คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แผนโฆษณา
“สัปดาห์หน้าเราจะส่งโฆษณาลิปสติกตัวที่ 2 ออกไป”
เสียงที่ดังขึ้นปลุกซาซึกิที่กำลังเหม่อได้อย่างชะงัก รู้สึกได้ถึงสายตาที่ส่งมาตักเตือนจากคนที่กำลังพูดอยู่ เขาเป็นชายวัยกลางคน ดูจากบุคลิกแล้วอายุประมาณ 30-40 ปี แต่ถ้ามองเพียงเฉพาะดวงหน้า น้อยคนนักที่จะมองต่างไปจากคำว่า นักศึกษา ดวงตาสีดำบ่งบอกถึงความมุ่งมั่น จมูกโด่งเชิดบอกเป็นคนไว้ตัว ถ้าได้ทำงานร่วมกันแล้วจะรู้ว่าเขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แต่มีนิสัยน่าเอ็นดูเหมือนเด็กๆ
เธอมองเขากลับไปแล้วผงกหัวเป็นเชิงขอโทษ พร้อมกับยิ้มเอาใจ เขายักคิ้วขึ้นเล็กน้อยบอกถึงการรับรู้ ก่อนจะพูดต่อไป
“เอาละ....จากที่ทุกคนรู้กันแล้วว่าเรามีโฆษณาลิปสติกอยู่ทั้งหมด 4 ตัวด้วยกัน”
เขาหยุดเว้นวรรคสูดลมหายใจ
“และจากการประชุมเมื่อครู่ เราก็ได้ข้อสรุปออกมาแล้วว่า โฆษณาลิปสติกตัวต่อไปจะออกแพร่ภาพทางโทรทัศน์และพิมพ์เป็นโปสเตอร์ ภายในวันศุกร์ที่จะถึงนี้และตัวต่อๆไปจะออกแพร่ภาพทุกสัปดาห์ สัปดาห์ละ 1 ตัว”
คณะผู้บริหารผยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ รอยยิ้มเอื่อยๆเกิดบนริมฝีปากได้รูป ก่อนจะกล่าวต่อ
“ลิปสติกมี 4 สี ซึ่งเปรียบได้กับบุคลิกที่แตกต่างกันของนายแบบ 4 คน คือ มีเสน่ห์ สวยคม สดใส และซุกซน นี่คือความหมายที่พวกเราต้องการสื่อ”
ดวงตาสีดำคู่นั้นกวาดมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะประสานสายตากับเหล่าผู้บริหารทีละคน
“ผมเชื่อมั่นในความสามารถของทุกท่าน และเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าโปรเจกต์ที่เรากำลังทำกันอยู่นี้ จะต้องประสบความสำเร็จอย่างที่สุด และงานโฆษณาชิ้นนี้ คือ ก้าวแรกของเรา”
และแล้วประกายแห่งความมุ่งมั่นก็เกิดขึ้นกับทุกคนในห้องประชุม
“เลิกประชุมแล้วยังไม่กลับ รอใครอยู่เหรอจ้ะซาซึกิจัง”
เสียงหวานๆถามด้วยความเอ็นดู เมื่อคนที่ถูกทักเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสตรีร่างโปร่งบางในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม
“อ้าว....มิยาโนะซัง”
มิยาโนะ เรียวโกะ สตรีผู้เปรียบเสมือนมือขวาของท่านประธาน ดวงหน้าขาวนวลตัดกับแพขนตายาวไล้แก้ม แววตาบอกเป็นคนอ่อนโยนใจดี ซาซึกิสนิทกับเธอมาก มากจนนึกว่าเธอเป็นญาติฝ่ายไหนซักฝ่ายไปแล้ว
“ยังกลับไม่ได้หรอกคะ ต้องรอพ่อก่อน”
แววตาของมิยาโนะเบิกกว้างขึ้น
“เอาอีกแล้ว !!! ลืมอีกแล้วว่าซาซึกิจังเป็นลูกของท่านประธาน”
คนพูดกล่าวพลางนึกขำตัวเอง ส่วนคนฟังยืนอมยิ้มกับความขี้ลืมของคนตรงหน้า
“คุยอะไรกันอยู่ ท่าทางสนุกเชียว”
พอได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นหู ซาซึกิหันกลับไปกอดคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อ แววตาสีดำของผู้เป็นพ่อทอดมองลงมายังลูกสาวด้วยแววตาเอ็นดู แต่ปากก็พูดไปอีกเรื่อง
“เมื่อกี้ในห้องประชุม นั่งเหม่ออะไรอยู่”
“ไม่มีอะไรหรอกคะ”
“อย่าให้พ่อต้องเตือนบ่อยนะรู้มั้ย”
ไม่พูดอย่างเดียว แต่จับหัวลูกสาวโขกกับหัวตัวเองเบาๆ คนโดนโขกก็ทำได้แต่อมยิ้มทำปากบ่นพึมพำ
ความคิดเห็น