รักนี้เกินห้ามใจ ภาค 2

ลำดับตอนที่ #11 : นํ้าตาแห่งความสุขและ....(สุดท้าย)เสียงหัวเราะในวันวาน

1 ปีต่อมา

“จิเอะๆ”โทมะเรียก

“เอ๋”

“นึกอะไรเหรอ”โทมะถาม

“อือ นึกถึงยูซาคุน่ะ”จิเอะบอก

“เร็วๆเถอะ เดี๋ยวไม่ทันหรอก”โทมะบอกแล้วจูงมือจิเอะไป

“โทมะ รักฉันรึเปล่า”จิเอะถาม

“พูดอะไรน่ะ ก็รู้ๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รักมากน่ะ”โทมะบอกพร้อมกับเขินนิดๆ

“ฮิ”จิเอะชอบใจที่โทมะเขิน

++++โบสถ์++++

“เจ้าบ่าวจะสาบานรึไม่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าสาวตลอดชีวิตจะหาไม่”บาทหลวงถาม

“ครับ”เสียงใสๆของโทมะดังขึ้น

“แล้วเจ้าสาวจะสาบานรึไม่ว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเจ้าบ่าวจนตลอดชีวิตจะหาไม่”บาทหลวงถาม

“แน่นอนค่ะ”จิเอะตอบ

“งั้นก็จูบสาบานได้”บาทหลวงบอก

แล้วทั้งสองก็จูบกันท่ามกลางโบสถ์แห่งหนึ่งที่มีเสียงนกร้องดังตลอดพิธี

เหมือนเสียงบรรเลงแห่งความสุขที่คงอยู่ไปชั่วนิรันดร์

18 ปีต่อมา

“เข้าขั้นโคม่าแล้ว”หมอบอก

“ต้องช่วยจิเอะให้ได้นะ”โทมะตะโกนบอก

“โทมะคุง เรียกยูซาคุมาแล้วใช่มั้ย”โยโกะถาม

“ครับ ผมโทรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว อีกประมาณ 2 ชั่วโมงน่าจะมาถึง”โทมะบอก

“โทมะๆ”มากิที่รีบวิ่งมาเรียก

“มากิ”โทมะเรียกอย่างดีใจ

“จิเอะเป็นไงบ้าง”มากิถาม

“เข้าขั้นโคม่าแล้ว”โทมะบอก

“แล้วพวกลูกๆล่ะ”มากิถาม

“นั่นไง นอนอยู่ที่เก้าอี้”โทมะบอกพร้อมกับชี้ไปที่เด็กฝาแฝดชายหญิงที่นอนพิงกันอยู่

“หน้าเหมือนจิเอะเลยนะ”มากิบอก

“อืม แต่โชคไม่ดีเลย จิเอะต้องเทียวเข้าเทียวออกโรงพยาบาลจนพวกนี้ต้องคอยพยาบาล”โทมะบอก

“นิสัยเหมือนจิเอะเปี๊ยบเลยนะ”มากิบอกแล้วหัวเราะ

“นายก็ไม่แต่งงานสักทีนะ”โทมะหยอก

“จะให้แต่งกับใครล่ะ ในเมื่อคนที่ผมรักมีเพียงจิเอะเท่านั้น”มากิบอกอย่างเศร้าๆ

“อามากิคะ”ลูกของจิเอะเรียก

“อะไรเหรอ”มากิถาม

“คุณแม่จะฟื้นมั้ยคะ”เด็กผู้หญิงคนนั้นถาม

“ไม่รู้สิ”มากิตอบอย่างไม่ได้ให้ความหวัง

1.29 ชั่วโมงต่อมา

“หมอคงจะช่วยได้แค่นี้นะ”หมอบอก

“อะไรกันน่ะ”โทมะพูดทรุดลงกับเก้าอี้

“เข้าไปหาคนไข้หน่อยสิ คนที่ชื่อโทมะ มากิแล้วก็ยูซาคุ”หมอบอก

“ยูซาคุยังไม่มาเลย ช่วยอีกไม่ได้รึไง”โทมะถามจะเอาเรื่องกับหมอ

“โทมะ ไม่เอาน่า”มากิบอกให้ใจเย็นๆ

“เข้าไปหาจิเอะก่อนเถอะ”มากิบอก

++++ห้อง I.C.U.++++

“โทมะ มากิ โทจิกับจิเมะ”จิเอะเรียก

“จิเอะ ยูซาคุยังไม่มาเลย”โทมะบอก น้ำตาไหล

“ไม่เป็นไร ยูซาคุคงไม่กลับมาหรอก ต้องรออีกตั้ง 2 ปีแน่ะ”จิเอะบอกแล้วหัวเราะแห้งๆ

“คุณแม่”โทจิกับจิเมะเรียก

“อะไร ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่นา แค่ก”จิเอะเริ่มหอบเพราะไม่ได้ใส่เครื่องช่วยหายใจ

“จิเอะ ถึงคุณจะอยากให้คุณเกลียดผมแค่ไหนผมก็ไม่มีวันเกลียดคุณลงหรอก มีแต่จะดันทุรังรักคุณมากขึ้นอีก”มากิบอก

“ฮึ มีแต่คนดื้อกันจังเลยนะ”จิเอะบอก

“รออีกหน่อยสิ จิเอะ ยูซาคุจะกลับมาหาแล้ว”โยโกะบอกอย่างรอสิ่งปาฏิหารย์

“จิเอะ”เสียงชายที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานดังขึ้น

“ยูซาคุ”จิเอะเรียก

“จิเอะ ทำไมล่ะ ไหนว่าอีก 2 ปีไง ทำไมๆต้องเป็นแบบนี้”ยูซาคุตะโกน

“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ถึงยังไงฉันจะตายแล้วขอตายสงบๆหน่อยได้มั้ย”จิเอะบอก

“จิเอะ”โทมะเรียก

“หือ ไม่ไหวแล้วล่ะ ง่วงนอนเหลือเกิน”ว่าแล้วจิเอะก็ค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ

“(จิเอะ)โทมะฉันไม่ให้เธอไป โทมะฉันรักเธอ แล้วความรู้สึกของเธอล่ะ (โทมะ)ฉันรักเธอจิเอะ

รักมาก (ยูซาคุ)จิเอะอีก 21 ปีมาเจอกันใหม่นะ (มากิ)จิเอะมีแต่ผมจะรักคุณมากยิ่งขึ้นนะ

(ยูซาคุ)เพราะอย่างนี้ถึงได้ชอบจิเอะไง ไม่ว่าจะแต่งงานไปแล้วก็ยังคงรักอยู่”

สติสัมปชัญญะของจิเอะค่อยๆนึกคำพูดเหล่านี้ขึ้นมา

“ดีใจที่ทุกคนมานะ”จิเอะพูดเบาๆขณะหลับตา

5 นาทีต่อมา ทั้งห้องอยู่ในความเงียบมาตลอด ไม่มีแม้เสียงพูดคุยอะไรทั้งสิ้น เงียบแม้แต่ลมหายใจเบาๆแผ่วๆก็ยังได้ยิน

“จิเอะ”โทมะเรียก

“...............”ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“จิเอะ”โทมะเรียกขึ้นอีก

“จิเอะ กลับมานะ”โทมะร้อง

“โทมะไม่เอาน่า”โยโกะบอก

“อึก ฮือ คุณแม่”ลูกๆของจิเอะร้องไห้

“จิเอะ ไปสงบนะ”ยูซาคุบอก

“จิเอะ”มากิพูดขึ้นช้าๆเพื่อไว้อาลัย

“จิเอะ ผมรักคุณนะ”โทมะพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะออกมานอกห้องพร้อมกับทุกคน

“โทมะ มากิ ยูซาคุ โทจิ จิเมะ มาเอะ(ลูกสาวคนโตไปเรียนที่ต่างประเทศ-ไม่ได้มา)

คุณพ่อ คุณแม่ ทุกคน ขอบคุณนะคะที่รักหนู

จิเอะอยากจะอยู่ให้นานกว่านี้ แต่ร่างกายของจิเอะเองที่มีปัญหา จิเอะจะไปพบพ่อที่สวรรค์

พระเจ้าคงจะต้องนำทางให้ฉันแน่ นี่ฉันคงทำให้ทุกคนเจ็บปวดอีกแล้วสิเนี่ย

แย่จัง ทั้งๆที่มากิกับยูซาคุน่าจะเลิกรักฉันไปแล้วแท้ๆน้า ทำไมถึงยังรักฉันอีกล่ะ

โทมะ เธอจะลืมฉันรึเปล่าน้า ต่อจากนี้อีก 10 ปี 20 ปีจะจำฉันได้มั้ยน้า

หรือว่าจะลืมจนแม้แต่ชื่อก็ยังนึกไม่ออก เอาเถอะ ยังไงฉันก็รักเธอนะโทมะ”

.....................................................................

รักนิรันดร์ รักตลอดกาล รักมากมายจนรับไม่ไหว

คุณเคยเชื่อรักพวกนี้ไหม

คุณเคยสัมผัสรักเหล่านี้บ้างไหม

หากแต่หัวใจทั้ง 4 ดวงน้อยๆนี้

ได้สัมผัสถึงคำว่ารักที่ยิ่งใหญ่

ได้รู้สึกวิเศษในคำว่ารักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

แม้จะเป็นรักที่เจ็บปวดก็ยังคงรักต่อไป

ถึงแม้จะรู้ว่าตอนสุดท้ายแล้วรักนี้จะลงเอยอย่างไร

ถึงแม้จะรู้ว่าตนเองต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากแค่ไหน

หากแต่ยังยึดมั่นในรักที่ให้โดยไม่หวังผลตอบแทน

รักต่อไป รักตลอดไป....................................

.......................................นิรันกาล.......