คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
1
หลังจากกลับมาจากไปจัดการพวกกระจอกที่ริอาจมาเบ่งกล้ามกับพวกฉันอย่างไม่เจียมตัวเราสามฝาแฝดก้นั่งรถกลับมาที่บ้านด้วยสภาพสะบัดสะบอมนิดหน่อย.......พวกเราเป็นฝาแฝดคนไทยเชื้อจีนที่เกิดและโตที่แฟรงค์เฟิร์ต(อินเตอร์มั๊ยคะ) มีนามว่าน่ารัก(ฉันเองค่ะ^0^//)เบบี้และแป้งแคร์ มีพี่ชาย(แต่ไม่ใช่ฝาแฝด)อีกสองคนชื่อพี่เบียร์กับเตชินญ์ตอนนี้เรียนหมอและทันตแพทย์ที่อเมริกา ส่วนพวกเราเพิ่งเรียนจบเกรด10จะขึ้นเกรด11 ชื่อเล่นของพวกเรานั้นไม่ได้ตั้งเพราะว่าบ้านเราผลิตแป้งพวกนี้ขายหรอกนะแต่เป็นเพราะพวกเราแต่ละคนแพ่แป้งเด็กยี่ห้ออื่นขั้นรุนแรงแอนโคม่า แม่เคยเล่าว่ากว่าจะหาแป้งเด็กที่พวกเราใช้ได้แต่ละอย่างแทบจะพลิกแผ่นฟ้าผลิกแผ่นดิน(แม่ฉันชอบพูดเว่อร์ค่ะ-_-;)ยังดีที่หาแป้งที่ถูกกับพวกเราเจอไม่อย่างนั้นชาตินี้ก็คงไม่ต้องชงต้องใช้มันเลยล่ะไอ้แป้งเด็กเนี่ย เพราะเหตุนี้พ่อกับแม่เลยเอาชื่อยี่ห้อแป้งพวกนั้นมาตั้งเป็นชื่อพวกเราเพื่อจะได้รู้ว่าใครใช้แป้งเด็กยี่ห้ออะไร
แต่ถึงกระนั้นด้วยความที่รูปร่างและหน้าตาของพวกเราเหมือนกันทุกระเบียบนิ้วก็ยังเป็นอุปสรรคในการจำของคนรอบข้างอยู่ดีซึ่งนั่นคือความสนุกของพวกเราในการป่วนหรือก่อเรื่องเพราะไม่มีใครรู้ว่ายัยแฝดคนไหนเป็นคนทำ -. .-(ความทุกข์ของคนอื่นคือความสุขของพวกเรา)
''ทำไมวันนี้แม่กลับเร็วจังปกติไม่เที่ยงคืนก็ไม่กลับไม่ใช่หรอ -''- '' ยัยเบบี้เอ่ยปากพูดเมื่อเห็นรถของของแม่จอดอยู่ที่โรงจอดรถ
''นั่นดิเบบี้ฉันรู้สึกแปลกๆชอบกล~_~'' ยะยแป้งแคร์ออกความเห็นบ้าง
''พวกเธอนี่เพ้อเจ้อจริงๆ รีบๆเข้าบ้านกันเถอะฉันรู้สึกแสบๆที่มุมปากยังไงไม่รู้ไม่น่าเผลอให้ยัยนรกแตกได้เลย ฮึ่ย! เจ็บใจชะมัด-^- '' ฉันบ่นพลางแตะมุมปากที่พึ่งโดนยัยคุณหนูฝรั่งจอมจองหองตบเอาแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
''วันนี้ไปก่อเรื่องที่ไหนมาล่ะยัยลูกบ้า!'' แม่หันมาพูดทันทีที่เห็นพวกเราเดินเข้าไปในบ้าน
''แถวๆนี้แหละค่ะ ว่าแต่ทำไมวันนี้ไม่ทำงานโต้รุ่งอีกล่ะ รีบกลับมาเฝ้าสมบัติรึไงค่ะ -o- '' ยัยเบบี้พูดก่อนจะเดินนำไปนั่งบนโซฟา
''ฉันไม่เคยคิดจะกลับมาเฝ้าสมบัติที่พวกแกห้าคนเอาแต่พลาญหรอกนะ(นั่นแน่ะเดี๋วนี้มีแอบกัดตอบด้วย -. .- ) แต่ที่มาเพราะย่ากับยายของพวกแก รู้เรื่องที่พวกแกสามคนเคยก่อเลยคิดกันว่าถ้าพวกแกแต่งงานมีครอบครัวตอนนี้พวกแกอาจจะทำตัวดีขึ้นก็ได้''
''หา!!!'' พวกเราสามคนอุทานพร้อมกัน
''ตกใจทำไมควรจะดีใจไม่ใช่หรอจะได้มีสามีตอนอายุสิบเจ็ดเนี่ยแม่ว่าดีนะว่ามั๊ย^_^++''
''แม่ดีไปคนเดียวเลยพวกเราไม่เอาด้วยหรอกจะบ้าไปกันใหญ่แล้วคิดได้ไงเนียที่จะให้พวกเราแต่งงานตอนนี้ -^-''ยัยเบบี้พูดพลางเชิดหน้าตามความเคยชินของตนเอง
''นั่นสิค่ะแม่แคร์รู้นะแม่ไม่อยากให้พวกเราโดนคลุมชูงชนอ่ะT_T''แม่นิ่งเงียบเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของยัยแป้งแคร์(มันแสดงละครค่ะมันแสดงละคร=_=;)
''เพราะแบบนี้ไงฉันถึงรีบมาก่อนที่ย่ากับยายแกจะพาว่าที่ลูกเขยหน้าปลาหมอมาหาฉันเนี่ย=_=^''แม่พูดไปทำหน้าขนลุกไป ขนาดแม่ยังขนลุกแล้วพวกฉันจะเหลืออะไรเมื่อมานึกว่าจะต้องแต่งงานกับผู้ชายหน้าปลาหมอ ปลาเก๋า หรือปลากระโห้(รู้เพราะเคยเจอในรูปที่คุณย่าส่งมาให้ดู)
''แล้วแม่จะทำยังไงอ่ะ-?-''ฉันถามด้วยความลุ้นระทึกเหมือนดูหนังผี(ขอเว่อร์นิดๆ)
''กะว่าจะให้แกไปอยู่กับน้าเหมยที่ประเทศไทย''
''คุณย่ากับคุณยายก็อยู่เมืองไทยไม่ใช่หรอค่ะ''ยัยแป้งแคร์ถามถาม
''ย่ากับยายแกอยู่เชียงใหม่แต่แกไปเรียนกรุงเทพคงไม่บังเอิญเจอกันเร็วขนาดนั้นหรอกเพราะโรงเรียนที่จะอยู่เป็นโรงเรียนกินนอนแถมเนื่องนี้รู้ไม่กี่คนที่รู้งานนี้รับรองได้ว่าย่ายกับยายแกไม่มีทางรู้ถ้าพวกแกไม่แล่นแต๊ไปหาพวกท่านเอง''
''ใครแล่นแต๊ไปหาก็โง่เกินทนแล้วล่ะแม่-0-''ยัยเบบี้ออกความเห็นแกมประชด
''อ้อ!ฉันมีข้อแม้อีกสามข้อ''
''อะไร'' พวกฉันถามพร้อมกันไอ้มีเงื่อนไขหรือข้อแม้อะไรของแม่เนี่ยต้องไม่ธรรมดาเชื่อฉันสิ-''-
''ข้อแรกพวกแกต้องไปลาออกหัวหน้าแก๊งอันธพาลบ้าบออะไรนั่น''
''.......''พวกเราไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา โธ่...แก๊งWite-Dragonที่อุตส่าห์ก่อตั้งข้นมา(แทบตาย)ถึงเวลาลาจากแล้วรึนี่U_U
''ว่าไง''แม่ถามอย่างคนกำลังถือไผ่เหนือกว่า
''ค่ะ _ _;''สุดท้ายก็ต้องยอมอ่ะนะ
''ดี...ข้อสองห้ามพวกแกไปก่อเรื่องที่โน้นไม่อย่างนั้นฉันนี่แหละจะเป็นคนพาพวกแกไปหาย่ากับยาย ทราบไม่ทราบ!''
''ทราบ ~ -0-''
''และสาม.....^_^+++''
หนึ่ง ชั่วโมงผ่านไป
ฉันกับแม่นั่งรอดูผลงานเงื่อนไขข้อที่สามของแม่ผู้ซึ่งโชคดีที่ได้รับเงื่อนไขนี้คือยัยเบบี้กับยัยแป้งแคร์ที่กำลังโดนช่งทำผม(ที่แม่แอบโทรเรียก)จัดการกับผมบนหัวอย่างลุ้นๆมันจะออกมาเป็นยังไงหว่า -. .-
''เสร็จแล้วค่ะคุณหญิงรับรองว่าต้องตะลึงจนตาค้าง เพราะฝีมือการทำผมของดิฉันไม่เคยทำให้ใครผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ ^0^ '' ยัยช่างทำผมคนไทยแมเปิดร้านที่เยอรมนี(มีความพยายามโกอินเตอร์สุดๆ)บรรยายฝีมือการทำผมของตัวเองนิดหน่อยก่อนเปิดประตูห้องนอนของพวกเราให้ยัยสองคนนั่นออกมา
''โธ่เว้ย!ทำไมคนที่ต้องมาโดนซอยผมถึงต้องเป็นฉันด้วยอ่ะ-^-''ยัยเบบี้บ่นอุบอิบแล้วเดินออกจากห้องผมยาวตรงสีดำของยัยเบบี้โดนซอยซะปลายแหลมอย่างกับเข็มแต่มันก็ดูน่ารักไปอีกแบบอ่ะนะ
''ฉันโดนหนักกว่าเธออีกเบบี้-''- ''ตามมาด้วยยัยแป้งแคร์ที่โดนซอยผมเหมือนกันแถมยัยนี่ยังโดนย้อมผมสีน้ำตาลแกมทองเพิ่มด้วยด้วยการดัดลอนหลอมๆดูไปดูมาอย่างกับเจ้าหญิงเลย -.,-
''เอ่อ แล้วน้องน่ารักไม่เปลี่ยนลุกบ้างเหรอค่ะ?'' ยัยช่างทำผมหันมามองทางฉันทำเอาสะดุ้งเฮือกเลยค่ะพี่น้องT_Tคิดไปคิดมาถ้าแม่เปลี่ยนใจให้ฉันไปทำผมสงสัยต้องจับฉัยย้อมผมสีแดงแน่ๆ
''ยัยน่ารักคงไม่ต้องทำหรอก''แม่เป็นฝ่สยตอบแทน
''ลำเอียง-0-^^''ยัยเบบี้กับยัยแป้งแคร์พูดพร้อมกันแต่แต๊แต่ฉันไม่สนหรอกค่ะ -.,-v
''-_-++''
''ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะคุณหญิงสวัสดีค่ะ^/\^''ยัยช่างทำผมกล่าวลาแม่แล้วเดินออกไปด้วยความเบิกบานหารู้ไม่ได้สร้างไฟแห่งความแค้นไว้กับยัยเบบี้และยัยแป้งแคร์ ระวังตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าร้านตัวเองเหลือแต่ตอนะเจ๊แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ
''เอ่อ...ว่าแต่ว่าเราจะไปวันไหนล่ะคะ''ฉันหันไปถามแม่
''พรุ้งนี้''
''หาOoO!!!''พอได้ยินดังนั้นพวกเราก็รีบตารีตาเหลือกวิ่งเข้าไปเก็บของในห้องนอนแทบไม่ทัน
''แม่นะแม่ทำไมไม่บอกซะเดือนหน้าเลยล่ะจะได้เตรียมตัวมีสามีให้มันรู้ๆกันไปเลย''ยัยแป้งแคร์บ่นไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไป
''จะเอาไหมล่ะเด๊ยวฉันวิ่งไปบอกแม่ให้แป้งแคร์''
''ฉันประชดย่ะเบบี้-_-''ยัยแป้งแคร์หันไปค้อนใส่ยัยเบบี้
''ใครจะไปรู้-3-''
''-_-^^''
ติดตามตอนต่อไปเน้อ^_^ยังไงก็ช่วยติชมด้วยน้า ถ้าชอบก็ช่วยโหวตด้วยก็ดีนะ
^0^
ความคิดเห็น