เรารักกันไม่ได้ Short Fic kihae .................

ลำดับตอนที่ #5 : Charpter 4(SF) เรารักกันไม่ได้ end

คยูฮยอนและเยซองวิ่งตามร่างของคิบอมที่ถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุนเฉินอย่างร้อนรนใจ เป็นห่วงเพื่อนอย่างมากที่ตามตัวของคิบอมเต็มไปด้วยเลือด ร่างของคิบอมถูกพาเข้าไปในห้องที่คยูฮยอนและเยซองเดินไปมากด้วยความเครียด คยูฮยอนนึกได้จึงรีบโทรบอกซองมินที่ไปส่งดงแฮสนามบิน

                “ซองมินดงแฮอยู่กับคุณมั๊ย”

                “ดงแฮขึ้นเครื่องไปแล้ว คยูมีอะไรหรือเปล่า หรือว่าคิบอม”

                “ตอนนี้คิบอมโดนรถชนอยู่โรงพยาบาล ซองมินทำอย่างไงก็ได้ให้ดงแฮมาหาคิบอมที่โรงพยาบาลก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”ซองมินได้ยินแค่นั้นถึงกับตกใจ มือไม้สั่นเรียวอุคที่เดินเข้ามาหาเห็นอาการเพื่อนแปลกไปจึงถามขึ้น

                “ซองมินแกเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”

                “เรียวอุค เราต้องตามดงแฮให้ไปหาคิบอมด่วน อย่าให้ดงแฮอังกฤษ”ซองมินบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆและวิ่งเข้าไปข้างในที่ถูกพนักงานกักไว้ไม่ให้เข้าไป

 

                ซอลลี่ที่รู้ข่าวว่าพี่ชายของตัวเองถูกรถชนก็ตรงมาหาพี่ชายที่โรงพยาบาลทันทีและเมื่อมาถึงก็พบฮีชอลที่มาถึงก่อนหน้าแล้ว ซอลลี่เข้าไปถามน้าชายถึงอาการของคิบอมที่หล่อนกลัวว่าพี่ชายของเธอจะทิ้งเอไปอีกคนเหมือนกับพ่อแม่

                “น้าฮีชอลพี่คิบอมเป็นอย่างไรบ้าง ซอลลี่กลัว”

                “คิบอมต้องไม่เป็นอะไรคิบอมต้องปลอดภัย”ฮีชอลปลอบใจหลานสาวที่ฝันเสียและร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของตัวเอง

                “พวกคุณเป็นญาติของคนเจ็บใช่มั๊ยครับ”

                “ครับ ผมเป็นน้าของคิบอม”

                “คนเจ็บต้องการพบพวกคุณทุกคน”แพทย์บอกด้วยน้ำเสียงเครียดและขอตัวเดินออกไป ที่ฮีชอลและซอลลี่เรีบเข้าไปในห้องฉุนเฉินทันที ที่คยูฮยอนและเยซองเดินตามเข้าไปด้วย

                “พี่คิบอมอย่าทิ้งซอลลี่ไปนะ พี่คิบอมสัญญากับซอลลี่แล้วไง”หญิงสาวร้องออกมาเมื่อเห็นอาการของพี่ชายที่นอนอยู่บนเตียง

                “พี่ไม่อยู่แล้ว เราอย่าดื้อ อย่าเอาแต่ใจกับน้าเค้านะ พี่คงอยู่ดูเราไม่ได้แล้ว พี่รักเราถึงพี่จะมีดงแฮแต่พี่ก็รักเราเหมือนเดิม”

                “ซอลลี่ยอมแล้ว ซอลลี่ยอมให้พี่คิบอมคบกับพี่ดงแฮได้ ซอลลี่จะไม่ขัดขวางความรักของพี่อีกแล้ว แต่พี่ต้องอยู่กับซอลลี่ต่อไป พี่อย่าทิ้งซอลลี่ไปนะ”ซอลลี่ร้องไห้ออกและกอดร่างของคิบอมไว้แน่น

                “น้าครับ ผมฝากซอลลี่ด้วยนะครับ ช่วยดูซอลลี่แทนผมด้วยนะครับ”คิบอมบอกอย่างเยงแผ่วเบา

                “น้าจะดูซอลลี่แทนเราเอง เราอย่าเป็นห่วงน้องเลยนะ อึก…”ฮีชอลร้องไห้ออกมา

                “คยู เยซองชั้นคงไม่มีวันได้เจอดงแฮอีกแล้ว แกสองคนช่วยบอกดงแฮด้วยนะ ว่าชั้นรักดงแฮมากและจะรักดงแฮตลอดไป”

                “แกอย่างเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ดงแฮกำลังมาหาแกที่นี้คิบอม”คยูฮยอนเอ่ยออกมา

                “ชั้นรู้ตัวของชั้นดี ว่าชั้นคงไม่มีโอกาศที่จะได้ลาดงแฮเรียกต่อไปแล้ว”เสียงทุ้มขาดห้วงลงและแผ่วลงอย่างช้าๆ ซอลลี่มือทาบปากและปล่อยโฮออกมาเมื่อรู้ว่าพี่ชายกำลังจะจากหล่อนไปไกลแสนไกล

                ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

                เสียงสัญญาณเครื่องช่วยหายใจดังขึ้นพร้อมกับร่างที่สิ้นลมหายใจที่หลับตาลงจากโลกนี้ไป ฮีชอลต้องดึงซอลลี่เข้ามากอดที่ตัวเองก็ร้องไห้ออกเหมือนกันกับความเสียใจที่ต้องเสียหลานชายไป คยูฮยอนและเยซองต้องเบือนหน้าหนีกับน้ำตาที่รินไหลออกมา ที่ความรู้สึกไม่แตกต่างกับน้าหลานทั้งสอง

                3ปีหลังจากคิบอมเสียไป  ดงแฮก็ตัดสินใจอยู่เกาหลีเหมือนเดิมและไม่คิดไปอังกฤษอีก วันนั้นซองมินที่เข้าไปบอกดงแฮถึงบนเครื่องว่าคิบอมโดนรถชนอาการโคม่า ทำให้ดงแฮตัดสินใจไม่ไปอังกฤษและรีบมาหาคิบอมที่โรงพยาบาลแต่มันก็สายเกินไป เมื่อดงแฮมาถึงคิบอมก็จากดงแฮไปแล้ว ทำให้ดงแฮเสียใจอย่างมากจนเป็นลมต่อหน้าทุกคน นับจากวันนั้นดงแฮก็เก็บตัวอยู่ในห้อง และยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเสียคนรักไปที่ไม่ได้ร่ำลา

                “คิบอมวันนี้เค้าเอาของโปรดมาเยี่ยมคิบอมด้วยนะ เค้าทำกับมือของเค้าเองนะ คิบอมทานเยอะๆนะ”ดงแฮบอกออกมาที่น้ำตาก็ไหลรินออกมาจากนัยตาคู่สวย “คิบอมไม่ห่วงซอลลี่นะ ตอนนี้ซอลลี่โตขึ้นมากแล้ว เค้าจะดูซอลลี่แทนคิบอมเอง คิบอมไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

                “ดงแฮออมม่าร้องไห้อีกแล้ว มาหาอับป้าทีไรออมม่าชอบร้องไห้ทุกที ลีบอมไม่ชอบให้ออมม่าร้องไห้เลย”ลีบอมเด็กชายอายุ3ขวบ ลูกชายคนเดียวของดงแฮและคิบอม ที่คิบอมได้ทิ้งเป็นตัวแทนของเขา “ดงแฮออมม่าอย่าร้องนะฮ่ะ ถ้าอัปป้ารู้ว่าออมม่ายังร้องไห้แบบนี้ อัปป้าจะไม่รักออมม่านะฮ่ะ ลีบอมอยากให้อัปป้ารัก ลีบอมถึงไม่ร้องไห้และทำตัวเป็นเด็กดีของออมม่า อย่างที่อาซอลลี่บอกกับลีบอม”

                “ออมม่าจะไม่ร้องไห้ให้คิบอมอัปป้าเห็นอีกแล้ว ออมม่าอยากให้อัปป้ารักออมม่าเหมือนเดิม”ดงแฮดึงลูกชายเข้ามากอด ที่น้ำตาก็รินไหลออกมาเมื่อนึกถึงคนรักที่จากไป ซอลลี่ที่มองดูสองแม่ลูกที่กอดกันร้องไห้ถึงกับน้ำตาไหลออกมากับความเห็นแก่ตัวของตัวเองที่ทำให้ครอบครับของพี่ชายต้องพังลง ทำให้หลานชายต้องกำพร้าพ่อตั้งแต่เด็กเพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง

                “พี่คิบอม ชั้นขอโทษที่ทำให้พี่ไม่ได้อยู่กับคนที่พี่รักและไม่ได้เห็นแม้กระทั่งหน้าลูกของพี่”ซอลลี่บอกออกอย่างเสียใจกับความผิดของตัวเอง ที่สายตาของซอลลี่มองไปที่แม่ลูกทั้งสองที่ช่วยแต่งหลุมศพของคิบอม

                “อัปป้า ผมรักอัปป้านะฮ่ะและผมจะเป็นเด็กดีของออมม่านะฮ่ะ”ลีบอมบอกออกมาที่วางดอกกุหลาบไว้หน้ารูปของคนเป็นพ่อ ดงแฮมองลูกชายและยิ้มออกมา

                “คิบอมชั้นจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด จะเลี้ยงลูกให้เหมือนกับคิบอม คิบอมไม่ต้องห่วงชั้นกับลูกนะ”ดงแฮบอกออกมาและลูบบนรูปของคิบอม

                ถึงแม้ว่าคิบอมจะจากไป แต่ก็ทิ้งสิ่งล้ำค่าเอาไว้ให้ดงแฮ สิ่งล้ำค่าที่ทำให้ดงแฮต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
..................................................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ว่างก็เลยมาอัพจ๊ะ ตอนจบแล้วก็เรื่องนี้แล้ว เศร้ามั๊ยเอ่ย*
*จบเรื่งนี้แล้ว เตรียมพบกับความโฉดของคิบอมในเรื่องต่อไป ไรเตอร์จะบอกเอาไว้ก่อน เตรียมตัวรับความแรงของรักเล่ห์ เพทุบาย กันต่อได้เลย แรงไม่แรงก็เตรียมตัวอ่านกันได้เลย อ่านอินโทรก็พอจะรู้กันนะว่ามันจะแวนไหน*
*อย่าลืมเม้นกันนะจ๊ะ*