รัก...ไม่รัก ลองดูนะ

ลำดับตอนที่ #7 : ชายที่เป็นรักแรก กับ ความจริงที่ยังไม่กระจ่าง

                ตกเย็น ฉันก็ยังอยู่ที่บ้านแม่เหมือนเดิม ก็ยังไม่อยากกลับไปกรุงเทพฯนี่ นานๆจะเจอแม่เจอพ่อซักที นายภัทรนั่นก็ไม่เห็นจะเอ่ยปากชวนกลับเลยด้วย รึว่าฉันต้องเป็นคนพูดก่อน ดี ถ้าอย่างงั้นก็ไม่ต้องกลับมันเลย ฉันคิดแล้วก็เดินเข้าครัวไป เจอแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ แม่ทักฉันให้มาช่วย ฉันก็ยอมช่วยแต่โดยดี ตอนใกล้ๆอาหารจะเสร็จ จู่ๆแม่ก็ถามฉันว่าฉันเป็นแฟนนายภัทรนั่นเหรอ ฉันรีบปฏิเสธแทบไม่ทัน บอกว่าจริงๆฉันกับนายนั่นน่ะไม่ค่อยจะลงรอยกันด้วยซ้ำไป แม่บอกว่าไม่เชื่อ เชื่อหนูเถอะแม่...หนูไม่ได้ชอบคนขี้หลีอย่างนั้นหรอก



                พอถึงเวลาทานข้าวเย็น แน่นอนว่าคุณณัฐยังอยู่ เขาคงจะทานข้าวเย็น.ด้วยแน่ๆ แหม คุยกันถูกคอกับพี่เดือนเชียวนะ จะบอกให้เอาบุญ พี่เดือนเขามีแฟนแล้วย่ะ ส่วนนายภัทรเพิ่งเคยเห็นหน้าพี่เดือนครั้งแรกก็ตะลึงความสวยจนฉันงี้ขำไปเลย คนบ้าอะไรไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน เผอิญว่าตอนนั้นเขาจะตักข้าวให้พ่อฉัน พอเห็นพี่เข้าเขาทำจานตกแตก อะไรมันจะติ๊งต๊องขนาดนั้นนะ ฉันคิดไปก็หัวเราะไปจนโดนแม่เอ็ดเอา ฮ่าฮ่า ก็มันตลกจริงๆนี่นา นายภัทรนั่นมองหน้าฉันเหมือนจะเอาเรื่อง ฉันรีบหลบไปแล้วหัวเราะในลำคอ กว่าจะเข้าอยู่ในอารมณ์ปกติได้ แทบแย่แน่ะ



                “ทานเยอะๆสิ ดาว” คุณณัฐเขาตักอาหารให้ฉัน เขารู้เหรอว่าฉันน้ำหนักน้อยกว่ามาตรฐาน ฉันงงเล็กน้อย หันไปเจอพี่ พี่ก็ยิ้มๆให้ ฉันก็เลยขอบคุณเขาตามมารยาท แต่แปลกใจอีกที่ตลอดเวลาทานอาหาร เขาไม่ได้ตักให้พี่เดือนเลย คอยแต่มาเอาใจฉันจนน่ารำคาญ



                เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว คุณแม่ชวนให้ฉันค้าง ฉันก็อยากค้างอยู่หรอก แต่พรุ่งนี้มีงานต้องทำนี่นา แม่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่นายภัทรเขาก็แย้งขึ้นว่า ค้างได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขามารับเอง ฉันแปลกใจอีก ทำไมล่ะ จะให้ฉันค้างแล้วตัวเองกลับกรุงเทพฯไปเหรอ แต่พ่อก็พูดมาอีกว่าค้างให้หมดนี่แหละ ดึกๆดื่นๆ ไฟตามถนนก็ไม่มี อันตราย นายภัทรก็เลยรับปากว่าจะค้าง ส่วนคุณณัฐบอกว่าบ้านอยู่แค่นี้ไม่จำเป็นต้องค้างหรอก แต่พ่อก็ชวนเขาดื่มคุยกันตามประสาผู้ชายกับนายภัทรด้วย ฉันกับพี่เดือนเลยขอตัวเข้าห้องนอนก่อน



                ฉันกับพี่เดือนนอนแยกคนละห้องกัน แต่ว่าวันนี้ต้องนอนห้องเดียวกัน เพราะว่าห้องของฉันจะให้นายภัทรนั่นนอนไปก่อน จริงๆฉันก็ไม่อยากจะยกห้องฉันให้นายนั่นใช้หรอกนะ แต่เพราะว่ามันจำเป็นจริงๆต่างหากล่ะ



                ฉันขอพี่เดือนอาบน้ำก่อน หลังจากนั้นพี่เดือนก็ไปอาบบ้าง โดยที่พี่เดือนสั่งฉันว่าอย่าเพิ่งหลับ แหม คงจะอยากเม้าท์เรื่องคุณณัฐให้ฟังล่ะสิ พอพี่เดือนอาบน้ำเสร็จ พี่ก็เล่าแต่เรื่องคุณณัฐจริงๆด้วย แต่ว่ามันเป็นเรื่องคุณณัฐกับฉันต่างหาก ฉันทำหน้างง พี่บอกว่าอย่าเพิ่งงง เดี๋ยวจะค่อยๆเล่าให้ฟัง



                พี่เล่าว่า ตั้งแต่ฉันเข้าไปในสวนหลังบ้าน พอตอนฉันจะกลับเข้าบ้านมา คุณณัฐเขามองฉันตลอดเลย  พอหลังจากนั้น คุณณัฐก็เอาแต่พูดเรื่องฉัน ไม่ว่าจะเป็นของที่ชอบ ของที่เกลียด มีแฟนรึยัง ทำงานอะไร พี่เดือนเล่าว่าเขาถามจุกจิกจนน่ารำคาญ แล้วตอนทานข้าวเย็นยิ่งเห็นชัด เขาเอาอกเอาใจฉัน ตักอาหารให้ จะบอกให้นะ ฉันน่ะเลิกรักเขาไปตั้งแต่วันที่ฉันรู้ว่าเขารักพี่เดือนเมื่อ ๑๐ กว่าปีก่อนแล้ว



                “ฉันว่าเขาคงจะรู้ว่าเขาชอบเธอตอนเขาไปอเมริกาน่ะแหละ ยายดาวเอ๊ย เธอนี่เสน่ห์แรงนะ” พี่แหย่ฉัน ฉันหน้าบึ้ง เสน่ห์แรงบ้าอะไร ซวยเป็นบ้าต่างหากล่ะ ฉันอยากจะเถียงพี่ไปอย่างนั้น ก็พอดีโทรศัพท์มือถือดังขึ้นก่อน ฉันรีบรับ บางทีอาจจะเกี่ยวกับงานวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้ อ้าว ไม่ใช่นี่ เสียงผู้ชาย ไม่คุ้นเอาซะเลย ฉันถามว่าเขาจะพูดกับใคร เขาก็ตอบมาว่า ดารา พจน์ไพฑูรย์ เอ๋ ฉันนี่ ฉันจึงถามเขาต่อว่าเขาเป็นใคร เขาบอกว่าเขาชื่อ เชษฐา กิตินนท์ ว้าย อยากจะกรี๊ดจริงๆ เขายอมติดต่อมาจริงๆเหรอเนี่ย



                เขาบอกมาว่าเขารู้จากเลขาเขาว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปทำข่าวที่โรงละครของเขา ฉันตอบไปว่าใช่ เขาหัวเราะแล้วบอกว่าแล้วเจอกัน แล้วเขาก็บอกราตรีสวัสดิ์ฉัน ว้าย ฉันยิ้มไม่หุบจนกระทั่งพี่แซวเข้า



                “แฟนโทรมาเหรอจ๊ะ หน้าบานเป็นกระด้งเชียว” พี่แซวเข้าให้ เหมือนจะประชดนิดๆ ฉันเกือบจะพยักหน้า ยังไม่ใช่ แค่...ว่าที่แฟนในอนาคตฉันคิดแล้วก็ยิ้มอีก พี่เดือนชักเบื่อที่ฉันไม่เล่นด้วย จึงขอตัวนอนก่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องรีบไปขึ้นเครื่อง



                แต่ก่อนนอน พี่เดือนก็ถามฉันอีกว่า นายภัทรนั่นไม่ใช่แฟนเหรอ ฉันตอบไปโดยไม่ต้องคิดว่าใช่ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้ชอบเขาอยู่แล้ว จากนั้นพี่เดือนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พอฉันรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว ฉันหันไปมองข้างๆเตียง พี่เดือนก็ไม่อยู่ สงสัยคงกลับไปแล้ว ฉันจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ วันนี้แต่งชุดไหนดีล่ะ ฉันต้องไปแต่งตัวที่ห้องฉันนะ นายภัทรจะตื่นรึยัง คงจะตื่นแล้วล่ะ ฉันเปิดประตูเข้าไปโดยที่ยังไม่ได้แต่งตัว แต่ว่าใส่ชุดชั้นในแล้วนะ ไม่มีปัญหา ไม่มีคนอยู่ ฉันจึงเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้า ใส่ชุดไหนดีล่ะ เสื้อสีเทาเข้มคอวีลึกตัวนี้ก็เข้าท่าดีนะ แล้วใส่กับกระโปรงหรือกางเกงดี กระโปรงล่ะกัน กระโปรงสีน้ำตาลไม้เข้มทรงแคบ ยาวตัวนี้ละกัน แล้วฉันก็จัดแจงเอามาทาบร่างกาย โอเค เดี๋ยววันนี้ต้องไปสัมภาษณ์นักธุรกิจคนดังนี่นะ ก็ต้องแต่งตัวดีๆหน่อยสิ ว่าดังนั้นฉันก็ดึงผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มร่างกายออก พอดีกับเสียงเปิดลูกบิดประตูดังขึ้นมา ว้าย นายระพีภัทร



                “กรี๊ดดดดด ออกไปนะ” ฉันตะโกนไล่ เอาผ้าขนหนูมาปกปิดเรือนร่างขาวเนียน เข้ามาทำไมนะ ไม่ได้ลงไปแล้วหรอกเหรอ แย่ที่สุด นายระพีภัทรรีบปิดประตูที่เปิดค้างอยู่ เขายังยืนอยู่หน้าห้อง เขาตะโกนบอกว่าขอโทษ เผอิญว่าเขาจะเข้ามาหยิบสร้อยที่ลืมไว้ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่



               ฉันรีบแต่งตัวที่คิดว่าจะใส่อย่างรวดเร็ว บ้าที่สุด ฉันก็คิดว่านายไม่น่าจะเข้ามาแล้วนี่ ฮึ ฉันก็ลืมล็อกประตูซะด้วยสิ พอแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบออกไป เขายังยืนอยู่หน้าประตูอยู่เลย ให้ตายเถอะ มายืนหน้าห้องที่ผู้หญิงกำลังแต่งตัวอยู่น่ะนะ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย!