[SF] The last memory of love tvxq [ Yaoi ]

เนื้อเรื่อง

[ Shortfic ] The last memory of love

ชีวิตของผม....มือของผม....ขาของผม...............มันจะไม่ใช่ของผมอีกต่อไป

ทำไมนะหรือ....ก็เพราะผม.....จะยกทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของผมให้กลับ......ใครก็ได้ที่ผมเจอพอพ้นมุมตึกนี้

พอกันทีกับการมั่นคงในรัก.....พอกันทีกับความซื่อสัตย์.......พอกันสักที

……..

……

….

...

.

อีก3ก้าว

..

.

อีก2ก้าว

..

.

อีก1ก้าว

..

.

“โอ๊ะ..ขอโทษครับ...โทษครับผมเดินไม่ระวังเอง...เจ็บตรงไหนไหมครับ”

.

.

คนคนนี้เองนะหรือเจ้าของชีวิตผม......ทำไมผมไม่พูดอะไรออกไปบ้างนะ

.

.

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ..ผมยุนโฮ..ครับ..เอ่อ..คุณครับ..พูดไม่ได้เหรอครับ..หรือว่าไม่พอใจผม”

..

.

“เปล่าหรอก..ฉันรักนาย...นายเป็นเจ้าของฉัน..ฮึก..ฮึก..ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยนะ....ฉันเป็นของของนาย”

.

.

.

ใช่ฉันเป็นของนายเป็นสายลม...เป็นของนาย...ยุนโฮฉันไม่ใช่ของนายอีกต่อไปแล้วนะ

ยุนโฮฉันเคยบอกนายไหม.....ว่าฉันจะไปเป็นสายลมให้คนอื่น

ให้ความอบอุ่น...ให้ความชื่นใจ...อยู่รอบๆคนคนนั้นที่ต้องการฉันจริง

ยุนโฮ...ลาก่อน

.

.

.

“คุณ..คุณ...ทำไงดีเนี่ยเป็นลมไปซะแล้ว”

.................

..............

...........

........

.....

...

..

.

คุณบอก...คุณจะเป็นของผม...ผมหวังว่าอ้อมกอดนี้คงจะช่วยคลายความหนาวให้คุณได้นะ

ผมไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้เลย.....ถ้าวันนั้นเมื่อหลายปีก่อน....เพียงแค่ผมมีความกล้าพอที่จะบอกรักคุณ

บอกรักคุณทุกวัน..ไม่สนใจแต่งานบ้านั้น…คุณคงไม่เป็นแบบนี้

.

.

เมื่อไหร่คุณจะหาย..เมื่อไหร่คุณจะจำผมได้สักที....

.

.

.

ผมรักคุณนะ...ผมขอโทษ.....ทำไมพระเจ้าไม่ให้ความทรงจำที่เหลือของคุณ......มีแต่ความรักของเรา..ที่อบอุ่น..ที่

สวยงาม.....แต่ก็ขอขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสผมได้เจอคุณ….เวลาที่เหลืออยู่นี้ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปไหน

ไม่ปล่อยให้คุณไปไหน.....ผมจะให้คุณมีแค่ความทรงจำที่สวยงามของเราสองคน

ผมสัญญา

เอ่อ..แฟนของคุณป่วยเป็นอัลไซเมอร์..เธอลืมความทรงจำที่ผ่านมาทั้งหมด......เธอจำได้แต่ช่วงเลวร้ายที่สุดในชีวิต

เธอ....อาการเป็นแบบนี้หายากนะครับแต่ก็ยังพอมีทางรักษาอยู่บ้าง

หมออยากให้คุณสร้างความทรงจำดีๆให้เธอใหม่....เหมือนคุณได้พบกันครั้งแรก....ความรักของคุณจะช่วยรักษา

มันครับ......เธอจะกลับมาเป็นปกติ...แต่ต้องใช้เวลาครับ

“ยุนโฮ..อีกแล้วเหรอลูก...แจจุงทำแบบนั้นอีกแล้วเหรอ”

“ครับแม่...เขาจำได้แต่ตอนที่เราทะเลาะกัน...ฮือ..ฮือ...แม่ครับเพียงแต่ตอนนั้น...ตอนนั้น..ผมพูดดีๆกับเขา...

อธิบายให้เขาฟัง....ว่า..ว่า..เขาเข้าใจผิด...ตอนนี้..ฮึก...คงไม่เป็นแบบนี้....ไม่เป็น..ฮึก..แบบนี้...ผมจะทำไงดีครับ

แม่...ผมจะทำยังไง....ฮึก...ให้เขาจำผมได้”

คนเป็นแม่อย่างเราไม่สามารถช่วยลูกชายคนเดียวคนนี้ได้เลยหรือ...แม่ไม่อยากให้ลุกร้องไห้เลย..ยุนโฮ

แจจุง...หนูจำพี่เขาได้สักทีเถอะ..ลืมเรื่องพวกนั้นไปที....ลืมไปสักที

.

.

.

.

.

.

แจจุงคุณดูสวยงามเสมอเลยนะ.....สวยมาก

.

.

.

ผมว่าผมหาทางออกของความรักของเราสองคนได้แล้วละแจจุง

ทางทีคุณจะมีแต่ความทรงจำทีดีของเรา

.

.

.

เพียงแค่เราหลับใหลไปในอ้อมกอดของกันและกัน...พากันไปยังรัตติกาลที่มืดมิด

ที่ที่มีแค่เราสองคน...แค่เราเท่านั้น

.

.

.

.

.

ปัง....ปัง

.

.

.

.

“ซังอาเสียงปืนใช่ไหม...ยุนโฮ”....ทำไมลูกคิดอะไรยังงี้..แม่กำลังจะไปลูกอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ..รอแม่ก่อน

.

.

.

“คุณนายคะ..อย่าเข้าไปเลยคะ....มัน..”

“ให้ฉันเข้าไปดูลูกนะ....อย่าห้ามฉันเลยซังอา”

“ยุนโฮ..แจจุง..ฮึก...ทำไม...ทำไม....”

.

.

.

ร่างกายเปลือยเปล่าของคนสองคน....ที่กอดก่ายกันอยู่บนเตียงสีขาวดูสวยงามยิ่งนัก..เพียงแต่มันไม่มี..เลือดสีแดง

สด..ที่สาดกระจายไปทั่วเตียงนอนสีขาวบริสุทธิ์

มันเป็นภาพที่น่าเศร้าใจ..แต่ถ้ามองดุใบหน้าของคนสองคนนั้น...กลับไม่มีร่องรอยแห่งความเสียใจอยู่เลย

ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยความสุข...ความสุขสุดท้ายของชีวิต

.

.

.

.

ร่างกายของคนสองคนถูกนำไปบรรจุไว้ในโลงแก้ว...โดยร่างของคนทั้งคู่ยังคงนอนกอดกันด้วยความรัก

อย่างกับมีด้ายสีแดงผูกคนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน...อย่างกับคำสัญญา...เราจะไม่พรากจากกัน

.

.

แม่คงทำให้ลูกได้แค่นี้นะ...ยุนโฮ..แจจุง

ให้ลูกได้อยู่ด้วยกัน...ที่บ้านของเรา

ขอให้คนทั้งคู่...ได้เกิดมารักกันอีก.....รักกันอย่างมีความสุข

ให้ลูกได้เกิดมาเป็ลูกของแม่อีก...ยุนโฮ

.

.

.

แจจุง..ผมรักคุณ

ฉันก็รักนายยุนโฮ

วันนั้นนะคุณเข้าใจผิดรู้ไหมที่รัก....มีอานะเขาเป็นแค่เลขา..ผมรู้นะที่รักว่าเขาคิดกับผมยังไง

แต่ผมยังไงก็เป็นของคุณ..และคุณก็เป็นของผม

ผมจะไล่เขาออก...เพื่อคุณจะได้ไม่ต้องกังวลใจ

ไม่ต้องเครียดเวลาเขามาก่อกวนคุณ

ยุนโฮน่ารักที่สุดเลย

.

.

.

ฉันจะเป็นสายลมของนาย...คอยอยู่ข้างๆนายนะยุนโฮ

ฮืม..ถ้าแจจุงเป้นสายลมแล้วผมเป็นอะไรดีน๊า....เป็นฝุ่นดีไหม

ทำไมเป้นฝุ่นละ

ก็จะได้อยู่เคียงข้างสายลมไปตลอดไงละ

.

.

.

แจจุงผมนายหอมจัง

จะบ้าเหรอ..นี่มันในห้างนะยุนโฮ

ช่างมัน

แต่คนเขาจะมองยังไงเราเป็นผู้ชายนะ

ช่างเขาสิ..ผมไม่สน

ยุนโฮ

แหม่..แจจุงอ่า...ก็หมีรักแจจุงน๊า

เขาอายนะตาหมีบ้า

.

.

.

ยุนโฮรักแจจุงที่สุดเลย

ตาหมีบ้าตะโกนทำไม..เงียบเลยนะ

ไม่สน..รักแจจุง..รักแจจุง

.

.

.

ตาบ้า..ไม่ต้องมายิ้มเลย..ฉันเดินแบบนี้ก็เพราะนาย..ตาหมีอ้วน

แหม..ก็แจจุงน่ารักอะ....ทั้งหวาน...ทั้งหอม..แถมยังบอกรักเขาตลอดเลยนะ..ที่รัก

พอเลย....กลับไปกินน้ำผึ้งเลยไป

จริงอะ...งั้นปะไปกินน้ำผึ้ง

ปล่อยฉันลงนะไอ้อ้วน..หมีบ้า

หึหึ...น้ำผึ้งของหมีจะดิ้นทำไมครับ..ยังไงหมีก็ต้องกินน้ำผึ้งอยู่ดี

อ๊า..หยุดนะยุนโฮ

.

.

.

แจจุงจะเป็นของยุนโฮตลอดไปนะ

เจ้าหมีตัวนี้ก็ขอสาบาน...กระผมหมีขาวแห่งขั้วโลกเหนือจะเป็นของเจ้าหญิงแจจุงตลอดไป..โฮกกก

****THE END****