ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ชายที่ถูกสลัดทิ้งกับหนทางเลือกที่ดีที่สุด
++++สวนหลังบ้าน++++
“ใครคนนึงในสองคน จะทำยังไงให้ได้ทั้ง 2 ในเมื่อฉันไม่อยากจะสูญเสียใครไปทั้งนั้น ทำ....ต้องทำยังไง จะทำยังไงดี ปาป้า”จิเอะถามอย่างเศร้าๆ
“อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแหละครับ”ปาป้าบอก
“ทำให้ทั้งสองคนนั่นเกลียดฉันดีมั้ย จะได้เลิกสนใจฉันโดยไม่มีใครเจ็บปวด”จิเอะเสนอความคิด
“อันนั้นคุณหนูก็ต้องเสียใจยิ่งกว่าใครไม่ใช่เหรอครับ”ปาป้าบอก
“ก็ยังดีกว่าให้โทมะกับมากิเจ็บปวด”จิเอะบอก หน้าตาไหลอาบแก้ม
“คุณหนู”ปาป้าก็พลอยร้องไห้ไปด้วย
วันต่อมา
“ทำไมมากิไม่รับนะ งั้นโทรไปที่บ้านก็ได้”จิเอะพูดอยู่คนเดียว
/“สวัสดีค่ะ คฤหาสถ์ทาจิบานะค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครหรือคะ”/คนรับใช้บ้านมากิพูด
“ขอสายมากิหน่อย”จิเอะบอก
/“ท่านมากิไม่อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าจากที่ไหนหรือคะ”/คนรับใช้บ้านมากิถาม
“วาตานาเบะ จิเอะ แล้วมากิไปไหนเหรอ”จิเอะบอกชื่อแล้วถาม
/“ท่านมากิไปบ้านพักตากอากาศที่ฮอกไกโด(บ้านพักหลังที่ใหญ่ที่สุดน่ะค่ะ)ค่ะ บอกว่าจะไปคนเดียวค่ะ”/คนรับใช้บ้านมากิบอก
“เหรอ ขอบใจนะ”จิเอะบอกแล้ววางสาย
“โทรไปหาโทมะดีกว่า”จิเอะพูดคนเดียวแล้วรอสาย
/“ฮาโหล”/เสียงชายมีอายุพูด
“เอ่อ ขอสายโทมะค่ะ”จิเอะบอก
/“โทมะเหรอ ออกไปข้างบ้านแล้วล่ะ”/เสียงนั้นตอบกลับมา
“เหรอคะ ขอบคุณค่ะ”จิเอะกล่าวแล้ววางสายไป
“ข้างบ้านก็บ้านเรานี่”จิเอะเพิ่งคิดได้
/“จิเอะ โทมะคุงมาจ๊ะ”/เสียงโยโกะผ่านทางวิทยุสื่อสารบอกมา
“ค่ะๆ จะลงไปเดี๋ยวนี้”จิเอะบอก
++++ห้องรับแขก++++
“โทมะ มา(กิแย่แล้ว) มา(กิไปฮอกไกโด)”จิเอะพูดหอบจนฟังไม่รู้เรื่อง (ที่วงเล็บไม่ได้พูดนะ)
“ค่อยๆพูดก็ได้”โทมะบอกพลางนั่งจิบชาเขียวสมุนไพร
“มากิไปฮอกไกโดคนเดียว เรารีบไปตามกันเถอะ”จิเอะบอก
“ไม่”โทมะตอบด้วยเสียงที่ชัดเจนแสดงถึงความแน่วแน่
“ทำไมล่ะ”จิเอะถาม
“คุณเลือกมาสิ ระหว่างผมกับมากิ ถ้าคุณเลือกที่จะไปเราก็จบกันแค่นี้”โทมะบอก
“โทมะ”จิเอะร้องเสียงหลง
“ทำไม เราควรจะทำยังไง ควรจะไปหรืออยู่ ถ้าไปโทมะจะเจ็บปวด ถ้าอยู่เราเองจะเจ็บปวด คุณแม่ เวลาที่คุณแม่บอกน่ะสั้นเหลือเกิน”จิเอะคิด
“จิเอะ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้น”โทมะถาม แววตาเศร้าสร้อย
“หา”จิเอะไม่รู้สึกตัวว่าตนเองร้องไห้อยู่
“งั้นก็ลาก่อน”โทมะบอกแล้วเดินออกไป
“ไม่นะ จะให้มันจบเพียงเท่านี้นะหรือ”จิเอะคิด
“เดี๋ยว”จิเอะเรียกพร้อมกับเข้าไปกอดโทมะจากด้านหลัง
“จิเอะ”โทมะพูดอย่างตกใจ หน้าแดงด้วย
“ขอเวลาฉันได้มั้ย นะ”จิเอะถาม ขณะที่สะอื้น
“อืม ผมไม่อยากเสียคุณไปนะ”โทมะบอกแล้วจูบจิเอะ
“ฮือ โทมะ”จิเอะเริ่มร้องไห้
“ผมไม่อยากไปหามากิ คุณจะไปก็ไปเถอะ”โทมะบอก
“ขอบคุณนะ”จิเอะบอกแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
“..............”โทมะได้เพียงแค่มองส่งจิเอะขึ้นบันไดไปด้วยแววตาที่เหงาหงอย
++++คฤหาสถ์ทาจิบานะ ฮอกไกโด++++
กิ๊ ง ก่ อ ง
/“ครับ”/เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับดังขึ้น แล้วประตูหน้าบ้าน(ชั้นที่ 1 )ก็เปิดขึ้น
/“ไม่ทราบว่าจะพบใครหรือครับ”/เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับถาม
“มากิค่ะ ฉันวาตานาเบะ จิเอะ”จิเอะบอกกลับไป
/“เชิญเข้ามาที่ประตูเล็กได้เลยครับ”/เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับบอก
++++ภายในบ้าน++++
“จิเอะ”มากิทำหน้าตกใจสุดๆ
“มากิ”จิเอะพูดขึ้นอย่างดีใจ
“มาที่นี่ทำไม”มากิถามอย่างเย็นชา
“ฉันจะมาพูดเรื่องสำคัญ”จิเอะบอก
“ถ้าเรื่องโทมะล่ะก็ไม่ต้องหรอก”มากิพูดตัดพ้อ
“ไม่ใช่ ฉันอยากจะบอกว่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่....เราจะพูดคุยกันได้อย่างสนิทสนมน่ะ”จิเอะกัดฟันพูดเต็มที่
“ทำไมล่ะ”มากิถามอย่างตกใจ(อีกแล้ว)
“ฉันจะหมั้นกับโทมะ แล้วถ้ามีคนรู้ว่าฉันมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากๆล่ะก็.........”จิเอะเริ่มกระอึกกระอัก
“(ชื่อเสียง)คงจะไม่งาม”มากิต่อให้
“........ อือ”จิเอะมองหน้ามากิแล้วยอมรับ
“แล้วก็ฉันอยากจะบอกว่าที่ผ่านมาทั้งหมดที่ฉันทำตัวสนิทสนมกับคุณน่ะ ฉันก็แค่อยากให้โทมะหึงเท่านั้นเอง ไม่เคยคิดว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทอะไรหรอก”จิเอะเริ่มพูดหยิ่งๆ
“หา”มากิร้องอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฉันจะกลับล่ะ”จิเอะบอกแล้วเดินออกไป
“ลืมฉันสิ เกลียดฉันสิ เกลียดฉันจนไม่อยากจะมองหน้า เกลียดฉันจนไม่อยากแม้กระทั่งได้ยินชื่อ ลืมฉันว่าเคยเป็นคนรู้จักกัน ลืมฉันว่าเคยคบกัน ไม่อยากจะให้เห็นฉันที่เห็นแก่ตัว ไม่อยากจะให้เธอ.........นึกถึงมันอีก ลบฉันออกไปจากความทรงจำได้ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ต้องทรมาน มากิ ลืมฉันให้ได้นะ”จิเอะคิดก่อนที่จะก้าวเท้าพ้นออกจากบ้านหลังนี้ไปทั้งๆน้ำตา
ทางด้านมากิ
“จิเอะ ทำไมมมมมมมม”มากิร้องเสียงหลงภายในบ้านเพียงลำพัง
เสียงสะท้อนแห่งความผิดหวังและความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว
“ขอโทษนะที่ฉันเห็นแก่ตัวโดยไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของใครเลย เกลียดตัวเองชะมัด ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ
อยากจะได้ทั้งสองคน อยากจะเลือกเอาไว้ทั้งหมด ทั้งๆที่ฉันเป็นแบบนั้นก็ยังมารักฉันอีก ทำให้ทุกคนเจ็บปวด ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น พระเจ้า........ หนูคงบาปหนาสินะ”จิเอะคิดขณะที่ขึ้นเครื่องบินกลับโตเกียวลำพัง
“จิเอะ อย่าลืมนะ ลูกจะเลือกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น มิฉะนั้นลูกจะสูญเสียทั้ง 2 คน”นั่นเป็นประโยคเดียวที่นึกได้ในตอนนั้น
ก่อนที่เครื่องบินจะร่อนลงช้าๆ ที่ท่าสนามบินอย่างเงียบเชียบในเวลาเที่ยงคืน
“ใครคนนึงในสองคน จะทำยังไงให้ได้ทั้ง 2 ในเมื่อฉันไม่อยากจะสูญเสียใครไปทั้งนั้น ทำ....ต้องทำยังไง จะทำยังไงดี ปาป้า”จิเอะถามอย่างเศร้าๆ
“อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแหละครับ”ปาป้าบอก
“ทำให้ทั้งสองคนนั่นเกลียดฉันดีมั้ย จะได้เลิกสนใจฉันโดยไม่มีใครเจ็บปวด”จิเอะเสนอความคิด
“อันนั้นคุณหนูก็ต้องเสียใจยิ่งกว่าใครไม่ใช่เหรอครับ”ปาป้าบอก
“ก็ยังดีกว่าให้โทมะกับมากิเจ็บปวด”จิเอะบอก หน้าตาไหลอาบแก้ม
“คุณหนู”ปาป้าก็พลอยร้องไห้ไปด้วย
วันต่อมา
“ทำไมมากิไม่รับนะ งั้นโทรไปที่บ้านก็ได้”จิเอะพูดอยู่คนเดียว
/“สวัสดีค่ะ คฤหาสถ์ทาจิบานะค่ะ ต้องการเรียนสายกับใครหรือคะ”/คนรับใช้บ้านมากิพูด
“ขอสายมากิหน่อย”จิเอะบอก
/“ท่านมากิไม่อยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าจากที่ไหนหรือคะ”/คนรับใช้บ้านมากิถาม
“วาตานาเบะ จิเอะ แล้วมากิไปไหนเหรอ”จิเอะบอกชื่อแล้วถาม
/“ท่านมากิไปบ้านพักตากอากาศที่ฮอกไกโด(บ้านพักหลังที่ใหญ่ที่สุดน่ะค่ะ)ค่ะ บอกว่าจะไปคนเดียวค่ะ”/คนรับใช้บ้านมากิบอก
“เหรอ ขอบใจนะ”จิเอะบอกแล้ววางสาย
“โทรไปหาโทมะดีกว่า”จิเอะพูดคนเดียวแล้วรอสาย
/“ฮาโหล”/เสียงชายมีอายุพูด
“เอ่อ ขอสายโทมะค่ะ”จิเอะบอก
/“โทมะเหรอ ออกไปข้างบ้านแล้วล่ะ”/เสียงนั้นตอบกลับมา
“เหรอคะ ขอบคุณค่ะ”จิเอะกล่าวแล้ววางสายไป
“ข้างบ้านก็บ้านเรานี่”จิเอะเพิ่งคิดได้
/“จิเอะ โทมะคุงมาจ๊ะ”/เสียงโยโกะผ่านทางวิทยุสื่อสารบอกมา
“ค่ะๆ จะลงไปเดี๋ยวนี้”จิเอะบอก
++++ห้องรับแขก++++
“โทมะ มา(กิแย่แล้ว) มา(กิไปฮอกไกโด)”จิเอะพูดหอบจนฟังไม่รู้เรื่อง (ที่วงเล็บไม่ได้พูดนะ)
“ค่อยๆพูดก็ได้”โทมะบอกพลางนั่งจิบชาเขียวสมุนไพร
“มากิไปฮอกไกโดคนเดียว เรารีบไปตามกันเถอะ”จิเอะบอก
“ไม่”โทมะตอบด้วยเสียงที่ชัดเจนแสดงถึงความแน่วแน่
“ทำไมล่ะ”จิเอะถาม
“คุณเลือกมาสิ ระหว่างผมกับมากิ ถ้าคุณเลือกที่จะไปเราก็จบกันแค่นี้”โทมะบอก
“โทมะ”จิเอะร้องเสียงหลง
“ทำไม เราควรจะทำยังไง ควรจะไปหรืออยู่ ถ้าไปโทมะจะเจ็บปวด ถ้าอยู่เราเองจะเจ็บปวด คุณแม่ เวลาที่คุณแม่บอกน่ะสั้นเหลือเกิน”จิเอะคิด
“จิเอะ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้น”โทมะถาม แววตาเศร้าสร้อย
“หา”จิเอะไม่รู้สึกตัวว่าตนเองร้องไห้อยู่
“งั้นก็ลาก่อน”โทมะบอกแล้วเดินออกไป
“ไม่นะ จะให้มันจบเพียงเท่านี้นะหรือ”จิเอะคิด
“เดี๋ยว”จิเอะเรียกพร้อมกับเข้าไปกอดโทมะจากด้านหลัง
“จิเอะ”โทมะพูดอย่างตกใจ หน้าแดงด้วย
“ขอเวลาฉันได้มั้ย นะ”จิเอะถาม ขณะที่สะอื้น
“อืม ผมไม่อยากเสียคุณไปนะ”โทมะบอกแล้วจูบจิเอะ
“ฮือ โทมะ”จิเอะเริ่มร้องไห้
“ผมไม่อยากไปหามากิ คุณจะไปก็ไปเถอะ”โทมะบอก
“ขอบคุณนะ”จิเอะบอกแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
“..............”โทมะได้เพียงแค่มองส่งจิเอะขึ้นบันไดไปด้วยแววตาที่เหงาหงอย
++++คฤหาสถ์ทาจิบานะ ฮอกไกโด++++
กิ๊ ง ก่ อ ง
/“ครับ”/เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับดังขึ้น แล้วประตูหน้าบ้าน(ชั้นที่ 1 )ก็เปิดขึ้น
/“ไม่ทราบว่าจะพบใครหรือครับ”/เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับถาม
“มากิค่ะ ฉันวาตานาเบะ จิเอะ”จิเอะบอกกลับไป
/“เชิญเข้ามาที่ประตูเล็กได้เลยครับ”/เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับบอก
++++ภายในบ้าน++++
“จิเอะ”มากิทำหน้าตกใจสุดๆ
“มากิ”จิเอะพูดขึ้นอย่างดีใจ
“มาที่นี่ทำไม”มากิถามอย่างเย็นชา
“ฉันจะมาพูดเรื่องสำคัญ”จิเอะบอก
“ถ้าเรื่องโทมะล่ะก็ไม่ต้องหรอก”มากิพูดตัดพ้อ
“ไม่ใช่ ฉันอยากจะบอกว่า ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่....เราจะพูดคุยกันได้อย่างสนิทสนมน่ะ”จิเอะกัดฟันพูดเต็มที่
“ทำไมล่ะ”มากิถามอย่างตกใจ(อีกแล้ว)
“ฉันจะหมั้นกับโทมะ แล้วถ้ามีคนรู้ว่าฉันมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากๆล่ะก็.........”จิเอะเริ่มกระอึกกระอัก
“(ชื่อเสียง)คงจะไม่งาม”มากิต่อให้
“........ อือ”จิเอะมองหน้ามากิแล้วยอมรับ
“แล้วก็ฉันอยากจะบอกว่าที่ผ่านมาทั้งหมดที่ฉันทำตัวสนิทสนมกับคุณน่ะ ฉันก็แค่อยากให้โทมะหึงเท่านั้นเอง ไม่เคยคิดว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทอะไรหรอก”จิเอะเริ่มพูดหยิ่งๆ
“หา”มากิร้องอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฉันจะกลับล่ะ”จิเอะบอกแล้วเดินออกไป
“ลืมฉันสิ เกลียดฉันสิ เกลียดฉันจนไม่อยากจะมองหน้า เกลียดฉันจนไม่อยากแม้กระทั่งได้ยินชื่อ ลืมฉันว่าเคยเป็นคนรู้จักกัน ลืมฉันว่าเคยคบกัน ไม่อยากจะให้เห็นฉันที่เห็นแก่ตัว ไม่อยากจะให้เธอ.........นึกถึงมันอีก ลบฉันออกไปจากความทรงจำได้ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ต้องทรมาน มากิ ลืมฉันให้ได้นะ”จิเอะคิดก่อนที่จะก้าวเท้าพ้นออกจากบ้านหลังนี้ไปทั้งๆน้ำตา
ทางด้านมากิ
“จิเอะ ทำไมมมมมมมม”มากิร้องเสียงหลงภายในบ้านเพียงลำพัง
เสียงสะท้อนแห่งความผิดหวังและความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว
“ขอโทษนะที่ฉันเห็นแก่ตัวโดยไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของใครเลย เกลียดตัวเองชะมัด ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ
อยากจะได้ทั้งสองคน อยากจะเลือกเอาไว้ทั้งหมด ทั้งๆที่ฉันเป็นแบบนั้นก็ยังมารักฉันอีก ทำให้ทุกคนเจ็บปวด ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้น พระเจ้า........ หนูคงบาปหนาสินะ”จิเอะคิดขณะที่ขึ้นเครื่องบินกลับโตเกียวลำพัง
“จิเอะ อย่าลืมนะ ลูกจะเลือกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น มิฉะนั้นลูกจะสูญเสียทั้ง 2 คน”นั่นเป็นประโยคเดียวที่นึกได้ในตอนนั้น
ก่อนที่เครื่องบินจะร่อนลงช้าๆ ที่ท่าสนามบินอย่างเงียบเชียบในเวลาเที่ยงคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น