คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : # Chapter 28
# Chapter 28
คงเพราะชื่อเล่นที่คุ้นหูเลยทำให้เต๋าตัดสินใจที่จะช่วยเด็กชายคนนั้น เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ขายาวๆก้าวลงสู่พื้นถนนอย่างรวดเร็วแต่ก็เหมือนจะช้าอยู่ดีเมื่อแทบกับความเร็วของรถที่แล่นตรงมาทางนี้ และในขณะที่เขาอุ้มเด็กคนนั้นให้เข้ามาในอ้อมอกสายตาก็สบพอดีกับคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดเตรียมนอน
… มันเหมือนเวลาเดินช้าลง คชากำลังวิ่งตรงมาทางเขา ทั้งๆที่อยากจะตะโกนออกไปว่า ‘อย่าเข้ามา’ แต่ปากมันไม่ขยับ แล้วมันก็คงไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้ร่างเล็กเข้ามาแทบจะประชิดตัวเขา มือบางดึงแขนของเขาที่อุ้มเด็กชายตัวน้อยไว้ให้ออกห่างจากที่ตรงนั้นและมันก็ส่งผลให้ร่างบางต้องขยับสวนเข้ามาในทางที่รถมุ่งหน้ามาทางนี้
เขาไม่รู้ว่าร่างเล็กไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนหรือว่าที่จริงแล้วเขาอาจจะกำลังสติหลุดไปชั่วขณะเลยทำให้ทุกอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุม เขาไม่มีแรงพอจะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้และล้มลงไปกับพื้นถนนในที่สุด ตอนนี้เขากับเด็กชายคชาปลอดภัย แต่คนที่ไม่ปลอดภัยคือคชา … คนที่เป็นคนรักของเขา
… และเหมือนเวลาจะกลับมาเดินตามปกติ เต๋าทำได้เพียงแค่ยื่นมือออกไปข้างหน้า ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไป ยังไม่ทันจะปล่อยเด็กชายคชาออกจากอ้อมอก ยังไม่ทันจะได้ลุกยืน ยังไม่ทันได้ช่วยคชา .. เสียงกระทบกันระหว่างคนกับรถดังก้องอยู่ในหู รถที่แล่นด้วยความเร็วนำพาให้ร่างของคชาขึ้นไปลอยในอากาศและตกลงมากระแทกกับรถอีกครั้งก่อนจะกลิ้งลงมาอยู่บนพื้นถนน
เต๋าผละออกจากเด็กชายคนนั้นที่ร้องไห้โฮออกมาอย่างรุนแรงโดยมีแม่ที่พึ่งจะวิ่งเข้ามารับตัวไปกอดปลอบแทน เต๋าแทบจะไม่มีแรงเพื่อลุกขึ้นยืนขาสองข้างรวมทั้งทุกส่วนในร่างกายหนักอึ้งไปหมดและแน่นอนว่ารวมหัวใจของเขาที่เหมือนมันกำลังโดนบีบให้เจ็บปวดกับภาพที่เห็นนั้นด้วย
เต๋าทิ้งตัวลงนั่งอยู่ชิดกับร่างอันแน่นิ่งของคชา สองแขนยื่นออกไปเพื่อพยุงให้คนตัวเล็กได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ตอนนี้ทุกอย่างกำลังพล่ามัวไปหมดเพราะน้ำใสๆที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของเขาเอง เหมือนทุกอย่างรอบๆนั้นหยุดนิ่ง ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนอกจากคนที่เขากำลังกอดอยู่ในตอนนี้ เต๋าไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงในหัวใจของตัวเองที่กำลังกรีดร้องอย่างทรมาน
… และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขารู้สึก .. ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป
.
.
.
เสียงรบกวนจากภายนอกที่ดังขึ้นเรื่อยๆทำให้เต๋าเริ่มได้สติ ร่างขาวที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งค่อยๆขยับตัวช้าๆและมันทำให้เสียงที่พูดนั้นค่อยๆเบาลงและหันมาสนใจกับร่างสูงแทน เต๋ากระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับรับกับแสงของหลอดไฟสีจ้าในห้องเพราะบรรยากาศข้างนอกเริ่มเย็นแล้ว
“ไหวไหมเต๋า .. โอเคนะ”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งทำให้เต๋าหันไปมองช้าๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อเป็นการตอบรับ
“ทำไม ?”เสียงอันแหบแห้งทำให้แพรวาหันไปจัดการเทน้ำใส่แก้วพร้อมแกะหลอดให้
“ดื่มน้ำก่อนสิ .. เต๋าจำได้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ?”แพรวาถามด้วยสีหน้าที่กังวลอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรับแก้วน้ำที่เต๋าดื่มเสร็จไปเก็บไว้ที่เดิม
“ชา … คชาล่ะ !?”เต๋าพูดออกมาเหมือนพึ่งนึกได้ ก่อนร่างสูงจะเตรียมลุกออกจากเตียงผู้ป่วยแต่แพรวาก็ห้ามเอาไว้ก่อน
“คชาพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังไม่ฟื้น ตอนนี้ก็นอนอยู่ห้องพักฟื้นข้างๆกันนี่แหล่ะ ไม่ต้องห่วงพี่ไทด์คอยเฝ้าอยู่ถ้าฟื้นเมื่อไหร่จะพาไปนะ … แต่ว่านะ แพรค่อยโล่งหน่อยที่เต๋ายังจำได้”แพรวาพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบาๆเป็นการปิดท้าย
“ทำไมล่ะ ?”เต๋าถาม
“ก็หมอบอกว่าเต๋าเกิดอาการช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อาจมีผลทำให้สมองพยายามจะปฏิเสธความทรงจำของตัวเอง”แพรวาตอบ
“แพร .. พาเต๋าไปหาคชาเถอะนะ อย่างน้อยแค่ให้เต๋าเจอหน้าคชาก็ยังดี”เต๋าพูดขอ ทำให้แพรวาอดจะเห็นใจไม่ได้
“ก็ได้ .. แต่เต๋าไปไหวแน่นะ”
“อืม .. ต้องไหวสิ”
แพรวาค่อยๆพยุงเต๋าให้เดินมาที่ห้องข้างกัน ในห้องมีเพียงไทด์ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวติดกับพนังและเมื่อเห็นว่าเต๋าเข้ามาในห้องด้วยคนเป็นพี่จึงเดินเข้าไปเพื่อช่วยพยุงอีกแรง ทั้งคู่พาเต๋าให้มานั่งกับเก้าอี้ข้างๆเตียงผู้ป่วยบนเตียงมีร่างเล็กที่นอนหลับตานิ่งอยู่
“คชา ..”เต๋าพูดได้แค่นั้น มือหนาเอื้อมไปแตะและกุมมือบางของคชาเอาไว้ก่อนจะลูบที่หลังมือแผ่วเบา เขาอยากจะอ้อนวอนให้ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนนี้แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะคชายังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นในท่าทางเดิมเหมือนกับตอนที่เขาเข้ามาในห้อง
“คชาปลอดภัยแล้ว อีกไม่นานก็คงจะฟื้น … หมอบอกว่าถึงอาการภายนอกจะดูหนักแต่ภายในก็ไม่ได้ช้ำอะไรมาก .. อย่าห่วงไปเลย”ไทด์พูดปลอบน้องที่ตอนนี้แม้จะนั่งเงียบๆแต่น้ำตาที่ไหลอยู่ก็ทำให้เขาเข้าใจถึงความเจ็บปวดดี และเขาก็รู้อีกว่าแม้เขาจะพูดออกไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ค่อยจะช่วยให้เต๋าเป็นห่วงคชาน้อยลงเลย
เต๋ามองสำรวจคชา … นี่อาการภายนอกยังไม่หนักอีกหรอ ทั้งหัวที่มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบๆ ทั้งแขนซ้ายขวาที่มีรอยแผลมากมาย ทั้งขาข้างขวาที่มีเฝือกหุ้มอยู่ นี่ยังไม่นับกับรอยถลอกทั่วตัวอีกนะ .. คชาเป็นหนักขนาดนี้ก็เพราะช่วยเขาไว้แท้ๆเลย
“ขอโทษนะคชา .. ขอโทษ”เสียงแผ่วเบาที่ปนมากลับเสียงสะอื้นนิดๆเพราะร่างสูงพยายามจะกลั้นมันเอาไว้ให้ถึงที่สุด
“อย่าโทษตัวเองเลยเต๋า”แพรวาพูดออกมาและมันก็ทำให้เต๋าเริ่มจะทนกับความเจ็บปวดในใจไม่ไหว
“ทั้งๆที่สามารถช่วยคชาได้ แต่ .. ไม่เลย ไม่เลย .. เพราะผม”
“เรื่องมันผ่านไปแล้วนะ แล้วที่คชาทำแบบนี้ก็เพื่อจะช่วยเต๋าเพราะงั้นอย่าโทษตัวเองเลย … ถ้าคชาได้ยินจะเสียใจนะ”ไทด์พูดปลอบอีกคนพร้อมกับลูบหลังที่สั่นไหวของเต๋าเบาๆ
“เมื่อไหร่คชาจะฟื้นล่ะพี่ไทด์ ?”เต๋าถามแล้วกระชับมือบางของคชาเอาไว้แน่นขึ้น
“หมอบอกไม่น่าจะเกินพรุ่งนี้นะ”ไทด์ตอบ
“ผมอยากมาเฝ้าคชา”เต๋าพูด
“เต๋า .. แพรว่าเต๋าไปนอนพักที่ห้องเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้เช้าเราค่อยมาหาคชาใหม่”แพรวายื่นข้อเสนอเป็นเวลาเดียวกับที่หมอเข้ามาตรวจคชาพอดีทำให้เต๋าไม่สามารถจะค้านได้และต้องยอมกลับมานอนที่ห้องของตัวเองก่อน
ในตอนกลางคืนเต๋าจะหลับๆตื่นๆอยู่ตลอดเวลาเพราะความเป็นห่วงคชา ร่างสูงแทบจะเดินไปที่ห้องของคชาทุกๆชั่วโมงทั้งๆที่ก็รู้ว่าเฟรมมานอนเฝ้าที่ห้องแต่เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ส่วนห้องของเต๋าน่ะไม่มีใครมาเฝ้าหรอกตอนแรกพี่ไทด์ก็จะมานอนเฝ้าเหมือนกันแต่เขาก็เกรงใจเห็นว่ามาเฝ้าคชาตั้งแต่สายๆแล้วเลยไม่อยากรบกวน อีกอย่างถ้ามีคนมาเฝ้าเขาคงอดที่จะไปเดินดูคชาแบบนี้แน่
ในวันต่อมาหลังจากที่หมอมาตรวจอาการเรียบร้อยในช่วงสายๆก็อนุญาตให้เขากลับบ้านได้ แต่แน่นอนว่าเขายังไม่กลับหลังจากที่จัดการเรื่องห้องกับทางโรงพยาบาลเสร็จเขาก็ตรงมาที่ห้องของคชาเลย ส่วนเฟรมเขาให้กลับบ้านไปก่อนแล้วก็ให้ช่วยเก็บของบางส่วนใส่กระเป๋ามาด้วยเพื่อที่เขาจะได้นอนเฝ้าคชาแทนได้เลย
“พี่ไปนอนพักตรงโซฟาก่อนก็ได้นะ เมื่อคืนก็ไม่ค่อยได้นอนนี่น่า”เฟรมบอกหลังจากกลับไปเก็บของที่บ้านเรียบร้อยแล้วและกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งในช่วงบ่ายๆ
“ไม่เป็นไรหรอก .. พี่จะรอคชาฟื้น”เต๋าตอบแล้วยังคงนั่งนิ่งที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย
“งั้นก็ได้ .. แล้วพี่จะเอาอะไรไหม ผมจะลงไปกินข้าวเที่ยงน่ะ จะได้ซื้อมาให้เลย”เฟรมบอกอีก เต๋าจึงแค่ส่ายหน้าให้เบาๆเท่านั้น เฟรมก็เดินออกจากห้องไป
หลังจากที่เฟรมออกจากห้องไปแล้วเต๋าก็หันกลับมาจ้องหน้าคชาตามเดิม เขาไม่เคยเบื่อเลยที่จะได้มานั่งมองหน้าคชายามหลับแบบนี้ แต่ครั้งไม่ใช่เขาอยากให้คชาตื่นขึ้นมาสักที ตื่นขึ้นมาเพื่อเจอหน้าเขา ตื่นขึ้นมาเพื่อยิ้มให้เขา ตื่นขึ้นมาเพื่อจะฟังคำบอกรักจากเขา มือของเขาที่กุมมือบางเอาไว้เย็นเฉียบและสั่นเทาเมื่อคิดมาถึงตรงนี้
… ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่หยดน้ำตามันไหลออกมาจากดวงตาของเขาคู่นี้ … ครั้งแล้วครั้งเล่า
“อย่าร้องไห้สิเต๋า คชาไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : ตอนนี้สั้นไปหน่อยยยยยยยยยยยยยย แต่มาต่อแล้วนะค่ะ จู้บๆ ไม่มีไรจะมาพูดมากมาย เอาเป็นว่า ใกล้จบแล้วค่ะ 55555555
:) Shalunla
ความคิดเห็น