ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ัยังไงก็ยังรักกับหนทางที่ไม่มีทางออก
++++สนามบินโตเกียว++++
“อ้าว ยูซาคุ”จิเอะทักขึ้น
“มารอใครเหรอ”จิเอะถาม
“ก็รอเธอนั่นแหละ หนาวชะมัด”ยูซาคุตอบกลับมา เสียงสั่นเล็กน้อย
“ทำไมรู้ว่ากลับเที่ยวนี้”จิเอะถาม
“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร”ยูซาคุถาม
“เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่อวดดีแห่งปี .........แล้วก็รวยล้นฟ้า”จิเอะตอบเล่นๆ
“เธอนี่”ยูซาคุเรียกอย่างโมโห
“ขอบใจนะที่มารับ”จิเอะบอกพลางพิงหลังยูซาคุ
“อืม ไม่เป็นไรหรอก หนาวนะไปนั่งจิบกาแฟกันมั้ย”ยูซาคุถาม
“อือ ก็ดี”จิเอะตอบ
++++ร้านกาแฟ ในสนามบิน++++
“ขอมอคค่า”จิเอะสั่ง
“ผมก็มอคค่าครับ”ยูซาคุบอก
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ”พนักงานบอก
“ว่าไง ไปฮอกไกโดทำไม หนาวจะตาย”ยูซาคุเริ่มถาม
“ไปหามากิน่ะ ไปบอกเรื่องหมั้น”จิเอะบอก สายตาทอดต่ำลงโต๊ะ หน้าเหมือนคนที่จะปล่อยโฮออกมาเมื่อไหร่ก็ได้
“หมั้น เธอหมั้นแล้วเหรอ”ยูซาคุถามอย่างตกใจ
“ยัง แต่เร็วๆนี้”จิเอะบอก
“ทำไมโยโกะจังไม่ยอมบอกอะไรเลยน้า”ยูซาคุบ่นอุบอิ๊บ
“ฉันเพิ่งจะคิดได้วันนี้เอง”จิเอะบอก
“อะไรนะ”ยูซาคุตะโกนเสียงดัง
“เอ่อ ช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ยคะ”พนักงานเดินมาถึงโต๊ะ
“อ๊ะ ขอโทษครับ”ยูซาคุบอก
“นี่ค่ะ มอคค่าที่สั่ง”พนักงานบอก
“ขอบใจจ๊ะ”จิเอะบอก
“ทำไมถึงรีบหมั้น”ยูซาคุถาม
“............”จิเอะไม่ตอบ นั่งก้มหน้า
“เธอรังเกียจผมถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ”ยูซาคุถามอย่างหงอยๆ
“ไม่ใช่ ฉันไม่อยากจะให้ใครเจ็บปวดเพราะการที่ฉันไม่มั่นคง”จิเอะบอก เริ่มสะอื้น
“เฮ้อ ร้องไห้อีกแล้ว”ยูซาคุพูดอย่างหน่ายๆ
“อย่าร้องสิ”ยูซาคุพูดอย่างอ่อนโยน
“อยากจะให้ทุกคนลืมฉัน ไม่อยากจะให้ใครเจ็บปวดเพราะรักที่มั่นคง
ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้แต่ไม่อยากทำ อยากจะให้เป็นเหมือนเดิม.........เหมือนเดิม”จิเอะบอก
“จะให้ทำยังไง ทำยังไงถึงจะลืมเธอได้ล่ะ ถึงมันจะเป็นรักที่เจ็บปวด แต่ก็เป็นรักที่งดงามไม่ใช่เหรอ แต่ว่ารักแล้วก็อยากจะรักต่อไป ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องรับมันให้ได้ไม่ใช่เหรอ ในเมื่อรู้ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่า จะเจ็บปวดแต่ก็ยังดื้อด้านรักต่อไป บางคนก็บอกว่าโง่บ้าง บ้าบ้าง เพราะตัวเองไม่เคยสัมผัสรักที่ต้องเจ็บปวด รักที่มั่นคงถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ยังยินดีจะให้คนที่รักมีความสุข แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุขนั่นก็พอแล้วไง”ยูซาคุบอก
“เหรอ นั่นน่ะสินะ ทำไมฉันไม่เคยคิดอย่างนี้มั่งนะ ฉันทำให้ทุกคนเจ็บปวดออกอย่างนั้น คงไม่มีใครอยากรักฉันแล้วล่ะ”จิเอะบอกทั้งน้ำตา
“ใครบอกล่ะ มีแต่จะทำให้คนอื่นรักเธอยิ่งกว่าเดิมน่ะสิ ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ห่วงแต่กลัวคนอื่นจะเป็นอะไร ทั้งที่ตัวเองเจ็บยิ่งกว่าเพื่อน แต่ก็ยังห่วง ห่วงจนตัวเองต้องเจ็บปวดไปด้วย เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากเลิกรักไงล่ะ
แล้วถ้าให้เลือกระหว่างรักเธอแล้วเจ็บปวด กับเลิกรักเธอ ลืมเธอไปจากหัวใจ ก็คงอยากจะรักเธอต่อไปแม้ว่าจะต้องเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะแต่งงานไป มีความรักอีกกี่ครั้งกี่หน ก็คงจะเลิกรักเธอไม่ได้ง่ายๆแน่ ผมคงจะเลิกรักเธอตอนที่วิญญาณผมสูญดับนั่นแหละ จิเอะ”ยูซาคุบอก
“อือ ขอบใจนะ แต่เมื่อกี้พูดเล่นใช่มั้ยที่บอกว่าถึงจะแต่งงานไปแล้วก็ยังรักอยู่น่ะ คงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ ก็ต้องแต่งงานกับคนที่รักไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นจะรักต่อไปได้ยังไง”จิเอะถาม
“อือ พูดเล่นน่ะ”ยูซาคุบอกแล้วแลบลิ้น
“แล้วเธอไปหักอกมากิไม่ใช่เหรอ คนหักอกทำไมต้องร้องไห้ด้วยน้า”ยูซาคุถาม
“ช่างฉันเถอะน่า”จิเอะบอก
“กลับเถอะ จะตี 2 อยู่แล้ว”จิเอะบอก
“เดี๋ยวไปส่งนะ”ยูซาคุบอก
“อือ”จิเอะตอบตกลงแล้วยิ้ม
++++ในรถ++++
เมื่อรถขับออกจากสนามบินไปได้ประมาณ 5 นาทีจิเอะก็หลับทันที
“ไม่ได้พูดเล่นหรอก ถึงจะมีภรรยาก็คงรักน้อยกว่าเธอ”ยูซาคุพูดคนเดียวขณะเหลือบไปมองจิเอะที่นั่งหลับ
“ฟี้ๆ”เสียงลมหายใจของจิเอะดังออกมาเป็นระยะๆ
รุ่งขึ้น
“ฮ้าว”จิเอะฮาวขึ้นขณะตื่นนอน
“เอ๋ ทำไมฉันมานอนที่ห้องได้ล่ะเนี่ย”จิเอะพูดคนเดียวอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น
“อ้าว ลูกหนูตื่นแล้วเหรอ”ฮิโระถามเพราะเห็นจิเอะเดินลงจากบันไดมาที่โต๊ะอาหาร
“อือ”จิเอะพูดอย่างัวเงีย
“จิเอะ อรุณสวัสดิ์”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างสดใส
“หือ”จิเอะพยายามเพ่งดูว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น
“ยะ ยูซาคุ”จิเอะร้องลั่นบ้านอย่างตกใจ
“ไง เพิ่งนึกออกเหรอ”ยูซาคุพูดอย่างโมโห
“ทะ ทำไมมาอยู่ที่นี่”จิเอะถาม ตาสว่างทันที
“อ้าว เมื่อคืนจำไม่ได้เหรอ ผมเป็นคนอุ้มคุณขึ้นไปบนห้องน่ะ คุณยังกอดผมแล้วก็บอกว่าหนาวๆอยู่เลย”ยูซาคุบอก (ทำท่าประมาณว่านึกความหลัง)
“มะ ไม่จริง”จิเอะพูด
“จริงเหรอ”เสียงทุ้มๆดังขึ้นอย่างช้าๆ
“เอ๋”
“เอ่อ คุณคะ”โยโกะเรียกเพื่อเตือนสติ
“ลูกหนูกอดแกด้วยงั้นเรอะ”ฮิโระนั่นเอง (พายุกำลังเริ่มก่อตัวแล้ว ฮิฮิ)
“ก็คือ......”ยูซาคุพยายามจะอธิบาย
“คุณพ่อ”จิเอะเรียกเสียงดัง
“อะไร”ฮิโระถามด้วยเสียงปรกติ (เหมือนเมื่อ 6 บรรทัดที่แล้วฮิโระไม่ได้พูดอะไรเล้ย)
“เฮ้อ”โยโกะกับยูซาคุถอนหายใจพร้อมกัน
“คุณแม่คะ แล้วทำไมยูซาคุมาอยู่ที่นี่ตอนนี้(ตอนเช้า)ได้เหรอคะ”จิเอะถามอย่างสงสัย
“อ้อ เมื่อคืนแม่เห็นว่ามันดึกแล้วก็เลยให้ยูซาคุนอนที่นี่เลยนะจ๊ะ ดึกแล้วขับรถขับรามืดๆน่ะไม่ดีหรอก”โยโกะบอก
“คิก”ยูซาคุหัวเราะ
“หัวเราะทำไม”จิเอะถามอย่างเอาเรื่อง
“ไม่ไปเปลี่ยนชุดก่อนเหรอ”ยูซาคุถาม
“เอ๋ เปลี่ยนทำไม ชุดนอนมีอะไร ชุดนอน....”จิเอะถามอย่างไม่เข้าใจแล้วนึกขึ้นได้ว่าชุดนอนของตนเองนั้นบางเหลือเกิน
“กรี๊ดดดดดดดด”จิเอะกรี๊ดลั่นบ้านแล้ววิ่งขึ้นบันไดในทันที
“555”ยูซาคุหัวเราะไล่หลังไป
“อ้าว ยูซาคุ”จิเอะทักขึ้น
“มารอใครเหรอ”จิเอะถาม
“ก็รอเธอนั่นแหละ หนาวชะมัด”ยูซาคุตอบกลับมา เสียงสั่นเล็กน้อย
“ทำไมรู้ว่ากลับเที่ยวนี้”จิเอะถาม
“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร”ยูซาคุถาม
“เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่อวดดีแห่งปี .........แล้วก็รวยล้นฟ้า”จิเอะตอบเล่นๆ
“เธอนี่”ยูซาคุเรียกอย่างโมโห
“ขอบใจนะที่มารับ”จิเอะบอกพลางพิงหลังยูซาคุ
“อืม ไม่เป็นไรหรอก หนาวนะไปนั่งจิบกาแฟกันมั้ย”ยูซาคุถาม
“อือ ก็ดี”จิเอะตอบ
++++ร้านกาแฟ ในสนามบิน++++
“ขอมอคค่า”จิเอะสั่ง
“ผมก็มอคค่าครับ”ยูซาคุบอก
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ”พนักงานบอก
“ว่าไง ไปฮอกไกโดทำไม หนาวจะตาย”ยูซาคุเริ่มถาม
“ไปหามากิน่ะ ไปบอกเรื่องหมั้น”จิเอะบอก สายตาทอดต่ำลงโต๊ะ หน้าเหมือนคนที่จะปล่อยโฮออกมาเมื่อไหร่ก็ได้
“หมั้น เธอหมั้นแล้วเหรอ”ยูซาคุถามอย่างตกใจ
“ยัง แต่เร็วๆนี้”จิเอะบอก
“ทำไมโยโกะจังไม่ยอมบอกอะไรเลยน้า”ยูซาคุบ่นอุบอิ๊บ
“ฉันเพิ่งจะคิดได้วันนี้เอง”จิเอะบอก
“อะไรนะ”ยูซาคุตะโกนเสียงดัง
“เอ่อ ช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ยคะ”พนักงานเดินมาถึงโต๊ะ
“อ๊ะ ขอโทษครับ”ยูซาคุบอก
“นี่ค่ะ มอคค่าที่สั่ง”พนักงานบอก
“ขอบใจจ๊ะ”จิเอะบอก
“ทำไมถึงรีบหมั้น”ยูซาคุถาม
“............”จิเอะไม่ตอบ นั่งก้มหน้า
“เธอรังเกียจผมถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ”ยูซาคุถามอย่างหงอยๆ
“ไม่ใช่ ฉันไม่อยากจะให้ใครเจ็บปวดเพราะการที่ฉันไม่มั่นคง”จิเอะบอก เริ่มสะอื้น
“เฮ้อ ร้องไห้อีกแล้ว”ยูซาคุพูดอย่างหน่ายๆ
“อย่าร้องสิ”ยูซาคุพูดอย่างอ่อนโยน
“อยากจะให้ทุกคนลืมฉัน ไม่อยากจะให้ใครเจ็บปวดเพราะรักที่มั่นคง
ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้แต่ไม่อยากทำ อยากจะให้เป็นเหมือนเดิม.........เหมือนเดิม”จิเอะบอก
“จะให้ทำยังไง ทำยังไงถึงจะลืมเธอได้ล่ะ ถึงมันจะเป็นรักที่เจ็บปวด แต่ก็เป็นรักที่งดงามไม่ใช่เหรอ แต่ว่ารักแล้วก็อยากจะรักต่อไป ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องรับมันให้ได้ไม่ใช่เหรอ ในเมื่อรู้ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่า จะเจ็บปวดแต่ก็ยังดื้อด้านรักต่อไป บางคนก็บอกว่าโง่บ้าง บ้าบ้าง เพราะตัวเองไม่เคยสัมผัสรักที่ต้องเจ็บปวด รักที่มั่นคงถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ยังยินดีจะให้คนที่รักมีความสุข แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุขนั่นก็พอแล้วไง”ยูซาคุบอก
“เหรอ นั่นน่ะสินะ ทำไมฉันไม่เคยคิดอย่างนี้มั่งนะ ฉันทำให้ทุกคนเจ็บปวดออกอย่างนั้น คงไม่มีใครอยากรักฉันแล้วล่ะ”จิเอะบอกทั้งน้ำตา
“ใครบอกล่ะ มีแต่จะทำให้คนอื่นรักเธอยิ่งกว่าเดิมน่ะสิ ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ห่วงแต่กลัวคนอื่นจะเป็นอะไร ทั้งที่ตัวเองเจ็บยิ่งกว่าเพื่อน แต่ก็ยังห่วง ห่วงจนตัวเองต้องเจ็บปวดไปด้วย เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากเลิกรักไงล่ะ
แล้วถ้าให้เลือกระหว่างรักเธอแล้วเจ็บปวด กับเลิกรักเธอ ลืมเธอไปจากหัวใจ ก็คงอยากจะรักเธอต่อไปแม้ว่าจะต้องเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะแต่งงานไป มีความรักอีกกี่ครั้งกี่หน ก็คงจะเลิกรักเธอไม่ได้ง่ายๆแน่ ผมคงจะเลิกรักเธอตอนที่วิญญาณผมสูญดับนั่นแหละ จิเอะ”ยูซาคุบอก
“อือ ขอบใจนะ แต่เมื่อกี้พูดเล่นใช่มั้ยที่บอกว่าถึงจะแต่งงานไปแล้วก็ยังรักอยู่น่ะ คงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ ก็ต้องแต่งงานกับคนที่รักไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นจะรักต่อไปได้ยังไง”จิเอะถาม
“อือ พูดเล่นน่ะ”ยูซาคุบอกแล้วแลบลิ้น
“แล้วเธอไปหักอกมากิไม่ใช่เหรอ คนหักอกทำไมต้องร้องไห้ด้วยน้า”ยูซาคุถาม
“ช่างฉันเถอะน่า”จิเอะบอก
“กลับเถอะ จะตี 2 อยู่แล้ว”จิเอะบอก
“เดี๋ยวไปส่งนะ”ยูซาคุบอก
“อือ”จิเอะตอบตกลงแล้วยิ้ม
++++ในรถ++++
เมื่อรถขับออกจากสนามบินไปได้ประมาณ 5 นาทีจิเอะก็หลับทันที
“ไม่ได้พูดเล่นหรอก ถึงจะมีภรรยาก็คงรักน้อยกว่าเธอ”ยูซาคุพูดคนเดียวขณะเหลือบไปมองจิเอะที่นั่งหลับ
“ฟี้ๆ”เสียงลมหายใจของจิเอะดังออกมาเป็นระยะๆ
รุ่งขึ้น
“ฮ้าว”จิเอะฮาวขึ้นขณะตื่นนอน
“เอ๋ ทำไมฉันมานอนที่ห้องได้ล่ะเนี่ย”จิเอะพูดคนเดียวอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น
“อ้าว ลูกหนูตื่นแล้วเหรอ”ฮิโระถามเพราะเห็นจิเอะเดินลงจากบันไดมาที่โต๊ะอาหาร
“อือ”จิเอะพูดอย่างัวเงีย
“จิเอะ อรุณสวัสดิ์”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างสดใส
“หือ”จิเอะพยายามเพ่งดูว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น
“ยะ ยูซาคุ”จิเอะร้องลั่นบ้านอย่างตกใจ
“ไง เพิ่งนึกออกเหรอ”ยูซาคุพูดอย่างโมโห
“ทะ ทำไมมาอยู่ที่นี่”จิเอะถาม ตาสว่างทันที
“อ้าว เมื่อคืนจำไม่ได้เหรอ ผมเป็นคนอุ้มคุณขึ้นไปบนห้องน่ะ คุณยังกอดผมแล้วก็บอกว่าหนาวๆอยู่เลย”ยูซาคุบอก (ทำท่าประมาณว่านึกความหลัง)
“มะ ไม่จริง”จิเอะพูด
“จริงเหรอ”เสียงทุ้มๆดังขึ้นอย่างช้าๆ
“เอ๋”
“เอ่อ คุณคะ”โยโกะเรียกเพื่อเตือนสติ
“ลูกหนูกอดแกด้วยงั้นเรอะ”ฮิโระนั่นเอง (พายุกำลังเริ่มก่อตัวแล้ว ฮิฮิ)
“ก็คือ......”ยูซาคุพยายามจะอธิบาย
“คุณพ่อ”จิเอะเรียกเสียงดัง
“อะไร”ฮิโระถามด้วยเสียงปรกติ (เหมือนเมื่อ 6 บรรทัดที่แล้วฮิโระไม่ได้พูดอะไรเล้ย)
“เฮ้อ”โยโกะกับยูซาคุถอนหายใจพร้อมกัน
“คุณแม่คะ แล้วทำไมยูซาคุมาอยู่ที่นี่ตอนนี้(ตอนเช้า)ได้เหรอคะ”จิเอะถามอย่างสงสัย
“อ้อ เมื่อคืนแม่เห็นว่ามันดึกแล้วก็เลยให้ยูซาคุนอนที่นี่เลยนะจ๊ะ ดึกแล้วขับรถขับรามืดๆน่ะไม่ดีหรอก”โยโกะบอก
“คิก”ยูซาคุหัวเราะ
“หัวเราะทำไม”จิเอะถามอย่างเอาเรื่อง
“ไม่ไปเปลี่ยนชุดก่อนเหรอ”ยูซาคุถาม
“เอ๋ เปลี่ยนทำไม ชุดนอนมีอะไร ชุดนอน....”จิเอะถามอย่างไม่เข้าใจแล้วนึกขึ้นได้ว่าชุดนอนของตนเองนั้นบางเหลือเกิน
“กรี๊ดดดดดดดด”จิเอะกรี๊ดลั่นบ้านแล้ววิ่งขึ้นบันไดในทันที
“555”ยูซาคุหัวเราะไล่หลังไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น