Ferlatisia

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ในเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ท่ามกลางราตรี ที่ไร้แสงจันทร์สาดส่องลงมาสู่พื้น

 

ณ สุสานประจำเมือง ชายคนหนึ่งเดินท่ามกลางความมืดมิด ผ่าน หลุมศพหลายหลุม

 

เสียงใบไม้แห้งที่ถูกเหยียบ ดังราวกับ หินที่ถูกเหยียบให้แตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่จะหยุดลงหน้า

 

หลุมศพหนึ่ง พลางอ่านชื่อด้วยความตั้งใจ ทันใดนั้น ใบหน้าหญิงสาวก็ปรากฏขึ้นในความมืด

 

“เจอแล้วสินะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าสยดสยอง ราวกับตัวละครป้าแก่ๆในหนังผี

 

ชายผู้นั้นไม่ได้พูดอะไรนอก เสียจากแสยะยิ้มด้วยความสยดสยอง ก่อนที่ใบหน้าหญิงคนนั้นจะ

 

หายไปในความมืดอีกครั้ง พุ่มไม้ข้างสุสานเคลื่อนไหว ชายคนนั้นมองไปที่พื้น ไฟทางเดินส่อง

 

กระทบลงสู่พื้นให้เห็นเงาคนที่แอบดูอยู่ตรงต้นไม้ ชายคนนั้นมองและแสยะยิ้มมุมปากอีกครั้ง

 

ด้วยความสยดสยอง แล้วหันหน้ากลับไปที่หลุมศพ ก่อนที่จะเอามือประสานกันที่หน้าอก แล้ว

 

ขยับปากพึมพำ ราวกับสวดอะไรสักอย่าง แสงสว่างบางอย่างสวางขึ้นจากหลุมศพ ยิ่งปาก

 

ของชายผู้นั้นยิ่งจะขยับเร็วเท่าใด แสงสว่าง ก็ค่อยขยายวงกว้างขึ้น จนไม่สามารถลืมตาดูได้

 

เสียงบทสวดภาวนาที่ไม่ได้ความดังขึ้นในหู น้ำเสียงราวกับสาปแช่งอะไรสักอย่าง เป็น

 

เวลานานกว่าที่เสียงนั้นจะเงียบ และแสงสว่างก็ลดความสว่างลงตาม จนทุกอย่างกลายเป็น

 

ปกติ ใบไม้แห้งทุกใบหมุนวนราวกับมีพายุหมุน และร่วงลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วง ชายชุดดำ

 

หายไป หลุมศพว่างเปล่า

 

“เขาเอาศพไปแล้ว!!”ปาร์คเกอร์ พึมพำอยู่หลังต้นไม้เหงื่อแตกทั่วใบหน้า เขากำลังคิดทบทวน

 

ว่า เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

 

ทันใดนั้น เสียงหายใจเข้าออกดังขึ้นในหูเขา ดังกับมีคนมาเข้าใกล้ในระยะไม่ถึง 5 ซม. ลม

 

ร้อนที่ออกมารดต้นคอทำเอาเขาขนลุกซู่ด้วยความสยดสยอง น้ำหอมกลิ่นคล้ายดอกไม้ที่

 

มีความหอมบางๆแตะจมูก ก่อนที่เสียงกระซิบจะดังขึ้นในหูเขาเบาๆ “ปาร์คเกอร์”

 

“ปาร์คเกอร์” เสียงกระซิบค่อยดังขึ้น พร้อมกับ เสียงเหมือนคนใช้ค้อนทุบอะไรสักอย่าง

 

ก็ผุดขึ้นมาในหัว

 

เขาหลับตาปี๋ และวิ่งหนีสุดชีวิต อย่างไม่มีทิศทาง และจุดหมายแน่นอน

 

เขาเห็นภาพห้องสีขาว ที่กำลังกลายเป็นสีแดง มีหนัง และไขมันสัตว์ แขวนอยู่เต็มห้อง

 

เห็นชายคนหนึ่งถือมีดและหั่นลงที่นิ้วมือตัวเอง  และในที่สุดเขาก็วิ่งชนที่ต้นไม้ อย่างรุนแรง

 

แสงสว่างเกิดขึ้นข้างหน้า จนเขาต้องลืมตาดูและพูดว่า

 

“แม่ !!”

 

“ปาร์คเกอร์ ดึกแล้ว โวยวายอะไรลั่นบ้าน!!” แม่เลี้ยงของเขาในชุดคลุมสีทองตะคอกใส่เขา

 

เต็มเสียง

 

“ปะ..ปะ..ป่าวครับ .. แค่ ฝันร้าย”

 

“ฝันร้าย??” แม่เลี้ยงทิ้งคำถามไว้ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและเดินออกจากห้องไป

 

เขาสอดสายมองลอดผ่านใต้ประตู เห็นไฟปิดลง แล้วทุกๆอย่างกลับสู่สภาวะปกติ

 

ปาร์คเกอร์ลุกขึ้นมานั่งแล้วมองออกไปที่หน้าต่าง ก่อนที่จะลุกแล้วออกไปนอกห้อง

 

และลงบันไดไปสู่ห้องครัว เขาเดินผ่านห้อง ห้องหนึ่ง ที่มีกุญแจคล้องอยู่พร้อมโซ่พันอยู่ที่

 

ด้ามเปิดประตู เขามองทีไรก็ขนลุก และคิดในใจว่ามันต้องมีอะไรในห้องนี้ทุกครั้งที่เดินผ่าน

 

ก่อนพ่อตาย พ่อห้ามไม่ให้เขาเข้าห้องนี้เด็ดขาดแม้แต่จะแตะ ยังไม่สามารถทำได้

 

เขาเดินต่อไปจนถึงห้องครัว หยิบแก้วใส่น้ำแข็ง พร้อมเปิดกระป๋องโคล่า ใส่ลงแก้วใบสูง

 

ก่อนที่จะย้ายไปนั่งดูทีวีที่ห้องรับแขก เขากดเปลี่ยนช่องราวกับแรนด้อมช่องทีวี เวลาก็เกือบจะ

 

ตี 4 การ์ตูน หรือรายการ รถแข่ง ที่ชอบคงจะไม่มีให้ดูแน่ เขาปิดทีวีลง เงาในทีวีสะท้อนให้เขา

 

มองเห็นประตูห้องลึกลับนั่น(เขาเรียกมันว่าห้องลึกลับ)และสังเกตเห็นว่า ประตูเปิดอยู่เขาหัน

 

หลังไป อย่างตกใจ และพบว่าประตูปิดอยู่ ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ถึงความน่าสะพรึงกลัว ของสิ่ง

 

ที่อยู่ข้างหลังเขา เขาได้กลิ่นหอมของดอกไม้บางๆที่ดูคุ้นจมูกอีกครั้ง หนุ่มวัยสิบเจ็ดปีอย่าง

 

ปาร์คเกอร์ ยังไม่รู้ดีนักว่า ต้นตอที่แท้จริงของความกลัวมาจากไหน แต่เขารู้สึกว่ามีความกลัว

 

ชนิดหนึ่งซึ่งเกิดจากการขยายตัวของจินตนาการ

 

...ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ...ไม่สิ...มันจะต้องไม่เป็นอย่างนั้นแน่...ต่อให้หันกลับไป...ไม่น่า

 

เจออะไรหรอก..ต้องไม่มีอะไรแน่ๆ

 

เขาอยากหันกลับไปดูเหลือเกิน รีบๆดูให้รู้ว่าไม่มีอะไร จะได้หลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ไปเสียที

 

แต่ว่า...มันแค่นั้นจริงๆหรอ เหงื่อเย็นๆเปียกจนชุ่มเสื้อยืด ถ้าเป็นเพียงแค่ความรู้สึกแล้วกลิ่นที่

 

สัมผัสได้มันคืออะไรกัน แต่ก็เหมือนมีเสียงมากระซิบที่หูบอกให้หันไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอกน่า

 

ถ้าไม่รีบดื่มโคล่าให้หมดแล้วปิดไฟนอน เดียวพรุ่งนี้จะตื่นสายเอาได้ แม้จะเป็นปิดเทอมก็เถอะ

 

น้ำแข็งในแก้วส่งเสียงลั่นดัง เปรี๊ยะ เขาสะดุ้งเฮือก และหันกลับไปมองด้านหลังโดยไม่รู้ตัว