คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : : Singel dad: 1:2 100%
:Singel dad: 1:2
ดูเหมือนว่าวันนี้พายุจะเข้าบ้านปาร์คเสียแล้ว เมื่อลูกชายคนกลางจอมแสบซ่าอย่างแทยงถูกคุณพ่อชานยอลดุบ่น สั่งสอนเจ้าลูกชายจอมแสบ เอาแต่ใจ ให้ลดความเอาแต่ใจลงบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ใจกับน้องชายคนเล็กของบ้าน ที่ไม่ว่าพี่จะอะไร อยากได้อะไร คนน้องก็ตามใจตลอด จนแทยงติดเป็นนิสัย
พอโดนบ่น โดนดุแทยงก็เอาแต่เงียบตลอดทานข้าวเย็น ไม่ยอมพูดอะไรเลย จนชานยอลเหนื่อยใจ อ่อนใจกับลูกชายวัยสิบห้าเหลือเกิน
ชานยอลจะเอ่ยบ่นลูกชาย แต่ก็ถูกจงอินวางมือปรามสามี ในเวลาครอบครัวแบบนี้ ในเวลาทานข้าวมันควรเป็นเวลาที่ทุกคนปล่อยวางความเครียด เต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้ม ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งดุบ่นในช่วงที่ทานข้าวด้วยกัน อีกอย่างจงอินไม่อยากให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก แค่นี้ก็แย่มากพอแล้ว
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" แทยงวางช้อนรวบวางไว้ข้างจาน แล้วลุกออกโต๊ะอาหารไป
"เจ้าลูกคนนี้จริงๆ" บ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ผมก็ผิดเหมือนกัน ที่ก็รู้ว่าพี่เค้าไม่ชอบแต่ก็ยังทำ" แจฮยอนแก้ตัวแทนพี่ชาย
"แม่ว่าหยุดพูดเรื่องนี้กันดีกว่า " จงอินขัดขึ้น มองหน้าลูกชาย ลูกสาวก่อนที่จะมองหน้าสามีทีมีสีหน้าหนักใจไม่น้อย "แจฮยอน ไอรีน เดี๋ยวลูกสองคนเก็บโต๊ะให้เรียลร้อย เดี๋ยวแม่จะขึ้นไปดูแทยงบนห้อง" สองพี่น้องยิ้มรับคำ "ส่วนพี่หมอก็อยู่ช่วยลูกไป ถ้าขึ้นไปกับผม พี่จะได้ทำให้ลูกน้อยใจอีก" จงอินว่าออกมา ชานยอลก็ต้องรับคำทำตามภรรยาสั่ง ไม่งั้นจะโดนภรรยางอนอีกจนได้
แทยงนั่งหน้ามุ่ยนึกโกรธพ่อขึ้นมาที่พ่อมาบ่นทั้งที่้เขาไม่ผิดเลย คนผิดนะแจฮยอนต่างหาก แต่ทำไมพ่อต้องมาว่าเขาผิด
แอ๊ด.... เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามานั้น ทำให้แทยงหันไปมองที่เจอกับรอยยิ้มบางๆอบอุ่นของแม่จงอิน ที่มีให้เขาตลอดมาสิบปี
"พ่อให้แม่จงอินมาบ่นอะไรผมอีก" แทยงถามขึ้น จงอินนั้นยิ้มบางๆพลางลูบผมอย่างเอ็ดดู
"แม่ไม่ได้มาบ่น แม่แค่อยากรู้ว่าน้องไปทำอะไรไม่ให้เราพอใจ ทำให้แทยงของแม่หน้าบูดบึ้งขนาดนี้" แทยงหันมามองจงอินที่มีรอยยิ้มบางๆฉายอยู่บนใบหน้า ส่งมอบมาให้
แทยงเม้มปากลังเลใจว่าจะเล่าให้แม่จงอินฟังดีไหม ถ้าบอกไปตามจริงว่าหึง แม่ก็จะเอะใจสงสัย รู้ความจริงว่าเขากับแจฮยอนมีสัมพันธ์เกินกว่าพี่น้อง
"ถ้าแทยงไม่เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็คงคิดเหมือนพ่อชานยอล" แทยงหน้าหงอยลงทันที "แม่เลี้ยงแทยงมาตั้งแต่แทยงห้าขวบ ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าแทยงไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจ แทยงของแม่นะมีเหตุผลไม่ใช่เด็กไม่มีเหตุผลสักหน่อย" แทยงถึงกับยิ้มออกมาที่แม่จงอินเข้าใจ ไม่บ่นเขาเหมือนกับพ่อเลย
แทยงสวมกอดเอวแม่จงอินอย่างอ้อนๆ นอนหนุนตักแม่จงอินที่คลายความโกรธลงได้มาก
"ก็แจฮยอนไม่สนใจผมเลย แจฮยอนสนใจคนอื่นมากกว่าผม ขนาดผมอยู่ตรงนั้นแจฮยอนยังสนใจเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา" แทยงเล่าอย่างน้อยใจ "ขนาดไปกินข้าวกลางวันแจฮยอนยังไปกับเตนล์ เด็กใหม่นั่นเลย" คิดแล้วมันก็น้อยใจ สนใจ เทคแคร์เด็กไทยคนนั้นมากกว่าแทยงคนนี้เสียอีก
"แม่ว่าน้องคงไม่ได้คิดอย่างที่เราคิดหรอก ลูกก็บอกเองไม่ใช่หรอว่าเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา แจฮยอนแค่อยากจะแนะนำ ดูแลเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายมา" ลูบผมอย่างบางเบา "แม่กับพ่อไม่เคยสอนให้ลูกไร้น้ำใจ การที่แจฮยอนช่วยเหลือคนที่เพิ่งย้ายมามันเป็นเรื่องที่ดี แทยงลองคิดดูนะ ถ้าแทยงไปเรียนเมืองนอก แล้วไม่รู้จักใครเลย ไม่รู้อะไรเลย แทยงจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากแค่ไหนกับการต้องอยู่คนเดียว" แทยงได้แต่เงียบ ที่แม่พูดมาก็เป็นความจริงทั้งหมด "น้องยังให้ความสำคัญกับเรา ถึงแม้จะไม่มีเวลาให้เรา แต่แม่ก็คิดว่าคนที่น้องให้ความสำคัญที่สุดคือแทยง" แทยงเงยหน้าขึ้นมามองแม่ ถึงแม้จะยังนึกน้อยใจน้องชายอยู่ก็ตาม
"ไม่มีใครสำคัญเท่าพี่แทยงของผมอีกแล้ว พี่แทยงนะสำคัญกับผมที่สุด" แจฮยอนเดินเข้ามานั่งข้างๆแม่ด้วยรอยยิ้ม ยังส่งยิ้มให้กับพี่ชายที่ลุกขึ้นมานั่ง
"เห็นไหม น้องคิดว่าเราสำคัญกับน้องเสมอ ไม่มีใครสำคัญเท่ากับครอบครัวได้อีกแล้ว" ถึงจะยิ้มให้แม่ แต่ในใจของแทยงและแจฮยอนไม่ได้ยิ้มตามด้วยเลย คำว่าครอบครัว สะกิดใจ เสียดแทงใจกับความสัมพันธ์ที่เกินกว่าคำว่าพี่น้อง
พ่อครับ แม่ครับ ผมสองคนขอโทษที่ผมสองคนห้ามใจตัวเองไม่ให้รักกันได้....
สายตาเศร้าแอบทอดมองกัน เมื่อเอนศรีษะซบบนอกของแม่จงอิน ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นในใจของเด็กทั้งสอง ที่ไม่อาจจะหยุดหัวใจของตัวเองไว้ได้
*********************************************
จงอินลงมาจากห้องลูกชายเดินตรงมาห้องนั่งเล่นที่คุณสามีนั่งดูข่าวอยู่พร้อมลูกสาวคนโต
"แทยงเป็นไรบ้างคะแม่จงอิน" ไอรีนถามขึ้นเมื่อเห็นแม่จงอินนั่งลงข้างๆพ่อชานยอล
"เข้าใจกันแล้วกันแล้วลูก น้องแค่น้อยใจกัน" ตอบเสียงเรียบๆร้อยยิ้มบางๆให้กับลูกสาว และหันมามองคุณหมอชานยอล
"หนูขอขึ้นห้องก่อนแล้วกัน" ไอรีนรู้หน้าที่ดีในสถานการณ์แบบนี้ ปล่อยให้พ่อชานยอล แม่จงอินเคลียร์กันเองดีกว่า
"พี่หมอทำไมพี่หมอถึงพูดกับลูกแบบนั้น ลูกจะเสียใจมากแค่ไหนกับคำพูดของพี่" จงอินเอ็ดสามี แต่คุณหมอชานยอลวาดมือโอบไหล่บางภรรยาให้เขยิบมาแนบชิดมากขึ้น จงอินถึงกับถอนหายใจกับสามีที่ทำเป็นไม่รู้อะไร ทำนิ่งใส่ อยู่ๆชานยอลก็ปิดทีวี ละมือออกจากไหล่บางของภรรยา ดึงข้อมือจงอินให้มานั่งบนตัก
"พี่รู้ว่าพี่ผิด แต่พี่ไม่อยากให้เรา แจฮยอนต้องตามใจแทยงจนเกินไปจนเสียคน พี่อยากให้แทยงเข้าใจคนอื่นบ้าง ไม่ใช่โกรธ งอนอย่างที่ทำเมื่อเย็น" ได้ฟังเหตุผลของสามี จงอินก็เข้าใจสามี แต่บ้างที่เด็กในวัยนี้ต้องใช้ความรัก ความเข้าใจในการหันหน้าเข้าคุยด้วย ไม่ใช่แค่บ่น ดุ ต่อว่าอย่างเดียว
"ผมเข้าใจพี่ แต่พี่น่าจะพูดกับลูกดีๆ แทยงนะถึงจะดูเอาแต่ใจ ดื้อแต่ก็ยังเชื่อฟังเรานะครับ ความดื้อ ความซน ความเอาแต่ใจของแกไม่ได้สร้างความเดือดร้อน ความลำบากใจให้ใครอย่างที่เราเคยเห็น แกจะดื้อ จะเอาแต่ใจกับแจฮยอนคนเดียวเท่านั้น ผมไม่ได้เข้าข้างลูกนะครับ ถ้าลูกทำผิดผมก็จะลงโทษ ไม่ให้ท้ายแก ไม่ให้แกหลงผิดทำในสิ่งที่ผิด สิ่งที่พี่ควรทำอีก" ชานยอลคลี่ยิ้มบางๆ เขาเลือกคนไม่ผิดจริงๆ เขาภูมิใจในตัวของจงอินเหลือเกิน
ริมฝีปากหนากดจูบบนแก้มนิ่ม แขนแกร่งตวัดกอดเอวสอบ ยิ้มละมุน อบอุ่น เต็มไปด้วยความรักให้กับคนบนตักที่เป็นคู่ชีวิตทั้งชีวิตของปาร์คชานยอล
จงอินยิ้มกับตัวเองกับความสุขเล็กๆ ความสุขทั้งชีวิตที่คุณหมอชานยอลยื่นมาให้กับตัวเองและลูกชาย ไม่ว่าผ่านจะมากี่ปีคุณหมอชานยอลก็ยังเหมือนเดิม เสมอต้นเสมอปลาย วันแรกเป็นอย่างไง วันนี้คุณหมอชานยอลก็ยังเป็นเหมือนวันแรกที่ยังมั่นคงในความรัก คอยดูแล ทำทุกอย่างเพื่อจงอินและลูกๆ ชานยอลไม่เคยลืมสัญญาที่เคยให้ไว้กับจงอินในวันที่ขอแต่งงานที่มีลูกๆเป็นพยาน
แต่คงมีอย่างเดียวที่เปลี่ยนไป คือความหื่นของคุณหมอชานยอล มีแต่หื่นขึ้นในทุกๆวัน หื่นจนทำให้จงอินแทบหมดแรงในทุกเช้า ไม่มีแรงจะลงมาทำอาหารเช้าให้ลูกทานในตอนเช้า จนจงอินตั้งกฎให้พี่หมอสุดที่รัก 'ถ้าคืนไหนทำหนัก จนตอนเช้าลงมาทำอาหารเช้าให้ลูกไม่ไหว กิจกรรมบนเตียงอดทำไปหนึ่งอาทิตย์'
พอโดนไปแบบนี้ ชานยอลก็ต้องทำตาม ยอมทำแบบพอดี ยอมทำคืนละรอบสองรอบพอ ไว้ทำคืนอื่นบ้าง ยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ดีกว่าจะอดทั้งสองอย่าง
แต่ชานยอลก็มีข้อต่อรอง ความเจ้าเล่ห์ขอจงอินว่าคืนวันศุกร์และเสาร์ขอทำเต็มที่กับเรื่องบนเตียง เด็กๆไม่ได้ไปเรียนก็ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีอาหารเช้าทานก่อนไปเรียน และเด็กๆสามารถดูแลตัวเองได้ ืืทำอาหารทานกันเองได้ ที่จงอินและชานยอลจะสอนให้ลูกๆทำอะไรด้วยตัวเอง ต่อไปภายภาคหน้าจะไม่ลำบากถ้าไม่มีพวกเขาคอยดูแล
"แจฮยอนเอามือออกไป" เสียงติดดุดังออกมาจากในห้องน้ำของสองพี่น้องต่างพ่อต่างแม่ คนพี่พยายามปัดมือคนน้องออกจากร่างกายของตัวเอง มือหนาที่คอยลูบไล้ไปตามผิวกายนุ่มนิ่มของคนพี่นั้นมันช่างเป็นอะไรที่แจฮยอนชอบสัมผัสเหลือเกิน
"ก็ผมอยากลูบไล้ อยากทำแบบนี้กับพี่นี้" ไม่พูดเปล่า ฝ่ามือยังคงลูบไล้ผ่านผิวกายเนื้อของคนพี่ท่ามกลางสายน้ำที่ไหลรดลงมาจากฝังบัว
"แต่พี่ไม่ให้ทำ พี่จะลงโทษเรา" เชิดหน้าใส่น้องชาย แจฮยอนยิ้มขำกับท่าทางงอนของพี่ชาย
"หายงอนผมนะครับ อย่างอนผมเลยนะ" กระซิบข้างหู ลมหายใจรดต้นคอ แทยงขนลุกซู่ไปทั่งร่างกาย ในท้องร้อนปั่นป่วน หดเกร็งไปด้วยความเสียวสะท้าน
"พะ.....พี่หายงอนแล้ว" เสียงสั่นตะกุกตะกัก แจฮยอนยิ้มชอบใจ ยิ่งใช้ฝ่ามือลูบไล้จากหน้าอกแบนราบ ลงไปยันหน้าท้องแบนราบ มาหยุดตรงใต้เอว ฝ่ามือลูบคล้ำ สัมผัสไปด้วยความรัก เอ็ดดูมันเหลือเกิน
"ผมรักพี่นะครับ ผมรักพี่คนเดียวเท่านั่น ผมไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วนอกจากพี่" แทยงเอี่ยวหน้ามามองด้วยรอยยิ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ เปี่ยมไปด้วยความรักที่มีให้น้องชายคนนี้ไม่ต่างกัน
"พี่ก็รักเหมือนกัน รักจนไม่อยากเสียเราไปให้กับใคร" ไม่มีเสียงอื่นใดเอื่อยเอ่ยออกมา มีแต่เสียงน้ำจากฝักบัวที่ไหลกระทบพื้นกระเบื้อง
สองร่างจูบกันดูดดื่มท่ามกลางสายน้ำที่ถูกเปิดทิ้งไว้ หัวใจทั้งสองมีให้กันอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด ความรักที่มีให้กันต่างถูกมอบให้แก่กัน ต่างฝ่ายต่างสนองให้กันและกัน อย่างเต็มใจ
ถึงต้องคบกันแบบหลบซ่อน คบกันลับๆก็ตาม แต่เป็นสิ่งที่ทั้งสองเลือกมันด้วยตัวเอง
Talk
มาแล้ว คิดถึงกันไหมเรื่องนี้ไรต์หายไปนานเลย อัพครบ 100 แล้ว #ฟิคคุณพ่อคนเก่งชานไค
ความคิดเห็น