ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ชายอีกคนที่จากไปกับความเศร้า
“ยูจังเนี่ย นิสัยไม่ดีเลยนะ”โยโกะบอก พลางเทน้ำชาลงในถ้วยของตน
“ก็ลูกของโยโกะจังนั่นแหละ ชอบเล่นด้วยทำไมล่ะ”ยูซาคุบอก
“โยโกะ ผมไปนั่งในห้องทำงานนะ”ฮิโระบอก
“ค่ะ”โยโกะตอบกลับไป
“แล้วโยโกะจังรู้เรื่องที่จิเอะจะหมั้นกับโทมะรึเปล่า”ยูซาคุถาม
“เอ๋ ตายจริง เมื่อไหร่กัน”โยโกะถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“จิเอะเพิ่งบอกเมื่อคืนตอนที่ไปรับที่สนามบิน”ยูซาคุบอก
“อืม เดี๋ยวคงบอกอย่างเป็นทางการอีกทีมั้ง”โยโกะบอก
“ผม.......”ยูซาคุพยายามจะบอกถึงความในใจ
“ไม่ต้องบอกหรอกจ๊ะ ของอย่างนี้ฉันไม่อยากให้จิเอะคิดมากเลย”โยโกะบอกอย่างเศร้าๆ
“โรคหัวใจของจิเอะ มันผ่านมาอีก 10 ปีแล้ว ปีหน้าจิเอะก็จะ 28 เวลาเหลือไม่มากอีกแล้ว”โยโกะบอก
“ครับ ผมเข้าใจ ถ้าเป็นไปได้ อยากจะไม่ให้จิเอะกังวลเรื่องของผมเลย”ยูซาคุบอก
“ขอบใจมากจ๊ะ”โยโกะบอกแล้วนั่งจิบชาต่อ
“เดี๋ยวผมไปบอกลาจิเอะนิดนึงนะฮะ บอกลาตลอดกาล”ยูซาคุบอก ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
“............”โยโกะไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งมองแผ่นหลังนั้นเดินขึ้นบันไดไป
“คงอดทนมานานแล้วสินะ แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ยูจัง”โยโกะพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วนั่งอ่านหนังสือพิมพ์
++++ห้องจิเอะ++++
“จิเอะ เข้าไปนะ”ยูซาคุเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาเลยโดยไม่ทันได้รับคำตอบจากเจ้าของ
ขณะนั้นจิเอะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
“กรี๊ด ออกไปนะ”จิเอะร้อง หน้าแดงแป๊ด
“อ๊ะ ขอโทษ”ยูซาคุรีบปิดประตูแต่ยังคงยืนอยู่หน้าห้อง
2 นาทีต่อมา
“เข้ามาสิ”จิเอะบอก
“เมื่อกี้ ไม่เห็นเท่าไหร่หรอก”ยูซาคุพูดแล้วหน้าแดง
“หมายความว่าไงฮะ บอกว่าไม่เห็นแต่พอพูดแล้วหน้าแดงเนี่ย”จิเอะถามอย่างเคืองนิดๆ
“ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่”ยูซาคุบอก เป็นครั้งแรกที่พูดเหมือนเด็ก
“แล้วมีอะไรเหรอ”จิเอะถาม
“ก็จะมาบอกลาน่ะ”ยูซาคุบอก
“เอ๋”
“จะไปลอนดอนน่ะ คิดว่าคงไม่กลับมา ไม่ติดต่อกับญี่ปุ่นอีกแล้ว”ยูซาคุบอก
“ทำไมล่ะ ทำไมถึงจะไม่ติดต่อกลับมา”จิเอะถาม
“ก็ไม่อยากหลงทางอยู่คนเดียว อยากจะออกจากป่านั้น”ยูซาคุบอก
“ป่านั้น ป่าไหน”จิเอะถาม
“ป่าแห่งความเสียใจ”ยูซาคุบอก
“.............”จิเอะอึ้งอย่างแรง ไม่รู้จะโต้กลับยังไง
“จูบลาหน่อยสิ”ยูซาคุบอก
“....กี่โมง”จิเอะพูดขึ้น
“หา”
“เที่ยวบินกี่โมง”จิเอะถาม
“10 โมง”ยูซาคุตอบ
“อ้อเหรอ”จิเอะถาม
“จูบลาได้มั้ย”ยูซาคุถาม
“..........”จิเอะไม่ได้ตอบ
“ที่แก้มก็ได้”ยูซาคุทำหน้าเศร้าๆ
“หลับตาสิ”จิเอะบอก
“...........”ยูซาคุหลับตาช้าๆ ขนตาช่างยาวและงอนสวยเหลือเกิน
จิเอะก็ค่อยๆเขย่งปลายเท้าขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วก็จูบลงที่ปากของยูซาคุ
“อ้าว”ยูซาคุร้องขึ้น หน้าแดงก่ำ
“จูบก็ต้องที่ปากสิ”จิเอะบอก ทั้งๆที่ตัวเองก็หน้าแดง
“อือ ขอบคุณนะ”ยูซาคุบอกแล้วหอมแก้มจิเอะแล้วเดินออกจากห้องไป
“ไม่รู้จะพูดยังไงดีนะ แต่ก็เจอกันอีกล่ะ”จิเอะตะโกนตามลงไปถึงข้างล่าง
“ฮึ ก็บอกว่าจะไม่มาเจอคนญี่ปุ่นหลายใจแล้วไงล่ะ”ยูซาคุตะโกนบอกจิเอะจากข้างล่าง
“กล้าดียังไง ขัดคำสั่งคุณหนูจิเอะคนนี้เหรอ”จิเอะถามอย่างเชิงคุณหนู
“คร้าบๆ ถ้าผมอายุ 50 เมื่อไหร่จะมาดูว่าคุณหนูจิเอะผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ จะยังเป็นคุณหนูที่ผมรักอยู่รึเปล่า”ยูซาคุตะโกนตอบ
“ตาบ้า”จิเอะพูดเบาๆพร้อมทั้งน้ำตาที่เป็นประกาย
“บ๊ายบาย จิเอะ”ยูซาคุตะโกนขึ้นมาแล้วเดินจากไป
“ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีหรือไงนะ ร้องไห้ทั้งวันแบบนี้ คุณเองก็รำคาญไม่ใช่เหรอ แถมยังเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก ยังอุตส่าห์มารักฉันอีกนะ ตาบ้า”จิเอะคิดพร้อมกับลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น
“ก็ลูกของโยโกะจังนั่นแหละ ชอบเล่นด้วยทำไมล่ะ”ยูซาคุบอก
“โยโกะ ผมไปนั่งในห้องทำงานนะ”ฮิโระบอก
“ค่ะ”โยโกะตอบกลับไป
“แล้วโยโกะจังรู้เรื่องที่จิเอะจะหมั้นกับโทมะรึเปล่า”ยูซาคุถาม
“เอ๋ ตายจริง เมื่อไหร่กัน”โยโกะถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“จิเอะเพิ่งบอกเมื่อคืนตอนที่ไปรับที่สนามบิน”ยูซาคุบอก
“อืม เดี๋ยวคงบอกอย่างเป็นทางการอีกทีมั้ง”โยโกะบอก
“ผม.......”ยูซาคุพยายามจะบอกถึงความในใจ
“ไม่ต้องบอกหรอกจ๊ะ ของอย่างนี้ฉันไม่อยากให้จิเอะคิดมากเลย”โยโกะบอกอย่างเศร้าๆ
“โรคหัวใจของจิเอะ มันผ่านมาอีก 10 ปีแล้ว ปีหน้าจิเอะก็จะ 28 เวลาเหลือไม่มากอีกแล้ว”โยโกะบอก
“ครับ ผมเข้าใจ ถ้าเป็นไปได้ อยากจะไม่ให้จิเอะกังวลเรื่องของผมเลย”ยูซาคุบอก
“ขอบใจมากจ๊ะ”โยโกะบอกแล้วนั่งจิบชาต่อ
“เดี๋ยวผมไปบอกลาจิเอะนิดนึงนะฮะ บอกลาตลอดกาล”ยูซาคุบอก ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
“............”โยโกะไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งมองแผ่นหลังนั้นเดินขึ้นบันไดไป
“คงอดทนมานานแล้วสินะ แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ยูจัง”โยโกะพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วนั่งอ่านหนังสือพิมพ์
++++ห้องจิเอะ++++
“จิเอะ เข้าไปนะ”ยูซาคุเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาเลยโดยไม่ทันได้รับคำตอบจากเจ้าของ
ขณะนั้นจิเอะกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
“กรี๊ด ออกไปนะ”จิเอะร้อง หน้าแดงแป๊ด
“อ๊ะ ขอโทษ”ยูซาคุรีบปิดประตูแต่ยังคงยืนอยู่หน้าห้อง
2 นาทีต่อมา
“เข้ามาสิ”จิเอะบอก
“เมื่อกี้ ไม่เห็นเท่าไหร่หรอก”ยูซาคุพูดแล้วหน้าแดง
“หมายความว่าไงฮะ บอกว่าไม่เห็นแต่พอพูดแล้วหน้าแดงเนี่ย”จิเอะถามอย่างเคืองนิดๆ
“ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่”ยูซาคุบอก เป็นครั้งแรกที่พูดเหมือนเด็ก
“แล้วมีอะไรเหรอ”จิเอะถาม
“ก็จะมาบอกลาน่ะ”ยูซาคุบอก
“เอ๋”
“จะไปลอนดอนน่ะ คิดว่าคงไม่กลับมา ไม่ติดต่อกับญี่ปุ่นอีกแล้ว”ยูซาคุบอก
“ทำไมล่ะ ทำไมถึงจะไม่ติดต่อกลับมา”จิเอะถาม
“ก็ไม่อยากหลงทางอยู่คนเดียว อยากจะออกจากป่านั้น”ยูซาคุบอก
“ป่านั้น ป่าไหน”จิเอะถาม
“ป่าแห่งความเสียใจ”ยูซาคุบอก
“.............”จิเอะอึ้งอย่างแรง ไม่รู้จะโต้กลับยังไง
“จูบลาหน่อยสิ”ยูซาคุบอก
“....กี่โมง”จิเอะพูดขึ้น
“หา”
“เที่ยวบินกี่โมง”จิเอะถาม
“10 โมง”ยูซาคุตอบ
“อ้อเหรอ”จิเอะถาม
“จูบลาได้มั้ย”ยูซาคุถาม
“..........”จิเอะไม่ได้ตอบ
“ที่แก้มก็ได้”ยูซาคุทำหน้าเศร้าๆ
“หลับตาสิ”จิเอะบอก
“...........”ยูซาคุหลับตาช้าๆ ขนตาช่างยาวและงอนสวยเหลือเกิน
จิเอะก็ค่อยๆเขย่งปลายเท้าขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วก็จูบลงที่ปากของยูซาคุ
“อ้าว”ยูซาคุร้องขึ้น หน้าแดงก่ำ
“จูบก็ต้องที่ปากสิ”จิเอะบอก ทั้งๆที่ตัวเองก็หน้าแดง
“อือ ขอบคุณนะ”ยูซาคุบอกแล้วหอมแก้มจิเอะแล้วเดินออกจากห้องไป
“ไม่รู้จะพูดยังไงดีนะ แต่ก็เจอกันอีกล่ะ”จิเอะตะโกนตามลงไปถึงข้างล่าง
“ฮึ ก็บอกว่าจะไม่มาเจอคนญี่ปุ่นหลายใจแล้วไงล่ะ”ยูซาคุตะโกนบอกจิเอะจากข้างล่าง
“กล้าดียังไง ขัดคำสั่งคุณหนูจิเอะคนนี้เหรอ”จิเอะถามอย่างเชิงคุณหนู
“คร้าบๆ ถ้าผมอายุ 50 เมื่อไหร่จะมาดูว่าคุณหนูจิเอะผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ จะยังเป็นคุณหนูที่ผมรักอยู่รึเปล่า”ยูซาคุตะโกนตอบ
“ตาบ้า”จิเอะพูดเบาๆพร้อมทั้งน้ำตาที่เป็นประกาย
“บ๊ายบาย จิเอะ”ยูซาคุตะโกนขึ้นมาแล้วเดินจากไป
“ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีหรือไงนะ ร้องไห้ทั้งวันแบบนี้ คุณเองก็รำคาญไม่ใช่เหรอ แถมยังเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก ยังอุตส่าห์มารักฉันอีกนะ ตาบ้า”จิเอะคิดพร้อมกับลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น