คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 13 จ้า~!!!
ยาวเกินไปแล้วเรื่องนี้ คือมันคิดออกทีละนิดๆ จริงๆ สงสารก็แต่ซาช่ากับลีออน โดนคนแต่งพรากจากกันแล้วก็จับปู้ยี่ปู้ยำซะ เอาน่า มันจะได้มีรสชาติบ้าง ใกล้แล้ว เค้นออกมาอีกนิด จะจบแว้ววว
13
ซาช่านั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ มองดอกไม้ในสวนกว้าง รั้วบ้านสีขาวและต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าพลางถอนหายใจซ้ำไปมา
ทำไมถึงไม่รู้สึกผูกพันกับที่นี่เลยนะ
นั่นคือสิ่งที่เขากำลังคิด
พอนึกดูดีๆ แล้ว ไม่ว่าจะบ้านหลังนี้ สตีฟหรือเจ้าตัวใหญ่ 3 ตัวนั้น ล้วนไม่รู้สึกคุ้นเคยหรือผูกพันอะไรเลย ทั้งที่น่าจะอยู่ที่นี่มานานแล้วแท้ๆ
แต่กลับนึกอะไรก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะมาอยู่บ้านหลังนี้ไม่ออกเลย
ต่างจาก...ลีออน
ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคย รู้สึกเหมือนเคยใกล้ชิดกันมากกว่านี้...
พอคิดถึงตรงนี้ ซาช่าก็หน้าแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้ เขาสะบัดหน้าแรงๆ สองสามครั้งและลุกออกจากที่ตรงนั้น
“คิดบ้าอะไรของเราเนี่ย...บ้าๆๆๆ”
เขาเอามือตบแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเพื่อเรียกสติแล้วเดินเข้าครัวไป
หลังจากเผชิญหน้ากับสตีฟก็ผ่านมา 2 วันแล้ว ลีออนไม่ได้ออกไปเจอซาช่าอีกเพราะมีงานด่วนเข้ามา การประชุมยืดเยื้อมาถึง 2 วันแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันที่ 3 ที่เขาต้องมาทำงานทั้งที่มีเรื่องต้องสะสางรออยู่อีกมาก แต่งานก็สำคัญพอกัน เลยทิ้งไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นห่วงซาช่ามากแค่ไหนก็ตาม
“นอกจากเรื่องผู้ก่อการร้ายทางชีวภาพที่ใช้เชื้อไวรัสทำให้คนกลายเป็นซอมบี้แล้ว เรายังพบว่ามียาอีกชนิดหนึ่งที่ใช้ลบความทรงจำและสร้างอาวุธมนุษย์ขึ้นมาด้วย......”
เนื้อหาของการประชุมวันที่ 3 เริ่มตึงเครียดขึ้น ลีออนที่เข้าร่วมแบบผ่านๆ ไม่ทันฟังรายละเอียดมากนัก แต่เขาก็สะดุดกึกกับคำว่า “ยาที่ใช้ลบความทรงจำ”
การสะกดจิตนั้นถ้าไม่ทำต่อเนื่องก็อาจจะคลายลง และมันคงได้ผลไม่นาน แต่ถ้าเป็นยาล่ะ?
แต่เจ้านั่นจะไปเอายาพวกนั้นมาจากไหน?
เขาพยายามตั้งสมาธิกับรายงานเกี่ยวกับยาในที่ประชุม ซึ่งมีสายสืบพบว่าผลิตกันอย่างลับๆ ในยุโรปทางเหนือ แหล่งกบดานของผู้ก่อการร้ายข้ามชาติในตอนนี้ ไม่น่าเป็นไปได้ที่เด็กหนุ่มอายุแค่นั้นจะไปหามาได้หรอก คงแค่วิธีสะกดจิตธรรมดาๆ
แต่ยังไงก็ตัดใจทิ้งความคิดที่ว่าอาจจะเป็นผลจากยาที่ว่าไม่ได้จริงๆ
ถ้าเป็นยา...จะมีวิธีรักษาให้หายมั้ย แล้วร่างกายของซาช่าล่ะ? จะเป็นอันตรายมั้ย?
หลังจบการประชุมของวันนี้ ลีออนรีบกลับบ้านทำธุระเสร็จก็ออกไปหาซาช่าที่สวนสาธารณะเดิม ร่างโปร่งบางยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวที่ม้านั่งตัวเดิมเหมือนทุกครั้ง ในมือถือสายจูงสุนัขไว้
ลีออนเดินเข้าไปใกล้และเอ่ยทักพลางเอามือแตะที่บ่าของร่างบาง
“ไง”
ร่างนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มหวานให้
“หายหน้าไปสองสามวันเลยนะ ลีออน”
พอซาช่ายิ้มให้ ลีออนก็นั่งลงข้างๆ
“งานน่ะ ยืดเยื้อน่าดู ไม่มีเวลามาหานายเลย”
“งานสายลับน่ะเหรอ? เท่ไปเลยนะ” ซาช่าหัวเราะเหมือนเด็กๆ ลีออนยิ้มบางๆ พวกเขานั่งพูดคุยกันเรื่องสัมเพเหระจนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ท้องฟ้าเริ่มย้อมด้วยสีส้มอมแดงอันบ่งบอกเวลาเย็นย่ำ
“จะมืดซะแล้วสิ ต้องกลับแล้วล่ะ...” ซาช่าว่าพลางตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ลีออนคว้ามือข้างที่ไม่ได้ถือสายจูงนั้นไว้
“นาย...สบายดีมั้ย?” คำถามแปลกๆ ของลีออน ที่น่าจะถามตั้งแต่เจอหน้ากันมากกว่า ทำให้ซาช่าเอียงคอสงสัย
“ฉันดูเหมือนไม่สบายเหรอ?”
“เอ่อ...ก็...ฉันแค่เป็นห่วงนะ ว่านายรู้สึกผิดปกติตรงไหนมั้ย?” ยิ่งถามก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
“ผิดปกติเหรอ?...” แม้คำถามจะแปลก แต่ซาช่ากลับครุ่นคิดอย่างจริงจัง
“อืม...ก็นิดหน่อยมั้ง? มันอธิบายไม่ถูก” สุดท้ายซาช่าก็นั่งลงและเล่าความรู้สึกนึกคิดช่วงนี้ออกมา ระหว่างที่เล่า เขาก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเล่าให้ลีออนฟัง
พอลีออนได้ฟังก็เงียบไป เขารู้สึกว่าซาช่าเริ่มจะรู้ตัวแล้ว แต่อยากให้ค่อยๆ นึกด้วยตัวเองมากกว่า ไม่อยากฝืนบังคับให้นึกออกทันที ลีออนเอื้อมมือไปลูบแก้มของซาช่า ทีแรกซาช่าก็เหมือนจะสะดุ้งและถอยห่าง แต่สุดท้ายก็ยอมให้ลูบ ความอบอุ่นที่มือของลีออนทำให้เขารู้สึกสงบใจ
คิดถึงมือคู่นี้เหลือเกิน
“ลีออน...” เหมือนคราวก่อน ซาช่าน้ำตาไหลออกมา แต่คราวนี้ ไม่ใช่แค่น้ำตาที่ไม่รู้สาเหตุ
“...คิดถึง...ฉัน...คิดถึงนาย...” ร่างบางจับมือข้างที่ลูบแก้มของตนไว้แน่น น้ำตายังคงไหลพรากอย่างยากจะห้าม แม้จะยังนึกเรื่องของลีออนไม่ค่อยออก แต่เขารู้สึกได้ เขาสัมผัสได้ถึงความรักที่ลีออนมีและตัวเขาเคยมีให้ลีออน ความอบอุ่นที่คุ้นเคยยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
ใช่แล้ว...ลีออนกับเรา
คืนนั้นซาช่ายังคงกลับไปที่บ้านของสตีฟตามปกติ และลีออนก็ต้องการแบบนั้นด้วย
“พักนี้สีหน้าคุณไม่ค่อยสดชื่น แต่วันนี้ดูสดใสขึ้นนะครับ” สตีฟเอ่ยทักในขณะนั่งทานข้าวด้วยกัน
“มีอะไรดีๆ เหรอครับ”
“อ๊ะ! เปล่าหรอก ก็แค่...มีความสุขมั้ง” ซาช่าตอบไปตามตรง เพราะเขามีความสุขจริงๆ ที่เริ่มจะจำเรื่องของลีออนได้แล้ว
สตีฟรู้สึกผิดสังเกตเล็กน้อย แต่ไม่ได้ว่าอะไร
“นี่ สตีฟ ฉันขอถามอะไรทีสิ” เขาเอ่ยขึ้นหลังทานอาหารเสร็จและกำลังช่วยกันล้างจานในครัว
“อะไรครับ”
“เรา...เป็นคนรักกันใช่มั้ย” คำถามของซาช่าทำให้สตีฟชะงักมือที่กำลังเช็ดจานที่ล้างเสร็จแล้ว เขาเงียบไปครู่ใหญ่ แต่ไม่ได้ดูเหมือนจะนึกคำตอบสักเท่าไหร่ คล้ายกับว่าแปลกใจกับคำถามนี้มากกว่า
“ทำไม...ถามแบบนั้นล่ะครับ”
“ฉันแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ บอกตรงๆ นะว่าฉันคุ้นเคยกับนายแค่ช่วงแรกๆ แต่ตอนนี้มันเหมือนห่างเหิน” สีหน้าของซาช่าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจนสตีฟเผลอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“นายทำอะไรรึเปล่า ฉันถึงจำอะไรไม่ได้” และตอนนี้เขาก็นึกออกเกือบหมดแล้ว เรื่องของลีออน และเรื่องของสตีฟ ในวันที่เขานอนค้างที่นี่
“ผม...เปล่า” สตีฟส่ายหน้า แต่ก็หยุดชะงักไป เหมือนอยากจะพูดหรือไม่อยากพูดก็ไม่แน่ใจ
“ผมแค่...อยากอยู่กับคุณ” เขาตัดสินใจบอกไปตามตรง
“ผมรักคุณ”
“ไม่ใช่หรอก...นายไม่ได้รักฉันเลย นายกำลังมองฉันซ้อนทับกับใครบางคน” เพราะสตีฟเป็นเด็กที่บอบบางกว่าที่เห็น ไม่น่าจะทำเรื่องน่ากลัวอะไรได้ ที่ทำไปคงมีเหตุผลสำคัญ
“สตีฟ...” ซาช่าเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยนที่สุด “ฉันเป็นเพื่อนกับนายเสมอนะ อยู่ข้างนายเสมอ เหมือนที่นายเคยปลอบฉันเรื่องลีออนไง มีอะไรก็บอกฉันเถอะ”
“ฮะ...ฮะๆ ยาที่ผมให้คุณกินคงหมดฤทธิ์แล้วสินะ ผมเห็นว่าไม่น่าเป็นไรเพราะคอยสะกดจิตคุณตอนนอนอยู่ทุกคืน เลยไม่ได้ใส่ยาให้อีก...ผม...พลาดไป”
“สตีฟ...บอกฉันมาเถอะ นายกำลังคิดถึงใครอยู่ ต้องการอะไรจากฉัน” สตีฟไม่ยอมตอบคำถามของซาช่า ได้แต่พึมพำจนฟังไม่รู้เรื่อง ซาช่าเห็นท่าจะไม่ดีจึงจะหยิบมือถือโทรหาลีออน แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วคว้าแขนของเขาไว้จนมือถือโดนกระแทกหล่นไปไกล
“จะทำอะไรน่ะครับ จะทิ้งผมกลับไปหาเขาเหรอ” ใบหน้าของสตีฟดูบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว ซาช่าพยายามดิ้นรนหนี แต่สตีฟแรงเยอะเกินไป ร่างบางถูกจับกดลงบนพื้นในท่าหันหลัง มือสองข้างโดนรวบไว้ และด้วยแผลเก่าที่หลังซึ่งทำให้เขาเรี่ยวแรงน้อยกว่าปกติจึงดิ้นยังไงก็ไม่พ้น
“ผมรักคุณจริงๆ นะ...เป็นของผมเถอะ” สตีฟหยิบเชือกมัดของใกล้มือมามัดข้อมือของซาช่าไว้ และใช้มีดกรีดเสื้อของร่างบางออก เขาจึงเห็นรอยแผลเป็นกลางหลังของซาช่า
เด็กหนุ่มลูบที่แผลนั้นเบาๆ และค่อยๆ ก้มลงเลียมันช้าๆ
“อย่า...ไม่นะสตีฟ! ได้สติสักที! ฉันไม่ใช่คนคนนั้น!!!” ซาช่ากรีดร้องสุดเสียงเพื่อเรียกสติของเด็กหนุ่ม สตีฟดูไม่เหมือนคนมีสติสัมปชัญญะเอาเสียเลย เหมือนสติหลุดไปแล้ว
“สตีฟ!!! ขอร้องล่ะ!” ซาช่าร้องขอทั้งน้ำตาเมื่อเด็กหนุ่มดูท่าจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ยหมดแล้ว จะหนีก็หนีไม่ได้ ได้แต่นึกถึงหน้าของลีออนแล้วก็ร้องไห้ออกมา
มือถือของเขาตกอยู่ตรงหน้าประตูห้องครัว มันส่งเสียงเพลงบอกว่ามีสายเรียกเข้าอยู่หลายครั้ง แต่เขาไม่อาจจะรับมันได้ แสงจากหน้าจอสว่างแล้วก็ดับสว่างแล้วก็ดับ
ซาช่าหลับตาลงทั้งน้ำตา
ขอโทษนะ...ลีออน
tobe cont 14
ความคิดเห็น