คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Charpter 1 (SF) เรารักกันไม่ได้
คิบอมเด็กหนุ่มกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่อายุสิบห้าที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปเพื่อส่งซอลลี่เรียน ซึ่งคิบอมทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวคนนี้ตามที่ได้สัญญาเอาไว้กับพ่อแม่ก่อนที่ท่านจะเสียว่าจะดูแลน้องสาวคนนี้ให้ดีที่สุดและจะไม่ทำให้น้องสาวต้องเสียใจ จะทำให้น้องอยู่อย่างมีความสุขด้วยสองมือของเขาเอง
สองปีผ่านไปที่คิบอมก็ดูแลซอลลี่มาอย่างดีที่ตอนนี้ซอลลี่สอบเข้าม.ปลายโรงเรียนดังได้ ส่วนคิบอมก็ได้เรียนมหาลัยดังพร้อมกับดงแฮเพื่อนที่คิบอมสนิทมาตั้งแต่ม.ปลายด้วยกันและเป็นคนที่คิบอมแอบชอบมาตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกัน แต่คิบอมก็ไม่กล้าดงแฮกลัวว่าดงแฮจะไม่รักตัวเอง เพราะเขาทั้งสองเป็นผู้ชายด้วยกันคู่และคิดว่าดงแฮคิดกับเขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น ทำให้คิบอมไม่กล้าที่จะบอกรักดงแฮออกไป ได้แต่เก็บไว้คนเดียว
“คิบอมทำไมวันนี้มาไวจัง”ดงแฮถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนชายมามหาลัยแต่เช้าทั้งทีวันนี้มีเรียนตอนเก้าโมงเช้า
“พอดีชั้นไปส่งซอลลี่ที่โรงเรียนมา ซอลลี่มีงานที่โรงเรียนจึงต้องรีบไปเรียนแต่เช้า”
“ออ”
“แล้วนายล่ะดงแฮ”ถามกลับไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กหน้าหวานมาแต่เช้าเหมือนกัน
“ชั้นขี้เกียจอยู่บ้านอ่ะ ก็เลยออกมาเลย”ดงแฮตอบกลับมาพร้อมกับยิ้มหวานให้กับคิบอมที่คิบอมเห็นแล้วถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและรอยยิ้มของดงแฮทำให้คิบอมตัดสินใจที่จะบอกความในใจกับดงแฮออกมา
“ดงแฮ”คิบอมเรียกเสียงแผ่วเบา แต่ดงแฮกลับได้ยินมัน
“อะไรหรอคิบอม”คิบอมรวมร่วมความกล้าและตัดสินใจพูดออกมา
“ดงแฮชั้นชอบนาย”
“........”
“ชั้นชอบนายตั้งแต่ที่เราเรียกม.ปลายด้วยกันแล้ว แต่ชั้นไม่กล้าบอกนาย ชั้นกลัวว่านายจะรังเกียจชั้นที่รักผู้ชายด้วยกันเองและยิ่งเป็นเพื่อนกันอีก”
“..........”ดงแฮยังคงเงียบ ทำให้คิบอมหัวใจตกลงกับพื้นและพร้อมจะแตกออกมาที่เห็นอาการของเพื่อนตัวเองขณะนี้ที่ตัวเองเพิ่งบอกรักไป
“ชั้นขอโทษนะดงแฮ ถ้านายไม่รักชั้นก็ไม่เป็นไร แต่นายอย่าเกลียดชั้นเลยนะ ชั้นไม่อยากได้รับความเกลียดจากนาย”ความเจ็บปวดเกาะกินในใจที่เห็นดงแฮยังคงเงียบ แค่นี้ก็รู้แล้วดงแฮคงปฏิเสธรักจากเขา
เมื่อดงแฮไม่ตอบคิบอมก็ไม่อยากอยู่ให้มันเจ็บปวดไปมากกว่านี้ คิบอมลุกขึ้นหันหลังเดินกลับออกไปทิ้งให้ดงแฮนั่งอยู่คนเดียว คิบอมเดินออกมาด้วยความเจ็บปวด หัวใจแตกสลายกับสินที่ได้บอกกับดงแฮไป มันอาจทำให้เขาเสียเพื่อนอย่างดงแฮไปไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
คิบอมเดินออกมาไม่ไกลมากเท่าไรแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้รับสัมผัสที่อ้อมกอดมาจากด้านหลังที่กอดเอวของตัวเองไว้แน่นและใบหน้าที่ซบลงบนแผ่นหลังกว้าง ที่คิบอมรับรู้ได้ว่าคนๆนี้กำลังร้องไห้อยู่ที่เสื้อของเขาเปียกไปด้วยน้ำตาของคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่
“ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ รู้มั๊ยชั้นต้องทนเก็บความรู้สึกแอบรักนายมาต้องนานเท่าไร”
“.............”คิบอมได้แต่เงียบอึ้งไม่คิดว่าดงแฮก็รักเค้าเหมือนกัน
“นายบอกรักชั้นแล้วจะหนีชั้นไปแบบนี้หรอคิบอม นายมันใจร้ายที่สุด”ดงแฮบอกออกมาที่ยังกอดเอวของคิบอมไว้แน่น คิบอมจึงต้องแกะมือของดงแฮออกและหันหน้ามาหาดงแฮที่มือหนาเชยคางมนขึ้นมามองหน้า
“ผมจะไม่หนีดงแฮไปไหนแล้ว แค่รู้ว่าดงแฮก็รักผมเหมือนกันผมก็ดีใจแล้ว”คิบอมเช็ดน้ำตาให้กับร่างเล็กที่ร้องไห้ตรงหน้าและก้มลงจูบปากเรียวบางที่ดงแฮหลับตาพริ้มรับจูบจากคิบอม ที่ทั้งสองจูบกันท่ามกลางลานกว้างของมหาลัยที่ไม่สนใจที่เดินผ่านไปมาเลย ที่ทั้งสองคิดว่ามีกันแค่สองคนเท่านั้นตรงนี้กับความรักที่เพิ่งก่อตัวขึ้น
เมื่อถึงเวลาเรียนคิบอมก็เดินจูงมือดงแฮเข้ามาเรียน ที่เพื่อนๆในห้องต่างร้องแซวชายหนุ่มทั้งสองที่เพิ่งเดินเข้ามา จะไม่ให้เพื่อนๆร้องแซวได้ไงก็เล่นจูบกันในมหาลัยโดยไม่สนใจสายตาใครที่เดินผ่านเลย ทั้งสองที่โดนเพื่อนร้องแซวได้แต่ก้มหน้ายิ้มและนั่งมองหน้ากัน จนทำให้เพื่อนๆในห้องต่างพากันอิจฉากับความรักของทั้งคู่
“ไอ้คยูแกนั่งตรงนั้นมดไม่กัดบ้างหรือไงว่ะ กูนั่งตรงนี้มดยังกัดกูเลย”เยซองเอ่ยแซวออกมาที่คยูฮยอนก็รับมุขเพื่อน
“กูก็โดนว่ะ แต่มึงช่วยเอาน้ำตาลสองก้อนตรงข้างหน้ากูออกไปหน่อยดิ กูจะเลี่ยนตายแล้วว่ะ”ถึงจะโดนเพื่อนแซวอย่างไงแต่คิบอมกับดงแฮก็ไม่สนใจนั่งกุมมือ มองหน้าพูดคุยกันตามประสาแฟนที่เพิ่งคบกัน
“วันนี้คิบอมต้องไปทำงานมั๊ย”
“ไปซิ”
“งั้นชั้นไปช่วยคิบอมทำงานด้วยนะ คิบอมจะได้ไม่เหนื่อย”
“แค่ดงแฮไปนั่งให้กำลังใจผม ผมก็ก็หายเหนื่อยแล้ว”คำหวานที่เอ่ยออกมาทำให้ดงแฮต้องก้มหน้ายิ้มด้วยความเขินอาย แต่ก็โดนคยูฮยอนกับเยซองเลียนแบบแกล้งเพื่อนทั้งสอง
“คยูวันนี้ชั้นไปช่วยนายทำงานนะ นายจะได้ไม่เหนื่อย”เยซองพูดไปทำตาวิบวับใส่ที่เหมือนกับดงแฮทำกับคิบอมเมื่อกี้
“ได้ซิ แต่เยซองต้องนั่งเฉยๆผมไม่อยากให้มือนุ่มๆของเยซองต้องมาทำงานหนักเพราะผม”คยูฮยอนจับมือของเยซองขึ้นมาที่ไม่แตกต่างกับคิบอมที่ทำกับดงแฮเมื่อกี้ ที่คนทั้งสองที่โดนเพื่อนล้อได้แต่นั่งเงียบยิ้มให้กัน
“ไอ้หมาป่าแกล้งเพื่อนนี้หนุกมากใช่มั๊ย เห็นมั๊ยไอ้ปลาน้อยมันเขินหน้าแดงแล้ว เค้าจะหวานกันยังไปขัดเค้าอีก นายมันมารความสุขจริงเค้าจริงๆคืนนี้นอนนอกกับลัคกี้มันแล้วกัน ไม่ต้องมานอนกับชั้นเลย”เสียงแหวของซองมินทำให้คยูฮยอนต้องเลิกแกล้งแล้วทำเหยเกที่โดนภรรยาตัวเองด่าแล้วยังไล่ให้ไปนอนกับหมาคืนนี้อีก คยูฮยอนจึงต้องเดินไปง้อซองมินก็เหลือแต่เยซองที่ยังอยู่ แต่เยซองก็ไม่พลาดโดนแม่คุณทูนหัวเล่นงานอีก
“มานี้ไอ้ซาลาเปาอยู่กับไอ้หมาป่าไม่ได้ อยู่แล้วเป็นเรื่องทุกที”เรียวอุคดึงหูของเยซองมานั่งที่โต๊ะ ที่คิบอมและดงแฮนั่งมองเพื่อนทั้งสี่แล้วยิ้มตามไปกับความรักของเพื่อน ถึงจะดุเด็ดเผ็ดมันไปบ้างแต่มันก็มีความรักเข้ามาอยู่กับเพื่อนทั้งสี่ของเขา
หลังเลิกเรียนคยูฮยอนก็ต้องทำง้อซองมินเพื่อที่จะไม่ต้องนอนกับเจ้าลัคกี้ ส่วนเยซองก็โดนเรียวอุคลากกลับบ้านตั้งแต่เรียนหมดคลาส ที่ตอนนี้ก็เลิกเพียงแค่คิบอมและดงแฮแค่สองคน คิบอมจึงชวนดงแฮออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะก่อนที่จะถึงเวลาที่คิบอมต้องไปทำตอนเย็น คิบอมจึงอยากมีเวลาอยู่กับดงแฮในช่วงนี้
คิบอมพาดงแฮมาเล่นที่สวนสาธารณะที่ต้องสองเดินจับมือกันและมาหยุดนั่งพักริมสระ ที่ดงแฮเป็นหมอนจำเป็นให้กับคิบอมที่ดึงมือตัวเองไปกุมไว้ตรงหน้าอกและจูบลงบนหลังมือ ดงแฮมองตามอย่างมีความสุขกับรอยยิ้มเล็กๆที่เกิดขึ้นในใจ
“คิบอมรักชั้นตอนไหนหรอ”
“รักตั้งแต่วันแรกที่ดงแฮย้ายเข้ามาเรียนแล้ว”
“งั้นก็เหมือนชั้นเลย ชั้นก็รักคิบอมตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอคิบอม”
“ถ้าผมกล้าบอกดงแฮตั้งแต่ตอนนั้น ดงแฮคงไม่ต้องทนเจ็บเพราะผมแบบนี้”
“รู้ก็ดีแล้ว ต่อไปคิบอมมีอะไรต้องบอกเค้าทุกอย่างนะ ห้ามปิดบังกันเด็ดขาด”
“ครับ แต่ดงแฮต้องรักผมมากๆนะ”
“รู้แล้วนะ”บิดลงที่แก้มป่องอย่างหมั่นเขี๊ยว “ถ้าไม่รักคิบอมแล้วจะให้ไปรักใครล่ะ”ดงแฮบอกออกมาและก้มลงมาจูบปากหนา “คิบอมนอนพักก่อนเถอะ เดี๋ยวเย็นก็ต้องไปทำงานอีก เดี่ยวถึงเวลาแล้วเค้าจะปลุกนะ”คิบอมหลับตาพริ้มที่นอนหนุนตักดงแฮ ดงแฮมองดูหน้าคนรักที่แอบรักมาตั้งแต่เรียนม.ปลายด้วยกันกับความสุข อิ่มใจที่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักในเวลาแบบนี้
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของซอลลี่หล่อนจึงโทรหาพี่ชายทันที แต่พอได้ยินปลายสายที่รับนั้นไม่ใช่พี่ชายของตัวเองทำให้เด็กสาวนั้นเริ่มไม่พอใจที่มีคนมายุ่งเกี่ยวกับพี่ชายของเธอ ซอลลี่ไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้พี่ชายของตัวเองและไม่อยากให้พี่ชายไปรักใครเพราะกลัวว่าพี่ชายไม่รักและจะทิ้งตัวเองไปเหมือนพ่อกับแม่ ที่ตอนนี้ซอลลี่มีแต่คิบอมเพียงคนเดียวในตอนนี้
ซอลลี่วางสายจากพี่ชายทันทีและขึ้นรถตรงไปหาคิบอมที่ร้านอาหารที่คิบอมทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในช่วงเย็นของทุกวัน ที่ร้านนี้เป็นร้านของฮีชอลน้าของคิบอมและซอลลี่ ที่ฮีชอลไม่อยากให้หลานต้องไปทำงานที่อื่นทำที่นี้เขายังได้ดูแลหลานได้และหลานจะได้ไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง
แหละวันนี้ก็มีพนักงานกิตติมศักด์มาช่วยคิบอมทำงานด้วย ที่ฮีชอลมองแปลบเดียวก็รู้ว่าร่างเล็กที่มาช่วยหลานชายของตัวเองนั้นเป็นคนรักของคิบอม และรู้ว่าคนนี้ๆหลานชายคงรักมากเพราะตั้งแต่วันที่พ่อแม่ของคิบอมเสียไปก็ไม่เคยเห็นคิบอมยิ้มได้แบบนี้กับใคร นอกจากซอลลี่น้องส่าวเพียงคนเดียวที่คิบอมจะมีรอยยิ้มให้เท่านั้น
ดงแฮที่คอยช่วยคิบอมทำงานอยู่ตลอด ไม่ว่าจะจัดโต๊ะ รับออเดอร์จากลูกค้าดงแฮก็สามารถทำได้และช่วยคิบอมเบาแรงได้มาก ดงแฮที่คอยส่งสายตาหวานให้กับคิบอมอยู่ตลอดเวลานั้นก็สามารถทำให้คิบอมนั้นหายเหนื่อยและมีกำลังใจที่จะทำงานต่อเมื่อมีคนรักคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
“คิบอมเหนื่อยมากมั๊ย”ร่างเล็กหน้าหวานถามขึ้นเมื่อช่วยคิบอมเก็บจานที่โต๊ะ
“ไม่เหนื่อยเลย มีดงแฮอยู่ใกล้ๆแบบนี้ผมไม่เหนื่อยเลย”
“จริงหรอ”น้ำเสียงน่ารักๆกับใบหน้าหวานที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆกับตัวเองทำให้คิบอมนั้นอดที่จะยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของดงแฮ
“จริงซิ แค่มีดงแฮผมก็หายเหนื่อยแล้ว”
“งั้นเค้าจะมาช่วยคิบอมทำงานทุกวันเลยนะ เดี๋ยวเค้าจะของน้าของคิบอมอีก เค้าจะบอกน้าของคิบอมว่าเค้าไม่เอาค่าจ้าง เค้าจะมาช่วยฟรีๆ”ดงแฮเอ่ยออกมาอย่างเสียใสที่ก็ทำให้คิบอมยิ้มได้อีกตามเคย แต่คราวยนี้ไม่ได้แค่ยิ้มอย่างเดียว ยังหอมแก้มของดงแฮอีกฟอดที่ดงแฮก็หอมกลับเหมือนกัน สิ่งที่ทั้งสองทำให้กันอยู่ในสายตาของซอลลี่ตลอด ทำให้ซอลลี่ไม่พอใจและหวงพี่ชายขึ้นมาที่เห็นพี่ชายให้ความรักกับคนอื่นที่ไม่ใช่หล่อน
ซอลลี่เฝ้ามองดูการกระทำของพี่ชายกับชายหนุ่มหน้าหวานอย่างไม่พอใจ อิจฉา มือกำแน่นด้วยความโกรธที่เห็นผู้ชายอื่นมาแย่งความรักจากพี่ชายของเธอไป พี่ชายคนนี้เป็นของเธอคนเดียว พี่คิบอมเป็นของซอลลี่คนเดียว คนอื่นอย่างหวังได้พี่คิบอมไปจากซอลลี่เลย ซอลลี่ไม่มีทางยอมเสียพี่ชายไปให้ใครทั้งนั้น
“คิบอมเลิกงานคิบอมจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า”ดงแฮถามขึ้น
“ดงแฮมีอะไรหรือเปล่า”ชายหนุ่มถามขึ้น เมื่อนึกมาช่วยแฟนหมาดๆล้างจาน
“ก็วันนี้เค้าอยากชวนคิบอมออกไปเดินเที่ยวด้วยกันที่แม่น้ำฮัน เค้าอยากไปกับคิบอม”
“เดี๋ยวเราเลิกงานแล้วค่อยไปกันนะ เดี๋ยวผมโทรบอกซอลลี่ก่อนแล้วกันว่าคืนนี้ผมจะออกไปเที่ยวกับดงแฮ"ดงแฮยิ้มให้กับคิบอมและช่วยคิบอมล้างจานจนเสร็จ
เมื่อเลิกงานฮีชอลก็เรียกคิบอมเข้าไปหาในห้องทำงาน ที่ฮีชอลมองดูหลานชายที่ยิ้มออกมาก็พลอยทำให้ฮีชอลยิ้มไปด้วยและอดที่จะแซวหลานชายแก้มป่องไม่ได้
“สงสัยว่าคนนี้เราจะรักเค้ามากนะ น้าไม่เคยเห็นเรายิ้มได้มากขนาดนี้เลย” คิบอมไม่ตอบอะไรก็เอาแต่ยิ้มให้กับน้าชายหน้าหวาน “แล้วซอลลี่รู้หรือยังว่าเรานะมีแฟนแล้ว”
“ยังครับ ผมว่าคืนนี้ผมจะกลับไปบอกซอลลี่อยู่เหมือนกัน”
“สงสัยน้องเราคงจะอึ้งน่าดู ถ้ารู้ว่าเรามีแฟนกับเค้าเหมือนกันและยังมีแฟนเป็นผู้ชายอีก”ฮีชอลพูดออกมา ที่คิบอมก็ยิ้มให้กับน้าชาย “แล้วนี้จะไปไหนกันต่อล่ะ เมื่อกี้น้าเห็นแฟนเราอ้อนเราให้พาไปเที่ยวอยู่นี้”
“ดงแฮอยากไปแม่น้ำฮันฮ่ะ ผมว่าจะพาดงแฮเค้าไปหน่อยฮ่ะ”
“โห..ที่เดตสำหรับคู่รักซะด้วยซิ หลานน้าก็หวานใช่ย่อยนะ”ฮีชอลอดที่จะแซวไม่ได้และก็ทำให้แก้มป่องๆของหลานชายหน้าแดงขึ้นมาได้ “ถ้าไปแล้วอย่าลืมอธิฐานต่อแม่น้ำฮันนะเค้าว่ากันว่าถ้าอธิฐานด้วยกันแล้วจะทำให้ความรักของคนทั้งสองสมหวังกับสิ่งที่ตัวเองอธิฐาน”ฮีชอลบอกกับคิบอม
“ครับ”
“แล้วอย่าไปทำอะไรประเจิดประเจอนักล่ะ เดี๋ยวดงแฮจะท้องก่อนเรียนจบได้นะ น้าไม่อยากอุ้มหลานไว”คิบอมได้แต่อึ้งที่เห็นน้าชายแซวอกมา “น้าไม่แซวเราแล้วก็ได้ ไปได้แล้วปานี้ดงแฮคงรอเรานานแล้ว”
“งั้นผมไปก่อนนะฮ่ะ”
“ถ้าดงแฮท้องเมื่อไรบอกน้าด้วยนะ เดี๋ยวน้าจะเป็นผู้ใหญ่สู่ขอดงแฮให้เอง”ไม่วายที่จะแซวหลานชายอีกรอบ ที่คิบอมได้แต่รีบเดินออกไปกับใบหน้ายิ้มแย้ม
คิบอมเดินออกมาหาดงแฮที่เคาร์เตอร์ที่ดงแฮนั่งรอคิบอมอยู่คนเดียวที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นกลับไปกันหมดแล้ว ร่างเล็กยิ้มหวานให้กับชายคนรักที่เดินเข้ามาหาตัวเอง
“เสร็จแล้วใช่มั๊ยคิบอม”
“ฮ่ะ เดี๋ยวผมโทรบอกซอลลี่ก่อนนะ ซอลลี่จะได้ไม่ต้องรอผมทานข้าว”ดงแฮยิ้มหวานเป็นคำตอบให้กับชายหนุ่มคนรัก “ซอลลี่คืนนี้พี่กลับดึกหน่อยนะ ไม่ต้องรอพี่นะ พี่จะออกไปทำธุระกับเพื่อน”คิบอมบอกับปลายสาย แล้วกดวางสายหันมาหาดงแฮที่นั่งยิ้มหวานให้ เมื่อดงแฮเห็นคิบอมคุยโทรศัพท์แล้วก็กระโดดลงจากเก้าอี้มาเกาะแขนชายคนรักและก็พากันเดินออกจากร้าน ที่ดงแฮซบหัวลงกับไหล่ลาดอย่างมีความสุข
“โอป้า โอป้าผิดสัญญากับชั้น ชั้นไม่มีทางให้โอป้าไปรักกับใครได้ ไม่มีใครที่จะมาแย่งโอป้าไปจากชั้นได้”ซอลลี่ที่แอบยืนมองดูจากนอกร้านที่เห็นทุกการกระทำของพี่ชายและดงแฮตั้งแต่ต้น
ไรเตอร์ขอคุย
*เรื่องนี้เป็นช็อตฟิคนะค่ะ เรื่องนี้ได้พลอตเรื่องมาจากน้องอาย ที่ให้พลอตเรื่องแก่พี่นะจ๊ะน้องอาย*
*อ่านแล้วช่วยเม้นด้วยนะจ๊ะ แต่ตอนนี้ยังไม่จบนะจ๊ะ ยังมีต่อนะจ๊ะสำหรับเรารักกันไม่ได้*
*อ่านแล้วช่วยเม้นด้วยนะ๗ีะ*
ความคิดเห็น