เวนิลเฟีย ดาบแห่งข้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

        ณ. ปราสาทสีขาวที่ตั้งสูงสง่ากลางเมืองโมนาเรีย เป็นที่อยู่ของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่บัดนี้สีขาวที่ดูใสสะอาดกลับกลายเป็นสีครามที่ดูแล้วน่าสพึงกลัวอย่างยิ่ง
       
    "มาเรีย เจ้าฟังข้านะ พาลูกของเราแล้วหนีไปซะ มันต้องการตัวข้า" ชายผู้มีรูปร่างสง่างามกล่าวกับหญิงสาวอย่างจริงจัง พร้อมกับลูบหัวเด็กทารกวัย 3 เดือนอย่างเอ็นดู

    "ไม่ ! ข้าทำแบบนั้นไม่ได้ ข้ารักท่าน และจะอยู่กับท่านตลอดไป ไม่ว่าชีวิตข้าจะเป็นยังไงก็ตาม" หญิงสาวพูดพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ร่วงโรย

    "ข้าก็รักเจ้า แต่ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกแล้ว เจ้าต้องดูแลลูกของเราให้ดี และเมื่อเค้าโตขึ้น ต้องได้เป็นกษัติรย์ที่ดีได้แน่"

    "แต่..."

    "ไม่มีเวลาแล้ว บาเวีย ! เจ้ารีบพาราชินี และองค์ชายไปยังที่ปลอดภัยเร็ว !" ชายผู้นี้มองหน้าผู้หญิงที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้าย และองครักษ์คนสนิทอย่างจริงจัง

    "แล้วท่านละ พระราชา ข้ามีหน้าที่ต้องดูแลท่าน ข้าจะหนีเอาตัวรอดคนเดียวไม่ได้เด็จขาด"

    "หึหึ ราชาผู้ใจดี แอบมาสั่งเสียลูกเมียอยู่ที่นี้เองเหรอ" ชายผู้ใส่ชุดคลุมสีดำ มือเต็มไปด้วยเลือด มองดูคล้ายปีศาจ พูดแทรกขึ้นมา
   "เจ้า เดมอน เจ้าปีศาจชั่วร้าย เห็นทีข้าจะปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้เสียแล้ว" ราชามองปีศาจตัวนั่นอย่างกล้าหาญ พร้อมกับชักดาบคู่กายออกมา

    "หนีไปซะ มาเรีย หนีไป" เขาพูดพร้อมกับกระโจนใส่ปีศาจตัวนั้นอย่างองอาจ

    "ราชินี เราไม่มีเวลาแล้วนะครับ รีบหนีไปเถอะ ข้าเชื่อว่าพระราชาของเราชาวเมืองโมนาเรีย ต้องชนะปีศาจตัวนั้นแน่" องครักษ์พูดกับมาเรีย หญิงสาวที่บัดนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
   
    "ท่าต้องชนะนะ เทเบีย ข้ารักท่าน และจะรักท่านตลอดไป" มาเรียตะโกนบอกกับชายที่ตนรัก และเดินจากไปพร้อมกับองครักษ์


             --------------------------------------------------------------------------


    "ข้ารักท่าน ข้ารักท่าน อย่าไปจากข้า" 

     "แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก..." หญิงสาวลุกขึ้นมาจากเตียง สายตามองออกไปรอบๆ ห้องที่มีแสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงในยามเช้า นี้ข้าฝันไปเหรอนี้ เธอกล่าวกับตัวเอง 

    "ท่านอยู่ไหนน่ะ เทเบีย นี้ท่านยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม" เมื่อนึกถึงคนที่เธอรัก น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าคู่งาม 

    "ก็อก ก็อก ก็อก" เสียงคนกำลังเคาะประตูดังขึ้น ปลุกหญิงสาวตื่นออกจากพะวง