คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6-7 มาคู่คับ
ถ้าเนื้อหายืดไปก็ขออภัยด้วยนะ มันแต่งแบบเรื่อยเปื่อยมาก 555
หลังๆ สงสัยจะได้มีกลิ่นน้ำเน่าด้วย รอดูกันต่อไปว่าจะเน่าได้แค่ไหน อิๆ
แต่ยังไงพี่อ่อนก็ได้สวีทกะซาช่าแน่นอน สนองนี้ดคนแต่งเอง ว่ะฮ่ะๆๆๆ
6
Sasha’s Part
หลังจากลีออนออกปฏิบัติภารกิจร่วมกับ BSAA ได้หนึ่งอาทิตย์ ซาช่าที่ต้องรออยู่ที่บ้านคนเดียวก็พยายามหางานให้ตัวเองทำเรื่อยๆ นอกจากงานพิเศษที่ฮันนิแกนหาให้ เพื่อจะได้ไม่มีเวลาคิดอะไรฟุ้งซ่านด้วยความเป็นห่วงลีออน โชคดีที่ช่วงนี้เขาเริ่มสนิทสนมคุ้นเคยกับผู้คนในเมืองและคนที่ทำงานด้วยกันแล้ว จึงแทบไม่มีเวลาให้ต้องเหงาอยู่คนเดียว
โดยเฉพาะกับเด็กที่ทำงานพิเศษด้วยกันอย่าง สตีฟ โอเบรียน ที่หน้าตาละม้ายคล้ายลีออนสมัยหนุ่มๆ แทบจะถอดจากพิมพ์เดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อ ที่พออยู่ด้วยแล้วก็เหมือนเห็นหน้าลีออน แม้ว่านิสัยของสตีฟจะไม่ค่อยเหมือนลีออนเท่าไหร่ก็ตาม
สตีฟเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยพูดจา แต่ด้วยความที่หน้าตาดีเลยมีสาวๆ มาติดเพียบ แต่ท่าทางเขาจะไม่สนใจใครเลย เวลาต้อนรับลูกค้าก็แทบไม่ยิ้มแย้ม ถ้าหากไม่ได้หน้าตาช่วยเรียกเรทติ้งไว้ เจ้าของร้านคงไม่จ้างแน่นอน แรกๆ ซาช่าก็หวั่นๆ ว่าจะเข้ากันได้มั้ย แต่พอเอาเข้าจริง สตีฟเป็นคนคอยช่วยเหลือแนะนำเรื่องงานให้ตลอดจนเขาเริ่มคุ้นเคย ทั้งที่หน้าตาไม่ยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกอึดอัดอะไรแล้ว จากนั้นก็ได้คุยกันบ้าง เลยรู้ว่าสตีฟก็ชอบทำอาหารเหมือนกัน แถมยังชอบทำขนมด้วย ตอนนี้จึงสนิทกันไปโดยปริยาย
“เดี๋ยวผมทิ้งขยะพวกนี้เสร็จก็กลับกันได้แล้วล่ะครับ” สตีฟที่กำลังจะเดินออกไปหลังร้านหันกลับมาบอกซาช่าที่เก็บของและทำความสะอาดครัวเรียบร้อยแล้ว เวลาร้านปิดคือ 3 ทุ่ม แต่ก่อนซาช่าจะทำถึงแค่ 2 ทุ่ม หลังจากนั้นก็จะไปซื้อของและกลับบ้านไปทำอาหารรอลีออน แต่พอลีออนไม่อยู่แล้วก็เลยขอทำเพิ่มจนร้านปิดได้ เพราะกลับบ้านไปก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำ ส่วนเจ้าจูเนียร์วันๆ มีแค่กินกับนอน ก่อนออกมาช่วงบ่ายก็เทอาหารทิ้งไว้ให้ พอมันกินเสร็จก็นอนยาวยันค่ำ แต่ถ้าได้ยินเสียงเปิดประตูก็จะรีบพุ่งมาหาทันที เป็นแมวแสนรู้เลยล่ะ
ซาช่าพับผ้ากันเปื้อนเก็บใส่ตู้ล็อคเกอร์ของตัวเองเสร็จพอดีกับที่สตีฟเดินกลับเข้ามาในร้าน เด็กหนุ่มผงกหัวให้เป็นเชิงบอกว่ากลับกันเถอะ ยังคงเป็นคนไม่ช่างพูดเหมือนเคย
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ซาช่าขอแวะซื้ออาหารแมว จากนั้นสตีฟก็เอ่ยถามขึ้น
“เพิ่งรู้นะครับว่าเลี้ยงแมวด้วย”
“เอ๋? ไม่เคยเล่าให้ฟังหรอกเหรอ?” ซาช่าเอียงคอด้วยความประหลาดใจ ลืมไปว่ายังไม่เคยพูดถึงเรื่องที่บ้านเท่าไหร่ โดยเฉพาะเรื่องของลีออน
“ไม่เคยครับ”
“งั้นเหรอ ฮะๆ เอาเป็นว่าตอนนี้เลี้ยงอยู่ตัวนึงล่ะนะ ชอบแมวรึเปล่าล่ะ?” ร่างบางหอบหิ้วถุงอาหารแมวใบใหญ่ขนาดจุ 5 กิโลกรัมอย่างทุลักทุเลพลางหัวเราะแหะๆ เห็นแบบนั้นสตีฟก็เลยเข้าไปช่วยถือ
“ผมช่วยครับ” เด็กหนุ่มชาวอเมริกันคนนี้รูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับเขาเลยทีเดียว แถมเรี่ยวแรงยังมีมากกว่าอีกหลายเท่า พวกงานหนักๆ ส่วนใหญ่สตีฟก็เป็นคนจัดการเสมอ
“ผมไม่ค่อยถูกกับแมวครับ เพราะที่บ้านเลี้ยงหมา” สตีฟดูเหมือนจะเขินเล็กน้อยเพราะต้องพูดถึงเรื่องที่ไม่ถนัด ท่าทางเด็กหนุ่มไม่ค่อยอยากแสดงส่วนที่อ่อนแอให้ใครเห็นเท่าไหร่
“แต่ไม่ได้เกลียดนะครับ แค่...ตัวผมมีกลิ่นหมาล่ะมั้ง แมวมันเลยไม่ชอบ”
“สงสัยจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ ขนาดฉันบางทียังได้กลิ่นหมาจากตัวนายเลย” ซาช่าว่าพลางยิ้มเหมือนแหย่เล่น ยิ่งทำให้สตีฟเขินจัดจนหน้าแดงระเรื่อ
“จริงเหรอฮะ? ตอนเช้าๆ พวกมันชอบเข้ามากระโดดใส่.....”
“เลี้ยงหลายตัวเลยเหรอ?”
“3 ตัวครับ ตัวใหญ่ซะด้วยสิ”
“โห” ซาช่าทำตาโต “วุ่นน่าดูเลยสิ”
“ครับ”
“อ๊ะ ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ ขอบใจนะสตีฟ” พอซาช่าเอ่ยขึ้นพลางชี้ไปที่แมนชั่นและทำท่าจะดึงถุงอาหารแมวมาถือคนเดียว สตีฟก็รีบท้วงขึ้น
“เดี๋ยวผมขึ้นไปส่งครับ มันหนัก”
“จะดีเหรอ เดี๋ยวจะกลับช้า ที่บ้านเป็นห่วงเอานะ” ซาช่าแสดงสีหน้าเป็นกังวล แต่สตีฟส่ายหน้า
“ผมอยู่คนเดียวครับ”
“อ้าว? อยู่บ้านคนเดียวเนี่ยนะ?”
“ครับ”
“งั้นแวะทานข้าวเย็นด้วยกันเลยนะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
มื้อเย็นของซาช่าช่วงที่ลีออนไม่อยู่ก็เป็นอาหารแบบง่ายๆ ปรุงรสนิดหน่อยก็ทานได้แล้ว บางครั้งก็เหนื่อยจนหลับไปเลยไม่ทันได้กินด้วยซ้ำ วันนี้มีแขกมาด้วย ซาช่าเลยตั้งใจจะทำสุดฝีมือหลังจากไม่ได้ทำมาหลายวัน
“ผมช่วยครับ” สตีฟเองก็ชอบทำอาหารเหมือนกัน คงเพราะอยู่ตัวคนเดียวด้วย
“เมื่อก่อน...ผมอยู่กับพ่อแล้วก็พี่สาว” ระหว่างช่วยกันทำอาหารเย็น จู่ๆ สตีฟก็เล่าออกมา เรื่องส่วนตัวที่เขาไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน
เพราะอยู่กับซาช่าแล้วสบายใจ รู้สึกอยากจะอยู่กับใครสักคนที่ทำให้เปิดใจได้แบบนี้มานานแล้ว
ส่วนซาช่าก็เงียบฟังเขาเล่าไปเรื่อยๆ พลางพยักหน้ารับ
“พอพี่แต่งงานไป ก็อยู่กับพ่อสองคนจนเมื่อปีที่แล้ว...พ่อผมถูกรถชนน่ะครับ”
พอเล่าถึงตรงนี้ ซาช่าก็ชะงักไป และมองหน้าเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าอยู่ข้างๆ
“ไม่ได้เสียทันทีนะครับ อยู่ในร.พ.จนถึงเมื่อสองเดือนก่อน เพิ่งเสียไปน่ะครับ”
“เสียใจด้วยนะ” ซาช่าบีบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ สตีฟยิ้มบางๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมชินกับการอยู่คนเดียวแล้วล่ะ” พอเห็นสตีฟยิ้มได้แบบนั้น ซาช่าก็คลี่ยิ้มบ้าง
“แล้วคุณซาช่าล่ะครับ”
“เอ่อ...พ่อแม่ฉันก็เสียไปหมดแล้วล่ะ ฉันไม่มีพี่น้อง ตอนนี้ก็อยู่กับ...แฟนน่ะ” ซาช่าว่าพลางเกาคางแก้เขิน
“แฟน? หมายถึงผู้ชายในรูปนั่นเหรอครับ” สตีฟชี้ไปที่รูปถ่ายของลีออนสมัยเป็นนักเรียนนายร้อยที่แขวนอยู่เหนือโต๊ะวางโทรทัศน์
“แหะๆ...ก็งั้นแหละ แปลกสินะ” ซาช่ายิ้มเจื่อนๆ ความรักระหว่างผู้ชายด้วยกัน แม้จะอยู่ในประเทศที่ค่อนข้างฟรีเรื่องพวกนี้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะรับได้กันทุกคน แต่เขาก็ไม่อยากโกหก
“ไม่เลยครับ ไม่แปลกเลยสักนิด” สตีฟบอกด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าที่คล้ายลีออนทำเอาซาช่าเผลอใจเต้นไปครู่หนึ่ง
“เขา...คล้ายผมสินะครับ” ดูเหมือนสตีฟก็สังเกตเห็นเช่นกัน ลีออนสมัย 20 ต้นๆ เหมือนกับสตีฟในตอนนี้ไม่มีผิด
“แต่นิสัยไม่เหมือนเลยอ่ะนะ ฮะๆ”
“แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังมีหวังสินะ...” เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ซึ่งซาช่าไม่ได้ยิน เพราะมัวแต่เขินแล้วก็หันไปทำอาหารต่อ
สตีฟมองดูแผ่นหลังบางที่กำลังขะมักเขม้นกับอาหารตรงหน้าพลางอมยิ้ม จากนั้นจึงเข้าไปช่วยตามเดิม
7
เกือบ 3 เดือนแล้วที่ไม่ได้รับการติดต่อจากลีออนเลย ซาช่าเริ่มวิตกกังวล แม้ว่าฮันนิแกนจะบอกว่าลีออนยังปลอดภัยดีก็ตาม
ทั้งกังวลและเหงามากขึ้นเรื่อยๆ พยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ลีออนจะต้องกลับมาหาแน่นอน แต่การทำได้แค่รออยู่เฉยๆ ก็ทำให้รู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถออกไปต่อสู้ร่วมกับลีออนได้เหมือนตอนแรกที่เจอกัน คนธรรมดาๆ ที่ไม่มีพลังอะไรเลยอย่างเขา ไม่อาจช่วยเหลือใครได้อีกแล้ว
“อย่าคิดมากไปเลยน่า...ฉันยังไม่ทำอะไรเลย เพราะมันไม่ใช่หน้าที่” เจคว่าอย่างนั้นเมื่อตอนที่เจอกันโดยบังเอิญในเมือง
“พวกเราเป็นแค่คนธรรมดา รออยู่เฉยๆ ก็พอแล้ว” เจคเองก็ไม่ได้มีส่วนร่วมกับการปฏิบัติหน้าที่ต่อสู้กับ B.O.Ws เช่นกัน แต่บางครั้งที่เข้าไปพัวพันก็เพราะออกเดินทางแล้วไปเจอผู้เคราะห์ร้ายเข้า ก็เลยยื่นมือเข้าไปยุ่งอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะต้องปะทะคารมและอาจถึงขั้นชกต่อยกับเพียร์ส เอสสไนเปอร์ของ BSAA บ้างก็ตาม
“ฉันจะบอกผ่านคริสให้แล้วกัน เผื่อได้คุยกับลีออน จะได้ให้ติดต่อนายบ้าง แต่ดูเหมือนพวกนั้นก็งานหนักอยู่ คงตึงมือน่าดูล่ะ” มือหนาของเจคตบที่บ่าของร่างบางเบาๆ เป็นการปลอบใจ เห็นซาช่าทำหน้าวิตกขนาดนั้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมา คงจะเป็นห่วงลีออนมาก ก็คนรักกันนี่นะ
“งั้นฉันไปก่อนล่ะ นายก็รีบกลับบ้านเหอะ อากาศเย็นแล้ว”
“อื้อ...ขอบใจนะเจค” ซาช่ายิ้มแห้งๆ ให้ มองดูเจคเดินไปจนลับตาแล้วจึงลุกขึ้นบ้าง
ระหว่างทางกลับบ้าน ซาช่าที่หอบหิ้วถุงอาหารที่ซื้อมาจากซุปเปอร์เมื่อตอนเย็นเดินเอื่อยเฉื่อยไปตามทางทอดยาวลงจากเนินเขาเตี้ยๆ เพื่อไปยังแมนชั่นของลีออน แสงสว่างเริ่มจางหายและแทนที่ด้วยแสงไฟจากหลอดไฟข้างทาง ผู้คนตรงหน้าต่างกำลังหัวเราะสนุกสนานกัน อีกไม่นานเมืองนี้จะเต็มไปด้วยสีสันของงานเทศกาลประจำเมือง งานฉลองครบรอบ 100 ปีของเมืองนั่นเอง
“คุณซาช่า?”
ซาช่าหันไปตามเสียงเรียกนั้น เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีทองและนัยน์ตาสีเขียวมรกตยืนอยู่ข้างหลัง
“อ้าว? สตีฟ ออกมาเดินเล่นเหรอ?” เขาถามเมื่อก้มลงเห็นสุนัขตัวใหญ่สีดำสนิทที่สตีฟจูงมาด้วย
“ครับ แล้วคุณมาซื้อของทำอาหารเย็นเหรอ?” เด็กหนุ่มถามกลับ
“อื้อ พอดีเลย...มาทานด้วยกันสิ” พอเอ่ยชวนไปก็นึกขึ้นมาได้
“อ๊ะ แล้วเจ้าตัวนั้น?”
“อ๋อ บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ ถ้าไงไปบ้านผมแทนมั้ย?”
ซาช่าทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพราะเป็นห่วงเจ้าเหมียวที่บ้าน แต่ก่อนออกมาเมื่อเย็นก็เทอาหารไว้ให้แล้ว น้ำดื่มก็เตรียมแล้ว เขานึกๆ อยู่สักพักว่าเจ้าเหมียวน่าจะอยู่ตัวเดียวได้แล้วจึงตอบตกลง
บ้านของสตีฟเป็นบ้าน 2 ชั้นหลังค่อนข้างใหญ่ เด็กหนุ่มต้องอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่นี้เพียงลำพัง บ้านที่เงียบเหงาและไม่มีกลิ่นอายของความอบอุ่นเหลืออยู่เลย
“ครัวอยู่ทางนี้ครับ” สตีฟเดินนำหน้าซาช่าเข้าไปในบ้าน หลังจากปล่อยให้สุนัขสีดำตัวใหญ่วิ่งไปหาเพื่อนของมันอีก 2 ตัวที่รออยู่แล้ว
“พวกนั้นชื่ออะไรเหรอ?” ซาช่าหยิบผักจากในถุงออกมาล้างและชวนคุยไปพลางๆ
“สีดำนั่นชื่อมารอเดอร์ครับ สีน้ำตาลเข้มชื่อบิ๊ก ส่วนตัวสีน้ำตาลอ่อนชื่อเทียร่า ตัวเมียตัวเดียวของบ้านครับ” แต่ละตัวชื่อออกจะไปคนละทาง จนซาช่าอดหัวเราะนิดๆ ไม่ได้
“เซ้นส์ในการตั้งชื่อของผมมันไม่ค่อยเวิร์คสินะฮะ” สตีฟยิ้มแหยๆ
“เปล่าๆ ฉันว่าน่ารักดีนะ” ซาช่ายิ้มหวานให้จนเด็กหนุ่มเผลอใจเต้นตึกตัก
มือเรียวยาวของซาช่ากำลังหั่นผักอย่างชำนิชำนาญ ใบหน้าด้านข้างของซาช่าที่ขาวเนียนน่าสัมผัส ซอกคอขาวๆ ที่หลบอยู่ใต้ปกเสื้อเชิ้ตตัวบาง ทำให้เด็กหนุ่มเผลอมองอยู่นาน
“มะ...มือสวยจังนะครับ” จู่ๆ เขาก็โพล่งออกมาแบบนั้น ซาช่าชะงักไปก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ฮะๆๆ ปกติเขาชมกันแบบนั้นเหรอ?”
“อ๊ะ! ขะ ขอโทษครับ ไม่เหมาะสินะ” สตีฟผงะถอยออกมาสองสามก้าวแล้วเกาหัวแกรกๆ ด้วยความเขิน เห็นแบบนั้นซาช่าก็ยิ้มอย่างเอ็นดู สตีฟเป็นเด็กน่ารักจริงๆ
แม้จะดูเหมือนเงียบขรึม แต่พักหลังๆ มานี้สตีฟยิ้มให้เขาบ่อยๆ หัวเราะและพูดล้อเล่นได้เหมือนเพื่อนทั่วๆ ไป ถึงจะยังเกร็งๆ เพราะเขาอายุมากกว่าหลายปีก็เถอะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจบอกไม่ถูก
“อาหารเสร็จแล้วล่ะ ช่วยยกไปทีนะ” ซาช่าว่าพลางถอดผ้ากันเปื้อนออก สตีฟยกจานอาหารที่เพิ่งทำเสร็จไปเสิร์ฟรอบนโต๊ะอาหารที่อยู่ใกล้ๆ แล้วนั่งรอจนซาช่ามานั่งด้วย
ระหว่างที่ทานอาหารกันไปคุยกันไป จู่ๆ มือถือของซาช่าก็ดังขึ้น เขาขอตัวเดินหลบมุมไปทางห้องนั่งเล่นและหยิบมันออกมากดรับสาย
“ไงคริส?”
“อ่า...ซาช่า...คือ...” เสียงที่ปลายสายฟังดูน่ากังวล คริสตะกุกตะกักอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นเหมือนตัดสินใจเด็ดขาดได้แล้ว
“ลีออนหายตัวไปน่ะ”
สายตัดไปตอนไหนซาช่าเองก็ไม่ทันรู้สึกตัว ช่วงหลังๆ คริสพูดอะไรก็ไม่ได้ฟังแล้ว แค่ได้ยินว่า “ลีออนหายตัวไป” หัวใจมันก็แทบจะหยุดเต้น
“คุณซาช่า? เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” สตีฟเห็นว่าหายไปนานเลยเดินมาตาม เห็นซาช่าทรุดลงนั่งบนพื้น เนื้อตัวสั่นเทา
“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เด็กหนุ่มรีบเข้าไปช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งบนโซฟาและถามอย่างร้อนรน
“...ปะ...เปล่าหรอก”
“เอ่อ...เกิดอะไรขึ้นกับเขารึเปล่าครับ?”
“มะ...ไม่รู้...” ซาช่าเอ่ยเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาคู่สวยทำให้สตีฟถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหาทางปลอบซาช่าอย่างลนลาน
“มะ ไม่เป็นไรนะครับ อย่ากังวลเลยนะ ถึงผมจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เถอะ”
“....” ซาช่าหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มที่ดูคล้ายกับลีออนแล้วก็ทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม
“เขาหายตัวไปน่ะ...ตอนนี้จับสัญญาณอะไรไม่ได้เลย”
“อ่า...ที่ว่าไปปราบพวกผู้ก่อการร้ายกับ BSAA ใช่มั้ยครับ?”
ซาช่าพยักหน้ารับ สีหน้าแสดงความเป็นกังวลไม่จางหาย เด็กหนุ่มทำได้แค่เฝ้ามองอยู่ข้างๆ ด้วยความเป็นห่วง เขากำหมัดแน่นเพราะเจ็บใจที่ทำอะไรให้ไม่ได้เลย แค่จะปลอบโยนซาช่าที่กำลังเศร้าสร้อยก็ทำไม่ได้
ลึกๆ ในใจของสตีฟคิดว่า ดีแล้ว ถ้าคนคนนั้นจะหายไปจากชีวิตของซาช่า
“ผม...”
“?” ซาช่าเงยหน้าขึ้นมองสตีฟที่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เงียบไป
เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่งคล้ายจะพยายามตัดสินใจอะไรสักอย่าง
แล้วจู่ๆ ก็คว้าร่างบางเข้าไปกอดไว้แน่น ซาช่าที่ทั้งตกใจและมึนงงได้แต่อยู่นิ่งๆ
“ผมจะอยู่ข้างๆ คุณนะครับ อย่าคิดมากเลยนะ เขาต้องปลอดภัยแน่ๆ”
พอได้ฟังที่สตีฟตั้งใจจะบอก ซาช่าก็คลายสีหน้าที่ตื่นตระหนกลงและค่อยๆ พยักหน้ารับ
“ขอบใจนะ สตีฟ”
Cont....8
ความคิดเห็น