คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : # Chapter 24
# Chapter 24
ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มนิดๆแล้วห้องนั่งเล่นเปิดไฟสว่างอีกครั้ง โดยมีผู้ที่สูงวัยนั่งอยู่บนโซฟาและเต๋าที่แต่งตัวเรียบร้อยดีแล้วนั่งอยู่ข้างล่าง ข้างๆกันนั้นก็คือลูกชายเพียงคนเดียวของบ้านนี้ … บรรยากาศตอนนี้เงียบสนิทไม่ใช่เพราะเป็นในเวลากลางคืน แต่เพราะว่าทั้งสามยังไม่มีใครเริ่มที่จะพูดอะไรออกมาก่อนเลย
ชายสูงวัยคนนี้นั่งกอดอกใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆที่รวมๆแล้วก็คือโกรธ แต่สิ่งที่คิดอยู่ในหัวตอนนี้ไม่มีใครสามารถเดาได้เลย คชานั่งก้มหน้าไม่กล้าที่จะเงยขึ้นไปสบตาพ่อของตัวเองเพราะแค่ตอนแรกที่เขาเห็นมันก็มากเกินพอแล้วจริงๆ .. มันเจ็บซะจนคชาอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่สามารถร้องได้
“บอกฉันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น !?”คชาสะดุ้งน้อยๆเมื่อพ่อของตัวเองเริ่มเปิดประเด็นการพูดด้วยเสียงที่เบากว่าเดิมแต่ก็ยังคงรู้ว่ายังมีอารมณ์โกรธปนอยู่ด้วย
“ผมกับคชา เราสองคน .. ไม่ใช่แค่เพื่อนกันครับ”เต๋าพูดตอบออกมา ร่างสูงมองสบตากับเจ้าของคำถามต่างกับคชาที่ยังคงก้มหน้าตัวก็สั่นน้อยๆอยู่
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ !?”พ่อของคชายังคงอารมณ์โกรธไว้อยู่
“ตั้งแต่มอหกครับ .. แต่คชาก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพทำให้เราไม่ได้เจอกันอีก … จนผมที่พึ่งย้ายไปทำงานในกรุงเทพบ้าง แล้วเราถึงได้เจอกันอีกครั้ง”เต๋าตอบออกมาด้วยความชัดถ้อยชัดคำ ไม่ได้มีความกลัวอยู่เลยในน้ำเสียงและสายตาที่มองตอบกลับไป
“หึ ! .. นายคงเห็นว่าฉันโง่มากสินะ !! ที่ยอมปล่อยให้นายเข้ามาอยู่กับลูกชายของฉันได้อย่างสบายๆน่ะ !!”พ่อของคชาลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อของเต๋าเอาไว้ด้วยความโกรธ เรื่องพวกนี้เขาไม่เคยสงสัยและไม่เคยคิดติดใจอะไรเลยจนได้เห็นในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้และมันก็ทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขาทนไม่ได้
“ปะ ป๊า .. ใจเย็นๆก่อน ฮึกก คชาขอโทษ ฮือออ”คชารีบจับตัวพ่อของตัวเองให้นั่งลงไปที่เดิม ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาทั้งอย่างนั้นแล้วคชาก็จับชายเสื้อของพ่อตัวเองไว้พร้อมกับเขย่าเบาๆ
“คชา !”พ่อของคชาก็ตกใจที่เห็นคชาร้องไห้ออกมาอย่างนี้แต่ด้วยอารมณ์โกรธจึงทำให้เขาไม่สามารถจะทำใจได้และเข้าไปปลอบลูกชายตัวเอง
“คชา .. ไม่ร้องๆ .. พอก่อน”เต๋าเห็นแบบนั้นก็เข้าไปพาตัวคชามานั่งที่เดิมแต่ร่างเล็กก็ร้องไห้หนักซะจนตัวโยนทำให้เต๋าต้องคอยประคองเอาไว้ตลอด พอพ่อของร่างเล็กเห็นแบบนั้นก็ยิ่งโกรธขึ้นมาอีก
“คชาขึ้นห้องไปซะ !!”เสียงตะคอกดังขึ้น ทำให้คชาตกใจกลัวพ่อตัวเองยิ่งกว่าเดิม … คชาถูกพ่อของตัวเองเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กและคชาแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพ่อตัวเองเคยตวาดด้วยความโกรธจัดแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
“ป๊า ฮึกก ผมจะอยู่ ฮือออ ด้วย ฮึกก”คชาบอกออกมาเสียงสะอื้น
“ขึ้น ห้อง ไป ซะ !!”ชายร่างสูงดึงตัวของลูกชายตัวเองให้ออกจากการประคองของเต๋าและเดินพาไปส่งที่ตรงบันได ร่างเล็กจึงทำได้แค่มองผ่านม่านน้ำตามายังคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มให้เขาน้อยๆ
“ป๊า ฮึกก อย่ารุนแรง ฮือออ”คชาพูดส่งท้ายกับพ่อตัวเองแล้วก็เดินเกาะราวบันไดขึ้นไปบนห้องนอน
“ฉันควรจะทำยังไงกับนายดีห่ะ !!”พ่อของคชาเดินมาหยุดล้มตัวลงบนโซฟาเหมือนเดิมแล้วจ้องหน้าเต๋าเขม็ง
“ผมจริงจังกับคชาเพราะงั้นผมจะไม่ยอมแพ้กับเรื่องนี้เด็ดขาด … ไม่ว่าคุณจะทำยังไงก็ตาม”เต๋าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเหมือนกับคำพูด
“หึหึ !! นายจะให้ฉันเชื่อกับคำพูดของนายเหรอ … ใครๆก็พูดได้”พ่อของคชาเบาเสียงลงแล้วแต่ก็ยังคงหนักแน่นเหมือนเดิม
“ใช่ครับ ใครๆก็พูดได้ .. แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำได้นี่ครับ”เต๋ามองตาพ่อของคชาเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง
“แต่นั่นมันลูกชายฉันนะ !”ชายสูงวัยพูดเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ครับ .. คชาเป็นลูกชายของคุณ ผมก็ไม่ได้ไปเปลี่ยนแปลงมันซักหน่อย .. มันยังคงเป็นลูกชายของคุณเหมือนเดิมและก็จะเป็นตลอดไปด้วย”เต๋าพูดบอกออกมาช้าๆชัดๆเพื่อให้อีกฝ่ายได้ฟังและคิดตาม จะได้ลดอารมณ์โมโหออกไปบ้าง
“แต่ฉันไม่อยากให้ลูกชายฉันต้องเสียใจทีหลัง”พ่อของคชาพูดขึ้นเสียงแผ่วเบา ทำให้เต๋าได้รู้ว่าจริงๆแล้วไอ้อารมณ์ทั้งหลายนั่นมันก็แค่สิ่งที่ชายตรงหน้าสร้างขึ้นมาเท่านั้น .. แต่ภายในของชายคนนี้ยังคงรักและห่วงลูกชายของตัวเองเสมอ
“แล้วคุณมั่นใจได้ไงว่าถ้าคชาเสียใจในวันนี้แล้วคชาจะไม่เสียใจต่อไปอีก”
“ฉัน .. ไม่รู้”
“คุณกำลังตัดสินใจแทนคชาอยู่นะครับ .. คชาโตแล้ว คชาสามารถเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองแล้วนะครับ”
.
.
.
“คชา ..”เสียงเปิดประตูมาพร้อมกับเสียงเรียกเบาๆของชายสูงวัย .. พ่อของคชาเดินเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆกับที่คชากำลังนอนร้องไห้อยู่ทำให้ร่างเล็กต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“ป๊า ฮึกก คชา .. ขอโทษ ฮือออ คชาไม่ได้ ฮึกก ตั้งใจทำ .. ฮืออ ให้ป๊าผิดหวัง .. คชา ทำให้ ฮึกก ป๊าโกรธ .. ขอโทษ ฮือออ”คชารีบพูดบอกออกมาจนหายใจแทบไม่ทันเพราะตอนนี้ร่างเล็กก็ร้องไห้อยู่ด้วยแต่ก็เบากว่าตอนอยู่ข้างล่างนั่น
“ป๊าเข้าใจแล้ว .. ป๊าไม่โกรธแล้ว ป๊าไม่ได้ผิดหวังอะไรสักหน่อยนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว”ชายสูงวัยพูดไปก็ลูบหัวของคชาไปด้วยเบาๆเพื่อปลอบร่างเล็ก คชาจับชายเสื้อของพ่อตัวเองไว้แล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
เวลาผ่านไปเกือบๆจะห้านาทีได้ร่างเล็กก็เริ่มหยุดร้องได้แล้ว คงเพราะพ่อของตัวเองเป็นคนคอยปลอบพร้อมทั้งพูดให้คชาเลิกคิดมากแล้วทาตัวเองอย่างนั้น คชาเช็ดน้ำตาออกจากหน้าแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงบ้าง
“ป๊าไม่โกรธคชาแล้วจริงๆนะ”คชาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อพ่อของตัวเองพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
“ป๊ารักคชามากนะ ป๊าไม่อยากทำให้คชาต้องเสียใจ .. ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนๆก็ตามแต่”ชายสูงวัยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ก็อ่อนโยน
“คชาก็รักป๊าเหมือนกัน”ร่างเล็กพูดแล้วก็เข้าไปกอดชายตรงหน้าไว้
“ไอ้แสบ ร้องไห้จนหมดท่าเลย”
“ก็ป๊าอ่ะแหล่ะ .. ตวาดซะเสียงดัง คนเขาก็ตกใจหมดสิ”
“แล้วนี่จะไม่ถามถึงเต๋าบ้างเหรอ ?”พ่อคชาพูดออกมาเสียงปกติ ทำให้ร่างเล็กเม้มปากน้อยๆเพราะลังเลใจว่าจะถามหรือไม่ถามดี
“แล้ว .. มันอยู่ไหนล่ะป๊า ? ป๊าคงไม่ได้ทำอะไรมันหรอกใช่ไหม ?”คชาถามออกมาจนได้เพราะในใจก็นึกห่วงเต๋าอยู่ดี
“อยู่หน้าห้องนั่นแหล่ะ แล้วนี่เห็นป๊าเป็นพวกชอบใช้กำลังรึไงห่ะ ?”
“ก็ป๊าเล่นกระชากคอเสื้อมันแบบนั้นอ่ะ”
“ก็อารมณ์มันพาไป .. เอาล่ะ งั้นป๊ากลับห้องก่อนละกัน พรุ่งนี้ต้องไปเตรียมซื้อของอีก เราก็เข้านอนเร็วๆละกัน”
“ครับป๊า .. ฝันดีฮะ”พ่อของคชายิ้มให้แล้วลูบหัวลุกชายอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูออกไป เต๋ายิ้มให้น้อยๆซึ่งพ่อของคชาก็ยิ้มรับแล้วก็เดินสวนจากไป เต๋าจึงเดินเข้ามาในห้องนอนบ้าง
“เป็นไงบ้าง ?”เต๋าพูดทักขึ้น ทำให้คชาหน้ามุ้ยขึ้นมาทันที
“มึงแมร่ง !”คชาพูดแค่นั้นแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
“อ้าว อะไรอีกล่ะ ?”เต๋าพูดถามพลางเดินไปนั่งบนเตียงแล้วดึงคชาให้หันมาคุยกันดีๆ
“เพราะมึงนั่นแหล่ะ .. จูบกูจนได้เรื่องเลย”ประโยคแรกคชาพูดเสียงดังนิดหน่อยแต่พอประโยคที่สองร่างเล็กก็พูดเสียงซะเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“นึกว่าอะไร .. เอาน่า แต่กูก็ทำให้ป๊ามึงยอมรับเรื่องของเราได้แล้วนะ”
“แต่มันก็ โหยยยยย มึงไม่เข้าใจหรอก .. กูเป็นลูกชายของป๊านะเว้ย ป๊าจะคิดยังไง คนอื่นจะคิดยังไง … กับการที่กูเป็นแบบนี้”คชาลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งพร้อมกับพูดโวยวายแต่ก็ไม่ได้เสียงดังอะไรนัก
“แล้วยังไงล่ะ .. เป็นแบบนี้แต่ยังไงมึงก็เป็นคชาคนเดิมนะเว้ย ป๊ามึงเขาก็เข้าใจแล้ว ส่วนคนอื่นเขาจะคิดยังไงก็เรื่องของเขาสิว่ะจะเอามาคิดให้รกสมองทำไม”เต๋าพูดตอบออกมา
“แต่ … กู”คชาจะพูดอีก เต๋าจึงดึงร่างเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้วลูบหัวลูบหลังให้
“มึงไม่ต้องไปคิดมากหรอก .. มึงอยู่แบบนี้ เป็นแบบนี้ โดยมีป๊ามึงที่เข้าใจก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ”
“อืม … ก็ดีแล้ว”คชาคิดตามอย่างที่เต๋าพูด .. การที่ป๊าของคชารับได้มันย่อมดีกว่าการที่คนอื่นๆรับได้หรือไม่ได้อยู่แล้ว … เพราะคนที่คชาอยู่ด้วยก็คือป๊าของเขาไม่ใช่คนอื่นๆสักหน่อย
“เลิกคิดมากแล้วก็นอนซะ”เต๋าจูบเบาๆที่หน้าผากของคชาแล้วก็ผละกอดออกไปเพื่อจะไปปิดไฟในห้องให้เรียบร้อยและไปนอนที่ที่นอนของตัวเองบ้าง
“เต๋า .. มึงนอนยัง ?”คชาชะโงกหน้ามาถามที่ข้างเตียง
“ยังอ่ะ .. มีไรเหรอ ?”เต๋าตอบพร้อมกับนอนหงายแล้วรอให้คชาพูดต่อ ร่างเล็กเงียบไปสักพักแล้วก็ยื่นมือมาตรงหน้าของร่างสูงเต๋าก็ถามไปยิ้มๆเพราะรู้อยู่ว่าร่างเล็กต้องการอะไร
“เอ่อ .. มือซ้าย”คชาพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงกุมเบาๆที่มือของตัวเอง
“ฝันดีนะ”
“ฝันดีเหมือนกัน”
.
.
.
เช้าวันนี้ทั้งพ่อของคชา คชา และเต๋ามานั่งทานข้าวเช้าพร้อมกันเพราะหลังจากทานเสร็จจะต้องไปเดินซื้อของที่ตลาดใหญ่และมันก็ใช้เวลาในการเดินทางนานพอสมควร ระหว่างทานข้าวเช้าเต๋าก็พึ่งได้รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบการจากไปของแม่คชาทั้งๆที่ตอนเด็กก็เป็นเพื่อนกันมานานหลายปีแล้วแต่เรื่องนี้เต๋าไม่เคยรู้เลย
พอปิดบ้านเรียบร้อยเต๋ากับคชาก็เดินมาขึ้นรถที่พ่อของคชาเป็นคนขับ คชาให้เต๋านั่งด้านหลังคนเดียวส่วนตัวเองนั่งด้านหน้ากับพ่อ พอรถออกสักพักร่างเล็กก็เปิดเพลงฟังเบาๆแล้วก็คุยกับพ่อตัวเองไปด้วย ส่วนเต๋าก็ได้แต่นั่งฟังที่ทั้งสองคุยกับเงียบๆเพราะส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่คชาทั้งนั้น
เมื่อมาถึงตลาดแล้วพ่อของคชาก็ขับรถหาที่จอดแล้วก็พากันลงมาเพื่อซื้อของ ทางเดินในตลาดไม่ได้แคบมากแต่ก็ไม่ได้ใหญ่เกินพอให้เดินได้สองคนคชาก็ไปเดินกับพ่อส่วนถ้าเวลาที่มีคนจะเดินสวนมาคชาก็ต้องเดินเรียงเป็นแถวเดียวซึ่งเต๋าก็จะคอยจับตัวร่างเล็กเอาไว้ตลอดเพราะคชามักจะเดินดูของเพลินจนลืมดูคนที่สวนมา
“เอาของมานี่มา”เต๋ากระซิบบอกเพราะในตลาดเสียงค่อนข้างดังพร้อมกับเอื้อมมือไปเอาถุงในมือคชามาถือไว้เอง
“ขอบใจ”คชาพูดแล้วก็ยิ้มให้เต๋า เป็นยิ้มที่คชามักจะส่งให้บ่อยๆเวลาที่เต๋าช่วยจับตัวคชาหลบคนที่เดินสวนมา
ทั้งสามเดินเลือกซื้อของกันโดยที่คชาก็จะหันไปมองหาเต๋าบ่อยๆพร้อมกับยิ้มให้เต๋าก็ยิ้มตอบโดยที่ทั้งสองไม่เห็นเลยว่ามีสายตาของพ่อคชาค่อยมองมาอยู่เสมอๆพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากนิดๆ เมื่อซื้อของจนครบตามที่ต้องการแล้วทั้งหมดก็เดินทางกลับบ้าน พอถึงบ้านก็ช่วยกันขนของลงจากรถแล้วก็นำไปแช่ไว้ในตู้เย็นก่อนเพราะพรุ่งนี้พ่อของคชาถึงจะตื่นมาทำอาหารเพื่อไปทำบุญที่วัดในตอนเช้า
“งั้นเดี๋ยวป๊าขึ้นไปดูงานหน่อยละกันนะ”พ่อของคชาพูดแล้วก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย
“หิวยัง ?”คชาหันมาถามเต๋าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ยังอ่ะ .. มึงหิวอ่อ ?”เต๋าตอบแล้วถามกลับบ้าง
“……….”คชาส่ายหน้าไปมาแทนคำพูดแล้วก็หันไปดูทีวีต่อ
“วันนี้ยิ้มบ่อยจังนะ”เต๋าพูดแล้วเอามือมาดึงแก้มคชาเล่นไปมา
“ก็อยากยิ้ม มีปัญหาไรป่ะ ?”คชาจับมือเต๋าออกจากแก้มตัวเองและก็ตอบไปอย่างกวนๆ
“ไม่มีไรแค่จะบอกว่า .. น่ารักดี”เต๋าตอบออกมาตรงๆทำให้คชามองค้างไปเกือบห้าวิก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นแทน เต๋าก็หัวเราะเบาๆเมื่อเจออาการเขินของคชา
“หยุดเลย กูไม่คุยด้วยแล่ว!”คชาพูดเคืองๆกลบเกลื่อนแต่ความแดงระเรื่อตรงใบหูก็ทำให้เต๋ารู้อยู่ดีว่าคชายังเขินไม่หาย
“พรุ่งนี้ต้องไปเจอแม่คชาสินะ .. แล้วต้องแนะนำตัวว่าตัวเองเป็นลูกเขยด้วยใช่ป่ะๆ”เต๋าพูอล้อ คชาที่ทำท่าจะลุกไปที่อื่นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเต๋าเอื้อมมือมากอดไว้ที่เอวล็อกตัวไม่ให้หนีได้
“ไอ้บ้า! ปล่อยๆ ๆ”คชาพูดเสียงดัง พอจะเอามือมาปิดหน้าก็ถูกเต๋าจับรวบไว้แล้วกอดทับอีกที ทำให้ตอนนี้คชาได้แต่ก้มหน้าจนแทบชิดอก
“เสียงดังไปจนถึงข้างบนเลยนะ”พ่อของคชาโผล่มายืนตรงบันไดแล้วมองมาที่คนสองคนบนโซฟา
“ป๊าช่วยคชาด้วยดิ”คชาได้ยินก็เงยหน้ามาขอความช่วยเหลือจากพ่อตัวเอง
“พอเลยๆ .. จะเล่นกันก็ไปเล่นที่ห้องสิ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินเสียงก็ตกใจหมดหรอก”ตอนแรกคชาก็ยิ้มดีใจแต่พอประโยคถัดไปมาเท่านั้นละคชายิ่งดิ้นพล่านเลย
“ป๊า !!”คชาพูดเสียงดัง พ่อของร่างเล็กก็ได้แต่ยิ้มปนขำกับท่าทางของลูกตัวเอง
“ล้อเล่นน่าๆ … แต่ดูสิ ไอ้แสบหน้าแดงใหญ่เลยล่ะ .. อา ป๊าไปดีกว่า ไม่อยากขัดจังหวะนานๆ”พูดเสร็จก็เดินขึ้นห้องไปเลยแต่เสียงหัวเราะที่ดังอยู่ก็ทำให้คชามุ้ยหน้า .. มีแต่คนรุมแกล้งคชาคนเดียวเลย !
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : .. ป๊าคชาใจดี คชาก็ใจดี … ตอนหน้าไปเจอม๊าคชาบ้างล่ะ
ป.ล. ขอบคุณที่ติดตามกันมานะค่ะ ขอบคุณเม้นและวิวค่ะ (( :
ป.ล. Faralaern / papracha – ขอบคุณที่อวยพรค่า เรามากู้ระเบิดทันมั้ยค่ะตอนนี้ 5555
น้องด๋อยยยย >//< / artyart / bbtk8323 / เป็ดเบาๆ /4EVERLOVE / FernrY – มีแต่คนกลัวป๊าคชาโหดและจะโกรธเต๋ากับคชาทั้งนั้นเลย เราขอแก้ข่าวนิดนึง ป๊าคชาฝากมาบอกว่า “ ป๊าไม่ใช่มาเฟียนะ ป๊าแค่รักลูกมากๆเพราะมีกันอยู่แค่สองคนเท่านั้น ” ป๊าบอกมาแบบนี้ทุกคนเข้าใจตรงกันนะค่ะ 555555555555555
หนมปัง – วิธีแก้นี่มันเข้าทางรีดชัดๆเลยนะค่ะ 5555555555 ผิดผี ๆ
MiInnD – โหววววว ตามมาถึง ตจว. เลยหรอค่ะ 55555
ป.ล. เวลามันผ่านไปเร็วนะค่ะ ในที่สุดก็ผ่านมาจะครบปีอีกแล้ว พน.อายุเราก็จะเพิ่มเลขขึ้นอีกแล้ว เรื่องที่แล้วเราอัพตรงวันเกิดแต่เรื่องนี้ขออัพก่อนนะค่ะ เดี๋ยวทุกคนจะรอกันนาน 55555
ความคิดเห็น