คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หรรษาบทที่ 1 : GLAD SCHOOL
พลั่ก!!
“เจี๊ยกกกกกกกกก”
ตุบ!!
หญิงสาวรูปร่างผอมเพรียว ผิวขาวราวกับน้ำนม ผมยาวดำสนิทเป็นลอนจนถึงเอว นัยน์ตาสีน้ำตาลระยิบระยับภายในดวงตากลมโตน่าค้นหาเข้ากับขนตายาวเป็นแพ เธอกำลังสนุกกับการเล่นมวยปล้ำที่เธอโปรดปรานกับลูกพี่ลูกน้องที่อายุเท่ากันกับเธอ
“แกเป็นลิงรึไงยะ ถึงได้ร้องเจี๊ยกน่ะ โป๊ก! ก้ากๆๆๆๆ” เธอหัวเราะชอบใจ เพราะตอนนี้เธอกำลังจะเป็นฝ่ายชนะ
“ถึงฉันจะหน้าลิง ก็น่าลิงจั๊กๆแหละย่ะ” ดูมันพูดมาได้ น่าลิงจั๊กๆ...น่ารักจริงๆ สวยเซ็งค่ะ - -^
“ตายซะเถอะ ย๊ากกกก!”
สวัสดีค่ะฉันซีตรอง ^^ ฉันเพิ่งจะกลับจากเยอรมันมาอยู่กับคุณน้าหลังจากที่พ่อเสียชีวิต ฉันนี่แหละเจ้าแม่มวยปล้ำของจริงของแท้ 100 เปอร์เซ็นต์ปีแสงเลยละ คุณน้ามีลูกสาวอายุเท่าฉันหรือลูกพี่ลูกน้องของฉันนั่นเอง เธอชื่อว่า โรเซ่
“โอ๊ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย” ยัยโรเซ่บ่นในขณะนอนแผ่เป็นตุ๊กแกโดนช้างเอทิโอเปียเหยียบอยู่บนเตียง
“พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงเรียนแล้วนะ ตื้นเต้นๆ >o<” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งทับยัยโรเซ่ไว้ โรงเรียนที่ไทยจะสนุกเหมือนที่นู้นรึเปล่านะ แต่ฉันก็แอบกลัวนิดๆว่าจะไม่มีเพื่อน ก็แหงละ โรงเรียนที่ฉันจะต้องไปเรียนมันเป็นโรงเรียนประจำนี่สิ เฮ้อออ คนสวยเซ็งพะยะค่ะ - -^
“ฉันต้องจากเธอแล้วสิ ว้าแย่จัง งั้น...Good Night นะ ครอกกกฟี้...ครอก” อาลัย อาวรณ์หน่อยไม่ได้รึไงยะ ยัยหน้าปลวกนี่ ว่าแล้วยัยโรเซ่ก็นอนหลับทับสิทธิ์ ไปเป็นที่เรียบร้อย ฉันก็ชักจะง่วงแล้วเหมือนกัน ไปนอนมั่งดีกว่า หาววว ~
“ ยินดีต้อนรับสู่
“ สวัสดีค่ะ ^^ หนูเป็นนักเรียนใหม่ชื่อว่าซีตรองค่ะ ” ว่าแต่อีตาลุงนี่เป็นใครมายืนเอาหัวสะท้อนแสงแข่งกับพระอาทิตย์ยามเช้าอยู่ได้ ขวางทางค๊า!
“ ฉันคือผู้อำนวยการของที่นี่ เธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม? งั้นดีละ งั้นช่วยไป... ”
“ ไป? ” จะให้ไปไหนก็บอกมาเซ่!!! ว่าแต่อีตาลุง The sunshine เนี่ยอะนะ ผู้อำนวยการ บอกว่าเป็นนักแสดงละครลิงมีปีกแถวจีนแดงยังซะจะเหมือนกว่า ก้ากกกๆๆ >O<
“ นี่แม่หนู...โทษฐานที่เธอแอบว่าฉันในใจ เธอต้องไปอยู่ที่หอคอยล้างหลังโรงเรียน! เป็นการลงโทษ ”
“ แว๊กกกกก ” มาวันแรกก็โดนลงโทษแล้วหรอฉัน อีตาลุง เอ้ยย คุณผู้อำนวยการรู้ได้ยังไงเนี่ย T__T ว่าแต่ไอคอหอยล้างนั่นคืออะไร - -?
“ หอคอยล้าง ไม่ใช่คอหอยล้าง - -^”
“ แหะๆ ค่ะ T___T ” บอกฉันสิว่ามันไม่จริง ตาลุงนี่อ่านความคิดคนอื่นได้ยังงั้นหรอ ไม่จริงใช่มั้ย! นี่มันโรงเรียนอะไรกันนี่ What is it is it…it is a book แป่ววว
“ เธอต้องถูกขังอยู่ที่นั่น ดูแลแมรี่และปีเตอร์จนกว่าเค้าทั้งคู่จะมีลูกด้วยกันครบ 1000 ตัว ”
“ ค่ะ T___T ” ว่าแต่...แมรี่และปีเตอร์นี่มันอะไร ออกลูก 1000 ตัวงั้นเรอะ ฉันไม่ต้องเลี้ยงไปจนประเทศไทยย้ายไปอยู่ทวีปอเมริกาเหรอยะ - -^
“อ๋อ แมรี่และปีเตอร์คือ แมลงสาป คู่สามีภรรยาที่ใช้ชีวิตอยู่ในหอคอยล้างน่ะ หุๆๆ ” O_o อ๊ากกกก! นี่มันอะไรกันเนี่ย! ฉันเกลียดแมลงสาป detest!
“ แมลงสาปปปปปปปปปปปปปปป กี้ซซซซซซซซซซซ!!! ”
“ว๊ากกก กี้ซซซ แง๊ๆๆ ToT ”
หืมมม o_O ฉันฝันไปเหรอเนี่ย อูยยยย! อยากจะวิ่งรอบบ้านสัก 2 แสนรอบขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า ว่าแต่เช้าแล้วเตรียมตัวดีกว่า ตื่นเต้นจนม้ามเต้นระบำเป็นเพลงจูบเย้ยจันทร์แล้ว ^^
หลังจากที่ฉันอาบน้ำ ก็จัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ว่าแต่...ชุดนักเรียนโรงเรียนนี้น่ารักดีแฮะ เสื้อแขนตุ๊กตาสีขาวมีโบว์สีแดงสดอันใหญ่เท่าหัวกระบือ - -^ อยู่ตรงคอเสื้อ กระโปรงสีแดงเลือดหมูบานฟูฟ่องเพราะซับในถึง 3 ชั้น ถุงเท้าสีดำยาวถึงหัวเข่า และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้คือ...เข็มกลัดตราโรงเรียนสีดำแดงไว้สำหรับติดที่บริเวณหน้าอกข้างซ้าย ชอบค่ะ ปลื้ม แต่อย่าให้มีอีตาลุงโดเรมอนหลอกหลอนนั่นเลย T__T ... มันก็คงเป็นแค่ความฝันนั่นแหละ แฮปปี้ ยู้ฮู้ ~
หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยฉันก็หิ้วกระเป๋าใบเท่าสุวรรณภูมิลงมาจากห้อง
“ อรุณสวัสดิ์จ้ะซีตรอง ”
“ Good morning ค่ะคุณน้า ^^ ” ขอกระแดะหน่อยชีวิตนี้ ก้ากก
“ ทานข้าวก่อนสิจ้ะ วันนี้มีข้าวต้มกุ้งแน่ะ ”
“ ขอบคุณค่ะ ” ฉันพูดพรางเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“ ว้าวว! น่าทานจังเลยค่ะ หนูขอเพิ่มก่อนเลยดีกว่า ^^ แหะๆ”
คุณน้าหันมายิ้มให้พร้อมกับเดินมาลูบหัวฉัน รู้สึกอบอุ่นจัง คุณน้าเป็นคนใจดีแบบนี้เสมอ ท่านดีกับฉันมาตลอด ตอนที่ฉันอยู่ที่เยอรมัน คุณน้าก็เขียนจดหมายไปหาบ่อยๆ ท่านเสมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่เหลืออยู่ของฉันตอนนี้ก็ว่าได้
“ หนูต้องไปแล้วละค่ะ ” ฉันพูดขึ้นเมื่อนำจานมาล้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ รอเดี๋ยวนะจ้ะ เดี๋ยวน้าไปส่ง ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูจะเรียกแทกซี่ไปเอง ” คุณน้าหันมามองด้วยสีหน้าเป็นห่วง แต่เพราะฉันยิ้มกว้างเท่าโอ่งราชบุรี คุณน้าเลยใจอ่อน
“ งั้นก็ตามใจจ้ะ มา...น้าช่วยเรียกแทกซี่ให้ ” คุณน้าเดินออกมาหน้าบ้าน แล้วโทรให้คุณลุงยามหน้าหมู่บ้านเรียกแทกซี่เข้ามาให้ ทำไมฉันรู้สึกใจหายอย่างนี้นะ
“ หนูไปนะค่ะคุณน้า รักษาตัวด้วยนะค่ะ เอ๊อ! ฝากลายัยโรเซ่ด้วยนะค่ะ ”
“ ได้จ้ะ ไว้น้าจะไปหาบ่อยๆน่ะจ้ะ ”
“ คุณน้า T^T ” ฉันน้ำตาไหลออกมาราวกับไปดูคณะเชิญชื่นชวนยิ้มเล่นตลก
คุณน้าเดินเข้ามากอดฉันและยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนที่พ่อมักจะยิ้มให้ฉันแบบนั้นบ่อยๆ ฉันหยุดร้องไห้ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อจะขึ้นแทกซี่
“ โชคดีนะจ้ะ ^^ ”
“ ค่ะ ^^ ”
ต่อไปนี้ฉันจะไปเจอกับอะไรบ้างนะ...
ความคิดเห็น