คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 Leon x Sasha มาแว้วจ้า
ดีใจๆ มีคนจิ้นคู่นี้ด้วย อิๆ บอกตรงๆ ไปหาอ่านของญี่ปุ่นตลอดเลย บ้านเราหรือฝรั่งก็ไม่ค่อยแต่งกัน ไม่ต้องห่วงคับ ยังไงก็จะพยายามเข็นจนจบแน่นอน เพราะคนแต่งจิ้นเองอ่านเอง (ไม่มีใครแต่งให้อ่านอ่ะนะ)
จบเรื่องนี้กะจะต่อด้วยเพียร์สเจคอีกสักรอบ
อ้อๆ แล้วช่วงนี้ก็คลั่งไคล้กัปตันโซปกับโกสท์ด้วย มีใครรู้จักมั่งมั้ยนะ โดจินคู่นี้ Ghost x Soap แหล่มมากอ่ะเธอ ถ้ามีใครสนใจจะได้เอามาลง
2
สามวันต่อมา คริส เพียร์สและเจคก็มาเยี่ยมซาช่าตามที่นัดไว้ เขาดูจะอารมณ์ดีไม่น้อยที่ได้เจอทุกคน คงเพราะผมมักจะออกไปทำงานแทบทุกวัน ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยล่ะนะ
“งั้นฝากซาช่าทีนะพวกนาย” ผมฝากฝังคริสและเด็กๆ ก่อนจะขอตัวไปทำงาน ซาช่ายิ้มและโบกมือส่งผมที่หน้าประตูเหมือนทุกครั้ง ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้
นี่ถ้าได้จูบลาด้วยจะดีมาก
ผมคิดพลางกดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง
พอไปถึง DSO ก็คุยเรื่องงานและเช็คคดีต่างๆ เข้าพบคนสำคัญๆ จนเอียน ดูนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไปทุ่มนึงแล้ว แต่วันนี้มีพวกคริสอยู่ด้วย ซาช่าคงไม่เหงาหรอก
ระหว่างทางกลับบ้าน คริสโทรมาบอกว่ากลับกันแล้ว กว่าผมจะถึงบ้านก็อีกแค่ไม่ถึง 30 นาที กำลังดีเลย
วันนี้พวกนั้นคุยอะไรกันมั่งนะ
ไว้ให้ซาช่าเล่าให้ฟังดีกว่า
ผมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี แล้วเอารถเข้าไปจอด ก่อนจะเดินไปกดลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้น 16
ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง ในจังหวะนั้น ได้ยินเสียงดังโครม ผมผลักประตูเต็มแรงแล้วปล่อยให้มันปิดเองดังปัง รีบวิ่งเข้าไปในห้อง มองหาร่างของซาช่าที่น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในนั้น
แล้วก็เห็นเขาล้มลงบนพื้นห้องครัว รถเข็นกลิ้งอยู่ข้างๆ มือของเขาเอื้อมออกไปไกล คล้ายจะคว้าอะไรบางอย่างที่อยู่บนโต๊ะอาหาร
“เป็นอะไรรึเปล่า?” ผมวิ่งเข้าไปพยุงเขาขึ้นมานั่งบนรถ ซาช่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ดูน่าสงสารเหลือเกิน
“จะหยิบมีดน่ะ...แต่มันไกลไปหน่อย” เขาตอบเสียงอ่อย
“อย่าฝืนนักสิ!” ผมเผลอดุเสียงดัง ซาช่าหน้าเจื่อนลงทันที
“ขอโทษ...”
“ถ้าฉันไม่กลับมาพอดี ป่านนี้จะเป็นยังไงเนี่ย? ทำไมไม่บอกให้พวกนั้นหยิบให้แต่แรกล่ะ?” ผมปรับน้ำเสียงลงให้เป็นปกติ ที่โมโหก็เพราะเป็นห่วงมากเกินไปหน่อย
“ก็...ฉันอยากทำเองนี่ ฉันไม่อยากพึ่งพาใครมากไปกว่านี้แล้วนะ!” เขาเอ่ยเสียงสั่นเครือ คล้ายจะร้องไห้
“ฉันจะกลับมาเป็นปกติได้งั้นเหรอ? ลีออน ฉันจะหายมั้ย? ฉันอยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ฮือออ...” แล้วสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ คงจะเครียดเพราะวันนี้เจ้าพวกนั้นมา พอเห็นคนอื่นๆ แข็งแรงดี ก็เลยคิดมากขึ้นมา ผมเข้าใจดี...
“ได้สิ ต้องกลับเป็นปกติได้แน่นอน!” ผมเน้นย้ำ แต่เขาก็ยังร้องไห้จนตัวสั่น ผมคุกเข่าลงแล้วจับที่แขนทั้งสองข้างของเขาไว้ ทั้งที่ใจจริงอยากจะกอด
“เชื่อฉันนะ ซาช่า” ผมเงยหน้ามองเขาอย่างจริงจังที่สุด ซาช่ามองหน้าผมด้วยน้ำตานองหน้า
“อื้อ...ฉันเชื่อ” ริมฝีปากบางๆ นั้นเอื้อนเอ่ยออกมา ทั้งที่ยังน้ำตาไหลพราก ร่างของเขาสั่นเทาเหมือนลูกนกที่เปียกปอนไปทั้งตัวจนหนาวสั่น ผมกัดฟันแล้วตัดสินใจยื่นหน้าไปจูบซับน้ำตาให้แผ่วเบา
ซาช่าสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไร ผมจึงเคลื่อนริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มที่มีคราบน้ำตานั้น เพื่อซับน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้างดงามของเขา มันไม่เหมาะกับเขาเลย น้ำตาน่ะ
ร่างบอบบางที่ผมโอบอุ้มไว้นั่นยังสั่นอยู่เล็กน้อย เขาหยุดร้องไห้แล้วและหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมวางร่างนั้นลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างให้ ใช้ปลายนิ้วปาดเช็ดคราบน้ำตาที่เหลือและจุมพิตที่หน้าผากเนียนเบาๆ
“ราตรีสวัสดิ์นะ ซาช่า”
ดูเหมือนซาช่าจะยังจำเรื่องเมื่อคืนได้ ก็แหงล่ะ...ไม่ได้เมาหรือฝันไปสักหน่อยนี่
เขาหลบหน้าผมตั้งแต่เช้า และวันนี้ก็เป็นวันหยุดของผมเสียด้วยสิ เขาคงจะอายที่ถูกผมทำแบบนั้น หรือไม่ก็อายที่ร้องไห้ต่อหน้าผม
หรือไม่ก็...ทั้งสองอย่าง
“ซาช่า วันนี้ทำอะไรกินน่ะ?” ผมชะโงกหน้าเข้าไปในครัว เห็นด้านหลังของเขากำลังง่วนกับการเตรียมมื้อเช้าอย่างขะมักเขม้น
“เอ่อ...ก็สลัดกับ...ซุปผัก...อ่า” เขาพูดตะกุกตะกัก น่ารักจนผมอดขำเบาๆ ไม่ได้
“อย่าหัวเราะนะ!” แล้วก็เอียงคอมาดุผม ใบหน้าตอนโกรธก็ยังน่ารักเลย
“หึๆ โทษทีๆ ไม่กวนแล้วล่ะ” ผมกลั้นหัวเราะแล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีดูข่าวไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานนักอาหารเช้าก็เสร็จเรียบร้อย ซาช่าตะโกนเรียกจากในครัว ผมจึงเดินเข้าไปนั่งประจำที่ เขาเอาอาหารมาเสิร์ฟร้อนๆ บนโต๊ะ จากนั้นก็ทานอย่างเงียบๆ ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรอีก
“วันนี้ไปเที่ยวไหนมั้ย?” ผมเอ่ยชวน เขาเงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมองผม แล้วก็หรุบตาลงอีก “ฉันว่างพอดี”
“...” เขาเงียบไปครู่หนึ่งจึงอ้าปาก “ไป...” แล้วก็เงียบไปอีกครู่หนึ่ง
“ไปไหน?” ผมถามซ้ำ
“ไปร้านสัตว์เลี้ยง...ได้มั้ย?” เขาตอบเขินๆ ใบหน้าน่ารักนั้นแดงระเรื่อ
“อยากเลี้ยงอะไรเหรอ?” ผมเอียงคอสงสัย
“คือ...เมื่อวันก่อนผ่านไปแล้วเห็นเข้าน่ะ...มันน่ารักดี อยากไปเล่นด้วย” เห? งานอดิเรกของซาช่านี่น่าสนใจจังแฮะ นอกจากรักเด็กแล้วยังรักสัตว์ด้วยนะเนี่ย
“ได้สิ เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปเลยมั้ย?” ผมยิ้มรับ เขาพยักหน้าตอบ โดยไม่ยอมสบตา เพราะอย่างนั้นแหละ ผมเลยนั่งจ้องหน้าเขาได้ไม่วางตา เพราะเจ้าตัวเอาแต่หลบเองนี่นา
พวกเรามาถึงร้านสัตว์เลี้ยงที่ซาช่าบอกตอนเที่ยงพอดี ร้านนี้ใจดี ชอบให้คนเข้ามาเล่นกับสัตว์ในกรงได้ ถ้าถูกใจจะซื้อก็ได้ แต่ถ้ายังไม่ถูกใจหรือเลี้ยงไม่ได้ จะมาเยี่ยมก็ไม่ว่ากัน เพราะทุกตัวที่เขาไว้ขาย เจ้าของก็รักและตั้งใจเลี้ยง ถ้ามีคนใจดีที่เขายอมรับว่าจะเลี้ยงเจ้าพวกนั้นได้ เขาก็จะยอมขายให้ เป็นร้านที่ดีจริงๆ
ซาช่าดูเหมือนจะถูกใจเจ้าลูกแมวน้อยในกรงสีแดง พอไปถึงก็ขออุ้มทันที ลูกแมวสีส้มขาวพันธ์เปอร์เซียตัวฟูๆ เล็กๆ น่ากอด ซาช่ายิ้มอย่างอ่อนโยนตอนที่อุ้มมันและพูดคุยกับมันจนผมยังอดอิจฉาไม่ได้
“สนใจมั้ยล่ะ?” คุณเจ้าของร้านเดินเข้ามาถามผม เธอเป็นหญิงวัยกลางคน น่าจะสัก 50 กว่าๆ ได้แล้วล่ะ
“อืม...ก็น่าสนนะครับ”
“ทั้งคนทั้งแมวเลยสินะ” เธอว่าพลางหัวเราะแล้วตบบ่าผม ผมอ้าปากค้างตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่เธอโบกมือเหมือนจะบอกว่าอย่ามาแก้ตัว
“เล่นมองตาเยิ้มแบบนั้น ใครไม่รู้ก็โง่เต็มที อ่า...แต่บางทีพ่อหนุ่มคนซื่อตรงนั้นคงไม่รู้หรอกมั้ง ฮะๆๆ”
“เท่าไหร่ครับ?” ผมเปลี่ยนเรื่องทันที ท่าจะเถียงคุณป้าคนนี้ไม่ไหวแน่ๆ
“ขายให้ถูกๆ เลย เพราะดูเค้าจะรักมันมาก น่าอิจฉานะ ฮะๆๆ” คุณป้ายังหยอกผมไม่เลิก ก่อนจะบอกราคาให้ ผมตกลงจ่ายเงินและซื้อตะกร้าเพื่อหิ้วมันกลับ
“เอ๊ะ จะกลับแล้วเหรอ? เพิ่งมา....” พอเห็นผมชูตะกร้าในมือ พร้อมถุงอาหารและของใช้เจ้าเหมียว ซาช่าก็ทำหน้างงๆ
“ฉันซื้อมันเรียบร้อยแล้ว เอากลับไปเล่นที่บ้านได้เลย” ผมว่าพลางแย่งเจ้าเหมียวจากมือเขามาใส่ตะกร้า เจ้าเหมียวอิดออดนิดหน่อย แต่ก็โดนลากมาใส่ตะกร้าจนได้ หนอยแน่ะ ไม่ทันไรก็ออกลายเลยนะแก
“เอ้า” ผมวางตะกร้าบนตักเขาและเข็นรถของเขาออกจากร้าน ซาช่าดูท่าทางจะดีใจมาก พูดคุยกับเจ้าเหมียวไม่หยุดปาก
“แล้วตั้งชื่อรึยัง?” เขาเงยหน้ามองผมที่เดินเข็นรถให้อยู่ข้างหลัง
“ให้นายตั้งแล้วกัน” ผมว่า
“ได้เหรอ?” พอผมพยักหน้าเขาก็ยิ้มกว้าง ทำหน้าครุ่นคิดพักหนึ่งแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาหาอีกรอบ “งั้นชื่อ ลีออนจูเนียร์”
ชื่ออะไรของคุณครับน่ะ?
“เอาจริงดิ?” ผมว่าพลางขมวดคิ้ว มันพิลึกๆ นะ มาตั้งชื่อแบบนั้น
“ก็เวลาลีออนไม่อยู่บ้าน ก็จะได้เหมือนมีลีออนอยู่ไง” เขาหัวเราะเบาๆ “เนอะ ลีออนจูเนียร์”
“โอเค ตามใจเลยนายท่าน” ผมส่ายหน้าให้กับความน่ารักของซาช่า อยากเรียกชื่อผมตลอดเวลาเลยว่างั้น...เอ๊ะ...มันยังไงอยู่แฮะ
พอกลับมาถึงบ้าน ซาช่าก็จัดแจงปล่อยเจ้าลีออนจูเนียร์ออกมาเพ่นพ่าน เตรียมอาหารใส่ชามให้มันพร้อมน้ำ ทั้งยังจัดที่นอนแมวกับของเล่นไว้ให้เรียบร้อย เจ้าเหมียวก็ช่างออดอ้อนและติดซาช่าแจ มันชอบเข้าไปคลอเคลียที่ขาแล้วก็กระโดดนั่งบนตักเขา เอาหน้าถูไปมาตรงอกของเขา เห็นแล้วหมั่นไส้ปนอิจฉายังไงไม่รู้
“เดี๋ยวพอฉันเข้าร.พ.แล้ว นายจะดูแลมันไหวเหรอ?”
“ไหวสิ ไม่เห็นจะยากเย็นอะไรนี่นา...แล้วถ้าหายดีเมื่อไหร่ จะอยู่กับฉันที่นี่เลยมั้ย? จะได้อยู่กับจูเนียร์ด้วยไง” ผมลองชวนดู ซาช่าทำหน้าลำบากใจ
“แต่ฉันไม่อยากทิ้งพวกเด็กๆ ที่นั่น...แล้วจะให้มารบกวนลีออนตลอดก็คงไม่ดี”
ผมเอื้อมมือไปจับมือของเขาทั้งสองข้างที่วางอยู่บนตัก
“ไม่รบกวนเลยสักนิด...แค่นายโอเค ฉันก็โอเค เจ้าเหมียวก็โอเค”
“จริงๆ เหรอ?” เขายังคงทำหน้าปั้นยาก เหมือนไม่แน่ใจว่าจะอยู่กับผมได้จริงๆ
“ฉันอยากอยู่กับซาช่า...ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คือ อยากให้อยู่ด้วยตลอดไป”
เขาเอียงคอมองหน้าผม
“มันฟังดูแปลกๆ นะว่ามั้ย?” แล้วก็หัวเราะนิดๆ
“อย่างกับ...”
“คำสารภาพรัก” ผมชิงตัดหน้า พูดในสิ่งที่เขาคิดและผมก็กำลังคิดอยู่ออกไป ซาช่าชะงักกึก แล้วจู่ๆ ใบหน้าก็แดงก่ำ แดงไปจนถึงใบหู ผิวขาวๆ ของเขายิ่งทำให้เห็นความแดงนั้นเด่นชัด
“อยู่กับฉันแล้วสนุกมั้ย?” ผมเงยหน้ามองเขาที่พยายามหลบสายตาด้วยความอายแล้วบีบมือนั้นเบาๆ
“อืม” เขาพยักหน้ารับ
“อยู่กับฉันแล้วมีความสุขมั้ย?”
เขาพยักหน้า
“อยากอยู่ด้วยกันมั้ย?”
เขาพยักหน้าช้าๆ คล้ายจะยังลังเลนิดหน่อย
“ชอบฉันมั้ย?”
คราวนี้ซาช่าก้มหน้างุด ผมพยายามเอียงคอแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ เห็นเขาหน้าแดงจัดเหมือนคนเมาแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ เขาจะดึงมือที่ผมจับไว้ออก แต่ผมไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือ ผมกุมมือนั้นแล้วดึงมาตรงหน้า จุมพิตเบาๆ
“ฉันรักนาย...ซาช่า” ซาช่ายอมมองหน้าผมแล้ว เขาอ้าปากค้างแล้วนิ่งเงียบไป ใบหน้ายังคงแดงก่ำ
“พะ...พูดอะไรน่ะ? ฉันเป็นผู้ชายนะ ลีออน...เป็น...หวา ไม่เอาแล้ว...มันน่าอายจะตาย” เขาดึงมือกลับไปซ่อนไว้ด้านหลังแล้วพูดอะไรสับสนไปหมด เจ้าเหมียวส่งเสียงร้องอย่างงงๆ อยู่ข้างๆ รถเข็น
“ก็ฉันพูดเรื่องจริงนี่นา จะผู้หญิงผู้ชายก็ไม่เกี่ยวทั้งนั้น ฉันก็แค่รักซาช่าที่เป็นซาช่า เหมือนที่ซาช่ารักเจ้าเหมียวนี่ไง” ผมชี้ไปที่ลีออนจูเนียร์ มันร้องเมี๊ยวตอบ
“แล้วนายว่ายังไงล่ะ?” ถึงเขาไม่พูด ผมก็รู้ได้จากอาการและสีหน้าอยู่ดีแหละ
“ระ...” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ “รอจนกว่าพวกเด็กๆ จะเรียนจบได้มั้ย?”
“ได้สิ” ผมยิ้มรับแล้วในที่สุดก็ได้กอดเขาเต็มๆ มือเสียที ผมกอดร่างนั้นไว้แล้วจูบที่หน้าผากของเขาเบาๆ ซาช่าตัวอุ่นแล้วก็นุ่มกว่าที่คิด แถมยังมีกลิ่นหอมหวานด้วย หอมจนอดไม่ได้ที่จะสูดดมใกล้ๆ
“พะ...พอแล้วน่า...ลีออน” เขาร้องบอกในอ้อมแขนของผม พลางเอามือดันอกผม ผมผละจากมาอย่างรู้สึกเสียดายนิดๆ
“งั้น ขอมัดจำล่วงหน้าจนกว่าจะถึงตอนนั้นนะ” ผมว่าพลางก้มลงจูบที่ปากของเขา ซาช่าหลับตาพริ้มอย่างน่ารัก ขนตาของเขาสั่นเล็กน้อย มือที่เกาะแขนผมไว้ก็สั่น ตอนที่ผมสอดปลายลิ้นเข้าไป ร่างบางสะดุ้งคล้ายจะผละหนี แต่ก็ไม่หนี เขาเกาะแขนผมไว้แน่นและยอมรับจูบดูดดื่มเร่าร้อนจากผมอย่างว่าง่าย
To be cont.3
ความคิดเห็น