ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 การมาของเธอ
คิมจุนที่ขับรถมาส่งฮึนฮีที่บ้าน ที่หญิงสาวได้แต่นั่งเงียบตลอดทางจนมาถึงบ้าน เมื่อรถจอดฮึนฮีก็วิ่งร้องไห้เข้าไปในบ้าน ทำให้ดงเฮที่เห็นลูกสาวร้องไห้ขึ้นไปก็รู้สึกตกใจที่เห็นลูกสาวร้องไห้กลับมา
“หวัดดีครับป้าดงเฮ”คิมจุนโค้งเล็กน้อย
“ฮึนฮีเป็นอะไรไปถึงร้องไห้กลับมาแบบนี้”
“คือ....”คิมจุนอึดอัดที่จะตอบ
“บอกมาซิว่าลูกสาวป้าเป็นอะไร”
“คือฮึนฮีพึงเลิกกับแฟนมาครับ”
“นิกคุณหรอ”คิมจุนพยักหน้า “เราเข้ามาคุยกับป้าก่อน ป้ามีเรื่องจะต้องคุยกับเรา”ดงเฮพูดจบก็เดินนำคิมจุนเข้าไปในบ้าน “มันเรื่องอะไรกัน ทำไมนิกคุณต้องถึงต้องบอกเลิกกับฮึนฮี”
“คือ เค้ายอมรับไม่ได้ว่าฮึนฮีมีแม่เป็นผู้ชายครับ”
คิมจุนตอบความจริงที่คิดว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าน่าจะรู้คำตอบนี้ดี
“นี่ป้าผิดเองใช่มั๊ยที่ทำให้ฮึนฮีเป็นแบบนี้”
“คุณป้าดงเฮไม่ผิดหรอกครับ ผมว่าฮึนฮียอมรับสิ่งที่คุณป้าเป็นอยู่ได้นะครับ ไม่งั้นฮึนฮีก็ไม่คงยอมเลิกกับแฟนได้ง่ายๆแบบนี้หรอกครับ”
“คิมจุนต่อไปเราช่วยป้าหน่อยนะ ช่วยดูแลฮึนฮีด้วยนะ ถึงฮึนฮึจะโตแล้วก็ตามแต่นิสัยของน้องก็ยังเด็กกว่าพี่น้องคนอื่น ฮึนฮีเป็นคนที่อ่อนไหวง่าย น้องผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะ ถึงน้องจะดูเข้มแข็งแต่ภายในจิตใจนั้นเบาะบางมาก”
“ครับ ผมสัญญานะครับว่าผมจะดูแลฮึนฮีให้ดีครับ”
คิมจุนตอบรับด้วยความเต็มใจ ทำให้ดงเฮยิ้มออกมาได้ที่จะมีคนมาดูแลลูกสาวที่ไม่เคยคิดรังเกียจว่าลูกสาวของตัวเองจะมีแม่เป็นผู้ชายอย่างเค้า
หลังจากที่ดงเฮคุยกับคิมจุนเรียบร้อยและคิมจุนขอตัวกลับไปก่อน ดงเฮจึงขึ้นมาดูลูกสาวที่ไม่ยอมลงไปทานข้าว
“ฮึนฮีให้หม่ามี๊เข้าไปหน่อยนะ”
“ค่ะ หม่ามี๊หนูไม่ได้ล็อกประตูค่ะ”
ดงเฮเปิดประตูเข้ามาที่เห็นลูกสาวนอนร้องไห้อยู่บนเตียง ดงเฮจึงเดินเข้าไปสวมกอดลูกสาวเอาไว้
“ไม่ร้องไห้นะค่ะคนเก่งของหม่ามี๊”ดงเฮเช็ดคราบน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตากลมโตของลูกสาว
“หม่ามี๊หนูผิดด้วยหรอค่ะ ที่หนูเกิดเป็นลูกของหม่ามี๊กับป๊า”
“ฮึนฮีไม่ผิดและก็ไม่มีใครผิดทั้งนั้น ไม่มีใครเลือกเกิดได้ เค้าจะคิดอย่างไงก็ช่าง แต่ความจริงฮึนฮีเป็นลูกของหม่ามี๊กับป๊า และหม่ามี๊ก็ดีใจที่ลูกของหม่ามี๊ยอมรับความจริงได้ที่หม่ามี๊เป็นผู้ชาย”
“ขอแค่ให้หนูมีหม่ามี๊กับป๊า หนูก็มีความสุขแล้วค่ะ มีหม่ามี๊ที่รักหนู มีป๊าที่รักหนูเหมื่อนกัน มีน้องๆที่คอยทำให้หนูได้ยิ้มได้หัวเราะ แค่นี้ฮึนฮีก็ไม่ขออะไรมากอีกแล้ว หนูไม่ต้องการใครอีกแล้ว”
อึนฮีสวมกอดหม่ามี๊คนสวยทันที ที่หม่ามี๊คนนี้ทั้งรักและดูแลมาตลอดกับความรักที่มีให้อย่างบริสุทธิ์ใจ ที่ไม่มีใครที่จะมอบและให้ความรักที่ยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้อีกแล้ว
ฮยอกที่แอบฟังหม่ามี๊ดงเฮกับพี่สาวคุยปรับทุกข์กัน ก็รีบเอามาบอกกับซีวอนกับมินโฮทันทีที่นั่งเล่นเกมกันอยู่
“ซีวอน พี่ฮึนฮีเลิกกับพี่นิกคุณแล้ว”
“ดี”ซีวอนตอบสั้นๆทำให้ฮยอกงงกับท่าทางของซีวอนที่ไม่นึกโกรธคนที่มาทำให้พี่สาวเสียใจ ที่ตอนแรกก็หวงพี่สสาจะตาย
“นี่ ไม่โกรธแทนพี่ฮึนฮีเลยหรือไง”
“จะโกรธทำไม ก็ในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่เหมาะสมกับพี่ฮึนฮีด้วยซ้ำไป”ซีวอนพูดจบก็เดินออกไป ฮยอกจึงตะโกนไล่หลัง
“งั้นพี่คิมจุนก็เหมาะกับพี่ฮึนฮีซิ”
ฮยอกตะโกนออกไปอย่างดีใจที่นึกอะไรออกว่าใครที่คู่ควรกับพี่สาวสุดสวยคนนี้ มินโฮได้แต่สายหน้าอย่างระอากับพี่ชายต่างสายเลือด
ซีวอนที่เดินลงมาเล่นที่สนามหน้าบ้าน ที่เห็นพี่สาวนั่งเล่นอยู่คนเดียวจึงเดินเข้าไปคุยกับพี่สาว
“ดีแล้วที่พี่เลิกกับผู้ชายคนนั้นได้”
“คงถูกใจเราล่ะซิ ที่พี่เลิกกับเค้าได้”
“ใช่ล่ะซิ พี่ไม่ต้องเสียใจหรอก ยังมีผู้ชายให้พี่เลือกอีกเยออะ พี่ทั้งสวย ทั้งน่ารักและยังเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านประธานคิมคิบอมด้วยนะ ผมว่าหัวบันไดบ้านเราไม่แห้งแน่”
“แล้วเราไม่หวงพี่แล้วหรอ”
“หวง ถ้าผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบพี่นะ พี่ต้องพามาให้ผมสแกนก่อนว่าผ่านมั๊ย ถ้าไม่ผ่านผมก็ไม่โอเค”
“ได้ครับน้องชาย”
ฮึนฮีขยี้ผมซีวอนและยิ้มให้กับความคิดของน้องชายที่ดูทั้งห่วงและหวงเธอเหลือเกิน ทำให้ฮึนฮีนั้นลืมเรื่องเจ็บปวดเมื่อกลางวันไปได้สิ้นเชิง คิบอมกับดงเฮที่ยืนมองดูอยู่หรงประตูก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ที่เห็นลูกทั้งสองรักกันและคอยห่วงใยซึ่งกันและกันทำให้คนเป็นพ่อแม่ก็พลอยมีความสุขไปด้วย คิบอมจึงดงเฮเข้ามาโอบกอดให้แนบชิดกับตัวเอง นี่แหละความสุขของพ่อแม่ที่เห็นลูกรักันและคอยดูแลซึ่งกันและกันในยามที่มีปัญหา
ความรักใดไม่เทียบเท่าความรักของครอบครัว
ยูมินลุกสาวบุญธรรมของคยูฮยอนกับซองมินที่เป็นลุกครึ่งไทย-เกาหลี ที่คยูฮยอนและซองมินรับมาเลี้ยงไว้ตั้งแต่เด็ก ตอนที่คยูฮยอนและซองมินต้องย้ายไปบริหารงานที่เมืองไทย ที่พ่อแม่ที่แท้จริงของยูมินเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ซองมินสงสราจึงรับมาเลี้ยงไว้ นิสัยที่เอาแต่ใจ ไม่ค่อยยอมใครของยูมินทำให้คยูฮยอนต้องส่งยูมินมาอยู่เกาหลีกับคิบอมเพื่อให้คิบอมดัดนิสัยขอวลูกสาว ที่ตอนแรกเค้ากะจะส่งยูมินไปอยู่กับฮีชอลที่จีน แต่คยูฮยอนคิดได้ว่าน่าจะสังเรื่องปวดหัวให้กับฮันกยองซะมากกว่า แค่พี่ฮีชอลคนเดียวยังทำให้บ้านแทบวุ่นวายได้
เมื่อถึงวันมาของยูมินดงเฮจึงออกมารับหลานสาวที่สนามบินคนเดียว ที่ผูมินต้องยืนรออยู่คนเดียวอย่างไม่พอใจ
“ทำไมคุณอามาช้าจังค่ะ”
“พอดีอาต้องไปติดต่อที่เรียนให้กับซีวอนกับฮยอกเพิ่งเสร็จ”
น้ำเสียงหวานที่เอ่ยบอกกับหลานสาวชอบเอาแต่ใจ ที่ไม่ค่อยวนใจคำพูดของอาคนสวยเท่าไร
“ยูมินอยากกลับบ้านแล้วค่ะ”
“ไปซิจ๊ะ รถจอดรออยู่ข้างแล้ว”
ยูมินสาวน้อยเอาแต่ใจก็สะบัดก้นเดินไปทันที ทำให้ดงเฮส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของหลานสาว ดงเฮยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวว่าหลานสาวจะเข้ากับลูกของตัวเองได้มั๊ย ยิ่งนิสัยแบบนี้ ฮยอกยิ่งไม่ค่อยชอบอยู่ด้วย
ดงเฮที่กลับมาถึงบ้าน พอเดินเข้ามาในบ้าน ฮยอกก็วิ่งมากอดเอวก็ดงเฮทันที ที่ยูมินเดินถือกระเป๋าตามหลังมา
“หม่ามี๊เหนื่อยมั๊ยครับ”
“หม่ามี๊ไม่เหนื่อยเลย แค่เห็นหน้าพวกเราหม่ามี๊ก็หายเป็นปริบทิ้งเลย”
ยูมินที่เห็นความรักแปลกๆของครอบครัวของอาตัวเองก็ไม่พอใจ
“คุณอาค่ะยูมินเหนื่อยค่ะ ยูมินขอขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ”
“ฮึนฮีจ๊ะลูกพาน้องไปดูห้องก่อนนะ”
“ค่ะหม่ามี๊”
ยูมินได้ยินอย่างนั้นก็สะบัดหน้าเดินตามฮึนฮีขึ้นไปบนห้อง ทำให้ฮยอกที่เห็นต้องแลบลิ้นปรินตาหลอกใส่ยูมินเด็กชอบเอาแต่ใจ ที่ฮยอกดูแล้วว่าเรื่องราวต้องสนุกแน่กับการแกล้งยูมิน
ยูมินที่เดินตามฮึนฮีมาในห้อง ที่ดงเฮให้ยูมินนอนห้องเดียวกับฮึนฮี
“ยูมินก็นอนกับพี่ไปก่อนนะ”
“ทำไมคุณอาไม่ให้ยูมินนอนคนเดียว ทำไมต้องนอนห้องเดียวกับพี่ด้วย”
ยูมินบอกอย่างไม่พอใจที่ไม่มีห้องส่วนตัวและต้องมานอนกับฮึนฮีที่เป็นหลานรักของพ่อกับแม่ของเธอและทุกคนมนครอบครัวที่ต่างรักฮึนฮีมากกว่าเธอ
“ห้องมันเต็มหมดแล้ว ถ้ายูมินนอนกับพี่ไม่ได้ ยูมินคงต้องไปนอนห้องข้างๆคนใช้ข้างล่างโน้น พี่ขอตัวก่อนแล้วกัน พี่ต้องลงไปช่วยหม่ามี๊ทำกับข้าวก่อน”
ฮึนฮีบอกอย่างไม่พอใจกับความเอาตาใจของยูมินและเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ยูมินอยู่บนห้องคนเดียว
“คุณพ่อจะให้เรามาอยู่ที่นี้ทำไมกันนะ ไม่เห็นอยากจะอยู่เลย”
ยูมินบอกกับตัวเองแล้วโยนกระเป๋าลงบนที่นอนและเดินดูรอบๆห้อง ที่มีแต่รูปของฮึนฮีกับคิบอมและดงเฮที่ถ่ายกันไว้ตอนเด็กและสามพี่น้อง ทีมีฮึนฮี ซีวอน ฮยอก กอดคอกันตอนไปเที่ยวเมืองนอกด้วยกัน ที่ยูมินหยิบขึ้นมาดูและวางไว้ที่เดิมอย่างเหยียดๆกับครอบครัวนี้
ฮึนฮีที่เดินลงมาข้างล่างที่เห็นซีวอนกับฮยอกกำลังวิ่งไล่กวดกันอยู่ ที่มีมินโฮกับแทมินนั่งเล่นเกมกันสองคน ฮยอกที่วิ่งมาหลบอยู่ข้างหลังของพี่สาวเพื่อเป็นเกาะกำบังจากซีวอน
“พี่ฮึนฮีช่วยผมด้วย ฉ่อยมันจะฆ่าผม”ฮยอกผลุบๆโผล่ๆอยู่ข้างหลังฮึนฮีที่ซีวอนก็พยายามที่จะตีฮยอกให้ได้
“นี่ว่าใครฉ่อย ใครหน้าย่น”
ซีวอนที่ถือแท่งโฟมที่จะตีฮยอกที่หลบไปมาอยู่ข้างหลัง ที่หลบซ้ายที่ ขวาทีที่ยึดพี่สาวเป็นเกาะกำบัง
“ไม่รู้ตัวอีกหรอคุณชายฉ่อย”ฮยอกโผล่หน้าแล้วแลบลิ้นใส่ซีวอน
“พี่ฮึนฮีหลบ วันนี้ผมจะฆ่าไก่ให้ตายตรงนี้ จะให้หม่ามี๊เอามาทำไก่ทอดให้ทานซะเลย”
ซีวอนพยายามจะตีฮยอกให้ได้ ที่ฮยอกก็ยังใช่ฮึนฮีเป็นเกาะกำบังเหมื อนเดิม ไม่ว่าจะหมุนซ้ายหมุนขวาก็ลากพี่สาวหมุนตามไปด้วย
“เล่นอะไรกัน ดังไปถึงหน้าบ้านเชียว”
เสียงของคิบอมที่ดังขึ้นมาที่ช่วยฮึนฮีให้หลุดพ้นสงครามระหว่างคุณชายฉ่อยกับไก่ที่เอาตัวเองเป็นตัวกลางในสงครามครั้งนี้ เมื่อฮยอกเห็นว่าป๊าเข้ามาก็รีบไปหาเกาะกำบังที่ดีกว่าพี่สาว
“ก็ซีวอนจะฆ่าผมครับป๊า”
ฮยอกได้ทีฟ้องเลย ทำให้ซีวอนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสายตาของป๊าที่มองมาเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ซีวอนเราแกล้งน้องทำไม”
“ก็ฮยอกมาลบเบอร์ของเพื่อนผมทิ้งหมดเลย”
“ก็ซีวอนอยากคุยกับผู้หญิงทำไม ก็บอกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ดี ไม่ให้คบก็ไม่เชื่อ”
ฮยอกยังเถียงข้างๆคูๆอยู่ข้างหลังป๊าคิบอม แต่ก็ต้องทำให้คิบอมกับฮึนฮีกลั้วหัวเราะออกมาเมื่อฟังคำแก้ตัวของฮยอก
“นี่ป๊ากับพี่ฮึนฮีหัวเราะผมทำไม”ฮยอกถามอย่างหน้าเสียที่เห็นป๊าคิบอมกับพี่สาวหัวเราะกันอยู่
“ป๊าไม่หัวเราะก็ได้ ซีวอนก็ยอมน้องหน่อยแล้วกัน น้องเค้าเป็นห่วง”
“ครับป๊า”ซีวอนบอกอย่างไม่พอใจแล้วหันไปมองฮยอกที่ยังยืนข้างป๊าคิบอม
คิบอมเห็นว่าลูกชายทั้งสองเลิกทะเลาะกันแล้วจึงเดินมานั่งที่โซฟาที่มีฮยอกเดินเกาะแขนมป๊ามาด้วย ตาต้องทำให้ฮยอกต้องหน้าหงิกเมื่อได้ยินแทมินพูดกับมินโฮ
“พี่ฮยอกหึงพี่ซีวอนใช่มั๊ยมินโฮ”
“พูดไรเด็กเห็ด”
ฮยอกหันไปถามแทมิน ที่แทมินทำเป็นไม่สนใจคำถามของฮยอก ฮยอกได้แต่หมั่นเขี้ยวอยากจะฆ่าเห็ดอย่างแทมิน แต่ก็ต้องทำให้ฮยอกหายโกรธและกลับมายิ้มเมื่อเห็นหม่ามี๊ดงเฮคนสวยถือจานขนมมา ทำให้ฮยอกลุกไปนั่งข้างซีวอนเพื่อให้หม่ามี๊ได้นั่งข้างป๊า
“ที่รักดื่มก่อนนะ จะได้ชื่นใจ”
“แค่ได้เห็นหน้าดาร์ลิ้ง ผมก็ชื่นใจแล้ว”
คิบอมโอบไหล่ของดงเฮให้แนบชิดแล้วหอมแก้มอีกฟอดเพื่อเป็นรางวัลที่ทำให้ชื่นใจและหายเหนื่อยจากการทำงาน ความหวานของป๊ากับหม่ามี๊ที่อยู่ในสายตาของลูกๆ ที่ทำให้ฮยอกนั้นเขินและหยิกลงที่แขนของซีวอนที่นั่งข้างๆที่เห็นป๊ากับหม่ามี๊หอมกัน วีวอนที่นั่งอยู่ที่โดนฮยอกหยิกได้แต่ทำหน้าเหยเกใส่ฮยอก
“จะเลิกหยิกได้หรือยัง”
คำถามของซีวอนทำให้ฮยอกต้องเลิกหยิกและนั่งหน้าบึ้งใส่ซีวอน ทำให้ทุกคนที่เห็นก็หัวเราะออกมากับท่าทางของฮยอกที่ดูน่าท่าจะงอนซีวอนเข้าให้แล้ว ยูมินที่ยืนดูอยู่ข้างบนที่เห็นความรักของครอบครัวของอาตัวเองก็นึกอิจฉาฮยอกกที่ก็เป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเหมื่อนกับเธอ แล้วทำไมฮยอกได้ทุกอย่างที่เธอไม่เคยได้เหมื่อนกับฮยอกเลย ทำไมทุกคนต้องรักฮยอกมากกว่าเธอด้วย
............................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ไรเตอร์มาอัพให้แล้วนะ ตอนนี้ก็เป็นตอนของลูกคยูมินจ้า แต่ก็มีความหวานของป๊าคิบอมกับหม่ามี๊มาด้วย*
*วอนฮยอกก็แกล้งกันอยู่ตลอดเลย 555 ใครรอคู่2มิน รอหน่อยนะ แบบเดี๋ยวจะมีมาทุกคู่ แต่จะเน้นคู่คิเฮของเราหน่อยนะจ๊ะ*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะค่ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น