วุ่นรักนักพ่อตัวดี

ลำดับตอนที่ #1 : ดา สาวน้อยผู้โชคร้าย

เฮ้อ...วันจบม.ปลายทำไมถึงได้รุ้สึกเบื่อๆนะ  ทั้งที่น่าจะดีใจมากกว่าที่ได้จบซะที
นี่ก้อใกล้จะจะถึงเวลารับเกียรติบัตรแล้วไอ้โชทำไมยังไม่มาเด๋วก้อไม่จบหรอก

"มาแล้วๆ เฮ้อเหนื่อยจิงๆโทดทีมาช้าไปหน่อย" 
นังโชพูดขณะที่กำลังหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย
"มาก้อดีแล้วไปเปลี่ยนชุดซะเขาจะรับเกียรติบัตรกานเด๋วไม่ทัน...ไป"
"อืมๆ...รอแปปเด๋วมา"

จิงๆเชียวยัยนี่นัดทีไรไม่เคยมาตรงเวลาซักที 
ขณะที่ฉันกำลังเดนไปเรียกยัยเพื่อนตัวแสบ

"โอ้ย....!"   ใครเดินมาชนชั้นกาน
"เทอเดินยังไงของเทอ...มีตาก้อหัดดูซะบ้าง"  นายหนุ่มตัวแสบที่มาเดินชนชั้น
"โอ้ย..ขอโทดค่ะ"  แล้วทำไมชั้นต้องขอโทดนายนี่ด้วยย่ะ

ชั้นยังพูดไม่ทันจบเขาก้อเดินไปเสียแล้ว
คนอะไรนิสัยแย่ชะมัด

"นังดาๆ  มาทำอะไรแถวนี้เทอรับเกียรติบัตรแล้วรึไง" 
ยัยโชเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ
"ห๊า..ตายแล้ว" ชั้นพูดขณะที่กำลังพยายามลุกขึ้น
แล้วชั้นก้อรีบวิ่งไปต่อแถวโดยมีโชอยู่ข้างหลังชั้นอีกที

พองานรับเกียรติบัตรจบลงชั้นเลยกลับบ้านทันที
เพราะกลัวกลับบ้านช้า(ขี้เกียจไปเที่ยวกับเพื่อนๆต่อ)

ในตอนเช้า
"ตื่นได้แล้วนังดา...นี่มันกี่โมงกี่ยามกันห๊ะคิดจะนอนไปถึงเมื่อไร" 
แม่ปลุกชั้นแบบนี้ทุกเช้า
"มีไรอีกล่ะนี่เปิดเทอมแล้วนะหั้ยนู๋ตื่นสายบ้างเหอะ"
"แกรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างเด๋วนี้ชั้นจะรอ"
"เฮ้อ..ค่ะเด๋วนู๋ลงไป"

ครายกันนะทีมาหาตั้งแต่เช้าน่าเบื่อจิงๆ
"ดาเสดยัง  แขกมารอนานแล้วนะ"
"ค่ะแม่...มาแล้วค่ะ"
เอ๊ะนายนี่คุ้นๆหน้าจังเลย
"มาก้อดีแล้วนี่เรเปนลูกของเพื่อนแม่  ที่ลูกจะต้องไปอยู่กับเขาที่ญี่ปุ่น"
"ห๊า....หั้ยนู๋ไปอยู่กับเขาที่ญี่ปุ่น  หั้ยนู๋ไปทำไมแม่"
"ก้อไปเรียนต่อไง  แม่ซื้อตั๋วหั้ยแกแล้วนะเพราะฉะนั้นแกต้องไป"
โอ้ยๆ แย่ๆไอ้เรื่องที่ไปเรียนอย่างก้อพอไหวแต่หั้ยไปอยู่กับนายนี่คนที่ไม่รุ้จัก

พอแม่พูดจบก้อเดินเข้าห้องครัวไป
"เทอยัยบื้อที่เดินชนชั้นใช่มั้ย"
"ห๊า..ใช่นายจิงๆด้วย"
"ก้อใช่น่ะสิ...คนไรทำผิดแล้วไม่ยอมขอโทดนิสัยแย่"
"นี่..นายจะเอายังไงกับชั้น  นายนั้นล่ะมาเดินชนชั้นก่อน"
"แม่ของชั้นคิดได้ไงหั้ยชั้นไปอยู่ญี่ปุ่นกับคนนิสัยแบบนี่"
"หั้ยมันน้อยๆหน่อย   คิดว่าชั้นอยากอยู่นักรึไง"

พอชั้นพูดจบแม่ก้อเดินออกมาจากห้องครัว
"เรจ่ะ..น้ว่าเรกลับบ้านไปก่อนนะเด๋วเจอกันพรุ่งนี้ที่สนามบินล่ะกานนะจ่ะ"
"แม่...แม่คิดจะหั้ยนู๋ไปกับนายนี่จิงๆหรอ"
"ก้ออ..ใช่น่ะสิไม่ชอบรึไงไปเรียนเปนดีไซน์เนอร์ที่ชอบไง"
"แต่ไม่ไปอยู่กับนายนี่ไม่ได้รึไง"
ขณะที่ชั้นพูดกับแม่นายนี่เอาแต่ยิ้มหน้าระรื่น(หมั่นไส้ชะมัด)
พอชั้นรุ้ว่าชั้นเถียงแม่ไม่ได้แน่  เลยวิ่งขึ้นห้องไปเลย
แย่ๆๆ..หั้ยชั้นไปอยู่กับนายเร 'ไรนั้นไม่เอาด้วยหรอก

ถึงชั้นจะพูดออกไปแบบนั้นสุดท้ายชั้นก้อมาถึงสนามบินอยู่ดี
พอชั้นกับแม่มาถึง  นายนั้นก้อวิ่งหน้าระรื่นมายกของหั้ย
ชั้นกับแม่เดินตามนายเรมาจนถึงหน้าล๊อบบี้
แม่ของเรสวยมากคำเเรกที่พุดขึ้นเมื่อเจอแม่ของเรครั้งแรก
เราพูดคุยกันสักพักและเปนครั้งแรกที่ชั้นรุ้สึกดีกับเร
เพราะการเจอหน้าเขามาแต่ละครั้งเขาจะว่าชั้นตลอด
แต่วันนี้เขาพูดกับชั้นเดมากๆผิดจากครั้งก่อนๆ
เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องแม่ของชั้นกับแม่ของเรก้อเดินไปส่งชั้นกับเรขึ้นเครื่อง