คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 100%
บทที่ 3
กดเล่นด้วยนะคะ มันไม่ยอมเล่นเอง (กดแทรกอีตรงยูทูปแล้วนะ ทำไมมันไม่เป็นฟะรึเรา กาก มองข้ามอะไรไปตรงไหน*&%$$#) เพื่ออรรถรสในการอ่าน
“งืมๆ อา”
(โรงบาลอีกและ เมื่อไหร่จะได้ตื่นที่บ้านสักทีวะ)เด็กหนุ่มหัวทองทำการขยี้หัวและตาของตนเองอย่างบ้าคลั่ง(?) โดนไม่ได้รับรู้เลยว่าอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง
“ขยี้ขนาดนั้น เดี๋ยวลูกตาก็หลุดหรอกเจ้าเบ๊อะเซอะ”
“เบ๊อะเซอะ ? ..ซาซึเกะ”
“หึ”
“ฮึก. ซาซึเก่~~”
“เฮ้ย อยู่ดีๆร้องทำไม”
จู่ๆ คนที่พึ่งฟื้นก็น้ำตาไหลพรากๆเป็นเต่าเผา ขึ้นมาซะอย่างนั้น ทำเอาคนที่มาเฝ้าทำอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“ก็ มันซึ้งนี่นา งืออออออ”
“หึ ทำไม ตอนเจอกันในสงครามไม่ซึ้งรึไง”
“ไม่รู้ ฮึ ว่าแต่ คนอื่นๆไปไหนกันหมด “
“ไม่รู้สิ เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนสิ”
ว่าจบ ซาซึเกะก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าเละลำคอของนารุโตะ โดยไล่จากปลายคางขึ้นมาเรื่อยๆ
“อืม..นายมีขี้ตานะ อยู่นิ่งๆ”
“อือๆ”
“อา ออกยากจริง อย่าขยับนะเฟ้ย”
“เออๆ ให้ไวๆ”
ขณะที่มือขาวกำลังทำหน้าที่ของมัน ใบหน้าคมสวยค่อยๆค่อยเลื่อนเข้ามาใกล้หน้ากลมใสอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้สามารถเล็งเช็ดให้ได้ชัดๆ นัยตาต่างสีของทั้งสองคนก็สบเข้าหากัน
“......”
“.....”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ราวกับมีแรงดึงดูด ในสมองเริ่มโล่งว่าง รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนใบหน้าของทั้งสองก็เริ่มใกล้กันเรื่อยๆ เรื่อยๆ...
ปึ้ง! “ นี่ซาซึเกะเราหานายตั้ง.... เอ่อ ขอโทษนะ” ปั้ง!(เสียงคิบะเปิดและปิดประตู)
(เฮือก!)
“อะจะ..เฮ้ยยยย ไม่ใช่นะเว้ยยยยยยยยยย”
.
.
.
“อ่อ~~~~ พวกนายแค่เช็ดขี้ตากันอ่ะหรอ”
“ตกใจหมด นึกว่าเจ้านี่เห็นอะไร”
เสียงแรกคือเสียงคิบะ และถัดมาคือเสียงชิกามารุ แน่นอนว่ากว่าจะอธิบายคนผู้นี้ได้นั้นทำเอานารุโตะแทบหมดแรง ก็ต้องวิ่งตามมาบอกคิบะที่เดินสติเตลิดไปกับชิกามารุที่กำลังทำหน้างงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนกับกลุ่มเพื่อนที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่คิบะไปเห็นเข้า(แล้วเล่า แล้วอธิบายอยู่นานสองนาน ผลที่ได้คือ ทุกคนเข้าใจ แต่บางคนก็ทำหน้าตาอมยิ้มแปลกๆ และซาซึเกะก็ต้องมาลำบากแบกนารุโตะที่หมดแรงข้าวต้ม
“เฮ้อ เอาเถอะไหนๆก็ไหนๆ เรามาเยี่ยมพวกนายน่ะนะ อ่ะ ของเยี่ยม” ซากุระ
“ขอบคุณ” ซาซึเกะ
“นารุโตะ นายพึ่งฟื้นสินะ” อิโนะ
“ช่าย ยังไม่ทันทำอะไรก็ต้องวิ่งตามพวกนายแล้วเนี่ย ”
“โทษทีๆ” คิบะ
“งั้นชั้นกลับห้องก่อนนะ”
.
.
.
หลังจากกลับมาที่ห้อง นารุโตะก็ได้รับการตรวจร่างกายเสร็จแล้ว ก็พบว่า ปกติดี กลับบ้านได้ ซาซึเกะเลยอาสาพาไปส่ง<ก็อยู่กันแค่นั้นนิหว่า>แต่ขณะที่พวกเขากำลังเตรียมตัวกลับนั้น บุคคลที่ใครบางคนเชิญมา ก็เข้ามาในห้อง
“นารุโตะ”
“อ้าวๆ กาอาระ แหมมาไงเนี่ย มาเยี่ยมชั้นหรอ”
“อือ เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เห็นๆอยู่ว่าสบายดี กลับไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวท่านคาเสะคาเงะจะเสียเวลาเอา”
“ซาซึเกะ ทำไมพูดจาแบบนั้น”
หนุ่มผมดำก็ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่ที่อยู่ดีดี ไปพูดจาไร้มารยาทกับคาเสะคาเงะแบบนั้น แต่ที่เขารู้ๆเลยก็คือ ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอหมอนี่ เขาคิดออกอย่างเดียวเลยว่า
(ไม่ชอบขี้หน้าเจ้าหัวแดงนี่เลยว่ะ)
“ไม่เป็นไรหรอกนารุโตะ ชั้นไม่ถือ อ่อ คุณอุจิวะ ชั้นน่ะไม่เสียเวลาหรอกนะ เพราะชั้นตั้งใจจะมาหา ‘คนสำคัญของชั้น’ อยู่แล้วล่ะ”
กาอาระก็ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่ว่าทำไมตนถึงพูดแบบนั้น แต่ดูจากประโยคที่พึ่งกล่าวมา ก็คงเดาได้ไม่ยากว่า ทัศนะคติของเขาที่มีต่อผู้สืบสายเลือดตระกูลอุจิวะ ดีแค่ไหน..
(เจ้านี่มันอะไรกัน ความรู้สึกอยากจะเตะมันให้พ้นทางนี่)
“เอาน่าๆ กาอาระ เอ้ย ท่านคาเสะคาเงะ ขอบคุณนะ แต่ชั้นหายดีแล้วล่ะ เนี่ยกำลังจะกลับบ้านอ่ะนะ”
“เรียกกาอาระดีกว่านะ นารุโตะ เรียกแบบนั้นมันดูห่างเหินน่ะ เดี๋ยวขอเดินไปด้วย มีอะรจะคุยระหว่างทางน่ะ“
“เอาสิ นะ ซาซึเกะ”
“ชิ ก็ได้”
ตอนแรกเขากะจะตอบว่าไม่อยู่หรอก แต่ทำไมพอเห็นหน้าเจ้าหน้าแมวนี่แล้วมันรู้สึกใจอ่อนยังไงก็ไม่รู้
“ป่ะ ไปกันได้แล้ว”
ระหว่างการเดินทางไปบ้านนารุโตะ
“เออ นารุโตะ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ จะมีงานเทศกาลนะ “
“อ้ะ ว้าวว จริงหรอเนื่องในโอกาศอะไรอ่ะ”
“ก็สงครามนินจาที่จบไปไง “
“อ๋อ~~ แล้วนายจะอยู่งานเทศกาลรึเปล่า”
“แน่สิ นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ชั้นมาที่นี่นั่นแหละ หมู่บ้านอื่นๆ ก็จะมีตัวแทนมาร่วมงานด้วยนะ”
“อืม กาอาระเนี่ย ดูงานยุ่งมากเลยนะ”
“ก็นะ เป็นผู้นำงานก็ต้องประมาณนี้แหละ”
“อืมมม คอยดูนะ ชั้นนะ จะเป็นโฮคาเงะให้ได้เลย”
“เฮอะ ฝันไปก่อนเถอะ”
“หุบปากนายน่ะซาซึเกะ”
$%%#$#@ESREW$E$^%&%*&(Y*^*^*^%%&*&(*^)(*(&*)(&^(&^* <<< นารุโตะคุยสัพเพเหระกับกาอาระ
(สนกุหน่อย) นี่คือความคิดของซาซึเกะ
“นารูโตะ ถึงบ้านนายแล้วนะ”
“อ้ะ อือ พวกนายเข้ามาก่อนดิ โห ทำไมในบ้านมันสะอาดจังฟะ”
นารุโตะพูดพลางเดินเข้าในห้องที่มันควรจะโสโครก(- -;) กว่านี้ แต่มันกลับสะอาดเอี่ยมอ่องจนเขาคิดว่ามันไม่ใช่บ้านของตัวเอง
“ก็พวกนั้นมาทำความสะอาดให้ก่อนที่เราจะฟื้นน่ะสิ”
“นายรู้ได้ไง”
“ก็พวกนั้นบอกไง เจ้าเบ๊อะ”
“อะไรกัน เจ้าบ้า ถามแค่นี้มีปัญหา?”
“เออ”
“ฮึ่ยย นายนี่มันกวนประสาทจริง”
“งั้น ชั้นไปก่อนนะนารุโตะ “
“อื้อ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะกาอาระ”
“อือ ชั้นจะมารับนายตอนห้าโมงเย็นนะ”
“อื้อ”
ขอโทษที่ตอนนี่สามใช้เวลานานนะคะ(แถมสั้นด้วย- -"") ตอนสี่ก็คาดว่ากว่าจะครบ 100%ก็คงนานกว่าหนึ่งอาทิตย์แหละค่ะ เพราะงั้น จะมาอัพทีละหน่อย ให้รู้ว่าไรต์ยังมีชีวิตอยู่ หรือว่าจะอัพทีเดียว100เปอดี (แต่คงใช้เวลานานหน่อย)
ตอนนึงควรยาวกี่หน้าa4กันนะ?
ใครมีฟิคดีดีแนะนำ มาแปะลิ้งที่คอมเม้นได้นะคะ
ความคิดเห็น