ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : : อุบัติรัก อุบัติหัวใจ : 2 70%
อุบัติรัก อุบัติหัวใจ 2
จื่อเทาเดินสะพานเป้ ลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆพร้อมด้วยกล้องคู่ใจเดินออกมาจากสนามบินปูซาน
รอยยิ้มคมคายบนใบหน้า สายตาคมทอดมองไปเบื้องหน้ากับวิวทิวทัศน์ของเมืองนี้ ความสวยงามของปูซานจะทำให้จื่อเทาเก็บเกี่ยวความสวยงามของที่นี้กับอิสระที่ได้โบกบินด้วยปีนของตัวเอง
สองขาก้าวขึ้นแท๊กซี่ที่ขับมาจอดรับ พร้อมจะออกเดินทางหาความแปลกใหม่ ประสบการณ์ใหม่ๆ เก็บเกี่ยวความสวยงามของธรรมชาติ ความสวยงามของบ้านเมืองที่เป็นเอกลักษณ์ของปูซาน
ตลอดทางจื่อเทาได้ดื่มด่ำความสวยวงามของปูซาน บ้านเมืองที่สร้างไปด้วยสถาปัตย์ทางวัฒนธรรมของประเทศ สองข้างทางเรียบไปด้วยท้องทะเลอันสวยงาม ดึงดูดใจให้จื่อเทายกกล้องตัวโปรดกดชัดเตอร์รัวเก็บภาพริมชายหาดที่เต็มไปด้วยความสวยงามที่ไม่ต่างจากที่อื่นเลย
ความสวยงามที่มีเสน่ห์ไม่น้อยของริมชายหาดปูซาน มันทำให้จื่อเทาต้องให้ลุงคนขับแท๊กซี่จอด
"เท่าไรครับคุณลุง" ยังดีที่จื่อเทาพูดเกาหลีได้ ถึงน้ำเสียงจะแปลกๆก็ตาม
"แสนวอนพ่อหนุ่ม"
"นี่ครับ" จื่อเทายื่นเงินค่าแท๊กซี่ให้กับคุณลุง
"พ่อหนุ่มลุงว่าพ่อหนุ่มไปลงตรงหมู่บ้านเถอะ ตรงนี้มันอันตรายพวกนักเลงมันเยอะ" เตือนด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว
"ไม่เป็นไรครับคุณลุง ขอบคุณมากนะครับ" จื่อเทายังดื้อที่จะขอลงตรงนี้ ลุงขับแท๊กซี่ถึงกับส่ายหน้ากับความดื้อของเด็กหนุ่ม
จื่อเทาสะพานเป้ แบกกล้อง ลากกระเป๋าเดินเล่นเรียบชายหาด ความเงียบสงบทำให้ได้ยินเสียงคลื่น เสียงลม ที่ผ่านพัด ซาดซัดกระทบฝั่งมันช่างดึงดูดชวนให้หลงใหลกับความสวยงามของทะเล
รอยยิ้มบางๆฉายอยู่บนใบหน้าคมเข้ม สายตามองผ่านกล้องกดเก็บภาพความประทับใจภาพแรกเอาไว้ในกล่อง ให้มันเป็นความทรงจำที่สวยงามกับการได้มาเที่ยวที่นี้
จื่อเทามัวแต่เพลินเพลิดกับการถ่ายรูป จนไม่ได้สังเกตุ ระวังข้างหลังว่ามีคนแอบสุ่ม แอบมองจ้องลอบทำร้ายอยู่ด้านหลัง
เด็กวัยรุ่นห้าหกคนแอบสุ่มอยู่หลังพุ่มไม้พร้อมกับไม้หน้าสามถืออยู่ในมือคนละอัน หัวหน้าแก๊งค์โบกมือส่งซิกให้ลูกน้องเข้าไปจัดการได้
เด็กวัยรุ่นสองคนค่อยๆเดินขนาดข้างตรงมายังจื่อเทา สัญชาติญาณว่าอันตรายมาถึงตัวจื่อเทาหันไปข้างหลังเป็นจังหวะที่เด็กวัยรุ่นฟาดไม้หน้าสามใส่ศรีษะพอดี อีกคนก็ฟาดด้านหลังที่จื่อเทาไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลย แม้จะสู้ก็ไม่มีแรงจะสู้กับพวกเด็กอันตพาลพวกนี้
จื่อเทาทรุดนอนขดตัวกอดตัวเองไร้หนทางจะสู้ ดวงตาคมค่อยปิดลงด้วยความเจ็บปวดกับบาดแผลที่อยู่ตามตัว
เมื่อเห็นว่านักท่องเที่ยวหมดสติลงไป กลุ่มวัยรุ่นก็ช่วยกันรูด รื้อทรัพย์สินค้ามีค่าออกมา
"ช่วยด้วยครับคุณตำรวจมีคนโดนทำร้าย" เสียงตะโกนโวเวกที่ดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาทำให้กลุ่มวัยรุ่นรีบวิ่งออกไปพร้อมกระเป๋าของจื่อเทา
"ไอ้พวกเด็กเดน ไอ้พวกขยะสังคม" แจฮยอนสบทด่าอย่างโมโหเมื่อเห็นสภาพนักท่องเที่ยวโดนทำร้ายจนสลบ
"แจฮยอนพี่ว่าเรารีบพาเขาไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ" เห็นสภาพร่างกายที่ถูกทำร้ายแล้วจงอินอดจะเป็นห่วงนักท่องเที่ยวไม่ได้กลัวว่าจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้
แจฮยอนเข้ามาช่วยพี่ชายประคองคนเจ็บไปขึ้นรถมอไซต์ของเขาทั้งสอง ถึงแม้จะลำบาก ช่วยคนเจ็บผิดวิธีแต่จงอินก็ต้องทำ ดีกว่าจะปล่อยให้คนที่ช่วยเหลือเป็นอะไรไปต่อหน้า
จื่อเทาถูกพาเข้าห้องฉุนเฉินของโรงพยาบาลในทันที จงอิน แจฮยอนได้แต่ยืนรอหน้าห้อง ภาวนาให้นักท่องเที่ยวที่ช่วยไว้ปลอดภัย
"เชิญญาติคนเจ็บไปกรอกเอกสารด้วยนะคะ" พยาบาลเดินเข้ามาตามสองพี่น้อง
"คือผมไม่ใช่ญาติคนไข้ล่ะครับ" จงอินตอบตามจริง
"งั้นทางเราขอเบอร์ติดต่อคุณไว้ก่อนนะคะ ถ้าคนเจ็บรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทางเราจะได้ติดต่อทางคุณ"
"ครับ" จงอินขานรับด้วยรอยยิ้ม พรางเขียนเบอร์ตัวเองลงในเอกสารก่อนจะยื่นคืนให้พยาบาล
"ขอบคุณมากนะคะ" พยาบาลเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไป
"พี่ผมว่าเรากลับกันเถอะ กว่าเขาจะฟื้นก็คงพรุ่งนี้" จงอินมีสีหน้ากังวล เป็นห่วงคนในห้องไม่น้อย
"แจฮยอนรอให้เขาออกมาก่อนได้ไหม"
"ก็ได้พี่" ต้องยอมทำตามคำขอพี่ชาย
จงอิน แจฮยอนอยู่รอจนบุรุษเข็นเตียงพาจื่อเทาไปยังห้องพักฟื้น ที่คุณหมอบอกว่าคนไข้พ้นขีดอันตราย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จงอินถึงกับโล่งอก สบายใจมากขึ้นที่คนที่เขาช่วยไว้ปลอดภัย
"หายไวๆนะครับ" จงอินเอ่ยบอกกับชายหนุ่มที่หลับอยู่บนเตียง มีผ้าพันแผลที่ศรีษะ ตามแขน
ฝ่ามือบางวางบนท่อนลำแขนของจื่อเทาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย และไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้สึกโดดเดี่ยวตามลำพังในต่างบ้านต่างเมือง อยากให้ชายหนุ่มรู้ว่ายังมีเพื่อนอยู่ข้างๆ
"พรุ่งนี้ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ" ไม่รู้อะไรดลใจให้จงอินพูดออกไป และรู้สึกอยากมาเยี่ยมมาดูแลนักท่อวเที่ยวคนนี้ หรือว่าเป็นเพียงความสงสารเท่านั่น
จงอินเดินหันหลังออกไป นิ้วเรียวเริ่มขยับเล็กน้อย หรือจื่อเทาจะรับรู้ทุกอย่างที่จงอินบอกกับตนและรอที่จะให้จงอินกลับมาเยี่ยมตนอีกครั้ง
***********************************
กว่าจงอิน แจฮยอนจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบหกโมงเย็น ที่เซฮุนนั้นจัดการเก็บร้านเรียบร้อย การกลับบ้านผิดเวลาของจงอินสร้างความสงสัยให้กับชานยอลและเซฮุนไม่น้อย เพราะทุกครั้งที่จงอินออกไปนอกบ้านไม่เคยเถลไถล กลับตรงเวลา แต่วันนี้กับกลับผิดเวลาทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของจงอิน
"จงอินทำไมวันนี้กลับมาซักช้าเชียว" ชานยอลเอ่ยถามขึ้น
"พอดีผมไปเจอนักท่องเที่ยวโดนทำร้ายที่ริมหาด ผมเลยไปช่วยพาเขาไปโรงพยาบาลมา" จงอินพูดไปพลางเดินเข้าไปช่วยแม่ถือจานกับข้าวมาวางที่โต๊ะ
"แล้วเขาเป็นอย่างไงบ้างลูก" อินยอนเอ่ยถามกับลูกชายเมื่อทุกคนนั่งประจำที่ของตัวเอง พร้อมรับประทานอาหาร
"อาการปลอดภัยแล้วครับแม่ แต่คุณขอรอดูอาการหลังจากเขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา" ถึงจะปลอดภัย ไม่เป็นอะไรมากแต่ในใจจงอินก็ยังรู้สึกเป็นห่วงนักท่องเที่ยวที่ต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียว "แต่น่าสงสารเขานะครับแม่ เขาต้องอยู่คนเดียว ไม่มีใครดูแลในต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้" น้ำเสียงเต็มไปความสงสาร เห็นใจ เป็นห่วงคนที่นอนอยู่โรงพยาบาลไม่น้อย
"เป็นห่วงเขา ลูกก็ไปเฝ้าเขาซิ เขาจะได้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวต่างบ้านต่างเมือง" จงอินถึงกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"งั้นคืนนี้ผมขอไปเฝ้าเขานะครับ เผื่อว่าเขาจะตื่นมากลางดึกเขาจะได้รู้ว่าเขามีผมอยู่เป็นเพื่อน" อินยอนพยักหน้าอนุญาตให้ลูกชายไปเฝ้านักท่องเที่ยวคนนั้นได้
"เดี๋ยวพี่ไปอยู่เป็นเพื่อนนะจงอิน" ชานยอลขานอาสาไปอยู่เป็นเพื่อนด้วย
"พี่ชานยอลอยู่พักผ่อนที่บ้านเถอะ ผมไปเฝ้าคนเดียวได้" จงอินไม่อยากรบกวนพี่ชายข้างบ้านมากเกินไป แต่คนโดนปฎิเสธกับรู้สึกน้อยใจนัองชายที่แอบรักมาตลอดที่ไม่อยากให้เขาต้องไปด้วยและดูจะเป็นห่ววเป็นใยคนอื่นมากกว่า "งั้นเดียวผมขอตัวไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับแม่"
"ไปเถอะจ๊ะ เดี๋ยวแม่เตรียมอาหารใส่ปิ่นโตไว้ให้ เผื่อว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วจะหิว เขาจะได้มีอะไรทาน"
"ขอบคุณครับแม่" ยิ้มอย่างขอบคุณแล้วรีบขึ้นไปบนห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อจะไปอยู่เฝ้านักท่องเที่ยวหนุ่มที่โรงพยาบาล
ชานยอลมายืนรอจงอินหน้าบ้าน ในใจนั้นคิดมาก กระวนกระวายใจไม่น้อยที่จงอินจะไปอยู่เฝ้าใครไม่รู้ที่ไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ
"จงอินจะไม่ให้พี่ไปจริงๆหรอ" ชานยอลเอ่ยขึ้นเมื่อจงอินลงมาคว้ารถจะออกไป
"พี่ชานยอลอยู่บ้านเถอะครับ ผมไปเฝ้าคนเดียวได้" ชานยอลไม่รู้จะพูดอย่างไง ในเมื่อจงอินพูดอย่างชัดเจนและสตาร์รถมอไซต์ออกไปที่ไม่รอให้ชานยอลพูดห้ามพูดขออะไรอีกได้เลย
จงอินทำแบบนี้กับพี่ พี่รู้สึกไม่ดีเลย
"เบื่อไอ้พวกแอบรักเหลือเกิน" เซฮุนโพล่งขึ้น ด้วยรอยยิ้มเย้ย ชานยอลหันขวับไปมองอย่างน่ารำคาญใจ "นี่หวังดีหรอกนะถึงได้พูด ถึงได้เตือน ถ้าคิดจะรักกับพี่จงอิน อยากได้พี่จงอินเป็นแฟนก็รีบบอกซะก่อนๆที่พี่จงอินจะไปรักคนอื่น" น้ำเสียง สีหน้ากวนประสาทมันทำให้ชานยอลหงุดหงิดไม่น้อย แต่เซฮุนก็ไม่หยุดพูด "เห็นแจฮยอนเล่าให้ฟังนะ ว่าผู้ชายคนนั้นหล่อดูดีมากด้วย และดูพี่จงอินจะสนใจเป็นพิเศษด้วยนะ" ยังพูดยั่วโมโห พร้อมรอยยิ้มที่เห็นแล้วชานยอลอยากจะหาผ้ามาปิดปากเหลือเกิน
"ถ้าไม่อยากโดนเตะก็กลับเข้าบ้านไป!" เสียงเข้มดุใส่ พร้อมสีหน้าไม่รับบุญ ไม่พอใจทำให้เซฮุนถึงกับยิ้มขำ
"ถือว่าเตือนแล้วนะพี่" ยังไม่วายหาเรื่องโดนเตะ พอชานยอลเดินเข้าเซฮุนก็วิ่งเข้าไป ชานยอลได้แต่ถอนหายใจอย่างคิดมาก กลัวว่าจงอินจะไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
Talk
70 ก่อนแล้วกันนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนนะ #อุบัติรักเทาไค
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น