คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 12 มาแว้ว~ นานเลย
*น้องสตีฟชักจะมาแนวมึนๆ คนแต่งเองก็มึนไปด้วย ซาช่าเกือบจะนึกออกแล้ว อีกนิดเดียวววว
12
ภายในบ้านหลังนั้นโอ่อ่ามากกว่าที่คิด ดูเหมือนจะเป็นบ้านคนรวยและมีชาติตระกูลที่ดีทีเดียว แต่เด็กนั่นอยู่ตัวคนเดียวในบ้านแบบนี้เนี่ยนะ? ผมนึกสงสารเขาขึ้นมานิดหน่อย เขาคงจะเหงาอยู่เหมือนกัน
แต่การบังคับฝืนใจหรือใช้เล่ห์กลเพื่อให้มีคนมาอยู่ด้วยมันก็เป็นเรื่องที่ผิดอยู่ดี
ผมเดินสำรวจอย่างร้อนรน มีเวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมง เผื่อพวกเขาจะกลับมาเร็ว ผมต้องรีบหาหลักฐานหรืออะไรสักอย่างที่จะช่วยซาช่าของผมให้ได้
ผมขึ้นไปบนชั้น 2 ที่น่าจะมีห้องนอนของเขา ลองเปิดดูทีละห้องและในที่สุดก็เจอ ห้องที่มีเตียงสีขาวขนาดใหญ่ ทั้งที่มีแสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แต่ในห้องกลับเย็นยะเยือกอย่างน่าขนลุก ผมตั้งใจหาอะไรบางอย่างที่ดูผิดปกติและน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ซาช่าเปลี่ยนไปจากในตู้และโต๊ะ แต่ก็คิดได้ว่า หากซาช่านอนที่ห้องนี้ด้วย หมอนั่นมันต้องไม่เอาของแบบนั้นไว้ในนี้แน่ๆ แต่แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นช่องเล็กๆ ที่ติดกับนาฬิกาเรือนใหญ่ คล้ายกับพระเจ้าจะเข้าข้างผม เพราะนาฬิกามันเลื่อนลงมา เลยทำให้ผมมองเห็นช่องนั้น ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาออกและชะโงกดูข้างใน ล้วงเอาหนังสือเล่มหนึ่งออกมา มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับการสะกดจิต ผมเอียงคออย่างสงสัย หมอนั่นอาจจะใช้วิธีนี้ แต่มันก็ไม่น่าจะได้ผลมากมายอะไรนักสำหรับมือใหม่
แน่นอนว่ามือใหม่ทำไม่ได้ขนาดนี้แน่ แสดงว่าหมอนั่นต้องเคยทำแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง? อย่างนั้นเหรอ?
ไม่ทันได้คิดอะไรมากกว่านั้น ผมได้ยินเสียงหมาเห่า พวกเขาคงจะกลับมาแล้ว และหมาพวกนั้นมันต้องได้กลิ่นผม ผมรีบเอานาฬิกาแขวนที่เดิมและกระโดดออกทางหน้าต่าง วิ่งไปทางรั้วด้านหลังสวน แต่อีกใจหนึ่งก็อดห่วงคนรักไม่ได้ จึงลอบกลับมาอีกครั้ง มาแอบดูตรงริมหน้าต่างชั้นล่างที่ตรงกับห้องครัวพอดี
ซาช่าสวมผ้ากันเปื้อนลายน่ารัก กำลังจะทำอาหารเย็น ส่วนหมอนั่น (รู้สึกจะชื่อสตีฟ) ให้อาหารเจ้าตัวใหญ่สามตัวนั่นอยู่ไม่ไกลนัก ดูเผินๆ ก็เป็นครอบครัวที่น่ารักอบอุ่นดี แต่มันไม่ใช่...
ซาช่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่ หากเขารักหมอนั่น อยากอยู่ด้วย ผมจะไม่ว่าเลยสักคำ ผมจะยอมจากไปแต่โดยดี แต่นี่มันไม่ใช่!!!
ซาช่าที่รักของผม...ลืมเรื่องของผม เรื่องของทุกคน รวมทั้งจูเนียร์ ลืมเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาด้วยกัน แล้วจะให้ผมปล่อยไปได้ยังไง
ผมจะพาเขากลับมา...สู่โลกของเรา
ต้องหาโอกาสทำให้ซาช่าได้สติกลับมา ผมเชื่อว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่สิ่งที่เปราะบางถึงขนาดลืมเลือนกันได้ง่ายๆ สิ่งที่มันกดดันบีบบังคับเขาไว้ จะต้องหายไป
หลายวันหลังจากนั้น ผมก็ได้เจอซาช่าอีก แม้เขาจะยังจำผมไม่ได้ แต่ผมก็ทักทายเขาและทำความรู้จักกับเขาอีกครั้งได้ มันต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป และอาศัยเวลา แต่ผมจะอดทน
ช่วงที่เด็กนั่นไม่อยู่ ผมมาเจอซาช่าบริเวณลานน้ำพุในสวนสาธารณะใกล้บ้านของสตีฟ ซึ่งซาช่าจะพาเจ้าโฮ่งยักษ์มาเดินเล่นเป็นประจำ ซาช่าพูดคุยและหัวเราะให้ผมอย่างคุ้นเคย เราสนิทกันอีกครั้งในเวลาอันสั้น แน่ล่ะ ก็ผมรู้หมดทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขา เลยคุยกันง่ายขึ้น แม้ผมจะอยากเข้าไปกอดและจูบเขาเหมือนอย่างเคย ก็ต้องอดทนเอาไว้ก่อน ตอนนี้เขายังจำความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ได้ ขืนทำอะไรแปลกๆ มีหวังถูกเกลียดเอาแน่
และในวันหนึ่ง ผมก็พาจูเนียร์มาด้วย ผมจับมันใส่ไว้ในตะกร้าและอุ้มไว้บนตัก นั่งรอจนซาช่ามาถึง เจ้าโฮ่งไม่เห่า แต่แค่เข้ามาดมๆ กลิ่นแมวของผม ส่วนซาช่าก็ขอดูจูเนียร์ชัดๆ จากในตะกร้า พอจูเนียร์เห็นหน้าซาช่า มันคงคิดถึงมาก เลยส่งเสียงร้องออดอ้อนไม่หยุด ซาช่าแปลกใจและเหมือนเขาจะนึกอะไรออก แต่ก็ยังไม่เต็มที่นัก เพราะท่าทางของเขาทรมานมาก
ผมคิดว่ามันเป็นโอกาสแล้ว
แต่...เขาก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
“ซาช่า...”
“ห๊ะ!” หลังจากที่เขานิ่งเงียบไปพักใหญ่ ผมก็เรียกชื่อของเขาด้วยความเป็นห่วง เขาเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าตกอกตกใจเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มแห้งๆ
“เหนื่อยเหรอ? เพราะอากาศร้อนรึเปล่า?” สีหน้าของเขาดูไม่ดีเอามากๆ เลย
“เปล่า...ก็แค่...มันรู้สึกโหวงๆ เหมือน...นึกอะไรได้ แต่ก็นึกไม่ออก” เขาตอบแบบนั้น ยิ่งทำให้ผมมีความหวังมากขึ้น
“ลองค่อยๆ นึกสิ อาจจะนึกออกนะ นายลืมอะไรไปรึเปล่า? ช่วงหลายปีมานี้ พอจะจำอะไรได้บ้างมั้ย?”
“หลายปีมานี้?....” เขาเงียบไปอีกพักหนึ่ง “เอ๊ะ...? ทำไม...”
“มีอะไรเหรอ?”
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือน...จำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยล่ะ...ฉัน...ใช้ชีวิตยังไง ทำไมมันนึกไม่ออกเลย” เขาเอามือกุมขมับทำหน้าเคร่งเครียดจนผมก็กลัว
“ไม่เป็นไร ถ้านึกไม่ออก ก็อย่าเพิ่งเลย” ถึงจะอยากให้นึกออกแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากเห็นสีหน้าที่ทรมานของเขา ผมจับมือเขาไว้ให้เลิกกุมขมับทำหน้าเคร่งเครียด ผมมองหน้าและยิ้มให้เขาอย่างที่เคยทำ เพื่อให้ผ่อนคลาย
ซาช่าคลายสีหน้าลงและมองหน้าผม
“ทำไม...ฉัน...ลีออน” ในชั่วพริบตาที่เขาเรียกชื่อนั้น ซาช่าก็น้ำตาไหลพรากจนผมตกใจและลนลานไปหมด
“ปะ เป็นอะไรรึเปล่า? ร้องไห้ทำไมน่ะ?”
“ลีออน...” เขาร้องไห้ไปเรียกชื่อผมไป ผมก็งงไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ซับน้ำตาให้อย่างร้อนรน ผมอยากโอบกอดร่างที่สั่นเทาของเขา อยากจูบที่แก้มเนียนเพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้
“...ลีออน...ฉัน...” เหมือนเขาจะนึกออกแล้วรึเปล่านะ
“ทำไมเหรอ?” ผมนึกลุ้นอยู่ในใจ แต่ต้องค่อยๆ ถาม
“ฉันกับนาย...เคยรู้จักกันใช่มั้ย? ฉันรู้สึกคิดถึงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเลย” แค่นั้นเองเหรอ
“เหมือนนายจากไปไหนมานาน เหมือนกับว่า...เราเคยรู้จักกันมานานมาก” เขายังคงร้องไห้ไม่หยุด โดยไม่รู้สาเหตุ แม้แต่ตัวเขาเองก็ดูจะสับสน
“ทำอะไรน่ะครับ?” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
เด็กหนุ่มที่ชื่อสตีฟเดินเข้ามาคว้าแขนของซาช่าพลางฉุดให้ลุกขึ้น
“ถ้ารังแกเขา ผมจะไม่ยกโทษให้แน่” ดูเหมือนเจ้าเด็กนี่จะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ คนที่ทำให้เขาต้องทรมานแบบนี้ก็คือนายนั่นแหละ
“สตีฟ...คือ...คนนี้เขา”
“ผมรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ตอนนี้คุณเป็นของผม” ซาช่าทำหน้างุนงงกับเรื่องที่สตีฟพูด ส่วนผมเข้าใจดีว่าไอ้เด็กนี่มันตั้งใจจะพูดอะไร
“ปล่อยซาช่าซะ! นายทำให้เขาทรมาน” ผมโพล่งออกไปอย่างเหลืออด
“นายทำให้เขาเป็นแบบนี้ คืนเขามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“ถ้าคุณหายไปซะตั้งแต่วันนั้นก็คงดี...ผมคงไม่ต้องทำแบบนี้หรอก” เจ้านั่นว่าพลางจะพาซาช่ากลับ แต่ผมก็ดึงแขนของเขาไว้
“ปล่อยซาช่าเดี๋ยวนี้! นายต้องการอะไรกันแน่?”
“...” สตีฟหันกลับมามองผม “ผมก็แค่ต้องการเขา”
“ด้วยวิธีแบบนี้น่ะเหรอ? นายลบความทรงจำก่อนหน้านี้ของซาช่า เรื่องที่นายทำมันผิดแล้ว! ถ้าอยากได้ก็คว้าไปด้วยตัวเองสิ! ถ้าจะแย่งก็แย่งซึ่งๆ หน้า”
“ผมไม่ได้อยากแย่ง...”
พอเราคุยกันถึงตรงนี้ ซาช่าก็ดูจะยิ่งสับสนหนักกว่าเดิม สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก สตีฟก็นิ่งเงียบและพาซาช่าจากไป
เจ้าเด็กนั่นมันบอกว่าไม่ได้อยากแย่ง แล้วต้องการอะไร?
[ผมก็แค่ต้องการเขา]
ต้องการแบบไหน ยังไง? ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?
to be cont...13
ความคิดเห็น