ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความเข้าใจผิดที่กัดกร่อนทั้งสามคน
“ชั้นแค่รักโทมะเท่านั้นเอง ตั้งแต่ตอนเข้าเรียนโรงเรียนไฮสคูลใหม่ๆแล้ว ฉันโดนเด็กผู้หญิงแกล้งตลอด แล้วมีวันนึงฉันเกือบถูกผลักตกบันได เด็กนักเรียนคนอื่นได้แค่มองดูเฉยๆ มีแต่โทมะคนเดียวที่มาช่วยฉันน่ะ รู้มั้ยฉันชอบโทมะตั้งแต่ตอนนั้น ฉันไม่อยากให้โทมะกับใครทั้งนั้น”ฮิคาริบอกทั้งน้ำตา แต่ประโยคหลังดูจะเคียดแค้นมากกว่า
“คุณไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”มากิบอกอย่างเวทนา
“คุณนั่นแหละที่ไม่รู้อะไร ใครๆก็พากันเข้าข้างนังจิเอะ เรียกว่าคุณหนูจิเอะ แล้วคิดดูสิพวกมันเรียกฉันว่าอะไร
พวกมันเรียกฉันว่า นังเบ้หน้าจืด ทั้งๆที่ฉันไม่เคยไปทำความเดือดร้อนอะไรให้ใครสักหน่อย”ฮิคาริบอก
“ถ้าคุณรู้แค่นี้ละก็ ผิดถนัด”มากิบอก
“เอ๋”
“คุณรู้รึเปล่าที่โทมะไปช่วยคุณนั่นน่ะ จิเอะเป็นคนบอกต่างหาก ไม่งั้นโทมะก็คงไม่ไปช่วยคุณหรอก”มากิบอกอย่างเศร้าๆ
“ไม่จริง ก็ตอนที่โทมะช่วยฉันแล้วนังจิเอะก็มายิ้มกับนังพวกที่ผลักฉันลงไป”ฮิคาริบอก แววตาสับสน
“อ๋อเหรอ ถ้าจิเอะเป็นคนทำอย่างนั้น ผมก็คงไม่คิดแม้จะอยากคุยกับจิเอะหรอก นึกดูดีๆสิ รอยยิ้มอันนั้นเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรหรือว่าเป็นศัตรู”มากิถาม
“...........”ฮิคาริพยายามนึกถึงเรื่องราวในตอนนั้น
“รอยยิ้มที่เป็นมิตรหรือว่าเป็นศัตรู”ฮิคาริคิด
“จิเอะยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติอย่างนั้น คงไม่ได้คิดไม่ดีแน่”ฮิคาริคิด
“ฉันขอโทษนะ จิเอะ ฉันไม่เคยคิดดีๆกับเธอเลย”ฮิคาริพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“คิดได้แล้วสินะ”มากิถาม
“อือ ฉันขอบใจนายมากนะ”ฮิคาริบอกแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ช่างเป็นรอยยิ้มที่งดงามเหลือเกิน
++++ชั้น 9++++
“ทาคาชิ”ฮิคาริเรียก
“ฮิคาริมาแล้วเหรอ”อิชิกิถาม
“อือ กลับบ้านกันเถอะ”ฮิคาริบอก
“เดี๋ยว นี่มันอะไรกัน อยู่ดีๆก็มาเลิฟซีนต่อหน้าคนอื่น”จิเอะถามอย่างหงุดหงิด
“เอ่อ คือ”ฮิคาริพยายามจะพูดแต่..........
“ผมรักฮิคาริครับ”อิชิกิบอก หน้าแดงเล็กน้อย
“หา”ทุกคนร้องลั่นอย่างประหลาดใจ ยกเว้นฮิคาริกับทาคาชิ
“อือ ฉันจะเริ่มต้นใหม่กับทาคาชิน่ะ”ฮิคาริบอกอย่างอายๆ
“เหรอ ดีแล้วล่ะ”โทมะบอกแล้วยิ้ม
“ขะ ขอบใจนะ”ฮิคาริหน้าแดงเพราะว่าโทมะยิ้มแล้วน่ารักสุดๆ
“อะ เอ่อ ฉันไปก่อนนะ”ฮิคาริได้เห็นรังสีอำมหิตแล้วก็ขอตัวเผ่นก่อน
“ขอบคุณทุกคนมากนะครับ”อิชิกิบอก
“โ-ท-ม-ะ”จิเอะเรียกเสียงยาน
“หวาย จิเอะ”โทมะเริ่มรู้สึกตัว
“ฉันจะกลับแล้ว มากิไปส่งที”จิเอะบอกแล้วเดินออกไป
“ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันก็อยู่ตรงนั้นด้วย บังอาจยิ้มแบบนั้นให้ฮิคารินะ”จิเอะคิดอย่างโมโหไปตลอดทาง
“จิเอะ รอด้วย”มากิบอกเพราะจิเอะเดินเร็วมาก (แบบตัวปลิวเลย)
“อ๊ะ ขอโทษทีน้า”จิเอะบอก
“จิเอะๆ”โทมะเรียกตามหลังมา
“.............”จิเอะยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจ
“จิเอะ”โทมะเริ่มเรียกเสียงเข้มขึ้น
“.............”จิเอะยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจอีก
“จิเอะ”โทมะเริ่มตะโกน
“.............”จิเอะหยุดเดินแล้วหันกลับไป
“มีอะไร”จิเอะพูดเสียงเย็นชาสุดๆ
“อ๊ะ เอ่อ เมื่อกี้.......”โทมะพูดอ้อมแอ้ม
“งั้นก็อย่าพูด”จิเอะบอกแล้วหันหลังไปเดินต่อ
“โทมะเอ๋ย ท่าจะง้อยากแล้วนา”มากิบอกพลางตบบ่า
“เฮ้อ”โทมะถอนหายใจ
“จิเอะ รอเดี๋ยว”โทมะบอกแล้ววิ่งไปถึงตัวจิเอะ
แล้วก็...................จูบ......
“อ๊ะ ทำอะไรน่ะ”จิเอะถามทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ
“หายแล้ว”โทมะแล้วยิ้ม
“หายอะไร”จิเอะถามอย่างสงสัย
“หายโกรธแล้ว”โทมะบอก
“ไม่ใช่นิ”จิเอะบอก
“ผมกลับบ้านก่อนนะ เหมือนจะไม่ค่อยสบาย”มากิบอกแล้วกลับหลังหันเดินไปอีกทาง
“เดี๋ยว”จิเอะเรียกแล้ววิ่งไปหามากิ
“เอ ก็ไม่มีไข้นี่”จิเอะบอกพลางเอาหน้าผากของตนไปประกบกับของมากิ
“...........”มากิผลักจิเอะออก หน้าแดงมาก
“เอ๋”
“คุณทำให้โทมะเสียใจรู้มั้ย”มากิบอกกับจิเอะเบาๆ
“เอ๊ะ”จิเอะพูดอย่างงงๆแล้วหันไปมองโทมะ
“...........”โทมะจ้องมาทางจิเอะกับมากิอย่างเศร้าๆ
“โทมะ”จิเอะเรียก แต่โทมะก็เดินออกไปในทันที
“มากิ”จิเอะหันมาหามากิ แต่ว่า...........มากิก็เดินออกไปแล้ว
“อะไรกันน่ะ”จิเอะถามเบาๆท่ามกลางความมืดที่ไม่มีใคร
จิเอะจึงกลับบ้านเพียงลำพัง
++++บ้านวาตานาเบะ++++
“คุณแม่คะ ขอเข้าไปหน่อยนะคะ”จิเอะเคาะประตูห้องของโยโกะ
“จ๊ะ เข้ามาสิ”โยโกะตอบกลับมา
“คุณแม่คะ วันนี้โทมะกับมากิเค้าทำท่าแปลกๆจนจิเอะไม่เข้าใจ”จิเอะเล่าเรื่องทั้งหมดให้โยโกะฟัง
“อืม เป็นอย่างนั้นนั่นเอง”โยโกะพูดกับตัวเอง
“ลูกหนู ลูกยังไม่ค่อยเข้าใจความรัก ความรู้สึกของคนดีนักหรอก แม่ก็จะ 50 อยู่แล้ว ยังไม่ค่อยเข้าใจดีเหมือนกัน
ลูกหนูฟังแม่ดีๆนะ ลูกต้องเลือกระหว่างมากิและโทมะ คนใดคนหนึ่งเท่านั้น จะเลือกทั้งสองคนไม่ได้ แล้วถ้าลูกเลือกได้แล้วละก็ คนที่เหลืออยู่จะต้องตัดความสัมพันธ์ให้หมด ให้กลายเป็นแค่คนรู้จักธรรมดาเท่านั้น มิฉะนั้นแล้ว ลูกจะเสียไปทั้งสองคน”โยโกะบอก
“คุณแม่ ถ้าไม่เลือกแล้วให้เป็นอย่างนี้ไปตลอดล่ะคะ”จิเอะถามอย่างปรกติ แต่ภายใต้ความรู้สึกนั้น กลัวอยู่ลึกๆ
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ทั้งโทมะคุงแล้วก็มากิคุงคงลำบากใจ ลูกหนูก็คงไม่อยากให้โทมะและก็มากิแตกหักกันหรอกนะ แล้วคนที่ทุกข์ทรมานเพราะเรื่องนี้มากที่สุดก็จะเป็นลูกหนูเองนะ”โยโกะบอก
“แต่ว่าทั้งโทมะและก็มากิ จะให้ทำยังไงล่ะ ไม่อยากแยกจากทุกคน”จิเอะบอก น้ำตาร่วง
“ลูกหนู เรื่องนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากๆ ถ้าลูกหนูตัดสินใจผิดละก็ จะไม่ได้เสียใจกันแค่คนเดียวเท่านั้น คนที่ข้องเกี่ยวทุกคนจะต้องเสียใจและผิดหวังกันทั้งนั้น แต่เวลามีไม่มากนัก ลูกหนูต้องตัดสินใจให้เร็วที่สุด”โยโกะบอก
“คุณไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”มากิบอกอย่างเวทนา
“คุณนั่นแหละที่ไม่รู้อะไร ใครๆก็พากันเข้าข้างนังจิเอะ เรียกว่าคุณหนูจิเอะ แล้วคิดดูสิพวกมันเรียกฉันว่าอะไร
พวกมันเรียกฉันว่า นังเบ้หน้าจืด ทั้งๆที่ฉันไม่เคยไปทำความเดือดร้อนอะไรให้ใครสักหน่อย”ฮิคาริบอก
“ถ้าคุณรู้แค่นี้ละก็ ผิดถนัด”มากิบอก
“เอ๋”
“คุณรู้รึเปล่าที่โทมะไปช่วยคุณนั่นน่ะ จิเอะเป็นคนบอกต่างหาก ไม่งั้นโทมะก็คงไม่ไปช่วยคุณหรอก”มากิบอกอย่างเศร้าๆ
“ไม่จริง ก็ตอนที่โทมะช่วยฉันแล้วนังจิเอะก็มายิ้มกับนังพวกที่ผลักฉันลงไป”ฮิคาริบอก แววตาสับสน
“อ๋อเหรอ ถ้าจิเอะเป็นคนทำอย่างนั้น ผมก็คงไม่คิดแม้จะอยากคุยกับจิเอะหรอก นึกดูดีๆสิ รอยยิ้มอันนั้นเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตรหรือว่าเป็นศัตรู”มากิถาม
“...........”ฮิคาริพยายามนึกถึงเรื่องราวในตอนนั้น
“รอยยิ้มที่เป็นมิตรหรือว่าเป็นศัตรู”ฮิคาริคิด
“จิเอะยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติอย่างนั้น คงไม่ได้คิดไม่ดีแน่”ฮิคาริคิด
“ฉันขอโทษนะ จิเอะ ฉันไม่เคยคิดดีๆกับเธอเลย”ฮิคาริพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“คิดได้แล้วสินะ”มากิถาม
“อือ ฉันขอบใจนายมากนะ”ฮิคาริบอกแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ช่างเป็นรอยยิ้มที่งดงามเหลือเกิน
++++ชั้น 9++++
“ทาคาชิ”ฮิคาริเรียก
“ฮิคาริมาแล้วเหรอ”อิชิกิถาม
“อือ กลับบ้านกันเถอะ”ฮิคาริบอก
“เดี๋ยว นี่มันอะไรกัน อยู่ดีๆก็มาเลิฟซีนต่อหน้าคนอื่น”จิเอะถามอย่างหงุดหงิด
“เอ่อ คือ”ฮิคาริพยายามจะพูดแต่..........
“ผมรักฮิคาริครับ”อิชิกิบอก หน้าแดงเล็กน้อย
“หา”ทุกคนร้องลั่นอย่างประหลาดใจ ยกเว้นฮิคาริกับทาคาชิ
“อือ ฉันจะเริ่มต้นใหม่กับทาคาชิน่ะ”ฮิคาริบอกอย่างอายๆ
“เหรอ ดีแล้วล่ะ”โทมะบอกแล้วยิ้ม
“ขะ ขอบใจนะ”ฮิคาริหน้าแดงเพราะว่าโทมะยิ้มแล้วน่ารักสุดๆ
“อะ เอ่อ ฉันไปก่อนนะ”ฮิคาริได้เห็นรังสีอำมหิตแล้วก็ขอตัวเผ่นก่อน
“ขอบคุณทุกคนมากนะครับ”อิชิกิบอก
“โ-ท-ม-ะ”จิเอะเรียกเสียงยาน
“หวาย จิเอะ”โทมะเริ่มรู้สึกตัว
“ฉันจะกลับแล้ว มากิไปส่งที”จิเอะบอกแล้วเดินออกไป
“ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันก็อยู่ตรงนั้นด้วย บังอาจยิ้มแบบนั้นให้ฮิคารินะ”จิเอะคิดอย่างโมโหไปตลอดทาง
“จิเอะ รอด้วย”มากิบอกเพราะจิเอะเดินเร็วมาก (แบบตัวปลิวเลย)
“อ๊ะ ขอโทษทีน้า”จิเอะบอก
“จิเอะๆ”โทมะเรียกตามหลังมา
“.............”จิเอะยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจ
“จิเอะ”โทมะเริ่มเรียกเสียงเข้มขึ้น
“.............”จิเอะยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจอีก
“จิเอะ”โทมะเริ่มตะโกน
“.............”จิเอะหยุดเดินแล้วหันกลับไป
“มีอะไร”จิเอะพูดเสียงเย็นชาสุดๆ
“อ๊ะ เอ่อ เมื่อกี้.......”โทมะพูดอ้อมแอ้ม
“งั้นก็อย่าพูด”จิเอะบอกแล้วหันหลังไปเดินต่อ
“โทมะเอ๋ย ท่าจะง้อยากแล้วนา”มากิบอกพลางตบบ่า
“เฮ้อ”โทมะถอนหายใจ
“จิเอะ รอเดี๋ยว”โทมะบอกแล้ววิ่งไปถึงตัวจิเอะ
แล้วก็...................จูบ......
“อ๊ะ ทำอะไรน่ะ”จิเอะถามทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ
“หายแล้ว”โทมะแล้วยิ้ม
“หายอะไร”จิเอะถามอย่างสงสัย
“หายโกรธแล้ว”โทมะบอก
“ไม่ใช่นิ”จิเอะบอก
“ผมกลับบ้านก่อนนะ เหมือนจะไม่ค่อยสบาย”มากิบอกแล้วกลับหลังหันเดินไปอีกทาง
“เดี๋ยว”จิเอะเรียกแล้ววิ่งไปหามากิ
“เอ ก็ไม่มีไข้นี่”จิเอะบอกพลางเอาหน้าผากของตนไปประกบกับของมากิ
“...........”มากิผลักจิเอะออก หน้าแดงมาก
“เอ๋”
“คุณทำให้โทมะเสียใจรู้มั้ย”มากิบอกกับจิเอะเบาๆ
“เอ๊ะ”จิเอะพูดอย่างงงๆแล้วหันไปมองโทมะ
“...........”โทมะจ้องมาทางจิเอะกับมากิอย่างเศร้าๆ
“โทมะ”จิเอะเรียก แต่โทมะก็เดินออกไปในทันที
“มากิ”จิเอะหันมาหามากิ แต่ว่า...........มากิก็เดินออกไปแล้ว
“อะไรกันน่ะ”จิเอะถามเบาๆท่ามกลางความมืดที่ไม่มีใคร
จิเอะจึงกลับบ้านเพียงลำพัง
++++บ้านวาตานาเบะ++++
“คุณแม่คะ ขอเข้าไปหน่อยนะคะ”จิเอะเคาะประตูห้องของโยโกะ
“จ๊ะ เข้ามาสิ”โยโกะตอบกลับมา
“คุณแม่คะ วันนี้โทมะกับมากิเค้าทำท่าแปลกๆจนจิเอะไม่เข้าใจ”จิเอะเล่าเรื่องทั้งหมดให้โยโกะฟัง
“อืม เป็นอย่างนั้นนั่นเอง”โยโกะพูดกับตัวเอง
“ลูกหนู ลูกยังไม่ค่อยเข้าใจความรัก ความรู้สึกของคนดีนักหรอก แม่ก็จะ 50 อยู่แล้ว ยังไม่ค่อยเข้าใจดีเหมือนกัน
ลูกหนูฟังแม่ดีๆนะ ลูกต้องเลือกระหว่างมากิและโทมะ คนใดคนหนึ่งเท่านั้น จะเลือกทั้งสองคนไม่ได้ แล้วถ้าลูกเลือกได้แล้วละก็ คนที่เหลืออยู่จะต้องตัดความสัมพันธ์ให้หมด ให้กลายเป็นแค่คนรู้จักธรรมดาเท่านั้น มิฉะนั้นแล้ว ลูกจะเสียไปทั้งสองคน”โยโกะบอก
“คุณแม่ ถ้าไม่เลือกแล้วให้เป็นอย่างนี้ไปตลอดล่ะคะ”จิเอะถามอย่างปรกติ แต่ภายใต้ความรู้สึกนั้น กลัวอยู่ลึกๆ
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ทั้งโทมะคุงแล้วก็มากิคุงคงลำบากใจ ลูกหนูก็คงไม่อยากให้โทมะและก็มากิแตกหักกันหรอกนะ แล้วคนที่ทุกข์ทรมานเพราะเรื่องนี้มากที่สุดก็จะเป็นลูกหนูเองนะ”โยโกะบอก
“แต่ว่าทั้งโทมะและก็มากิ จะให้ทำยังไงล่ะ ไม่อยากแยกจากทุกคน”จิเอะบอก น้ำตาร่วง
“ลูกหนู เรื่องนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากๆ ถ้าลูกหนูตัดสินใจผิดละก็ จะไม่ได้เสียใจกันแค่คนเดียวเท่านั้น คนที่ข้องเกี่ยวทุกคนจะต้องเสียใจและผิดหวังกันทั้งนั้น แต่เวลามีไม่มากนัก ลูกหนูต้องตัดสินใจให้เร็วที่สุด”โยโกะบอก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น