ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :วิมานจันทรา: 2 100%
:วิมานจันทรา: 2
รอยยิ้มบางๆ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขฉายเต็มใบหน้าคมมน นัยน์ตากลมคมที่ทุกวันแฝงไปด้วยความเศร้าแต่วันนี้กลับเปล่งประกายไปความสุข สุกใส วิบวับชวนให้หลงมอง ชื่นชมกับความสดใส รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขของเจ้าของวันเกิด
รอยยิ้มคมคาย ดวงตาคมประกายไปด้วยรอยยิ้มที่หลงใหล หลงรักคนตรงหน้า ยิ่งเห็นน้องยิ้มจื่อเทาก็มีความสุขเหลือเกิน จื่อเทาไม่ขออะไรมาก ขอแค่จงอินยิ้ม จงอินมีความสุขก็พอกับสิ่งที่เขาทำให้ทั้งหมด จื่อเทาไม่ต้องการอะไรจากน้อง ขอแค่น้องมีความสุขก็พอใจแล้ว
"ขอบคุณพี่มากนะครับที่ทำเพื่อผมตลอดมา" รอยยิ้มบางๆยิ้มอย่างจริงใจให้กับพี่ชายคนสนิทที่คอยดูแล คอยอยู่ด้วยกันตลอดมา
"แค่จงอินมีรอยยิ้ม มีความสุขพี่ก็พร้อมจะทำเพื่อจงอิน" ยิ้มบางๆของจื่อเทาสื่อทุกอย่างในใจได้ดี "พี่พร้อมจะดูแลจงอิน พร้อมจะปกป้องจงอิน ตราบที่จงอินยังคงต้องการพี่และให้พี่อยู่ดูแลจงอินแบบนี้ตราบที่จงอินต้องการ" มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้ สองสายตาสบประสานจ้องมองลึกเข้าไปในหัวใจกันและกัน
"ถ้าพี่พร้อมจะดูแลผม ผมก็พร้อมจะให้พี่ดูแลผมทั้งตัวและหัวใจของผม" ใบหน้ามนสีน้ำผึ้ง ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย ริมฝีปากเม้นกัดกับความขวยเขินที่ต่างกับจื่อเทาสิ้นเชิง ที่รายนั้นมีแต่รอยยิ้มปริ่มใจ ดีใจที่จงอินตอบรักเขา พร้อมให้เขาเข้ามาดูแล
จื่อเทาล้วงกล่องเล็กๆในกระเป๋ากางเกงออกมา แสงนวลๆของเนื้อแหวนประกายทอแสงให้เห็นความสวยงามของแหวนที่อยู่ในกล่อง
หน่วงน้ำตาคลอปริ่มอยู่ขอบตา น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจด้วยความซาบซึ้งดีใจ ปลื้มปริ่มใจ เมื่อแหวนราคาแพงที่มีคุณค่าทางจิตใจถูกสวมใส่นิ้วนางข้างซ้าย
"พี่รักจงอินนะครับ พี่พร้อมจะดูจงอินด้วยชีวิตของพี่....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจงอินพี่พร้อมสละชีวิตเพื่อ....ปกป้องคนที่พี่รักด้วยชีวิตของพี่" จงอินยิ้มทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความปลื้มปริ่มใจ
"ผมก็รักพี่จื่อเทาเหมือนกัน พี่จื่อเทาเป็นคนเดียวที่ผมรักและจะรักตลอดไป ผมจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้นขอแค่มีพี่อยู่กับผมแค่นั้นพอ" ทั้งสองต่างยิ้มให้กัน ใบหน้าคมโน้มริมฝีปากเข้ามาแนบชิดกดจูบบนริมฝีปากบางที่จงอินหลับตาพริ้มตอบรับจูบแสนหวานของจื่อเทา
จูบแสนหวานที่เป็นคำตอบทุกอย่างของคำตอบของหัวใจของทั้งสอง
ดวงตาดุนิ่งฉายแววไม่พอใจ เกลียดชังกับความรักของคนทั้งสองที่กำลังมอบให้กันอยู่ในบ้าน
ความขุ่นเคืองเกิดขึ้นในใจเมื่อเห็นจงอินเด็กที่เขารักมาตั้งแต่เด็กและน้องชายต่างแม่แสดงความรักให้กันอยู่ ความรักที่คุณชายปาร์คไม่มีทางได้มันเลย ความรักที่ถูกแย่งไปจากน้องชายคนละแม่
ทั้งที่เขามาก่อนกลับไม่มีสิทธิ์ในตัวของจงอินเลย ไม่มีสิทธิ์จะรัก ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างที่จื่อเทาได้ทำกับจงอินอยู่ในตอนนี้
รอยยิ้มร้ายกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อนึกถึงคำพูดของพ่อจงอินที่ได้ฝากฝังเขาเอาไว้ตั้งแต่เด็ก คำพูดที่ทำให้คุณชายปาร์คชานยอลเหนือกว่าจื่อเทา และจะชนะจื่อเทาในเรื่องนี้ได้
'มีแค่เพียงคุณชายคนเดียวเท่านั่น...จะแก้คำสาปนั้นได้ คุณชายจะแก้คำสาปให้กับลูกชายของผมได้'
สิ่งนี้แหละที่คุณชายปาร์คชานยอลจะเอาชนะจื่อเทา คำสาปที่เขารู้มาตั้งแต่แรกและการก้คำสาปที่เขาจะเป็นคนปลดปล่อยความทุกข์ทรมานให้กับจงอินด้วยตัวเอง
สายตาคมนิ่งแหงนมองพระจันทร์บนฟ้าและยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ
"คืนนี้ฉันจะปล่อยให้นายมีความสุขกับน้องชายของฉันไปก่อน มีความสุขให้เต็มที่กับคนที่นายรักไปก่อน แล้วฉันจะมาทวงทุกอย่างคืนให้สาสมในวันที่นายต้องการฉันจงอิน" สายตาคมดุนิ่งอย่างราชสีห์จ้องมองไปคนทั้งสองในบ้านที่ต่างนัวเนีย คลอเคลียอยู่บนโซฟาที่เต็มไปด้วยความรักที่มีให้กัน
ร่างกายที่เต็มไปด้วยความต้องการมากมาย ความทรมานที่ต้องการกามารสมันทำให้จงอินหักห้ามตัวเองไม่ได้ ยิ่งแสงของพระจันทร์สาดส่องเข้ามากระทบเรือนร่างมันยิ่งให้จงอินรุกเร้าจื่อเทามากขึ้น
"พี่..จื่อเทา....ผมต้องการพี่" เสียงสั่นเต็มไปด้วยทรมานทั้งกายและใจ
จื่อเทาเห็นอาการของจงอินถึงกับตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆจงอินก็เรียกร้องในรสกามารสจากเขา
มันเกิดอะไรขึ้นกับจงอิน จงอินถึงเป็นได้ขนาดนี้
"พี่จื่อเทาผมทรมานเหลือเกิน พี่โปรดช่วยผม ช่วยทำให้ผมหายทรมานที" เสียงสั่นเว้าวอนจากคนตรงหน้า
"จงอินมันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้" ไม่ใช่ว่าจื่อเทาจะไม่รู้สึกกับการปลุกเร้าของอีกฝ่าย แต่เขาไม่อยากทำให้เสียใจในภายหลัง
แต่มันคงจะยากในเมื่อตอนนี้จงอินโลมเล้า ปลุกเร้าร่างกายไปทั่ว ริมฝีปากรุกไล้ พรมจูบไปทั่วซอกคอแกร่งอย่างหื่นกระหาย ร่างกายเปลือยเปล่านั่งคร่อมทับอยู่บนตัวของจื่อเทา
สองมือใหญ่จับไหล่เล็กทั้งสองดันออก สายตาเล็กตวัดมองอย่างขัดใจเมื่อถูกขัดความสุข
"ให้พี่ทำให้นะครับ จงอินจะได้ไม่ต้องทรมานกับมัน" จงอินยิ้มอย่างดีใจ
"ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม แต่สิ่งที่ผมรู้....ผมยอมเป็นของพี่อย่างเต็มใจ ถ้าไม่ใช่พี่ผมยอมทรมานดีกว่าจะให้คนอื่นมาทำร้ายผม" ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับจงอิน จงอินยังรู้ตัว สติสัมปัชญะครบถ้วน สิ่งนี้แหละที่จื่อเทาต้องการความแน่ใจ มั่นใจในตัวของคนที่เขารักว่าพร้อมและเต็มใจเป็นของเขาจริงๆ
***************CUT*****************
ดวงตาคมนิ่งจ้องมองพระจันทร์ที่เต็มดวงไร้ความสุข ความว่างเปล่า มันนิ่งจนดูน่ากลัว เดาใจ เข้าใจได้ความคิดของชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าได้ยาก ไม่มีใครได้ล่วงรู้ความคิดของคุณชายใหญ่ของตระกลูได้เลย ไม่มีใครที่จะหยั่งรู้ความคิดอันเงียบนิ่งของชายหนุ่มได้
พายุอันเงียบสงบมันช่างยิ่งน่ากลัวกว่าสิ่งใดๆ
"ตอนนี้พวกเธอคงมีความสุขกันมากซินะ ความสุขที่ควรจะเป็นฉันที่จะได้มันมากกว่า" ยิ้มหยัน หัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงคนสองคนที่คงจะมีความสุขกันมากในค่ำคืนนี้ ความสุขจากคำสาปในอดีต คำสาปที่จะทำให้คิมจงอินสยบราบคาบ ร้องขอให้เขาเป็นคนแก้คำสาปให้ คำสาปที่จะไม่มีใครแก้ได้นอกจากปาร์คชานยอลเพียงผู้เดียว
อะไรที่มันเป็นของเขา สุดท้ายมันก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี ถึงแม้จะผ่านมือใครมาก็ตาม 'ปาร์คชานยอล' ก็ไม่สน ขอแค่ได้มันมาอยู่ในมือตัวเองก็ตาม
Talk
มาจัดเต็มให้ทุกคนได้อ่านกันต่อแล้ว มีฉาก 'เทาไค' ตัดออกไปด้วยนะคะ ตามอ่านได้ในทวิต หาได้ในแท๊ก #ฟิคจันทราtkc และในทวิต @tak_chulmin คุณชายชานรู้คำสาปของจงอินด้วย คุณชายจะเข้ามาทำความรักของเทาไคมีอุปสรรคอะไรนะ ต้องติดตามกันต่อ
เนื้อเรื่องอาจดูอีโรติคกันหน่อยนะคะทุกคน ฝากเรื่องนี้ด้วยแล้วกัน อย่าลืมเม้นแท๊กได้ในแท๊ก #ฟิคจันทราtkc
ขอบคุณทุกเม้นมากนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น