คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : อย่างเร็ว ตอน 10 แว้ว~
อย่าคิดลึก
10
กิ๊งก่อง
“ครับ มาเร็วจัง” สตีฟออกมาเปิดประตูต้อนรับด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย
“แหะๆ แวะซื้อของเสร็จเร็วน่ะ นี่ของฝากนะ” ซาช่ายื่นถุงของฝากสองใบใหญ่ๆ ให้ สตีฟรับมาถือไว้พร้อมคำขอบคุณก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน
“ผมยังเตรียมไม่เสร็จเลยครับ ยังไงนั่งรอที่ห้องรับแขกไปก่อนนะ เปิดทีวีหรือจะอ่านหนังสือก็ได้ ตามสบายเลยครับ” เด็กหนุ่มว่าก่อนจะหายเข้าไปในครัว
ซาช่ามองไปรอบๆ บ้านที่คราวก่อนเคยมา แต่เพราะมีเรื่องวุ่นวายตอนนั้นก็เลยไม่ทันสังเกตอะไรมากนัก เขานั่งลงบนโซฟาสีเทาในห้องรับแขกขนาดใหญ่พอสมควร มีเตาผิงแบบโบราณและกรอบรูปทั้งตั้งอยู่และที่แขวนไว้หลายรูป ดูเหมือนครอบครัวของสตีฟจะมีฐานะและเป็นตระกูลเก่าแก่เสียด้วย เขานั่งมองไปรอบๆ ห้องพลางพยักหน้ากับความคิดของตัวเอง
จากนั้นก็หยิบรีโมทมาเปิดดูทีวี เปลี่ยนช่องไปจนเจอรายการข่าวก็เลยหยุดดู เผื่อจะมีข่าวเรื่องการก่อการร้ายด้วยอาวุธชีวภาพหรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับพวกลีออนและคริส ได้แต่หวังว่าเหตุการณ์จะคลี่คลายลงได้ด้วยดีโดยไม่สูญเสียใครไปอีก
ไม่นานนักสตีฟก็เดินมาเรียกไปทานอาหารเย็นที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“โห น่ากินจัง กลิ่นก็หอมด้วยนะ” ซาช่าว่าพลางสูดกลิ่นอาหารบนโต๊ะ เนื้อสเต๊กอย่างดีปรุงด้วยสมุนไพรหอมอ่อนๆ ติดจมูก ซุปครีมเข้มข้นอุ่นๆ ไหนจะสลัดและพาสต้าสไตล์อิตาลีแท้ๆ อีกจานใหญ่ ท่าทางสตีฟจะตั้งใจสุดฝีมือ
“อืม...” พอได้ลองหั่นเนื้อนุ่มๆ พอดีคำเข้าปาก น้ำมันเนื้อชุ่มฉ่ำกับเกรวี่ซอสก็คลุกเคล้ากันได้รสชาติอบอวลในปาก ซาช่าเคี้ยวช้าๆ ลิ้มรสอย่างเต็มที่แล้วก็โพล่งออกมา
“อร่อยมากเลย!”
“จริงเหรอครับ ดีจังที่ถูกปาก” เด็กหนุ่มยิ้มแย้มด้วยความดีใจ
หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างทานอาหารไปคุยกันไปเรื่อยๆ รู้สึกตัวอีกทีบนโต๊ะก็ว่างเปล่าไปเสียแล้ว พอกินอิ่มมาก ซาช่าก็ชักจะง่วงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“สงสัยจะกินมากไปมั้งเนี่ย” ซาช่าว่าพลางเอามือกุมขมับ รู้สึกมึนๆ เหมือนจะหลับเสียให้ได้ ทั้งที่ปกติไม่เคยง่วงนอนได้ขนาดนี้มาก่อน
“ไม่สบายรึเปล่าครับ” สตีฟเดินเข้าไปใกล้ๆ และเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของซาช่าเบาๆ
“ตัวก็ไม่ร้อนนะครับ ถ้าเหนื่อยก็นอนค้างที่นี่สิครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยชวนและพยุงร่างของซาช่าขึ้นมา พาเดินไปยังห้องนอนที่เตรียมไว้ให้แล้ว
“อืม รบกวนทีนะ” เพราะความง่วงอย่างรุนแรงทำให้ในหัวคิดอะไรไม่ออก จะกลับบ้านก็คงไม่ไหวแน่นอน สุดท้ายก็ยอมทำตามที่สตีฟว่า
เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างที่สตีฟจัดไว้ให้ แต่ก็ยังไม่ได้หลับไปในทันที
รู้สึกว่าร่างกายมันหนักอึ้งอย่างแปลกประหลาด ในหัวอื้ออึงเหมือนมีอะไรมากดทับ ได้ยินเสียง...เสียงที่แผ่วเบาลอยมาไกลๆ แล้วมันก็สะท้อนเข้ามาในหัว
ค่อยๆ จมดิ่งลงไปสู่ความมืดมิด
จมดิ่งลงไป...ลึกลงไป...
ลึกลงไป...
ราวกับได้เห็นความฝันอันยาวนาน
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างมายังตัวเขาที่นอนพลิกตัวไปมาอย่างอึดอัดภายใต้ผ้าห่มผืนหนา พอพลิกตัวอีกสองสามทีก็ต้องลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“ยังเพลียอยู่รึเปล่าครับ” ได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหูเอ่ยถามมาจากหน้าประตู เขาจึงหันไปมอง
“นิดหน่อยน่ะ” เขาตอบแล้วก็ขยับยืดแขนขาให้หายจากความง่วงงัน
“ผมทำอาหารเช้าเสร็จแล้วนะ รีบอาบน้ำแล้วตามไปนะครับ” คนที่อยู่ตรงหน้ายิ้มให้ก่อนจะเดินหันหลังจากไป
เขาลุกจากเตียงและคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดชุดนอนสีฟ้าอ่อนที่ไม่แน่ใจว่าสวมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ออกก่อนจะเปิดฝักบัวชำระล้างร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการนอนอันยาวนาน พอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาแล้วก็เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้ม ซึ่งมีคนเตรียมไว้ให้บนเตียง
ระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขารู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง แต่ก็นึกไม่ออก จนในที่สุดก็เลิกนึกถึงมัน แล้วไปยังห้องอาหารที่มีอาหารวางรออยู่
“ผมทำแต่ของโปรดของ “ซาช่า” ทั้งนั้นเลยนะ ทานเยอะๆ นะครับ” พอนั่งลง เด็กหนุ่มคนเดิมก็เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
ชื่อของเขาคือ “สตีฟ”
“ทานเสร็จแล้วออกไปเดินเล่นกันมั้ยครับ พาเจ้าพวกนั้นไปด้วย” เด็กหนุ่มชี้ไปที่สุนัขตัวใหญ่อีก 3 ตัวที่วิ่งเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน ซาช่าพยักหน้ารับ
“วันนี้อากาศดีนะครับ”
“อืม” ซาช่าพยักหน้ารับ ความรู้สึกติดขัดมันยังคงอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
เขามองหน้าของสตีฟ ใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าของคนที่เขารัก
ใช่...เขากับสตีฟเป็นคนรักกัน
อยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ เลี้ยงสุนัขไว้ 3 ตัว มารอเดอร์ บิ๊กและเทียร่า
นั่นคือสิ่งที่เขาจำได้
สตีฟยิ้มให้พลางยื่นมือมาหา เขาจับมือนั้นไว้และออกเดินไปด้วยกันพร้อมจูงสุนัขอีก 3 ตัว
เด็กหนุ่มชวนคุยเรื่อยเปื่อยเหมือนเคย ซาช่าก็หัวเราะไปกับเรื่องที่เขาเล่า
คืนวันอันแสนสงบสุขของพวกเขา
แต่...เหมือนลืมอะไรไปจริงๆ
บางครั้งซาช่าก็ขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิดอยู่คนเดียว แต่พอสตีฟยิ้มให้และจับมือไว้ เขาก็เลิกคิดเรื่องอื่น
ในเมื่อนึกไม่ออก ก็เลิกคิดมันดีกว่า
เขาบอกตัวเองอย่างนั้น
ลืมมันไปทั้งอย่างนี้เลยแล้วกัน
เขาบอกตัวเองอย่างนั้น
สตีฟใจดีและอ่อนโยน แม้จะเด็กกว่าหลายปีแต่ก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี ทำให้รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้ๆ
เขาจึงแน่ใจว่ารักสตีฟ
และสตีฟก็รักเขาแน่นอน
แค่นั้นก็พอแล้ว
เท่านี้...ก็พอแล้ว
tobecont.11
แล้วลีออนกลับมาไม่เจอภรรยา จะทำยังไงล่ะทีนี้
ความคิดเห็น