YOU & I (boyfriend) ยองมินวู

ลำดับตอนที่ #7 : YOU & I........6

ยองมินแอบดูมินวูอยู่บนห้องที่ไม่ลงไปส่งมินวูขึ้นรถที่ยองมินมองดูด้วยน้ำตาไหลรินลงที่มินวูกำลังเดินไปขึ้นรถและหันมากลับมามองยังห้องของยองมิน ที่รู้ว่ายองมินเฝ้ามองเขาอยู่ข้างบนและเดินขึ้นรถไป ถ้าเขายังยืนตรงนี้จะทำให้เขาต้องวิ่งขึ้นไปหายองมินบนห้องและจะทำให้เขาทั้งสองต้องเจ็บด้วยกันสองฝ่าย

                รถแล่นออกไปยองมินทรุดนั่งร้องไห้อย่างเสียใจ น้ำตาไหลร่วงพรูออกมาไม่หยุดที่ไม่สามารถเก็บกลั้นมันเอาไว้ได้อีกต่อไป มือบางกุมจี้ทีสวมใส่เอาไว้ที่ต่อไปนี้จะเป็นตัวแทนของมินวู

                “มินวูเค้าจะรอนาย เค้าจะรอนายกลับมา”บอกออกมากับจี้ที่มินวูให้เขาไว้เมื่อคืน ที่กำไว้แน่น

 

                มินวูไปเมืองนอกได้เดือนหนึ่งยองมินก็ซึมเศร้า เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ค่อยออกไปไหน ที่มินวูก็ยังโทรและออนเอ็มคุยกับยองมินทุกวัน ที่มันทำให้ยองมินยิ้มออกมาได้บ้างตอนที่คุยกับมินวู แต่พอเลิกคุยกับมินวูยองมินก็กลับซึมเศร้า ไม่ค่อยพูดอะไรทำให้กวังมินเป้นห่วงพี่ชาย แต่ก็ยังดีที่ยังมีช่วงเวลาที่ทำให้พี่ชายยิ้มออกมาได้บ้าง

                เปิดเทอมมายองมินเปลี่ยนไปไม่ค่อยยุ่งกับใคร ที่กวังมินนั้นก็ยังมีดงฮยอนอยู่เคียงข้างและอยู่เป็นเพื่อนยองมินตลอดเวลา ไม่ปล่อยให้ยองมินอยู่ตามลำพังเพราะช่วงนี้ยองมินดูซึมเศร้าลงปิดปกติ จนทำให้กวังมินเป็นห่วงพี่ชาย

                “มินวูติดต่อมามั้งมั๊ย”ดงฮยอนถามขึ้นแต่สายตายังคงมองยองมินที่นั่งเหม่อลอยที่น้ำตารินไหลออกมา ไม่สนใจอะไรรอบข้าง

                “อาทิตย์กว่าแล้วฮ่ะที่มินวูไม่ติดต่อฮยองมาเลย”เสียงเศร้าเอ่ยออกมาที่สงสารพี่ชายฝาแฝดจับใจ

                “พี่ก็ติดต่อมินวูไม่ได้เหมือนกัน”ดงฮยอนบอกออกมาที่เขาก็ไม่สามารถติดต่อน้องชายได้

                ยองมินปล่อยน้ำตารินไหลออกมากับความคิดถึงคนรัก ที่มีแค่สร้อยเป้นตัวแทนของกันและกันเท่านั้นแค่เห็นสร้อยมันก็ทำให้ยองมินร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

                “มินวูนายจะรู้บ้างมั๊ยว่าชั้นเจ็บมากแค่ไหน เจ็บที่นายหายไปแบบนี้ นายอย่าหายไปแบบนี้ได้มั๊ย”บอกออกมากับจี้หัวใจที่ยองมินไม่เคยถอดออกจากตัวเลย ทำให้คนที่เห็นอย่างกวังมินต้องน้ำตาไหลตามพี่ชาย ดงฮยอนโอบกอดไหล่บางปลอบประโลมไม่ให้คนที่เขารักต้องร้องไห้ตามไปอีกคน

                ถึงเวลาเรียนพละที่นักเรียกทุกคนต่างพูดคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานมีเพียงแต่ยองมินเท่านั้นที่นั่งเงียบไม่ยอมเล่นอะไรกับใคร กวังมินต้องมาชวนพี่ชายคุยแต่ยองมินก็นั่งเงียบ

                “พี่ขออยู่คนเดียวหน่อยนะกวังมิน”ยองมินบอกอย่างแผ่วเบาและเดินออกไป แต่เดินไม่เท่าไรก็เกิดอากาหน้ามืดทำให้กวังมินต้องวิ่งเข้ามาประคองร่างพี่ชายเข้ามานั่งพัก

                “ฮยองผมพาพี่ไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวฮยองรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะ”กวังมินบอกออกมาและให้เพื่อนช่วยดูพี่ชายของตัวเองที่ตัวเองไปเอากระเป๋าที่ห้องแล้วพาพี่ชายกลับบ้านที่ดงฮยอนมาส่งสองพี่น้องที่บ้าน

                กวังมินประคองร่างพี่ชายเข้ามาในบ้านที่ดงฮยอนช่วยถือกระเป๋าตามเข้ามา ยองจินเห็นลูกชายทั้งสองกลับมาถึงบ้านเร็วผิดปกติก็เอ่ยถามขึ้น

                “ทำไมเราสองคนถึงกับบ้านไว นี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนเลย”

                “พอดีฮยองไม่สบายครับแม่ ผมเลยพาฮยองกลับมาก่อนฮ่ะ”กวังมินเอ่ยออกมา ยองจินเข้ามาดูลุกชายคนโตที่หน้าซีดเห็นได้ชัด

                “เดี๋ยวเราขึ้นไปนอนบนห้อง เดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มขึ้นไปให้เราทาน”ยองจินบอกอย่างเป็นห่วงลูกชาย

                “ครับแม่”

                ยองมินลุกขึ้นเดินที่อาการหน้ามืดกลับมาอีกและทำให้เขาจะเซล้มแต่ก็ฝืนเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ยังไม่พ้นบันได้ก้าวแรกก็เป็นลมหมดสติอยู่ตรงบันได ยองจินต้องวิ่งเข้ามาประคองลูกชาย ดงฮยอนช้อนร่างของยองมินไปที่รถพาไปโรงพยาบาลที่ยองจิน กวังมินวิ่งตามออกไปด้วยความเป็นห่วงลูกชาย พี่ชาย

                หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลที่หมอได้ทำการวินิจฉัยโรคเรียบร้อย ยองจินเดินเข้าบ้านไอย่างผิดหวัง ร้รอยยิ้ม เงียบนิ่ง ไม่ยอมพูดจาอะไรเลยกลับมาจากโรงพยาบาลที่ไม่แตกต่างกับยองมินที่ได้แต่นิ่งเงียบ รู้สึกผิดต่อมารดาเดินตามมารดาเข้ามาในบ้าน ที่กวังมินยืนส่งดงฮยอนหน้าบ้าน

                “รุ่นพี่กลับไปก่อนนะฮ่ะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”

                “ถ้ามีอะไรโทรตามพี่ด่วนเลยนะ อย่าปิดพี่รู้มั๊ย”บอกอย่างเป้นห่วง

                “ฮ่ะ”กวังมินยืนส่งดงฮยอนจนดงฮยอนขับรถออกไปและรีบตามแม่และพี่ชายเข้าไป ที่มารดากำลังคาดคั้ดเอาความจริงกับลูกชายคนโต

                “บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้ว่าแกท้องกับใคร!!!”เสียงแข็งกร้าวตามขึ้น ยองมินนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา จนยองจินเริ่มโมโหที่ลูกชายไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย เดินเข้าไปกระชากแขนลูกชายขึ้นมาและเอาไม้ฟาดลูกชายอย่างแรง “บอกชั้นมาว่าใครเป็นเด็ก ถ้าแกไม่บอกชั้นจะตีแกให้ตายตรงนี้”เสียงกร้าวบอกออกมาอย่างเจ็บปวดที่ยังตีลูกชายไม่ยั้งมือ ยองมินได้แต่น้ำตารินไหลไม่ยอมพูดอะไรจนกวังมินเข้ามาห้ามแม่

                “แม่พอเถอะครับ แค่นี้ฮยองเจ็บมากพอแล้ว”

                “เจ็บหรอ แล้วแม่อย่างชั้นไม่เจ็บหรือไงที่เห็นลูกชายตัวเองท้องไม่มีพ่อ ท้องยังเรียนไม่จบม.ปลายด้วยซ้ำ ชั้นเจ็บกว่าแกกี่พันเท่า ที่เห็นลูกตัวเองท้องได้แบบนี้ ชั้นเจ็บมากแค่ไหนรู้มั๊ย”ยองจินตบที่หน้าอกตัวเองอย่างเจ็บปวดที่เห็นลูกชายท้องก่อนเรียนจบและเป็นผู้ชายท้องได้ด้วยซ้ำ

                “ฮยองบอกแม่ไปซิฮ่ะ ว่าใครเป็นพ่อเด็ก ทำไมฮยองไม่บอกแม่ไป”กวังมินหันมาบอกพี่ชายที่ร้องไห้อยู่ข้างหลัง ยองมินได้แต่เงียบจนยองจินต้องกระชากแขนลูกชายคนโตมาตีจนจะบอกความจริงว่าใครเป็นพ่อเด็กในท้อง แต่ยองมินไม่ยอมพูดอะไรออกมายอมให้แม่ตีอยู่อย่างนั้น

                “แกไม่บอกชั้นจะตีแกแบบนี้จนกว่าแกจะยอมบอกความจริงกับชั้น”ยองจินฟาดเข้าไปที่ยองมินยอมยืนให้แม่ตี โดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ

                “ฮยองบอกแม่ไปซิว่ามินวูเป็นพ่อของลูกพี่ ฮยองจะปิดแม่อีกทำไม”กวังมินทนไม่ไหวบอกออกมาทำให้คุณโจถึงกับชะงัก ลดมือลงอย่างเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าเด็กข้างบ้านเป็นพ่อของลูกในท้องของลูกชาย

                “ตั้งแต่เมื่อไร”ถามออกมาอย่างผิดหวัง แต่ยองมินยังเงียบ “ชั้นถามว่าตั้งแต่เมื่อไร!!”

                “สามเดือนกว่าแล้ว ก่อนที่มินวูจะไปญี่ปุ่น”ยองมินตอบออกมาทั้งน้ำตา ทำให้คุณโจยิ่งผิดหวังกับลุกชายที่ปิดบังหล่อนออกมาตลอด

                “กวังมินพาพี่ชายเราขึ้นไปบนห้อง ต่อไปนี้อยู่แต่ในบ้าน ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว ชั้นจะให้แกออกจากโรงเรียนอยู่แต่บ้าน ไม่ให้ไปไหนทั้งสิ้น ห้ามติดต่อกับใครเด็ดขาด”คุณโจสั่งอย่างเด็ดขาด

                “แม่”กวังมินมวงแทนพี่ชาย

                “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่อยากให้แม่จัดการเราอีกคน พาพี่ชายเราขึ้นไปบนห้องได้แล้ว”เสียงเข้มสั่งออกมาทำให้กวังมินประคองพี่ชายขึ้นมาบนห้อง คุณโจปล่อยโฮออกมาอย่างเสียใจที่ลูกชายของหล่อนต้องมาท้องดดยไม่มีพ่อและยังเป้นผู้ชายที่ท้องได้อีกทำให้คนเป็นเจ็บปวดในหัวใจที่เห็นลูกชายท้องโดยไม่มีพ่อ ที่คงไม่มีคนไหนทำใจเรื่องนี้ได้ แต่ด้วยความเป็นแม่ก็ต้องอยู่เคียงข้างกับลูกชายถึงแม้ว่าลูกจะทำผิดก็ตาม หล่อนไม่สามารถทิ้งและไล่ส่งลูกไปอยู่ที่อื่นได้ ในเมื่อนั้นเป็นลูกชายที่ไม่มีแม่คนไหนทำร้ายลูกตัวเองได้

                กวังมินประคองยองมินมานั่งบนเตียงที่ยองมินยังคงร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด ที่ทั้งผิดหวังและเสียใจที่ทำให้แม่เสียใจร้องไห้กับการกระทำของตน ถึงจะดีใจก็ตามที่ได้มีลูกกับคนที่ตัวเองรัก

                “ฮยองต้องสู้ต่อไปนะฮ่ะ สู้ต่อไปเพื่อลูกนะฮยอง”กวังมินปลอบพี่ชายที่กำลังร้องไห้ มือบางลูบท้องแบนราบที่ตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในท้องหนึ่งชีวิตที่เกิดจากความรักของของเขากับชายคนรัก

                “ลูกของพี่กับมินวู”ยองมินบอกออกมาที่ลูบท้องอย่างดีใจ

                “เรื่องนี้เดี๋ยวผมจะบอกให้รุ่นพี่ดงฮยอนบอกกับมินวูนะฮ่ะ ฮยองไม่ต้องกลัวมินวูจะต้องรู้เรื่องนี้”กวังมินกุมมือพี่ชายให้กำลังใจ “ต่อไปนี้ฮยองต้องดูแลตัวเองเพื่อลูกและหลานของผม ให้สมที่เค้าอยากเกิดมาเป็นลูกของฮยองกับมินวู”ยองมินเงยหน้ามามองหน้าชาย กวังมินยิ้มให้กับพี่ชาย

                “พี่จะดูแลเค้าให้สมกับที่เค้าอยากเกิดมาเป็นลูกของพี่กับมินวู พี่จะเข้มแข็งเพื่อเค้า”ยองมินบอกออกมาและลูบท้องด้วยรอยยิ้ม

               

                กวังมินเมื่อจัดการให้พี่ชายนอนเรียบร้อย กวังมินก็ออกมาพบดงฮยอนที่บ้านที่กวังมินโกหกแม่ว่าจะออกมาซื้อของกับเพื่อนเพื่อทำรายงานส่งอาจารย์เพราะถ้าแม่รู้คงจะห้ามไม่ให้เขามาพบดงฮยอนแน่ๆ

                กวังมินนั่งเครียดอยู่ที่โซฟาที่รู้ว่าแม่ยังรับเรื่องนี้ไม่ได้และก็สงสารพี่ชายที่จะต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ แค่มินวูไม่ติดต่อมาก็เจ็บมากพอแล้ว ดงฮยอนถือน้ำมาให้ร่างบางที่นั่งเครียดอยู่คนเดียวก็นั่งข้างและโอบกอดร่างบางให้หายเครียดและหอมแก้มให้กวังมินหายกวังมินเรื่องทุกอย่าง

                “ตอนนี้แม่ของเรายังคงทำใจไม่ได้ ไม่มีแม่คนไหนจะรับได้หรอกนะ ที่เห็นลูกตัวเองท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ สักวันน้ายองจินจะต้องยอมรับและให้อภัยยองมิน”กวังมินเอนซบพิงไหลร่างหนาอย่างต้องการกำลังใจ

                “ผมก็หวังอย่านั้น ผมไม่อยากเห็นยองมินร้องไห้ เสียใจแบบนี้”

                “พี่เชื่อว่ายองมินเข้มแข็งพอ เข้มแข็งเพื่อลูกและมินวู”มือหนาลูบลงผมดำใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองใบหน้าคมเข้ม ดงฮยอนประทับจูบลงหน้าผากมนกวังมินยิ้มอย่างอบอุ่นหัวใจ

                “ผมรักรุ่นพี่จังเลย รุ่นพี่ทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่ผมมีเรื่องเครียด เรื่องไม่สบายใจ อยู่ข้างผมตลอดไม่ปล่อยให้ผมอยู่คนอื่น”กวังมินบอกออกมาที่โอบกอดร่างหนาอยู่

                “ก็เราเป็นคนรักของพี่ พี่ไม่มีทางให้คนที่พี่รักอยู่ตามลำพังคนเดียวได้ พี่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อเราได้นะ ขอแค่ให้เราบอกพี่มา แค่คำเดียวพี่พร้อมที่จะทำสู้เพื่อคนที่พี่รัก”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาจากใจ โอบกอดไหล่บางให้แนบชิดมากขึ้น กวังมินยิ้มอย่างมีความสุขกับความรักของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่มอบให้ตนเอง

                ผมรักรุ่นพี่มากที่สุด ผมจะรักรุ่นพี่เพียงคนเดียว รุ่นพี่ของผม

 

ลูกสาวของยองมินกับมินวู

 

 

                เศร้ากันหน่อยนะตอนนี้ บอกแล้วมาม่ามันเริ่มมาแล้ว มากับน้ำตาของยองมิน ไรเตอร์ไม่ขอรับอะไรนะค่ะตอนนี้ ไม่รับอะไรทั้งนั้น ถึงยองมินวูจะเศร้า แต่ไรเตอร์ก็ยังมีดงกวังมาให้หวานนิดหน่อย ตอนแรกจะจัดเต็มแต่ก็นะพี่ชายเศร้าแล้วน้องชายจะมามีความสุขได้ไง น้องชายเห็นใจพี่ชายค่ะ แต่ก็หวานนิดหน่อย

 

                เม้นกันด้วยนะ อย่าลืมเม้นนะค่ะ มีคนบอกว่าไรเตอร์มันเศร้ามาอ่ะ สงสารน้องยองมิน จังเลย อย่าเพิ่งเศร้าค่ะ น้องยองมินยังมีลูกที่น่ารักเป็นกำลังใจนะค่ะ