ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :วิมานจันทรา: 1 100%
:วิมานจันทรา: 1
เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มทั้งสอง ที่พากันวิ่งหนีจากการไล่ล่าของเหล่าทหารจากคำสั่งขององค์รัชทายาทชานเลี่ย ให้จับตัวคนทรยศทั้งสองมาให้ได้
"จื่อเทาข้าไม่ไหว เจ้าจงหนีไป ทิ้งข้าไว้นี้" เสียงหอบเหนื่อย หมดแรงที่จะวิ่งหนีต่อไป
"จินเหรินข้าทิ้งเจ้าไว้ไม่ได้ ข้าทิ้งเจ้าไปไม่ได้" จื่อเทาเข้ามาประคองชายคนรักที่พาหนีมาด้วยกัน
"ถ้าเจ้าไม่หนี เจ้าจะถูกองค์ชายชานเลี่ยฆ่า ข้าเห็นเจ้าโดนฆ่าไม่ได้" บอกมาทำน้ำตาอย่างเจ็บปวด ที่ทั้งสองต้องหนีตายกันมาเช่นนี้ เพียงเพราะทรยศต่อองค์รัชทายาทชานเลี่ย
จื่อเทา จงจินเหรินต่างมีความรักอันบริสุทธิ์ให้แก่กัน แต่ความรักมันเป็นความรักต้องห้าม ไม่ควรเกิดขึ้น เมื่อจงจินเหรินนั้นเป็นชายาขององค์รัชทายาทชานเลี่ย จื่อเทายังเป็นองค์รักษ์ขององค์ชายชานเลี่ย
ความรักของทั้งสองจึงไม่สมควรที่จะเกิดขึ้น
"ถึงข้าต้องตายข้าก็ยอม แค่เพียงปกป้องเจ้าก็ข้าก็ไม่หวาดหวั่นสิ่งใด" จื่อเทาไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว ขอแค่ได้ปกป้องคนที่ตัวเองรัก จื่อเทาก็ยอมที่จะตายเพื่อคนรักได้
"แค่มีเจ้าข้าก็ไม่กลัว แม้ว่าข้าจะต้องตายไปก็ตาม" ในเมื่ออีกคนยอมเสียสละชีวิตเพื่อตัวเอง
"คนทรยศ!!" เสียงอันน่าเกรงขาม เต็มไปด้วยความโทสะ เจ็บแค้น เคียดแค้น ชายโฉดทั่งสอง ยิ่งเห็นภาพของชายา ทหารคู่ใจปกป้อง ดูรักกันมาก ยิ่งสร้างความโกรธชัง เกลียดชังเป็นทวีคูณ
"องค์ชายได้โปรดทรงปล่อยกระหม่อมไปเถอะ อย่าทำร้ายกระหม่อมเลย" จงจินเหรินอ้อนวอนขอชีวิตทั้งน้ำตา องค์ชายเลี่ยหัวเราะอย่างสมเพช
"เจ้ายังมีหน้ามาขอชีวิตข้าอีกรึจินเหริน ในเมื่อเจ้าสองคนกล้าทรยศต่อข้า ทรยศต่อความรักของข้าที่มีให้เจ้า ข้ายอมที่จะถูกติฉินนินทาที่เอาบุรุษเพศมาเป็นชายา ข้ายอมทุกอย่างเพื่อเจ้า แต่เจ้ากับทรยศต่อข้า!!!" เสียงคำรามใส่คนทรยศทั้งสองแข่งกับเสียงฟ้าร้องคำรามเสียงดังน่ากลัว
"กระหม่อมจะไม่ร้องขอชีวิตต่อพระองค์ กระหม่อมยอมตายเพื่อปกป้องคนที่กระหม่อมรัก" สายตาแข็งกร้าว ไม่กลัวต่อความตาย องค์ชายชานเลี่ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สายตาถมึงทึงอันน่ากลัวจ้องมองอดีตองค์รักษ์อย่างเคืองแค้น
"ข้าให้เจ้าตายสมใจอยากแน่จื่อเทา ข้าจะเป็นคนลงดาบเจ้าเอง" ดาบถูกชักออกมา สายตาคมนิ่งดูดุดันน่ากลัว องค์ชายชานเลี่ยทรงกระโดดลงมาจากหลังม้า เดินตรงมายังคนทรยศทั้งสอง สายตา สีหน้ามีแต่ความเคียดแค้น
จึ่ก
ปลายดาบแทงเข้าไปกลางลิ้นปี่ที่จงจินเหรินพลิกตัวเข้ามากอดจื่อเทา ปลายดาบแทงทั้งสองร่างที่โอบกอดกันด้วยความรักที่มีให้กัน
องค์ชายชานเลี่ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สายตามองดูสองร่างที่โอบกอดกันจมกองเลือดอย่างสมเพช เคียดแค้น
"ข้าขอสาปเจ้าจงจินเหริน ถ้าเจ้าเกิดในภพชาติหน้า เจ้าจะต้องพบต่อความทรมานทางกาย กายของเจ้าจะต้องเรียกร้องหากามา ราคะในคืนพระจันทร์เต็มดวง คำสาปจะหายไปก็ต่อเมื่อข้าเป็นผู้แก้ ถ้าไม่ใช่ข้าเจ้าก็อย่าหวังหายจากคำสาปของข้าไปได้" เสียงท้องฟ้า ร้องคำรามน่ากลัว รับรู้ในคำสาปในคืนพระจันทร์เต็มดวงที่เต็มไปด้วยเลือดจากปลายคมดาบขององค์ชายชานเลี่ย
โซล ค.ศ 2014
ความวุ่นวายหลังเลิกเรียนมัธยมปลายโซล โรงเรียนชื่อดังของเหล่าลูกหลานคนรวยมักพาเหรดเข้ามาเรียน ถ้าไม่มีเงิน ไม่รวยจริงก็อย่าหวังได้เรียนที่นี้
แต่สำหรับ 'คิมจงอิน' ถือเป็นกรณีพิเศษที่ได้เข้ามาเรียนที่นี้ จงอินได้รับความอุปการะ ช่วยเหลือจากครอบครัวปาร์คเป็นการตอบแทนพ่อแม่จงอินที่ทำงานที่เป็นลูกน้องเก่าของคุณนายปาร์ค จงอินจึงมีสิทธิ์เรียนในโรงเรียนโซล
สายตาดูถูก เยาะเย้ย เหยียดของเหล่าเพื่อนในโรงเรียนที่ไม่คิดว่าจงอินเป็นเพื่อนและไม่อยากสมาคมด้วย ถึงจะไม่มีใครอยากจะคบ อยากจะเป็นเพื่อนด้วย จงอินกลับไม่สนใจ ไม่ได้แคร์ เขาอยู่ตัวคนเดียวได้
"จงอินรอพี่ด้วย" เสียงเรียกดังมาจากข้างหลังของรุ่นพี่ ทำให้จงอินหันไปมองด้วยรอยยิ้ม คงมีแต่รุ่นพี่ 'จื่อเทา' ที่จริงใจและช่วยเหลือเขามาตลอด จงอินอยู่ที่นี้ได้โดยไม่ต้องโดนแกล้งจากเหล่าลูกคุณหนูทั้งหลายเพราะมีจื่อเทาคอยเป็นรกำบัง คอยช่วยเหลือจงอิน ทำให้ไม่มีใครกล้าจะทำอะไรจงอิน เพราะไม่อยากเสี่ยงถูกไล่ออกจากโรงเรียนและมีปัญหากับตระกลูปาร์คผู้เป็นพ่อของจื่อเทา ถึงแม้จื่อเทาจะเป็นลูกภรรยาคนที่สองของคุณปาร์คก็ตาม แต่ก็มีสิทธิ์ทุกอย่างในตระกลูปาร์คเหมือนกัน
"เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ" จงอินยิ้มเป็นคำตอบ จื่อเทายิ้มรับและยังขยี้ผมจงอินอย่างเอ็นดู ภาพการกระทำของทั้งสองสร้างความอิจฉาให้กับนักเรียนคนอื่นไม่น้อย
"จงอินวันนี้วันเกิดจงอินนี่ วันนี้จะไม่ฉลองครบอายุสิบแปดปีหน่อยหรอ" จื่อเทาไม่เคยลืมวันเกิดของจงอินเลย ทุกปีจื่อเทามักจะพาจงอินไปฉลองวันเกิดด้วยกัน "จงอินอยากไปไหนบอกพี่เลยนะ พี่พร้อมพาจงอินไปเที่ยวทุกที" จงอินยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆอย่างรู้สึกดีกับจื่อเทาที่ไม่เคยทำให้จงอิรอ้างว้าง โดดเดี่ยวในวันเกิดตลอด 5ปีที่ได้เจอ รู้จักกับคุณชายจื่อเทา ลูกชายคนรองของตระกลูปาร์คที่เพิ่งย้ายมาอยู่กับพ่อได้ห้าปี
"ผมไม่อยากไหน ผมอยากอยู่บ้านมากกว่า เราซื้อของมาทำทานที่บ้านดีกว่านะครับ"
"ได้ซิ" จื่อเทานะไม่ขัดใจเจ้าของวันเกิด จื่อเทานะตามใจเจ้าของวันเกิดทุกอย่าง แค่เห็นจงอินยิ้มได้จื่อเทาก็มีความสุขแล้ว
******************************
ก่อนจะกลับบ้านจื่อเทาพาจงอินแวะซุปเปอร์มาเกตซื้อของเข้าไปทำทานที่บ้านจงอินเนื่องในวันเกิดวันนี้
"วันนี้จงอินอยากทานเป็นอะไรเป็นพิเศษไหม" จื่อเทาหันไปถามคนข้างๆที่กำลังช่วยเลือกของ
"ผมอยากทานซุปสาหร่ายครับพี่" บอกด้วยรอยยิ้ม จื่อเทาก็ยิ้มรับ
"เดี๋ยววันนี้พี่จะทำให้ทานเป็นพิเศษ" ทั้งสองยิ้มให้กันและต่างช่วยกันเลือกของสดไปทำทานกันวันนี้ "จงอินเลือกไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา" จงอินพยักหน้ารับน้อยๆและดูเลือกของที่จะไปทำทานต่อ
จื่อเทาพอขอตัวออกมาได้ก็รีบเดินออกจากซุปเปอร์มาเกต เดินไปยังร้านละแวกเดียวกันเพื่อซื้อของอะไรบ้างอย่าง
"ขอบคุณมากนะครับ" พนักงานสาวกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม จื่อเทายิ้มน้อยๆมองดูของในมือดูความภูมิใจ
จื่อเทาทำธุระตัวเองเสร็จก็เดินกลับไปหาจงอินที่กำลังรอจ่ายเงินอยู่ที่แคชเชียร์
"พี่ไปไหนมา" จื่อเทายิ้มๆและชูกล่องเค้กในมือ
"วันเกิดก็ต้องมีเค้ก พี่สั่งให้ร้านทำให้เราพิเศษเลยนะ"
"ขอบคุณมากนะครับพี่" จงอินบอกขอบคุณด้วยรอยยิ้ม รู้สึกดีใจ ซาบซึ้ง ประทับใจในสิ่งที่จื่อเทาทำให้ มอบให้ตลอดมา
จ่ายของเสร็จจื่อเทา จงอินก็เดินกันมาที่รถ ก่อนจะถึงรถอยู่ๆก็มีหญิงชราเข้ามาทักจงอิน
"หนูหลังจากนี้คืนพระจันทร์เต็มดวง หนูห้ามออกจากบ้านเด็ดขาด จงอยู่แต่ในบ้าน อย่าออกไปไหนคนเดียวเด็ดขาด" พอโดนทักจงอินก็เริ่มรู้สึกกลัว สีหน้าวิตกกังวลไปโดยความกลัวกับคำทักของหญิงชรา
"ยายพูดอะไรของยาย!" จื่อเทาเห็นจงอินกลัวต้องตวาดใส่หญิงชรา
"พ่อหนุ่มถึงเธอจะไม่สามารถช่วยคนรักของเธอได้ แต่ความรักของพ่อหนุ่มจะปกป้องให้เด็กคนนี้ปลอดภัยจากคืนพระจันทร์เต็มดวง" จงอินยืนนิ่ง ในใจมีแต่ความกลัว จนจื่อเทาต้องโอบไหล่ปลอบไม่ให้จงอินกลัวกับคำทักของหญิงชรา
"พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ" จื่อเทาไม่สนใจหญิงชรา ไม่อยากให้จงอินตกอยู่ในความกลัว จื่อเทาเดินโอบไหล่พาจงอินมานั่งบนรถ และตัวเองเดินอ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง จงอินยังคงมองหญิงชราที่ยังยืนมองเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้มจนรถเคลื่อนออกไป
จงอินยังคงนิ่ง ไม่ยอมพูดอะไรหลังจากโดนหญิงชราทัก
"เข้าบ้านเถอะ" จื่อเทาวางมือบนมือบางของจงอิน ความห่วงใยที่จื่อเทามีให้จงอิน มันทำให้จงอินรู้สึกปลอดภัย รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้อยู่กับจื่อเทา
ในเวลาที่ต้องการใครสักคน ก็มีจื่อเทาอยู่เคียงข้าง มาทำให้จงอินรู้สึกอุ่นใจในเวลาที่ต้องการอ้อมกอดของใครสักคนมาอ้อมกอดให้อุ่นใจ
จื่อเทาเดินเอาของไปเก็บในครัว ให้จงอินนั่งรออยู่ที่โซฟาแล้วเขาค่อยกลับมานั่งกับจงอิน
"พี่รู้ว่าจงอินกลัวต่อคำทักของยายคนนั้น แต่พี่ไม่อยากให้จงอินต้องเก็บมาคิด ต้องเอามาเครียดอยู่คนเดียวแบบนี้ บ้างที่มันไม่อาจเป็นอย่างที่ยายพูดก็ได้" น้ำเสียงอบอุ่น ฝ่ามืออบอุ่นกุมมือบางเอาไว้ ความหวาดกลัวจางหายไปเมื่อฝ่ามือใหญ่กุมมือเอาไว้ รอยยิ้มความห่วงใยมันทำให้จงอินรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งเมื่อได้อยู่กับจื่อเทา
"พี่สัญญากับผมได้ไหม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม พี่จะอยู่กับผม ไม่ทิ้งผมไปไหนให้ผมอยู่คนเดียว"
"พี่สัญญา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะอยู่กับเรา ปกป้องเรา จะไม่ทิ้งเราให้อยู่คนเดียว และจะไม่มีทางทำให้จงอินต้องเสียน้ำตาเพราะพี่ได้" จงอินยิ้มทั้งตาทั้งปากอย่างซาบซึ้งใจกับความรักที่จื่อเทามอบให้ ถึงแม้สถานะทั้งสองจะไม่ใช่คนรักแบบหนุ่มสาวก็ตาม
"พี่ว่าจงอินขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่จะทำอาหารรอ" จงอินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม จงอินลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง จื่อเทามองตามด้วยรอยยิ้ม สุขใจเหลือเกินที่ได้อยู่ดูแลจงอินและจะปกป้องจงอินด้วยชีวิต
จื่อเทาลงมือทำอาหารเย็นวันนี้ สิ่งแรกที่จื่อเทาคือซุปสาหร่ายที่จงอินอยากทานในวันเกิด จงอินคงคิดถึงพ่อแม่ที่จากไปเมื่อสิบปีก่อน และคงไม่มีใครจะทำซุปสาหร่าย ทำอาหารให้กับจงอินทาน จงอินถึงอ้อนให้เขาให้ทำซุปสาหร่ายให้ทานวันนี้
และเป็นวันพิเศษของจงอิน จื่อเทาจะทำให้สุดฝีมือเพื่อคนที่เขารัก
ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จื่อเทาล้วงกระเป๋าขึ้นมากดรับเสียไม่ได้
"ว่าไงครับแม่" น้ำเสียงสุภาพ อ่อนน้อมเอ่ยขึ้นกับปลายสาย ทั้งที่กำลังข้นซุปสาหร่าย
"จื่อเทาลูกยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" คุณฮวางผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม
"คืนนี้ผมคงไม่กลับครับแม่ ผมจะอยู่ฉลองวันเกิดกับจงอินครับแม่"
"แต่วันนี้คุณชายใหญ่กลับมาแล้วนะลูก ลูกจะไม่กลับมาเจอคุณชายใหญ่หน่อยหรือไง" จื่อเทาได้แต่ถอนหายใจ
"ผมค่อยเจอพี่ชานยอลพรุ่งนี้ก็ได้ พี่ชานยอลคงไม่อยากเจอผมวันนี้ก็ได้แม่" น้ำเสียงห้วนตอบกลับไป "แค่นี้ก่อนนะแม่ ผมยังทำกับข้าวไม่เสร็จ" จื่อเทารีบกดวางสายแล้วชิมซุปส่หร่ายในหม้อและยิ้มออกมาเมื่อรสชาติอร่อยถูกใจ
"พี่จื่อเทากลับบ้านก็ได้นะครับ เดี๋ยวคุณท่านจะไม่พอใจเอาได้นะครับ" จงอินไม่อยากให้จื่อเทาต้องเดือดร้อน ลำบากไปเพราะตัวเอง
"พี่คุยกับแม่เรียบร้อยแล้ว ท่านไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" จื่อเทาหันมามองจงอินและเดินมาหยิบไก่ที่หั่นเตรียมไว้มาทอดเมื่อทำซุปสาหร่ายเสร็จ
"แต่วันนี้คุณชายใหญ่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ผมว่าพี่น่าจะกลับไปรับคุณชายใหญ่นะครับ"
"ไว้ค่อยเจอพี่ชานยอลพรุ่งนี้ทีเดียว วันนี้เป็นวันเกิดของจงอิน พี่ก็ต้องอยู่กับจงอินซิ พี่ชานยอลนะมีคนไปรับมากมายแล้ว ขาดพี่ไปคนหนึ่งคงไม่เป็นไรหรอก" จงอินยิ้มร่า ดีใจที่อีกฝ่ายเลือกอยู่กับตนในคืนนี้
"ผมช่วยพี่ทำนะ" จื่อเทาพยักหน้าเป็นคำตอบ
ภายในห้องครัวต่างมีเสียงหัวเราะ รอยยิ้มของทั้งสอง เต็มไปด้วยความสุขภายในใจของคนทั้งสอง
ทุกคนภายในบ้านต่างมารอรับ ปาร์คชานยอล คุณชายใหญ่ของตระกลูปาร์ค ผู้ที่มีอำนาจที่สุดต่อจากคุณปาร์คชานอู
คุณชายใหญ่ของตระกลูเดินลงมาจากรถอย่างสง่างาม น่าเกรงขามอย่างราชสีห์ สมกับเป็นคุณชายใหญ่ของตระกลูปาร์ค
ทุกคนต่างโค้งศรีษะให้กับคุณชายใหญ่ของบ้านที่กำลังเดินเข้าบ้านและหยุดลงตรงคุณนายคนที่สอง
"จื่อเทาไปไหน ทำไมถึงไม่มารับผม"น้ำเสียงนิ่งเอ่ยถามถึงน้องชายต่างมารดา
"จื่อเทาไปวันเกิดของจงอินค่ะ ถ้าคุณชายต้องการเจอน้อง เดี๋ยวน้าโทรตามให้นะคะ" ได้ยินชื่อของบุคคลที่สามที่ดูจะคุ้นเคยกับชื่อนี้เหลือเกิน
"จงอินใช่เด็กที่คุณพ่อผมรับมาอุปการะใช่หรือเปล่า"
"ค่ะคุณชาย" ชานยอลพยักหน้าอย่างเข้าใจทุกอย่าง
"ไม่ต้องโทรตาม เดี๋ยวผมจะไปหาจงอินที่บ้านด้วย" ชานยอลพูดจบก็สั่งให้คนรถเตรียมรถออก ที่จะไปบ้านของจงอิน เด็กหนุ่มที่ชานยอลเห็นมาตั้งแต่เด็กและคอยช่วยเหลือจงอินมาโดยตลอด
จงอินนายจะจำฉันได้ไหม.....
Talk
ครบ 100 พี่ปาร์คมาแล้ว แล้วจะไปหาจงอินด้วย จะเกิดอะไรขึ้นนะถ้าไปเจอเทากับจงอินอยู่ด้วยกัน
ขอบคุณทุกเม้นนะคะ สามารถแท๊กได้ในทวิต #ฟิคจันทราtkc
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น