คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : : ดวงใจแห่งรัก : 100%
: ดวงใจแห่งรัก :
ชาวบ้านต่างยินดี ปรีดดา เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มความสบซึ้ง ปลื้มปิติใจ ที่ได้เฝ้าขบวนเสด็จของฝ่าบาทแจริม กษัตริย์แห่งแค้วนโชซอน พร้อมทั้งพระมเหสีโซอึนและพระโอรสทั้งสี่ของพระองค์
ตลอดสองเส้นทางขบวนเสด็จชาวบ้าวต่างส่งเสียงสรรเสริญ ทรงพระเจริญตลอดสองข้างทางที่ขบวนเสด็จผ่าน
รอยยิ้มสรวญบนพระพักตร์ของฝ่าบาทแจริม พระมเหสีโซอึนและพระโอรสทั้งสี่พระองค์ต่างมีความสุขไม่น้อยเมื่อเห็นราษฎรมีความเป็นอยู่ที่ดี เห็นราษฎรมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความก็พลอยยินดีมีความสุขตามราษฎรของแคล้ว
แต่สายตาขององค์ชายแจฮยอนองค์ชายองค์เล็กของฝ่าบาทแจริม กลับมองเห็นใบหน้าเปื้อนไปด้วยความเศร้า แววตามีแต่ความเศร้ามองของเด็กชายที่รุ่นราวคราวเดียวกัน
ถึงขบวนจะผ่านเด็กคนนั้นมาแล้ว แต่องค์ชายแจฮยอนก็ยังคงไม่เลิกครุ่นคิด สงสัยถึงใบหน้าหมองเศร้าของเด็กชายผู้นั้นจนมาถึงตำหนักที่พักในหมู่บ้านที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้กับฝ่าบาท พระมเหสีและองค์ชายทั้งสี่
พระพักตร์ขององค์ชายแจฮยอนที่เต็มไปด้วยความสงสัย จนทำให้องค์รักษ์ของพระองค์จะทูลถามมิได้
"องค์ชายทรงคิดอะไรอยู่พะยะค่ะ ทรงกลุ้มใจเรื่องใดกัน" องค์ชายแจฮยอนพรั่งพรูลมหายใจออกมา หันหน้ามามององค์รักษ์
"จงแดตอนที่ขบวนเสด็จผ่านหมู่บ้านมา ข้าเจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีดวงตาหมองเศร้า เต็มไปด้วยความเศร้าที่ข้าเห็นแล้วอดจะสงสารและสงสัยไม่ได้ว่าเด็กคนนั้นมีเรื่องเศร้าใจอันใดกัน" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้าแฝงไปด้วยความสงสัยที่ติดอยู่ในใจ
"คงจะเป็นพวกเด็กขอทานพะยะค่ะ องค์ชายทรงอย่าคิดมากเลยพะยะค่ะ" จงแดทูลบอกอย่างไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่สำหรับองค์ชายแจฮยอนแล้วไม่ได้คิดเช่นนั่น และยังคิดถึงดวงหน้าเศร้าของเด็กชายผู้นั้น
ถึงจะได้รับคำตอบจากองค์รักษ์แล้วก็ตาม แต่องค์ชายแจฮยอนก็ไม่คิดจะหยุดความคิดแค่นั้น ที่องค์ชายจะต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าเด็กชายที่เห็นเมื่อวานเป็นใครกันแน่ องค์ชายแจฮยอนเลยคิดเสด็จหนีออกจากตำหนักที่พักไปตามสืบหาเด็กผู้ชายที่ทำให้องค์ชายแจฮยอนวัยสิบสี่ชันษาต้องนอนไม่หลับ ครุ่นคิดทั่งคืน
"องค์ชายแจฮยอนเจ้าจะหนีออกไหน" องค์ชายแจฮยอนถึงกับหยุดชะงักกึก เมื่อเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังเอ่ยอย่างรู้ทัน
องค์ชายแจฮยอนหันมาสรวญยิ้มแห้งให้กับองค์ชายจุนมยอน พระเชษฐาองค์โต
"คือ...." องค์ชายแจฮยอนอ่ำๆอึ้งๆไม่กล้าบอกออกไป
"เจ้าจะหนีออกไปเที่ยวเล่นล่ะซิ ถึงไม่กล้าบอกพี่"
"ไม่ใช่นะท่านพี่" รีบปฎิเสธทันใด
"ถ้าเจ้าไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่น แล้วเจ้าจะไปไหน.." กดดันทั้งสายตาและน้ำเสียง
"ท่านพี่... ข้าแค่จะออกไปตามหาใครคนหนึ่งที่ข้าได้เจอเมื่อวานตอนที่ขบวนเสด็จผ่านมา ข้าอยากเจอคนผู้นั่นที่มีแต่ความเศร้า" องค์ชายจุนมยอนถึงกับส่ายหน้า
"เจ้าออกไปแล้วเจ้าคิดว่าจะตามหาเจอรึองค์ชายแจฮยอน" องค์ชายแจฮยอนสีหน้าสลดลง ดูหมดหวังที่จะตามหาเด็กคนนั่นเจอ
"แต่ข้าว่าองค์ชายจะเจอคนผู้นั้น" เสียงที่โพล่งขึ้นทำให้องค์ชายแจฮยอนทรงหันไปมององค์ชายจงอิน องค์ชายจงอินสรวญยิ้มให้กับน้องชาย "การที่องค์ชายแจฮยอนได้เจอคนผู้นั้นตอนขบวนเสด็จ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะจดจำและเก็บมาคิดได้ทั้งคืน คนผู้นั่นอาจเป็นคนที่ฟ้าลิขิตให้องค์ชายแจฮยอนเข้าไปช่วยเหลือ ให้กำจัดความเศร้าหมอง ทุกข์ร้อนออกไปจากคนผู้นั้น" องค์ชายแจฮยอนถึงกับสรวญยิ้มที่มีองค์ชายจงอินเข้าข้าง
"องค์ชายจงอินตรัสเช่นนี้ พี่คงห้ามเจ้าไม่ได้แล้วซิ"
"ขอบพระทัยท่านพี่ทั้งสองมาก ข้ารีบไปแล้วจะรีบกลับ" ตรัสบอกด้วยความดีใจ แล้วรีบวิ่งออกไปที่พระเชษฐาทั้งสองอนุญาต
"มันเป็นสิ่งที่สวรรค์ทรงกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่มีใครที่จะหนีชะตาฟ้าลิขิตนี้ได้" องค์ชายจงอินตรัสเป็นนัยน์ๆ กับสิ่งที่องค์ชายแจฮยอนจะพบเจอกับสิ่งที่สวรรค์ได้ลิขิตเอาไว้ตั้งแต่ต้น
*******************************************
เมื่อเสด็จหนีออกมาจากวังหลวงได้
องค์ชายแจฮยอนก็ทอดสายตามองหาเด็กชายที่มีดวงตาเศร้าหมอง
ไร้รอยยิ้มเหมือนกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน
"องค์ชายกระหม่อมว่าเสด็จกลับเถอะพะยะค่ะ
ถ้าฝ่าบาททรงรู้องค์ชายจะโดนดุได้นะพะยะค่ะ"
องค์รักษ์จงแดกราบทูลต่อองค์ชายที่เสด็จออกมาจากวังหลวงนานแล้ว
แต่องค์ชายแจฮยอนกลับไม่ฟัง ยังทรงตามหาเด็กชายผู้นั้น
"เอาเลยลูกพี่ เอาอีก
ฮ่าๆๆ" เสียงตะโกนร้องเชียร์ดังมาจากด้านหลัง
องค์ชายแจฮยอนรีบวิ่งไปดูตามเสียงนั่นและได้เห็นภาพเด็กชายที่กำลังตามหาอยู่กำลังถูกพวกเด็กเกเร
อันธพาลกลั้นแกล้ง โยนก้อนหินปาใส่
"พวกเจ้าทำอะไรกัน!!"
เสียงกร้าวเต็มไปด้วยความโกรธกริ้ว พวกเด็กเกเรถอยกรูมายืนรวมตัวกันเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้า
เด็กที่ถูกแกล้งได้แค่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยดวงตาที่หมองเศร้า
องค์ชายแจฮยอนเดินเข้ามาหา
ย่อตัวนั่งลงอย่างไม่ถือตัว องค์รักษ์จงแดหันไปไล่พวกเด็กเกเรให้ออกไป
"เจ้าเป็นอะไรมากไหม"
ทรงถามอย่างห่วงใย ใบหน้ามอมแมมช้อนขึ้นมามองด้วยแววตาระคนเศร้า ศรีษะทุยส่ายน้อยๆ
"ข้าไม่เป็นไรมาก
ข้าชินกับมันแล้ว" เสียงเศร้าตอบออกมา
"แปลว่าเจ้าโดนเด็กพวกนั้นแกล้งเป็นประจำ"อีกฝ่ายพยักหน้าน้อยๆ
"ทำไมเจ้าถึงยอมให้คนพวกนั้นแกล้งเจ้า เจ้าทำไมถึงไม่ลุกขึ้นสู้มาบ้าง"
องค์ชายแจฮยอนถึงกับนึกขุ่นเคืองใจแทน
"ข้าเป็นเด็กกำพร้า
ไม่มีพ่อแม่ จะให้ข้าสู้กับลูกพวกขุนนางใต้เท้าได้เช่นไรกัน
เด็กอย่างข้าก็ต้องทนต้องยอมให้พวกเขารังแก" เสียงเศร้าแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
แววตาเต็มไปด้วย องค์ชายแจฮยอนทอดมองอย่างสงสาร
"ข้าจะช่วยเจ้าเอง
ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องทนอยู่เช่นนี้อีก"
"องค์ชาย...."
องค์รักษ์จงแดพยายามจะเตือน ขัดองค์ชายองค์เล็กของราชวงศ์
แต่ก็ถูกสายตานิ่งทรงอำนาจขององค์ชายแจฮยอนทอดมองมาไม่ให้ขัดในสิ่งที่ตนจะทำ
"เจ้ามีนามว่าไร
ข้ายังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าเลย"
"ข้าชื่อแทยง..."
องค์ชายแจฮยอนสรวญยิ้มให้กับสหายใหม่
โดยไม่สนว่าองค์รักษ์จงแดเป็นกังวลมากแค่ไหนกับการที่องค์ชายองค์เล็กของราชวงศ์พาเด็กเร่ร่อน
ไม่มีหัวนอนปลายเท้าไปอยู่ด้วย
"องค์ชายเสด็จกลับตำหนักเถอะพะยะต่ะ"
องค์รักษ์จงแดเห็นใกล้จะพลบค่ำแล้วรีบกล่าวทูลเตือนองค์ชาย
"ข้ารู้แล้วนะจงแด
แต่ข้ากำลังคิดอยู่ว่าข้าจะพาแทยงเข้าไปในตำหนักข้าอย่างไงไม่ให้เสด็จแม่รู้"
จงแดถึงกับตกใจ สีหน้าเป็นกังวลไม่น้อย
"องค์ชายจะพาเด็กผู้นี้ไปอยู่ในวังไม่ได้นะพะยะค่ะ
ถ้าฝ่าบาททรงรู้เรื่องขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่ได้พะยะค่ะ"
องค์ชายแจฮยอนทำสีหน้าไม่พอพระทัยเมื่อโดนขัด
"ก็อย่าให้เสด็จพ่อเสด็จแม่รู้ซิ
ถ้าไม่มีใครทูลบอกเสด็จพ่อเสด็จแม่ก็ไม่มีทางรู้เรื่องนี้เด็ดขาด"
ถ้าองค์ชายเล็กคิดจะทำอะไรแล้วก็ไม่มีใครห้ามได้ บทจะรั้น บทจะดื้อก็ดื้อไม่มีใครหยุดองค์ชายแจฮยอนได้
องค์ชายแจฮยอนพาแทยงมายังหลังตำหนักของตัวเอง
มีทางสำหรับไว้หลบหนีไปเที่ยวนอกวัง แทยงรู้สึกกลัวอยู่ในใจ
กลัวว่าจะถูกจับได้และตนจะถูกลงโทษ
ถึงแม้ว่าองค์ชายแจฮยอนจะเป็นคนช่วยก็ตามแต่สำหรับแทยงก็ยังคงกลัวอยู่ดี
"เจ้าไม่ต้องกลัว
จะไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้ถ้าเจ้าเป็น 'คนของข้า'
" แทยงรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกอุ่นใจ
ปลอดภัยกับฝ่ามืออบอุ่นที่ประสานกอบกุมเอาไว้
' ตราบชั่วชีวิตนี้ของข้า........
จะมอบให้องค์ชายแจฮยอนผู้เดียว '
Talk
มาอัพแล้ว ครบ 100% จะรีบมาต่อตอน2 เร็วๆนี่ถ้ามีเม้นขึ้น
ความคิดเห็น