คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : # Chapter 17 // Correct (( :
# Chapter 17
“พี่ชา ไหวป่าวเนี่ย ?”เฟรมถามแล้วช่วยพยุงพี่ชายเข้าไปนั่งบนรถ อาการที่ดูเหมือนจะแย่กว่าเดิมทำให้คชาต้องกลับกับครูพี่เต้แทนที่จะเป็นรถตู้รวมที่นั่งตอนขามา
“ไหว”เสียงแหบๆตอบกลับมายิ่งทำให้เฟรมเป็นห่วงตั้งแต่ที่มาอยู่กับพี่ชายคนนี้แทบจะนับครั้งป่วยได้และอาการป่วยแต่ละครั้งก็หนักๆทั้งนั้น
“พี่นี่นะ ไม่สบายทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า”
“บ่นจังว่ะ ตลกใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่เนี่ย”
“ก็ผมเป็นห่วงนี่ .. เดี๋ยวผมมานะ”พูดเสร็จก็เดินออกไปพร้อมกับคนที่สวนมาใหม่ … ที่ตอนนี้คชายังไม่ค่อยอยากจะเจอด้วยเลย
“เอ่อ .. ผมช่วยนะ”คชาลุกออกจากเบาะไปช่วยเปิดท้ายรถให้โปเต้ที่ถือของมาทั้งสองมือ
“ขอบคุณ เดี๋ยวผมเอาของขึ้นรถเองคชาไปนั่งรอเถอะตากแดดตากลมมากๆจะยิ่งแย่นะ”
“ครับ”ร่างเล็กเดินกลับเขามานั่งรอบนรถเหมือนเดิมในใจแอบภาวนาให้เฟรมกลับมาเร็วๆเพราะแม้ว่าเขาจะอยู่ในรถและครูพี่เต้จะยืนรอเฟรมอย่ข้างนอกแต่บรรยากาศมันก็แลดูอึดอัดอยู่ดีแหล่ะ
‘กลับแล้วหรอ ?’เสียงที่ดังขัดความคิดทำให้ตกใจไม่น้อยแต่คงเพราะว่าตั้งแต่มาที่นี่ก็ได้ยินมันบ่อยๆเลยทำให้ยังคุมสติได้ไม่โวยวายจนคนข้างนอกได้ยิน
“ก็ครับ ไม่ค่อยสบายเลยต้องรีบกลับ”
‘แล้วคนที่อยู่บนห้องคชาไม่กลับพร้อมกันหรอกหรอ ?’
“เขากลับพร้อมกับเพื่อนๆน่ะ”
‘อืม คชากลับแล้วคง .. เหงาแย่’นัททิวพูดหน้าเศร้า เวลาที่วิญญาณอย่างเขาอยู่ที่นี่มาก็หลายปีกว่าเขาจะเจอคนที่สามารถสื่อสารกันได้และใจดีอย่างคชามันคงต้องรอไปอีกนานเลยล่ะ
“ผมไม่รู้จะพูดไงดี เอ่อ … โชคดีนะครับ”
‘ถ้าผมจะโชคดี แปลว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ’คชาหัวเราะขำกับคำพูดของนัททิว สักพักเขาก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่มาจากอ้อมกอดของวิญญาณตรงหน้า … ร่างเล็กหลับตาลงรับอ้อมกอดที่แม้จะเย็นแต่ก็เต็มไปด้วยความจริงใจ
“พี่ชารอนานป่ะ โทษทีๆ … นี่เผื่อหนาว”เฟรมเปิดประตูแล้วพูดพร้อมกับยื่นเสื้อแขนยาวมาให้ … คชารับมาแล้วมองซ้ายมองขวา .. นัททิวไม่อยู่แล้ว
“ขอบใจนะ”
.
.
.
“พี่อยู่ได้แน่นะ ?”คำถามนี้คชาได้ยินมาประมาณจะเจ็ดรอบได้แล้วตั้งแต่ที่เพื่อนเฟรมโทรมานัดมันออกไปหานอกบ้าน
“นอนพักตั้งเยอะตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
“ผมไม่อยากปล่อยพี่ไว้คนเดียวหนิ”
“ไปเหอะๆ เดี๋ยวต้องติดรถไปกับครูพี่เต้ไม่ใช่หรอ ?”คชาพูดแล้วมองผ่านออกไปหน้าบ้านที่มีรถของครูพี่เต้จอดคอยอยู่ … ก็พอครูพี่เต้เห็นว่าเฟรมจะไปหาเพื่อนก็เลยรอไปพร้อมกัน
“งั้นผมจะรีบกลับนะ ถ้าเป็นหนักต้องโทรบอกผมทันทีเลยนะ”
“อืม ได้ๆ …… เอ้อออ”คชาลอบถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเฟรมออกไปแล้ว ร่างเล็กหลับตาลงช้าๆรู้สึกได้ถึงไอร้อนรอบๆดวงตาและอาการปวดเมื่อยตามตัว
… แล้วเมื่อไหร่ไม่รู้ที่คชาเผลอหลับไปอีกครั้ง
.
.
.
[พี่เต๋า ผมฝากด้วยนะ]
“อืม จะไปดูให้นะไม่ต้องห่วงหรอก”
[ขอบคุณจริงๆพี่ งั้นแค่นี้นะ]
“ไม่เป็นไรหรอก บาย”เต๋ากดวางสายแล้วเดินออกจากบ้านแวะเอากุญแจที่เฟรมแอบไว้ให้ในตู้จดหมายแล้วไขเข้าบ้านของคนตัวเล็กที่ตอนนี้ไม่สบายและคงนอนซมอยู่ในบ้าน
เต๋าเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับร่างเล็กที่หลับอยู่ที่โซฟากระเป๋าเสื้อผ้าสองใบยังคงวางรวมกันไว้ในที่ใกล้ๆกันนั้น เต๋าเดินเข้าไปใกล้คชาแล้วเอาหลังมืออังที่หน้าผากเบาๆ
“ยังตัวร้อนอยู่เลย”เต๋าบ่นออกมาเบาๆกับสัมผัสที่ตัวเองได้รับ ก่อนจะค่อยๆย่อตัวลงช้อนร่างเล็กขึ้นมาแนบอกเพื่อพาขึ้นไปนอนบนห้องแทน
เต๋าค่อยๆวางคชาไว้ที่เตียงก่อนจะเข้าห้องน้ำไปเตรียมผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดตัวให้ร่างเล็ก ไม่นานเต๋าก็ออกมาพร้อมกะละมังใส่น้ำร่างสูงวางมันไว้ที่หัวเตียงแล้วจับตัวคชาให้มาพิงที่ตัวของตัวเอง
“อือ ..”คชาครางงึมงำเหมือนขัดใจแล้วขยับตัวหนีเบาๆเมื่อเต๋าค่อยๆถอดเสื้อของคชาออก
“คชาอยู่นิ่งๆสิ”เต๋าใช้มือข้างหนึ่งจับไหล่คชาไว้ส่วนอีกข้างก็เอื้อมไปหยิบผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดแผ่นหลังเนียนอย่างเบามือ ผ้าผืนเย็นลูบไล้ตามตัวจนคนตัวเล็กครางงึมงำอีกครั้ง
“อือ … นัท ..”มือขาวชะงักไว้ที่แผ่นหลังเล็ก เต๋ามองหน้าคชานิ่งเพื่อดูว่าร่างเล็กละเมอหรือมีสติครบถ้วนและผลที่ได้ก็คือคชายังคงหลับเหมือนเดิม .. แล้วที่พูดเมื้อกี้ล่ะ ใครกัน ?
“หึ !!”
“อือ .. จะ เจ็บ ..”ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมือเล็กยกขึ้นมาจับมือขาวๆที่คงจะเผลอบีบไหล่คชาแน่นเกินไป
“ตื่นแล้วหรอ .. ก็ดี”เต๋าทิ้งผ้าชุบน้ำไว้ในกะละมังปล่อยอีกมือที่จับไหล่เล็กแล้วลุกออกจากเตียง
“เต๋าหรอ ? … แล้วนั่นจะไปไหน ?”คชาส่ายหัวไปมาเพราะอาการมึนๆที่เกิดขึ้นหลังตื่นนอน
“แล้วคิดว่าป็นใครล่ะ ?”เต๋าหยุดมือที่กำลังจะเปิดประตูเอาไว้แล้วหันกลับมาตอบด้วยความหงุดหงิด
“ก็ ..”คชากัดปากตัวเองไว้ ไม่กล้าบอกว่าตอนแรกที่ได้รับสัมผัสเย็นๆนั้นเขาก็นึกไปว่าเป็นนัททิวซะอีกแต่ก็พึ่งมาคิดได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านตัวเองนี่หว่า
“หมดธุระแล้ว .. กลับล่ะ”เต๋าพยายามคุมอารมณ์ตัวเองไว้ให้มากที่สุด เขาไม่อยากให้อารมณ์โกรธของตัวเองเผลอทำร้ายคนตัวเล็กไป
“เดี๋ยวสิ !”คชารีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปดันประตูให้ปิดเหมือนเดิม
“อย่าขวาง”
“เป็นอะไร ?”
“โธ่โว้ยยยย !”เต๋าให้มือข้างหนึ่งเส้ยผมขึ้นแล้วหายใจแรงๆ … หงุดหงิดที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ หงุดหงิดที่ได้ยินคชาละเมอถึงคนที่เขาไม่รู้จัก หงุดหงิดที่ได้เห็นว่ามีใครอีกคนได้จูบปากของคชาทั้งๆที่ปากนั้นมันควรจะเป็นเขาคนเดียวที่สามารถแตะต้องได้ !!
“กูถามมึงดีๆทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยว่ะ !?”
“ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงไง เพราะงั้นถ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็หยุดขวางแล้วไปนอนซะ”
“กูไปทำอะไรให้มึงนักหนาห่ะ ตื่นมามึงถึงเอาแต่ว่ากูอยู่นั่นล่ะ”คชาเริ่มโมโหบ้าง เขาปวดหัวแถมยังเมื้อยเนื้อตัวไปหมดพอตื่นมาแทนที่ไอ้อาการบ้าๆนี่จะหายไปบ้างมันกลับเยอะยิ่งกว่าเดิมซะงั้น
“แล้วมึงไปทำอะไรกับใครที่ไหนบ้างล่ะ คิดว่ากูไม่รู้รึไงว่ะ !!”เต๋าจ้องหน้าร่างเล็กสองมือจับที่ไหล่คชาแล้วออกแรงบีบเบาๆเพราะแรงอารมณ์ที่เริ่มมาครุกขึ้นอีกครั้ง
“ถ้ามึงคิดว่าตัวเองรู้ดีมากนักก็บอกมาสิว่ะ จะมาพูดชวนทะเลาะแบบนี้ทำไม !!”คชาใช้แรงผลักตัวของเต๋าออกจนร่างสูงเซไปอยู่กลางห้อง
“มึงจูบกับไอ้แว่นนั่น !!”คชานิ่งไปชั่วขณะ ร่างเล็กมองเต๋าที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างตกใจปนสงสัย … แน่นอนว่าคชาเข้าใจดีว่าไอ้แว่นที่เต๋าพูดหมายถึงครูพี่เต้
“มึง … ”คชาพูดเสียงแผ่ว
“อย่าคิดว่าทำอะไรลับหลังกูแล้วกูจะไม่รู้ บางทีที่กูไม่พูดไม่ใช่ว่ากูไม่สนใจ”
“มึงฟังกูก่อนดิ .. คือตอนนั้นมันเป็นเพียงแค่อุบัติ..”คชาเดินไปจับตัวเต๋าไว้แล้วพยายามจะพูดอธิบายแต่ดูเหมือนตอนนี้เต๋ามันจะไม่ยอมรับฟังอะไรๆทั้งนั้น
“เหอะ !! อุบัติเหตุที่ปากมึงกับมันมาชนกันได้ทั้งๆที่มึงนั่งมันยืนเนี่ยนะ”
“…..”
“หึ ! ถ้ากูไม่ขัด พวก..”
พลั่ก ! ….. เสียงหมัดจากคนที่กำลังป่วยกระทบไปบนหน้าของคนที่พูดดูถูกกัน แม้ตอนนี้ร่างเล็กจะกำลังป่วยแต่มันก็ทำให้เต๋าหน้าหันและเซไปด้านหลังไม่น้อยเลยทีเดียว ร่างสูงจ้องเขม็งมาที่ร่างเล็กที่ตอนนี้ก็จ้องเข็มงกลับมาอย่างไม่มีใครยอมใครเหมือนกัน
“ถ้ามึงยังพูดแบบนี้ .. มึงอยากจะไปไหนก็ไปเลยเหอะกูจะไม่ห้ามมึงแล้ว ไปควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่”
“กูไม่ไป .. ทำไมกลัวกูพูดแทงใจมึงอีกรึไง ?”
พลั่ก ! ….. เสียงหมัดที่สองกระทบเข้าข้างเดิมของใบหน้าขาวและดูเหมือนว่าครั้งนี้จะแรงกว่าเดิมด้วยเพราะมันทำให้คนถูกต่อยถึงกับล้มไปนั่งบนพื้น ส่วนคนต่อยก็ยืนหอบตัวโยนเพราะใช้แรงทั้งหมดที่มีในการกระทำเมื่อกี้นี้
“ออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้ !”คชาพูดเสียงดังด้วยความโกรธ พร้อมกับชี้ไปที่ประตูห้องนอน .. เขายอมให้มันว่าอะไรก็ได้แต่เขาไม่ยอมให้มันดูถูกเด็ดขาด !!
“กูไม่ไป”
“ได้ .. งั้นกูไปเอง !”คชาหันหลังให้ร่างที่นั่งอยู่บนพื้นแต่พอจะเดินออกไปกลับกลายเป็นว่าตัวเขาถูกดึงให้ล้มลงพร้อมๆกับจับให้นอนราบไปตรงพื้น คชาเริ่มดิ้นแต่ไม่รู้ว่าไอ้คนที่มันจับเขาไว้อยู่ไปเอาแรงมาจากไหนเพราะไม่ว่าจะพยายามกระดิกตัวแค่ไหนไหงมันไม่เห็นจะขยับเลยว่ะ
“กูไม่ให้ไป !!”ตอนนี้คชาชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าไอ้คนที่มันคร่อมเขาอยู่เป็นเต๋าจริงๆรึเปล่าเพราะทั้งเสียงตวาดที่ทำให้เขาเริ่มกลัวมันขึ้นมาบ้างแล้วและไหนจะการกระทำที่รุนแรงแบบนี้อีก .. เขาไม่เคยเจอมันตอนเป็นแบบนี้เลย
“ปล่อย !”
“หึ ! กูจะไม่ยอมให้ใครมาเอามึงไปจากกูแน่”
### http://takacokejoker323.blogspot.com/2013/07/the-destiny-i-cant-deny-it-17.html
“ปล่อย … ฮึก”ร่างเล็กค่อยๆดันตัวขึ้นนั่งแล้วรอให้เต๋าแกะผ้าที่ผูกเขาไว้ พอแกะเสร็จร่างเล็กก็ค่อยๆพยุงตัวเองเพื่อจะยืนขึ้นเต๋าเห็นว่าลำบากจึงเข้าไปช่วยจับคชาไว้แต่ร่างเล็กก็สะบัดตัวเองให้หลุดจากมือของเต๋า … มือที่ทำร้ายเขาอย่างโหดร้ายเมื่อกี้
“คชา …”
“ไม่ต้องจับ … อย่ามายุ่ง !”คชาพูดทั้งน้ำตา ส่วนเต๋าก็พยายามจะเข้าถึงตัวร่างเล็กให้ได้แต่คชาก็สะบัดออกและหลีกเลี่ยงทุกครั้งไป … ตอนนี้มันเจ็บ จนไม่อยากจะเปิดรับอะไรทั้งนั้นแล้ว
“…..”
“ไหนมึงเคยบอกไงว่ารู้ใจกูทุกอย่าง … ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆมึงคงไม่ทำกับกูแบบนี้หรอก !”
“คือ .. กูขอโทษ”
“แล้วมึงรู้ไหม ? … ไม่มีใครมาเอากูไปจากมึงได้นอกจากว่ากูจะไปเอง .. และตอนนี้กูกำลังจะทำอย่างนั้น !!”
“ไม่ .. อย่าไปนะ อย่าทำแบบนี้”
“มึงทำร้ายกูเกินไปแล้วเต๋า … ตอนนี้กูรับความรู้สึกแบบนั้นไม่ไหวแล้ว”
“ขอร้องคชา .. อย่า”
“ในเมื่อตอนนั้นกูห้ามมึงแล้วมึงไม่ฟัง แล้วทำไมตอนนี้กูต้องฟังมึงด้วย อีกอย่างนะ ..”
“……”
“ถ้ามึงยังอยากที่จะเจอหน้ากูอยู่ละก็ .. เลิกยุ่งกับกูซะ ไม่งั้นกูรับรองว่ากูจะทำทุกทางที่จะหายไปจากชีวิตมึงแน่ !!!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : คชาโหดอ่ะ !! มาอัพทีก็ทำร้ายจิตใจกันเลย 5555 มาดูอีกที โห้วววว ไม่ได้อัพนานเนอะ ใครยังคงอ่านๆอยู่ก็ขอบคุณมากค่ะ (( :
# อยากดูคอนอ่ะ TT ภาวนาให้มีการจัดคอนครั้งที่สามเถอะ สาธุ !
ความคิดเห็น