วุ่นรักนักพ่อตัวดี

ลำดับตอนที่ #2 : นายเร นายไปไหนของนายมาทิ้งหั้ยชั้นต้องอยู๋คนเดียว(ยังไม่ครบเหลืออีกหน่อยจะจบตอน)

เย้ๆ...ถึงญี่ปุ่นแล้วดีใจสุดๆไปเลยอากาศที่นี่ดีสุดๆเลย
แล้วมานจะเดยิ่งกว่านี้ถ้า นายเรไม่ตามมาด้วยขณะที่ฉันกำลังสูดอากาศบริสุทธิ์
ของญี่ปุ่น นายเรก้อมาตะคอกใส่ชั้นว่า

"นี่เทอง่ะไม่มายกของเด๋วก้อหายหรอก"
"อะไรกานปกติผู้ชายต้องยกของหั้ยไม่ช่ายหรอ"
"ก้อชั้นไม่ได้เปนสุภาพบุรุษอย่างที่เธอหวังไว้นิ"
"เชอะ...ผู้ชายอะไรปากเสียชะมัด"

ขณะที่ชั้นกำลังเถียงอยู่กับนายเร  อยู่ซักพัก
ก้อมีคนตะโกนเรียกชื่อชั้นอยู่ไกลๆ ชั้นพยายามเพ่งมองอยู่ซักพัก
จึงได้รุ้ว่าเปน อิน  เฮ  ยอน ลูกพี่ลูกน้องของชั้นเอง
เทอเดินงุ่มงามเข้ามาหาชั้น

"เป็นไงบ้างจ้ะ  เดินทางมาตั้งใกล้"
"ก้อไม่เท่าไร่หรอกค่ะ"
"งั้นเราไปที่พักของพวกเทอกันเดกว่า"
"ค่ะๆ.."

ชั้นรีบไปหยิบกระเป๋าที่นายชิน  เร อิ กับชั้นทิ้งไว้
แต่ชั้นว่ากระเป๋าชั้นน่าจะอยู่ตรงนี้นี่น่า
มันหายไปไหนง่ะ  นี่ถ้ากระเป๋าชั้นหายไปชั้นตายแน่
ไม่เหลืออะไรเลย  แม้แต่กระเป๋าของนายนั่น

"นายนั่นต้องรับผิดชอบ"  ชั้นพูดขณะที่เริ่มโกรธ
"นายนั่นไหน หรอ"
"จะครายที่ไหนล่ะ  ก้อนาย..."

ชั้นเพิ่งจะสังเกตว่านายเรไม่ได้อยู่แถวนั้นแล้ว 
นายนี่เป็นไรของเขาอยู่ๆก้อหายไปซะเฉยๆ
คอยดูนะชั้นต้องแก้แค้นแน่

"ดา พี่ไปแจ้งประชาสัมพันธ์ไว้ก่อนละกาน"
"ค่ะๆ งั้นดารอพี่อยู่ตรงนี้ละกาน"

 เพ่ยอนหายไปซักพักและกลับมาพร้อมกับของๆ
ที่สายการบินหั้ยเพื่อเป็นการขอโทด
เราทั้ง 2 จึงเรียกแท๊กซี่เพื่อที่จะไปบ้านของชั้น
(ชั้นยังไม่รุ้เลยว่าบ้านของชั้นอยู่)
ขณะอยู่บนรถชั้นนึกขึ้นมาได้ว่านายเรไม่มีญาติอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่นา
แล้วนายนั่นหายไปไหนนะ  แต่คงไม่เปนไรหรอ
เพราะแผนที่  บ้านของชั้นอยู๋ที่นายนั่น(แม่ฝากไว้กับนายเรเพราะเปนห่วง)
ชั้นนั่งคิดมาเรื่อยๆ จนมาถึงบ้าน

พี่ยอนเอากุญแจมาเปิดบ้านหั้ยชั้นพร้อมกับบอกว่า
"อ่ะ ดานี่กุญแจบ้านของเธออย่าหั้ยหายละ"
"ค่ะแล้วพี่จะอยู่กับดาใช่ปะ  พี่ยอน"
"โทดทีนะดา  พอดีพี่ต้องไปหาเพื่อนต่อนะคงอยู่ด้วยไม่ได้"
พอพูดจบพี่ยอนก้อนั่งรถแท๊กซี่คันเดิมไป
เหลือไว้เพียงบ้านหลังสวยกับชั้น

ทำไมตอนนี้มานเหงาจังนะ
ทำไมชั้นจึงรุ้สึกหว้าเหว่จัง
ชั้นคิดถึงโช เพื่อนที่แสนดีของชั้น
ถ้าโชมาอยู๋กับชั้นอยู่ด้วยกานตอนนี้เราทั้งสองคง
เดินเที่ยวอยู๋ในเมืองแน่ๆเลย
ชั้นคิดถึงเรื่องไปเรื่อยเปี่อย
ไปจนหลับ

"ยัยหมู ตื่นได้แล้ว"
"หืมไรอีกล่ะนายเร  แหะๆนายเรนายไปไหนของนายมาอะ"
ชั้นพูดขณะที่ชั้นพยายามลุกจากโซฟาอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ก้อไปทำธุระมาน่ะ  เฮ้อยัยหมูไปแต่งตัวก่อนเถอะนี่ก้อใกล้จะ 8โมงแล้วเราต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยอีกนะ"
"ห๊า 8 โมง  ต๊ายแล้ววว"
ชั้นรีบแทบเป็นแทบตายในการแต่งตัว
ผ่านไป 5 นาที ชั้นแต่งตัวเสดอยู๋หน้าบ้าน

"นายเรไปกานเหอะ"
นายเรไม่ตอบเอาแต่ยืนเงียบและเดินไปพร้อมกันกับชั้น
ชั้นเลยถามต่อไปว่า
"เมื่อคืนนายไปไหนของนายมาทั้งคืนอะ  ปล่อยหั้ยชั้นต้องอยู๋คนเดียว 
@#!##@!#$%@#%...."
ชั้นถามนายเรไม่หยุด
"พอๆๆก่อนยัยหมู  ชั้นตอบเทอไม่ทันแล้วนะ"
ชั้นหยุดพูดทันทีไม่นายนั่นพูด

นายนั่นเริ่มพูดต่อ
"เมื่อคืนชั้นไปทธุระมานิดหน่อยไม่ต้องเปนห่วงชั้น 
แล้วที่ชั้นกลับบ้านถูก เพราะแม่ของเธอเขียนแผนที่ไว้หั้ยชั้น
ทีนี้ก้อเลิกถามชั้นซะที"

ชั้นเงียบไปจนถึง หน้ามหาวิยาลัย