจ็บปวด เสียใจ เสียน้ำตาให้กับคนไม่เอาไหนอย่างคิมจงอิน
“หมอครับคนรักของผมเป็นอย่างไงบ้างครับ”จงอินถามขึ้นเมื่อเห็นหมอเดินออกมาจากห้อง สีหน้าเครียดของหมอทำให้จงอินหวาดหวั่นไม่น้อย
“ทางเราได้ตรวจเจอว่าคุณเซฮุนลูคีเมียระยะสุดท้าย”จงอินอึ้งชาไปทั้งตัว หัวใจอ่อนแอเมื่อไร้เรี่ยวแรง “ตอนนี้อาการของคุณเซฮุนแย่กว่าที่เราคิด บวกกับอาการเครียด ไม่ได้พักผ่อนของคุณเซฮุนทำให้ร่างกายของคุณเซฮุนยิ่งแย่ลงกว่าเดิม”
“มีทางรักษาน้องผมไหมครับ ผมยอมเสียเงินมากมายเพื่อรักษาชีวิตน้องของผมไว้”จุนมยอนบอกทั้งน้ำตา คุณหมอสีหน้าเครียดไม่น้อย
“หมอคงทำได้แค่ให้ยาประคองอาการไม่ให้หนักไปกว่าเดิม ไม่ให้มีอาการแทรกซ้อนขึ้นมาจนทำให้คุณเซฮุนทรุดลง”จงอินข่มตาลงไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตารื้นไหลออกมา “หมออยากให้พวกคุณทำใจไว้บ้าง เพราะอาการของคุณเซฮุนอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งเดือน”เหมือนทุกอย่างพังลงต่อหน้า จงอินถึงกับทรุดลงอย่างหมดแรง เหมือนฟ้าผ่ากลางใจ ความจริงที่ได้รู้มันช่างใจร้าย โหดร้ายกับจงอินเหลือเกิน
จงอินเดินเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางบนตัวของเซฮุน ใบหน้าขาวหวานที่ซีดลงอย่างชัดเจน จงอินเดินเข้ามาทั้งหัวใจอันหนักหน่วง เจ็บปวดไม่น้อย น้ำตาไหลออกมาเมื่อจับมือนุ่ม
ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเขาไม่เคยดูแล ไม่เคยถามไถ่อาการของเซฮุนเลย ทั้งที่เซฮุนแสดงอาการป่วยมาตลอดแต่กลับเย็นชา เฉยชาใส่เพียงแค่คิดว่าเซฮุนเรียกร้องความสนใจ นี้ผมมันโง่เหลือเกินที่คิดว่าเซฮุนเรียกร้องความสนใจจากผม
“เซฮุนผมขอโทษ ผมขอโทษทุกอย่างๆ ขอโทษที่ทำให้คุณต้องร้องไห้ เสียใจเพราะผม”จงอินได้แต่พร่ำขอโทษที่กุมมือบางไม่ยอมปล่อย น้ำใสๆรินไหลจากดวงตาคม
“จงอิน.....”เสียงอ่อนแรงเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบา ฝ่ามือบางอีกข้างเอื้อมมาเช็ดน้ำตาบนแก้มของคนรัก “อย่าร้องซิ จงอินไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยอ่อนแอแบบนี้ จงอินต้องเข้มแข็งรู้ไหม”บอกอย่างอ่อนแรง อ่อนล้า
“ผมขอโทษที่ไม่เคยสนใจคุณเลย ทำให้คุณร้องไห้ เสียใจเพราะผมตลอด”จงอินบอกออกมาทั้งน้ำตา เซฮุนยิ้มจางๆทั้งน้ำตา
“จงอินยังรักเขาอยู่ไหม จงอินยังรักผู้ชายคนนี้อยู่ไหม”เสียงแผ่วเบาเอ่ยถาม
“ผมยังรักคุณอยู่ ไม่เคยหยุดรักเลิกรักคุณเลยเซฮุน”เซฮุนยิ้มทั้งน้ำตาและสวมกอดจงอิน
“ผมก็รักจงอิน ผมรักจงอินที่สุด”เสียงหอบเหนื่อยบอกกับคนที่อ้อมกอด จงอินยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด กอดร่างบางแนบแน่นไม่ให้เซฮุนต้องห่างหายไปไกลแสนไกล แต่จงอินไม่รู้เลยว่าคนในอ้อมกอดนั้นได้จากเขาไปไกลแสนแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะให้คิมจงอินคนนี้ได้แก้ตัวอีกครั้ง
อย่าให้อารมณ์เพียงชั่ววูบมาทำร้ายความรัก ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
จงอินนั่งลงต่อหน้ารูปของเซฮุนด้วยสีหน้าเศร้า เต็มไปด้วยความเจ็บปวดกับการสูญเสียคนรัก ช่อดอกไม้ถูกวางลงต่อรูปของคนรัก การสูญเสียทำให้จงอินรู้ว่าเขานั้นรักเซฮุนมากแค่ไหนและไม่สามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีเซฮุน ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ คิมจงอินคนนี้จะไม่ละเลย จะไม่ทำร้าย จะมอบความรักให้กับเซฮุนในทุกๆวัน ทำทุกวันให้มีแต่ความสุข ความรักที่ไม่ใช่แต่รอยน้ำตา ความเสียใจ จนมารู้ตัวในวันที่สายที่ได้เสียเขาไปแล้ว
“ผมรักคุณนะเซฮุน ผมจะรักคุณเพียงคนเดียว ผมจะมีเพียงคนเดียว”เสียงสั่นไหวบอกออกมากับคนในรูป บอกออกมาในวันที่สายไป ในวันที่ไม่มีเขาเดินจูงมือ นอนเคียงข้างกายในทุกวัน
ผมรู้ว่าผมบอกรักเซฮุนในตอนนี้มันสายเกินไป มาบอกรักในวันที่สายไปที่เขาไม่สามารถได้ยินคำว่ารักจากผม ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าผมรักเขามากแค่ไหน ผมมารักเขาในวันที่สายเกินไป........
อย่ารักกันในวันที่สายไป...........
TALK
เรื่องแรกกับเพลงแรกก็มาแบบเศร้า ดราม่ากันเลย ฝากติดตามบทเพลงรักไคฮุนด้วยนะคะ อย่าลืมเม้นและติดแท๊กในทวิตได้ในแท๊กนี้ #เพลงรักไคฮุน
เรื่องนี้ไรเตอร์มีนำไปวางที่บูธด้วยนะคะ สามารถไปเจอกันได้ที่บูธ D7 ไรเตอร์เสี่ยวมาย ในเล่มจะมีเจ็ดเพลง ไรต์จะนำไปขายที่งานตลาดฟิคอย่างเดียว
ความคิดเห็น