คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 9 คับ
9
แต่ความปรารถนาของเด็กหนุ่มก็ไม่เคยเป็นจริง
เช้าวันรุ่งขึ้น ซาช่าได้รับการติดต่อจากคริสว่าเจอลีออนแล้ว บาดเจ็บสาหัสพอดู ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่ร.พ.ทางนั้น อีกไม่นานจะส่งตัวกลับ ขอให้เขารอและไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไปแล้ว
[ซาช่า.....] หลังจากที่คริสพูดจบ เสียงปลายสายก็เปลี่ยนไป เสียงนั้นทุ้มกังวานและสะท้อนอยู่ในใจของเขามาตลอด เสียงเรียกชื่อของเขาอันแสนอ่อนโยนที่ในโลกนี้คงไม่มีใครเรียกเขาด้วยเสียงแบบนี้อีกแล้ว
“.....ฮึก.......ลี...ออน...” จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างโดยไม่รู้ตัว ซาช่าพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้ไว้และกำมือถือด้วยมือที่สั่นเทาไว้แน่น แล้วเปลี่ยนไปเปิดระบบให้คุยกันผ่านทางหน้าจอ พอได้เห็นสภาพลีออนก็ถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน
[ขอโทษ...ที่ทำ...ให้...เป็นห่วง] เสียงนั้นแหบแห้งและขาดหายเป็นระยะ สีหน้าก็อิดโรยเต็มที คงจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเท่าไหร่ ซาช่าคิดพลางยกมืออีกข้างขึ้นปาดเช็ดน้ำตาอย่างรีบร้อน
[...อย่า...ร้องไห้...สิ]
“ใครร้องกัน? พูดมากน่า! นอนไปเงียบๆ เลย” ซาช่าขัดขึ้นมาทันทีด้วยเสียงกึ่งๆ ดุ
“รีบๆ กลับมานะ...บอกแล้วไงว่าจะรอ” เขายิ้มให้ลีออนที่อยู่ปลายสาย ลีออนเองแม้จะอ่อนแรงก็พยายามยิ้มให้อย่างเต็มที่
[รับทราบ...จะรีบ...กลับ...ไปกอดนาย...เร็วๆ] พอลีออนพูดออกมาแบบนั้น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของคนอื่นๆ ที่ยังอยู่ใกล้ๆ แถวนั้นดังเข้ามาในมือถือ ซาช่าหน้าแดงก่ำทันที
“ใครขอไม่ทราบ!? วางสายล่ะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว” มีงอนเล็กน้อย จริงๆ ก็แค่อายเท่านั้นแหละ
“หายเร็วๆ ล่ะ” ปิดท้ายด้วยเสียงหวานๆ และรอยยิ้มยวนใจให้ลีออนอยากหายไวๆ แล้วกลับมากอดอย่างที่บอกอีกหนึ่งดอก ลีออนรีบพยักหน้ารับก่อนจะจูบลาให้ซาช่าโวยวายด้วยความเขินอีกรอบแล้วจึงวางสายไป
ซาช่าอมยิ้มกับมือถือที่เพิ่งวางสาย พออารมณ์ดีแล้วก็ชักหิวขึ้นมา จึงตั้งใจว่าจะทำอาหารเองสักหน่อย หลังจากที่แทบไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรมาหลายวัน เมื่อตัดสินใจแล้วจึงออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ บ้าน
ด้วยความอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ซาช่าก็เลยซื้อของเสียเต็มตระกร้ารถเข็นแบบไม่ทันรู้ตัว ลำบากก็ตอนขากลับนี่แหละ สองมือของเขาพะรุงพะรังไปด้วยถุงหิ้วข้างละ 2 ถุงใหญ่ๆ และถุงกระดาษใบใหญ่อีก 2 ใบ เต็มไม้เต็มมือเลยทีเดียว
เดินออกมาจากร้านได้สักพัก ก็เจอสตีฟผ่านมาพอดี เด็กหนุ่มก็ช่างน่ารักอย่างที่คิด เข้ามาช่วยเขาถือของจ้าละหวั่น
“ทำไมซื้อของเยอะแยะจังครับ? ดูท่าทางอารมณ์ดีนะครับเนี่ย” เพราะเห็นว่าหลายวันมานี้มีแต่ทำหน้าเศร้าตลอด ก็เลยแปลกใจและเอะใจขึ้นมาในคราวเดียวกัน
“หรือว่า...เขากลับมาแล้วครับ”
“แหะๆ ยังหรอก ตอนนี้อยู่ร.พ.แถบตะวันออกกลางน่ะ แต่อีก 2-3 วันก็จะกลับมาแล้วล่ะ” ซาช่าตอบด้วยรอยยิ้มหวานอย่างมีความสุขสุดๆ แต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เดินตามหลังเขาไปกลับเคร่งเครียดผิดปกติ
ซึ่งซาช่าไม่ทันได้สังเกต
“จริงสิ! ถ้าลีออนกลับมาแล้ว จะพานายไปแนะนำให้รู้จักนะ”
พลันเด็กหนุ่มก็กลับมายิ้มอย่างปกติในชั่วพริบตาที่ซาช่าหันไปมอง
“ครับ”
พอไปถึงอพาร์ทเม้นท์ ซาช่าก็ชวนให้สตีฟอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันเป็นการตอบแทนที่อุตส่าห์ช่วยถือของมาส่ง ซึ่งเด็กหนุ่มก็ตอบรับคำชวนอย่างว่าง่าย
สตีฟนั่งมองซาช่าขณะกำลังทำอาหารอย่างขะมักเขม้นในครัวจากโซฟารับแขกด้านนอก ไม่น่าจะเรียกว่าแค่มอง แต่ถึงกับจ้องเขม็งเลยทีเดียว สีหน้าของเขาไมได้บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แค่จ้องมองอยู่อย่างนั้น โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เพราะมัวแต่อารมณ์ดีกับเรื่องของลีออนและสนใจแต่อาหารตรงหน้า
ทำยังไง...ถึงจะเป็นของผม
เสียงในใจของสตีฟดังอยู่ตลอดเวลาที่เขามองซาช่า แม้เด็กหนุ่มจะพยายามสะบัดไล่ความคิดพวกนั้นออกไป แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย
ทำยังไงถึงจะได้มา
ถ้าหมอนั่นกลับมา...ก็คงไม่สนใจผม
ทำยังไงถึงจะสนใจแต่ผมเท่านั้น
ให้ในหัวของคุณ...มีแต่เรื่องของผม
“สตีฟ อาหารเสร็จแล้วล่ะ มาทานกันเถอะ!” เสียงสดใสของซาช่าดังขึ้น ปลุกเขาจากภวังค์
“ครับ” สตีฟตอบรับและลุกเดินไปทางครัว ยิ้มแย้มให้ซาช่าเหมือนทุกที จากนั้นก็ลงมือทานอาหารเย็นกัน ตลอดเวลาที่ทาน ซาช่าก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยเปื่อย สตีฟก็ตอบรับบ้าง คุยกลับบ้างเป็นบางครั้ง
แต่ในหัวของเขาก็ยังคงคิดเรื่องเดิม
มองรอยยิ้มหวานๆ ของซาช่าแล้ว ก็ยิ่งอยากได้มากขึ้นอีก
“คราวหน้า...ไปทานที่บ้านผมบ้างมั้ยครับ ผมทำเอง”
“เอ๋?” ซาช่าที่กำลังล้างจานชามเข้าที่หันไปมองเด็กหนุ่มที่ยืนช่วยเช็ดจานอยู่ข้างๆ
“คราวก่อนคุณก็เป็นคนทำ คราวนี้ผมจะทำให้ทานบ้าง”
“อืม ก็ดีนะ อยากลองชิมอยู่เหมือนกัน” ซาช่าว่าพลางยิ้มให้
“งั้น...วันอาทิตย์นี้นะครับ” เด็กหนุ่มนัดให้ล่วงหน้า ซาช่าครุ่นคิดพักหนึ่งก่อนจะตอบตกลง เพราะเท่าที่นึกดูก็ไม่น่าจะมีธุระอะไรวันนั้น ส่วนเจ้าจูเนียร์ก็คงนอนตีพุงเหมือนเดิม ไม่ต้องดูแลอะไรมากนัก เป็นแมวนี่ก็สบายดีจริงๆ
เช้าวันอาทิตย์ ซาช่าตื่นมาแต่เช้า ให้อาหารจูเนียร์เสร็จก็ออกไปจ่ายตลาดหาอะไรมาทำกินตอนเช้าคนเดียว พอสายๆ ลีออนก็โทรมาหา บอกว่าใกล้จะได้กลับแล้ว อีก 2-3 วัน ได้ยินแบบนั้นซาช่าก็ยิ่งอารมณ์ดี ก่อนจะไปทานอาหารเย็นตามคำชวนของสตีฟ เลยคิดว่าจะซื้ออะไรไปฝากด้วยเล็กน้อย และก็ตัดสินได้ว่าจะซื้อผลไม้อร่อยๆ ไปให้พร้อมกับอาหารสุนัขฝากเด็กๆ ตัวโตพวกนั้นด้วย
มันเป็นวันอาทิตย์ที่ดี...ทว่า...อะไรบางอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
To be cont.
สั้นไปหน่อย สตีฟชักจะเริ่มมาแบบมึนๆ และ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี ซาช่าจะเป็นไรมั้ยนะ ไม่ค่อยอยากทำร้ายจิตใจซาช่าเลยอ่ะ
ความคิดเห็น