[Fic TaoKaCha] The destiny ... I can't deny it. 'End'

ลำดับตอนที่ #19 : # Chapter 18

# Chapter 18

‘มึงนี่นะ รู้ว่าเรียนไม่เข้าใจก็ไปอ่านทวนหน่อยดิว้า ตกซ้ำซ้อนแล้วยังพากูซวยไปด้วยเลย’ - โค้ก

‘โหยย .. มึงอะ กูให้มึงมาช่วยกูนะเว้ย ไม่ได้มาซ้ำเติมกูแบบนี้’ - เต๋า

‘เอ้า ! แล้วนี่เขาไม่เรียกว่าช่วยใช่ป่ะ .. งั้นกองนี้มึงก็ลอกไปเองล่ะกัน กูกลับบ้านล่ะ’ - โค้ก

‘เห้ยๆ อย่าพึ่งไปดิว้า มึงพูดถูกแล้ว กูผิดเองๆ’ - เต๋า

.

.

‘เห้ยมึง คนนั้นๆ น่ารัก ขาว ใส .. นั่นอ่ะๆ เห็นป่ะ ?’ - เต๋า

‘แม่ งดำว่ะ’ - โค้ก

‘เห้ย มองไงดำว่ะ ? วิ้งซะขนาดนั้น ตามึงบอดสีแล้วววว’ - เต๋า

‘ป่าวเหอะ กูหมายถึงหูมึงอ่ะดำแล้ว หม้อชิบ !’ - โค้ก

.

.

‘เชี่ยเต๋า มึงโชคดีแล้วนะเว้ย ผู้หญิงแบบนั้นอ่ะช่างเหอะ เดี๋ยวมึงต้องเจอคนที่ดีกว่า เชื่อกู !’ - โค้ก

‘แม่ ง กูเสียดายเงินอ่ะ กูอุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อของที่เขาอยากได้ตั้งหลายพันเลยนะ’ - เต๋า

‘โอยยยยยย  ไ อ้ห่ านนนนนนนนน !’ - โค้ก

‘มึงอ่ะ .. อย่าพึ่งไปดิ มาปลอบกูก่อน กูเศร้าอยู่นะเว้ยยยย’ - เต๋า

.

.

‘ไงล่ะๆ กูบอกมึงแล้วผีไม่ใช่เล่นๆนะเว้ย’ - เต๋า

‘โหยยยยย ถ้าเชลซีอยู่ครบทีมผีมึงไม่ได้แอ้มหรอกเว้ย โด่วววว’ - โค้ก

‘เออ ๆ งั้นคราวหน้าไปดูบ้านมึงล่ะกันนะ’ - เต๋า

‘ได้ๆ คอยดูครั้งหน้าผีมึงไม่รอดแน่’ - โค้ก

.

.

‘เห้ย ! มึงมาได้ไงว่ะ ?’ - โค้ก

‘ก็มึงไม่ไปโรงเรียนกูโทรหามึงก็ไม่รับกูเลยไปขอเบอร์แ ม่มึ งจากจารย์ แ ม่มึ งบอกว่ามึงป่วยลุกจากเตียงยังไม่มีแรงกูเลยมาเยี่ยมถึงที่เลยไง’ - เต๋า

‘มึงพูดหรือจะเขียนเรียงความว่ะ เอาเหอะๆ กูโอเคแล้วพรุ่งนี้คงหาย มึงกลับบ้านไปได้ล่ะ’ - โค้ก

‘กูไม่กลับ แม่ งกูบอกแล้วไงว่าให้เอาร่มกูไปเสื อกไม่เอาวิ่งตากฝนกลับบ้าน ไงล่ะพ่อพระเอกเอ็มวีนอนเป็นชายน้อยคาเตียงสนุกดีป่ะ ?’ - เต๋า

.

.

.

.

.

“คชา ข้าวเย็นพร้อมแล้วลงไปกินเร็ว”เสียงเรียกของไทด์ทำให้ความคิดทุกอย่างของคชาหยุดลง คชามองไปที่ประตูเล็กน้อยแล้วตอบรับ

“ครับ”คชาหลับตาลงและไม่นานก็ค่อยลืมตาขึ้นใหม่เหมือนจะละทิ้งทุกความคิดก่อนหน้านี้

“เร็วๆล่ะ อ่อ .. เฟรมกับแพรวามาเยี่ยมเราด้วยนะ”ไทด์บอกอีก ก่อนที่คชาจะได้ยินเสียงบันไดเบาๆบ่งบอกว่าไทด์ได้ลงไปชั้นล่างแล้ว

คชาลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปสำรวจตัวเองที่กระจกก่อนจะตามไทด์ลงไปด้านล่างบ้าง … คชามานอนบ้านของไทด์ตั้งแต่วันที่เขากับเต๋าทะเลาะกัน ตอนนั้นพอคชาออกจากบ้านมาก็ตรงมาหาไทด์ทันที ไทด์ดูจะตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของคชาและเมื่อคชาขอมาพักด้วยพี่ชายที่แสนดีอย่างไทด์ก็ไม่ได้ปฎิเสธแต่อย่าใดแถมยังคอยดูแลเพราะตอนนั้นร่างเล็กไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่

“มาเร็วพี่ชา ดูสิๆ มีแต่ของบที่พี่ชอบทั้งนั้นเลยนะ”เฟรมทักเมื่อเห็นว่าคชาลงมาแล้ว คชามองที่เฟรมกับแพรวาด้วยสายตาเศร้าๆแต่เพียงไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ซึ่งทั้งเฟรมและแพรวาก็รู้ดีว่าเป็นเพราะคชาคงคิดถึงใครบางคน .. คนที่ทำให้ร่างเล็กต้องมาพักอยู่ที่นี่

“เอ่อ .. มากินข้าวกันๆ หิวจะแย่อยู่แล้วนะ”แพรวาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันชักจะเงียบเกินไปแล้วหญิงสาวก็เดินไปดึงคชาให้มานั่งลงหน้าจานข้าว … เมื่อไม่กี่วันก่อนเฟรมพึ่งจะมาบอกคชาเอง ว่าปรับความเข้าใจกับแพรวาเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ทั้งคู่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“คชาไข้กลับรึเปล่าน่ะ .. ดูไม่ดีเลย”ไทด์ทักเพราะว่าวันนี้คชาดูจะเงียบกว่าปกติไปหน่อย

“ป่าวครับ”

“อืมดีแล้ว งั้นกินเยอะๆนะ”ไทด์บอกแล้วพยายามส่งสายตาให้แพรวากับเฟรมช่วยกันหาเรื่องคุยเพราะอย่างที่บอกคชาเริ่มพูดน้อยลงถามคำตอบคำและแทบจะทำหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลาด้วย

“เอ่อ คชาสัปดาห์หน้าวันเกิดหลินอ่ะ จะจัดงานที่ร้านเดิมดีไหมอ่าหรือเปลี่ยนบรรยากาศบ้างดี”แพรวาพูด

“ไม่รู้สิ”คชาตอบ มือก็เขี่ยข้าวในจานบ้างตักขึ้นมากินบ้าง แพรวาที่ไปต่อไม่ถูกจึงหันไปของให้เฟรมช่วยอีกที

“เอ่อ พี่ชา ป๊าพี่โทรหาผมด้วยแหล่ะ พี่ได้คุยกับเขาบ้างรึยัง ?”เฟรมถามเพราะพึ่งนึกออกว่าวันนี้นอกจากจะมาเยี่ยมคชาแล้วตัวเองมาเพราะเรื่องนี้ด้วย

“ยังเลย .. เดี๋ยวพี่โทรไปถามเอง ขอบใจมาก”คชาบอกแล้วทำท่าจะลุกออกจากโต๊ะ

“อิ่มแล้วหรอคชา ?”ไทด์ถามเพราะลอบมองร่างเล็กอยู่เรื่อยๆก็เห็นว่ากินข้าวเข้าไปได้แค่ไม่กี่คำเท่านั้น

“ครับ”พูดเสร็จก็เดินเข้าไปในครัวทิ้งให้คนทั้งสามมองตามอย่างห่วงๆ

“ท่าจะอาการหนัก”เฟรมพูดขึ้นเบาๆ

“เฮ้ออ พี่ไม่รู้จะทำไงดีแล้ว ไปบริษัทก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน กลับบ้านก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องนอน”ไทด์ถอนหายใจและพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

“นั่นสินะ … แล้วยิ่งอาการถามคำตอบคำอีก เฮ้ออ”แพรวาพูดออกมาบ้าง

- เพล้ง -

“พี่ชา !”เฟรมรีบวิ่งเข้ามาในครัว แต่ก็ต้องชะงักไปนิดเพราะเศษจานแก้วนั้นกระจายเต็มห้องครัวไปหมด

“ชา .. ละ เลือด”แพรวาชี้ไปที่เท้าของร่างเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ตรงที่ล้างจาน

“คชาค่อยๆเดินอ้อมมา .. แพรวากับเฟรมพาคชาไปทำแผลซะกล่องยาอยู่บนตู้หลังทีวี เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการเอง”ไทด์บอก แพรวาจึงเข้าไปช่วยพยุงคชาด้วยเพราะดูเหมือนร่างเล็กจะเดินไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่

“แพรพาพี่ชาไปนั่งก่อนเดี๋ยวผมไปหยิบกล่องยามาให้”เฟรมบอกแล้วเดินแยกไป แพรวาจึงพาคชามานั่งที่โซฟาแล้วดึงเก้าอี้ตัวเล็กมาเพื่อให้คชาวางเท้า

“แพรไม่ต้องหรอก ชาทำเอง”คชาบอกตอนนี้ร่างเล็กรู้สึกเจ็บๆแสบๆที่บริเวณแผลแล้ว

“อยู่นิ่งๆไปเลยนะชา เดี๋ยวแพรทำเอง”

“มาเเล้วๆ”เฟรมวางกล่องยาไว้ด้านข้างแพรวาแล้วตนเองก็นั่งอยู่ที่พื้นล่างโซฟาเพื่อจะช่วยแพรวาทำแผลด้วย

แพรวาลงมือค่อยๆทำแผลให้โดยมีเฟรมเป็นผู้ช่วย ส่วนคชาก็นั่งเม้นปากมองแผลตัวเองที่ค่อยๆถูกแพรวาทำนู้นนี่จนสุดท้ายก็ปิดแผลอย่างเรียบร้อย ซึ่งตอนนี้ไทด์ก็เก็บห้องครัวเรียบร้อยแล้วและมานั่งรวมกลุ่มอยู่ด้วยกัน

“ขอบใจนะ .. ทุกคนเลย”คชาพูดออกมาเสียงเบาๆแต่ทุกคนก็ได้ยิน

“งั้นคชาก็ต้องดูแลตัวเองดีๆสิ อย่าทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงรู้มั้ย”ไทด์พูด

“ใช่ ตอนนี้ทุกคนที่บริษัทเขาเป็นห่วงคชามากเลยรู้ไหม ?”แพรวาพูดเสริม

“พี่ต้องกลับมาร่าเริงเร็วๆนะ แล้วก็กลับไปบ้านเรากันผมเหงาชะมัดเลย”เฟรมพูดอีก

… แต่ทุกคนเลือกที่จะไม่พูดถึงใครบางคน .. ที่จะทำให้ร่างเล็กคิดมากอีก

“ขอโทษนะ แต่ขอเวลาสักพัก .. ทุกอย่างคงจะดีขึ้น”คชาตอบ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเข้าใจ

.

.

.

คชาขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนแล้วหลังจากที่คอยส่งเฟรมกับแพรวาที่พึ่งจะกลับออกไป ร่างเล็กมองที่นาฬิกาติดผนังที่ตอนนี้บ่งบอกว่าพึ่งจะสองทุ่มกว่าๆก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์บนเตียงนอนแล้วหาเบอร์ที่ต้องการและกดโทรออก ก่อนจะนั่งรอสายอยู่ปลายเตียงสักพักอีกฝ่ายก็กดรับ

“ฮัลโหล .. ป๊า”

[แม้ .. มันน่าน้อยใจจริงๆเลยเว้ย มีลูกชาย .. ลูกชายก็ไปติดเมืองกรุง เกือบลืมป๊ามันแล้วน่ะซิ] คชายิ้มออกมาน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงพ่อของตนเองทำเป็นงอน

“ใครบอก .. นี่ไงผมโทรมาหาป๊าแล้วนะ คิดถึงธีรเดชม๊ากมาก”คชาพูดกลับไปอย่างขำๆแล้วธีรเดชที่คชาเรียกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เคน ธีรเดชนี่แหล่ะ ป๊าของเขาชอบและเขามักจะอ้อนป๊าด้วยการเรียกแบบนี้เสมอๆ

[เออๆ ว่าไงไอ้ลูกชายสบายดีไหม ? อยู่นู้นทำงานหนักรึเปล่าเนี่ย ?]

“ผมสบายดีครับ งานไม่หนักเลยไม่ต้องห่วงๆ .. แล้วธีรเดชล่ะ ?” คชาถามกลับไป พลางมองนาฬิกาติดผนังไปด้วย

[ก็สบายดีแต่ช่วงนี้นอนน้อยน่ะ .. พอดีติดคิวถ่ายละคร ฮ่าๆ] เสียงหัวเราะของคนทำให้คชาต้องหัวเราะออกมาเบาๆด้วยเช่นกัน

“ครับๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ อ่อ .. นี่ก็ใกล้วันครบรอบแล้วด้วย กี่ปีแล้วนะ ?”

[ยี่สิบสามปีแล้วๆ ถามทุกปีเลยนะไอ้ลูกชาย]

“ก็ผมรู้ว่ายังไงป๊าก็ต้องตอบได้อยู่ดีนั่นแหล่ะ … งั้นเราไปพร้อมกันนะครับ”

[มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว … เข้านอนได้แล้วไอ้ลูกชาย ฝันดีนะ]

“ครับ ป๊า .. ฝันดี”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Talk :  มึนๆอึนๆ ห่างไปนานเลย กลับมาแต่งต่อนี่ต้องอ่านของเก่าๆไปบ้างเพราะลืม 555 คอมเรามันเปิดไม่ได้ด้วยอ่ะ อัพช้าเลยๆ นี่ยังดีนะที่เก็บตอนนี้ไว้ที่อื่นด้วย ไม่งั้นต้องมานั่งแต่งใหม่

# ขอบคุณรีดนะค่ะที่ไม่ทิ้งกันไปไหน มีเม้นเพิ่มแล้วดีใจๆ : ))))

:)  Shalunla