คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 11 จ้า~
อุ...ชักจะไปกันใหญ่แล้วล่ะ 555 มาเอาใจช่วยพี่ลีออนกันนะ
11
หลังจากพักฟื้นอยู่หลายวัน ในที่สุดผมก็ได้ย้ายกลับมาที่เมืองของตัวเองเสียที จะได้เจอกับคนรักที่แสนคิดถึง ผมปล่อยให้เขาต้องอยู่ลำพังมานาน แถมยังทำให้เป็นห่วง แต่จากนี้ไปผมจะให้ความรักกับเขาอย่างเต็มที่และทำให้เขาหายเป็นกังวล
...หวังว่านายเห็นหน้าฉันแล้ว คงไม่ร้องไห้ออกมาอีกหรอกนะ ซาช่า...
จริงๆ ผมกะจะเซอร์ไพรส์เขา เลยไม่ได้บอกเวลาที่จะกลับมา แต่พอมาถึงที่ห้อง
มันเงียบสงัด
ผมรูดการ์ดเข้าไปด้านใน เจ้าแมวอ้วน ลีออนจูเนียร์วิ่งมาหาพร้อมคลอเคลีย ท่าทางมันคงเหงาน่าดู แถมยังผอมลงนิดหน่อยด้วย ผมจึงอุ้มมันขึ้นแล้วเรียกหาชื่อของคนรัก
“ซาช่า...นอนอยู่เหรอ? หรือว่าอาบน้ำ?” แม้จะอยากทำทะเล้นเหมือนเดิม แต่บรรยากาศภายในห้องที่เหมือนร้างผู้คนมาหลายวัน ทำให้ผมรู้สึกไม่สู้ดีนัก ผมเทอาหารให้เจ้าเหมียว และเติมน้ำให้มัน ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเข้าไปดู
และซาช่าก็ไม่ได้อยู่ในนี้
ไม่มีเสียงน้ำ หรือเสียงอะไรเลยภายในห้อง นอกจากเสียงร้องเหมียวๆ และเสียงหายใจของผมเอง
“ออกไปซื้อของรึเปล่า?” ผมขมวดคิ้วสงสัย ตัดสินใจเดินออกไปในเมือง เพื่อตามหาเขา
ภายในเมืองดูครึกครื้น เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาเช่นเคย ผมเดินไปเรื่อยเปื่อย พลางกวาดสายตามองรอบๆ ตามร้านค้าที่ซาช่าเคยไป ที่ที่ซาช่าชอบไป
แต่ผมไม่เจอเขาแม้แต่เงา
ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ไม้สีขาวในสวนสาธารณะใกล้ๆ ร้านสัตว์เลี้ยง ที่เรามารับจูเนียร์ไปเลี้ยง
มองไปรอบๆ อีกครั้ง เพื่อตามหาเขา
นายไปอยู่ไหน? คงไม่ได้ทิ้งฉันกับจูเนียร์แล้วหรอกนะ
ซาช่าจะไปทำแบบนั้นได้ไงกันล่ะ?
ผมรู้สึกสับสน
ก่อนหน้านี้ เขายังร้องไห้ตอนที่เห็นหน้าผม ตอนที่ผมปลอดภัยดีกลับมา
แค่ไม่กี่วันเองแท้ๆ
ผมถอนหายใจยาวและเงยหน้าขึ้น พลันสายตาก็สะดุดที่ร่างของใครคนหนึ่ง
รูปร่างสูงโปร่งและบอบบางในชุดไปรเวทสบายๆ ผมซอยสั้นสีน้ำตาลเข้มที่คุ้นเคย และผมรู้ดีว่ามันนุ่มแค่ไหนยามได้สัมผัส รอยยิ้มหวานๆ บนใบหน้านั้น ในมือของเขาถือสายจูงสุนัขตัวใหญ่สีดำสนิท
ผมรีบสาวเท้าเข้าไปหาในทันที และคว้าไหล่บางของเขาไว้
“ซาช่า!?”
ชั่วพริบตาที่เขาหันมา ดวงตาสดใสของเขาที่สบตาผมบ่งบอกว่ากำลังตระหนกตกใจ
“ครับ?” เขาทำหน้างุนงง เอียงคอมองหน้าผมอย่างไร้เดียงสา
“นี่นายเอาหมามาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ แล้วทำไมทิ้งจูเนียร์ไว้แบบนั้น?” ผมยิงคำถามรัว แทนที่จะได้กอดและหอมเขาให้ชื่นใจ แต่สีหน้าของเขา ทำให้ผมชะงักและไม่กล้าทำแบบนั้น
เพราะเขาทำเหมือน...ไม่รู้จักผมเลย
“จูเนียร์? พูดถึงอะไรเหรอครับ? แล้วคุณเป็นใคร? รู้จักผมได้ยังไง?”
“......”
ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกพังครืนลงในพริบตา เขาไม่ได้ล้อเล่น เพราะสีหน้าของเขามันบอกชัดเจน
แววตาของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจนแล้ว
เขาจำผมไม่ได้
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แต่ตอนนี้...ผมรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
“ซาช่า...นี่นาย...”
“ซาช่าครับ...ผมซื้อของเสร็จแล้ว!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของเขา เจ้าของเสียงนั้นถือข้าวของพะรุงพะรังและเดินเข้ามาใกล้ๆ เรา
“คนรู้จักเหรอครับ?” ผู้ชายคนนั้นทำหน้าสงสัยเช่นกัน เขามองผมที่ยังอึ้งๆ สลับกับซาช่า
“เปล่าหรอก...เขาคงจำคนผิดมั้ง?” ซาช่าหันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มที่มาใหม่
“ขอโทษนะครับ ขอตัวก่อน” เขายิ้มให้ผม แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่ผมเคยได้รับจากเขาคนก่อน
เขาไม่ใช่ซาช่าที่ผมรู้จัก
ผมกำหมัดแน่นมองดูเขาและเด็กหนุ่มคนนั้นเดินจากไปด้วยกัน
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“อ่า? ว่าไงนะ ลีออน?” เสียงคริสดูเหนื่อยๆ คงเพราะเพิ่งกลับมาจากสนามรบอันยาวนาน
ผมเล่าเรื่องของซาช่าให้คริสฟังคร่าวๆ เพราะตัวผมเองก็รู้แค่คร่าวๆ นั่นแหละ
“เรื่องแบบนั้น...ไม่น่าเชื่อแต่ก็คงต้องเชื่อแฮะ” คริสทำเสียงจริงจังขึ้นมาทันทีที่ฟังจบ
“เคยได้ยินว่าอาการความจำเสื่อมเกิดเพราะได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองนะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีวิธีอื่นรึเปล่า เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น ต้องมีคนรายงานแล้ว ฮันนิแกนก็คอยตามดูแลให้นายอยู่นี่”
“แสดงว่าเกิดอะไรขึ้นนอกขอบเขตการดูแลของฮันนิแกนสินะ?” ผมครุ่นคิด
เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ผมไม่อยู่กัน?
ระหว่างที่คลาดสายตาจากฮันนิแกน
ถ้าเป็นอุบัติเหตุ ยังไงฮันนิแกนต้องรู้ก่อนแน่นอน แต่นี่เรื่องมันเงียบเชียบจนน่าแปลกใจ
แสดงว่าต้องมีอะไรบางอย่างทำให้เขากลายเป็นแบบนั้น
แต่อะไรล่ะ?
“ลีออน ฉันเชื่อว่าซาช่าจะต้องนึกออก เขาไม่มีทางลืมนายได้ตลอดหรอก พวกนายผ่านอะไรกันมาเยอะ ยังไงเขาก็ต้องจำได้แน่นอน” คริสเน้นย้ำเพื่อให้กำลังใจผม
“อืม...ฉันก็หวังให้มันเป็นแบบนั้น”
เช้าวันต่อมา ผมไปดักรอซาช่าที่เดิมที่เจอเขาเมื่อวาน ถึงวันนี้จะไม่เจอ แต่ก็ต้องเจอสักวัน แต่ครั้งนี้ผมจะขอแอบตามไปอย่างเงียบๆ เพื่อจะได้รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน
ช่วงเช้า ซาช่าจะชอบออกมาซื้อของ และแน่นอนว่า กิจวัตรนั้น แม้จะลืมผมไป มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย
ร่างสูงโปร่งของเขาที่ไม่ว่าตอนไหนก็ดูดีเสมอค่อยๆ เดินมาทางร้านขายของชำตรงหน้าผม ผมยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาบังไว้ครึ่งหน้า และพยายามลอบมองเขา
ทุกอิริยาบถของเขายังคงเดิม มีเพียงแค่ความทรงจำที่ถูกเปลี่ยนแปลงไป
พอเห็นเขา ผมก็อยากเข้าไปกอด แต่...ผมรู้ว่าตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้
หลังจากเขาซื้อของเสร็จ ผมก็แอบตามซาช่าไปเงียบๆ
บ้านหลังนั้นค่อนข้างใหญ่และเก่าแก่พอสมควร บรรยากาศเงียบเหงาแปลกๆ ทั้งที่ภายในนั้นก็มีสุนัขตัวใหญ่ที่วิ่งเล่นเริงร่าในสวนด้านหน้าถึง 3 ตัว แต่ความรู้สึกโดดเดี่ยวกลับแผ่กว้างออกมาจากตัวบ้านจนน่าใจหาย
ซาช่าอาศัยอยู่ที่นี่กับเด็กหนุ่มคนที่ผมเพิ่งเจอ ทีแรกผมก็นึกไม่ออก แต่ตอนนี้นึกออกแล้ว ถึงเรื่องเด็กทำงานพิเศษในร้านเบเกอรี่เดียวกับซาช่า ที่เขาเคยบอกว่าหน้าคล้ายผม ใช่จริงๆ เขาคล้ายผม แต่ความรู้สึกมันช่างแตกต่าง ผมรู้สึกได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ
บรรยากาศระหว่างซาช่ากับเด็กหนุ่มคนนั้นดูผิดปกติอย่างมาก ทั้งที่เขาก็ยิ้มแย้มปกติ แต่ดูเลื่อนลอย ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นทำอะไรกับเขา แต่ที่แน่ๆ มันต้องไม่ประสงค์ดี
ผมตัดสินใจว่า จะหาโอกาสตอนที่พวกเขาพาสุนัขไปเดินเล่น ลอบเข้าไปในบ้านหลังนั้นและหาสาเหตุที่ทำให้ซาช่าจำผมไม่ได้ให้เจอ
ผมจะต้องช่วยเขาให้ได้!
ผมอยากได้ “คนรัก” ของผมคืนมา!
To be cont.12
ความคิดเห็น