คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 *
Chapter 14 *
คชายืนหันหลังพิงรถกอดอกอยู่อย่างนั้นมาเกือบห้านาทีสายตาทอดมองไปยังพื้นที่ตัวเองใช้เท้าเขี่ยใบไม้เล่นอยู่แต่ในใจตอนนี้มันได้ลอยออกไปจากตัวของคชาเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย !!”เสียงผู้ชายตะโกนดังๆที่เกิดขึ้นใกล้ๆนั้นทำให้คชาสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นเพื่อมองว่าใครเรียกเขารึเปล่า ... และพอคชาเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นวัตถุบางอย่างก็มากระทบที่หัวของเขาอย่างจังมันแรงจนทำให้ร่างเล็กพลิกล้มลงไปกับพื้นได้ภายในพลิบตา
“โอ๊ย .. อะ โอ๊ะ”คชาใช้มือข้างหนึ่งกุมหัวในจุดที่โดนทำร้ายไว้ รู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลเปื้อนมือตัวเองได้ดีทีเดียว ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็พยายามจะดันให้ตัวเองนั้นลุกขึ้นจากพื้นให้ได้ซึ่งมันก็ไม่เป็นผลสักเท่าไหร่นัก
คชาใช้มือดันพื้นไว้และค่อยๆหันไปมองทางผู้ชายคนนั้นก็เห็นเพียงลางๆว่ามันเดินมาทางนี้แล้วกำลังย่อตัวนั่งลงใกล้ๆกับเขา มือของชายคนนั้นจับเข้าที่ใบหน้าของร่างเล็กและบังคับให้เงยหน้าขึ้นมอง
“มึงอย่าพยายามลุกเลยดีกว่า ... ไม่แน่ว่ามึงอาจจะโดนหนักกว่านี้”มันหัวเราะเบาๆในลำคอ
“.......”
“อ่า ... ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หญิงคนนั้นสั่งให้ฉันมาทำร้ายนายแบบนี้น่ะ นายนี่น่ารักจริงๆนะ”คชาสบัดหน้าหนีก่อนจะใช้แรงเท่าที่มีผลักชายตรงหน้าให้ออกห่าง
“อย่า … มาแตะ”เพียงแค่พูดแค่นั้นคชาก็ยังต้องใช้ความพยายามมากเลย นับประสาอะไรให้คชาลุกขึ้นยืนและออกวิ่งหนี
“ฮ่าๆ เอาล่ะ ถึงฉันจะไม่อยากให้หน้านายเละ แต่ก็คงต้องทำล่ะนะ”ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนนั้นทำให้คชามองไม่เห็นว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ … แต่เขารู้ว่ามันไม่เป็นผลดีกับตัวเองแน่ๆละ
คชาพยายามฝืนตัวเองอีกครั้งแต่ยิ่งพยายามมันก็ทำให้สติของคชาเลือนลางขึ้นไปอีก ความรู้สึกมึนๆและปวดไปทั่วบริเวณที่โดนทำร้ายบวกกับการเสียเลือดมามากทำให้เปลือกตาของเขาค่อยๆปิดลง … ไม่ไหวแล้วล่ะ ไม่ไหวแล้ว
“นั่นมึงจะทำอะไร”เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังคนร้ายทำให้รู้ได้ว่ามีใครบางคนมาเห็นเหตุการณ์และกำลังจะช่วยคชาให้ผ้นจากภันอันตรายได้ … แต่คชาคงไม่ได้ยินเสียงนั้นแล้ว
“….”คนร้ายกำลังจะหันกลับไปมองว่าใครก็เจอกับหมัดหนักๆต่อยเข้าที่ใบหน้าเต็มแรงและนั่นก็ทำให้น้ำกรดในขวดหกลงพื้นไปจนหมด
“ใครส่งมึงมา”ชายที่มาช่วยคชาพูดออกมาเสียงดัง รู้ดีว่ามันต้องมีคนบงการเบื้องหลังเป็นแน่ … เพียงแต่ไม่มั่นใจว่าใครเท่านั้นเอง
“……”คนร้ายไม่ตอบคำถามแต่กลับส่งหมัดหนักๆไปแทนก่อนที่มันจะวิ่งหนีไปทางอื่น
“โถ่เว้ย !!”ชายที่มาช่วยคชากำลังจะตามไอ้คนร้ายไปถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเรียกเขาไว้ซะก่อน
“อ้าวคุณตี๋มาทำอะไร … คุณคชา !!”คำถามที่เฟรมกำลังจะพูดออกมายังไม่ทันจบประโยคแต่ก็ต้องถูกขัดด้วยชื่อของคนที่นอนนิ่งไม่มีท่าทีว่ายังคงมีสติหลงเหลืออยู่เลย
เฟรมและตี๋รีบวิ่งเข้าไปดูอาการของคชาที่นอนสลบอยู่ใกล้รถของเต๋า ทั้งสองพยายามเรียกให้คชาลืมตาขึ้นมาแต่ก็ไม่มีผล ตี๋เลยสั่งให้เฟรมอุ้มคชาส่วนตัวเองจะไปเอารถมาพาคชาไปส่งโรงพยาบาล
.
.
.
ตอนนี้ทั้งสี่คนอยู่ในห้องพักของทางโรงพยาบาลโดยที่คชานอนนิ่งยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงและมีเฟรมกับตี๋อยู่ที่โซฟานั่งมองคนบนเตียงด้วยใจร้อนรน แต่คนที่ดูจะร้อนรนมากที่สุดตอนนี้คงเป็นคนที่พึ่งมาถึงไม่นานอย่างเศรษฐพงค์มากกว่า .. แต่ก็ไม่รู้ว่าร้อนรนเพราะเป็นห่วงหรืออะไรอย่างอื่นมากกว่า
“เฟรม ช่วยไปซื้อกาแฟข้างล่างให้หน่อยได้ไหม ?”ตี๋เป็นคนพูด
“อ่อ ได้ครับ”เฟรมรับคำก่อนจะเดินออกจากห้องไป เสียงที่ปิดประตูทำให้รู้ว่าตอนนี้ทั้งห้องเหลือเพียงคนสามคนและถ้านับเพียงคนที่ยังมีสติอยู่ก็คงจะเหลือเพียงสองคนเท่านั้น
“ไหนมึงสัญญากับกูแล้วไงว่าจะดูแลคชาดีๆ”ตี๋พูดออกมาด้วยอารมณ์เดือดนิดๆ
ก็ถ้าตอนนั้นเขาไม่ได้บังเอิญไปได้ยินเสียงของผู้หญิงชื่อแอ้นที่ดังอยู่หน้าห้องน้ำเขาคงจะไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังจะถูกทำร้าย และมันก็แย่ตรงที่ว่าหลังจากที่ตี๋เดินออกมาจากห้องน้ำมาที่รถก็เจอกับเหตุกาณ์บางอย่างที่ทำให้เขาตกใจไม่น้อย … ภาพของผู้ชายตัวเล็กนอนนิ่งอยู่บนพื้นเลือดกำลังไหลออกมาจากข้างหัวที่น่าจะถูกไม้ตีเพราะมีไม้ตกอยู่ไม่ไกลจากที่ตรงนั้นนัก และที่ทำให้ตี๋ตกใจที่สุดคงเป็นเพราะ ชายที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นนั้นเป็นคนที่เขารู้จักดี
“……”
“ไอ้เต๋า เฮ้ออ … มึงรู้ไหมว่าคชาเป็นแบบนี้ได้ไง ?”ตอนแรกตี๋ว่าจะเอ่ยปากด่าไอ้เพื่อนคนนี้สักหน่อยแต่พอมันไม่ตอบอะไรกลับมาเลยทำให้เขาไม่รู้ว่าตอนนี้มันรู้สึกยังไงเป็นห่วงคชาไหมและรู้สึกผิดบ้างรึเปล่า
“……”
“ผู้หญิงที่ชื่อแอ้นนั่นน่ะ มึงคิดว่าเขาเป็นคนดีแค่ไหน ?”ตี๋ยังคงพูดต่อไปแม้จะไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย
“……”
“กูได้ยินเธอสั่งให้ทำร้ายใครบางคนและพอกูกำลังจะกลับบ้านกูก็เจอคชากำลังถูกทำร้ายอยู่ … มึงคิดดูว่าถ้ากูไม่ไปเจอคชาซะก่อนตอนนี้คชาคงต้องโดนหนักกว่านี้แน่”
“มึงมั่นใจได้ไงว่าเป็นฝีมือแอ้น … บางทีอาจจะเป็นฝีมือไอ้อ้นก็ได้ มึงก็รู้จักไอ้อ้นไม่ใช่หรอว่ามันเป็นคนแบบไหน ?”เต๋ายอมเอ่ยปากพูดในที่สุดแต่ก็ยังไม่หันไปมองหน้าของเพื่อนที่อยู่ข้างหลังอยู่ดี
“กูว่ากูมั่นใจว่าต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ”
“งั้นกูก็ต้องการหลักฐาน”เต๋าสวนกลับแบบทันควัน
“นี่มึงไม่เชื่อที่กูพูด ? … แต่เอาเหอะ กูจะต้องทำให้มึงเชื่อให้ได้”
“……”
“งั้นกูกลับล่ะ ฝากคชาด้วย … กูหวังว่ามึงคงไม่ทำให้คชาต้องเจ็บตัวหรือเสี่ยงอันตรายอีก”พูดจบตี๋ก็ลุกขึ้นจากโซฟาและกำลังจะเดินออกจากห้องไปโดยที่สวนทางกลับเฟรมที่เดินถือแก้วกาแฟมาพอดี
“อะ อ้าว คุณตี๋กลับแล้วหรอครับ”
“อืม ไปล่ะ”
“อ่อ ครับ …. นายเอากาแฟไหมครับ ?”เฟรมที่เข้าห้องมาแล้วก็ถามเต๋าที่ยืนอยู่ชิดกับเตียงผู้ป่วย
“ไม่ล่ะ … แกกลับบ้านไป …”
“…..”เฟรมเงียบรอฟังในสิ่งที่เต๋าจะพูดต่อไป
“เก็บเสื้อผ้าให้ฉันหน่อย .. ฉันจะเฝ้าคชา”
.
.
.
หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจดูอาการภายนอกของคชาก็ได้นัดว่าจะให้คชาไปเอกซเรย์อีกครั้งในวันพรุ่งนี้และถ้าสมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรร้ายแรงก็สามารถที่จะให้คนไข้กลับบ้านได้เลย
“นายจะเฝ้าจริงๆหรอครับ ให้ผมเฝ้าแทนดีกว่าไหม ?”เฟรมเสนอแม้ตัวเองจะเก็บของใช้และเสื้อผ้ามาให้เต๋าที่โรงพยาบาลแล้วก็เถอะ
“ไม่เป็นไร แกกลับบ้านไปได้แล้วฉันอยู่ได้น่ะ”เต๋าที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้เตียงหันมาพูดกับเฟรมนิ่งๆ
“งั้นนายทานข้าวด้วยนะครับ ผมแวะซื้อมาให้น่ะครับ”เฟรมวางกล่องข้าวไว้บนโต๊ะตรงข้างๆตู้เสื้อผ้าก่อนจะออกจากห้องไปทิ้งไว้แต่เพียงความเงียบที่อยู่ในภายห้อง
“ฉันคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ไม่ส่งนายกลับไปหาไอ้นัทน่ะ”เต๋าพูดออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นไปที่กล่องข้าวมองดูมันโดนไม่แตะต้องแต่อย่างใด … เนิ่นนาน
“แค่มองแล้วมันจะอิ่มรึไงเต๋า”เสียงของอีกคนในห้องที่แหบพล่าทำให้สติของเต๋าที่หลุดลอยออกไปกลับคืนมา … คชาหลังจากที่ตื่นขึ้นมาพบตัวเองอยู่ในห้องของทางโรงพยาบาลก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าตัวเองนั้นปลอดภัยแล้วและตอนนั้นจะต้องมีคนมาช่วยเขาไว้ได้ทันและส่งเขามาโรงพยาบาลแน่ๆ
“เป็นไงบ้าง ? ดื่มน้ำหน่อยไหม ?”เต๋าเดินมาหยุดยืนที่เตียง อย่างน้อยตอนนี้ที่คชายังคงพูดกับเขาอย่างเป็นปกติดีมันก็น่าสบายใจแล้ว
“ไม่ล่ะ .. แล้วก็นะฉันก็ยังอยู่ครบสามสิบสอง แต่แค่มึนๆปวดๆที่หัวนิดหน่อย”นิดหน่อยบ้าอะไรล่ะ ร่างเล็กร้องค้านในใจก็ที่พูดไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ตัวเองดูอ่อนแอเท่านั้นเอง
“หึ ปากยังเก่งเหมือนเดิมแปลว่าคงไม่เป็นไรมากจริงๆสินะ”
“แล้วใครช่วยฉันไว้”คชาถาม อย่างน้อยเวลาที่เขาเกิดเจอคนคนนั้นหรือว่าคนคนนั้นมาเยี่ยมเขาจะได้ไปขอบคุณ
“ไอ้ตี๋ .. คนที่มาบ้านฉันวันนั้นน่ะ จำได้ไหม ?”เต๋าทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ข้างๆเตียง
“อ่อ จำได้ๆ … อะ โอ๊ยยย !”คชาที่หันหน้ามาทางเต๋าทำให้แผลที่ข้างหัวถูกกดทับไปกับหมอนแต่แม้หมอนจะนิ่มเพียงใดก็ยังทำให้เจ็บแผลได้อยู่ดี
“นี่ระวังๆหน่อยไม่เป็นรึไง และไหมใครบอกเป็นแค่นิดหน่อย”
“…….”คชาไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่เบ้ปากหน่อยๆ
“เจ็บมากไหม ?”เต๋าลอบถอนหายใจ … ยังไงคชาก็ยังเด็กกว่าเขา เขาก็ควรจะดูแลคชาดีๆหน่อย …
“ลองมาโดนเองไหมล่ะ ?”คชาพูดสวนกลับ
“เฮ้อออ .. เอาล่ะ นายนอนได้แล้ว”เต๋าพูดพร้อมกลับกระชับพ้าห่มให้มาคลุมคชามากขึ้น คชาก็ไม่รู้ว่าทำไมเต๋าต้องทำอะไรแบบนี้ให้กับตัวเองด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อนท่าทีของเต๋าทำให้คชาคิดว่าตัวเองคงเป็นคนที่เต๋าเกลียดที่สุดคนหนึ่งในโลกไปแล้ว
“……”คชาไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมหลับตานอนนิ่งๆ
เมื่อเห็นคชายอมนอนดีๆแล้วเต๋าก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่กล่องข้าวอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะกินมันดีรึเปล่าเพราะถ้าถามว่าหิวไหม มันก็รู้สึกหิว แต่ถ้าบอกให้กิน เต๋าก็ยังไม่อยากกินมันอยู่ดี เต๋าหันหลังกลับมาจากกล่องข้าวกะว่าพอหิวจริงๆค่อยกินก็ได้ … แต่ประโยคที่คนนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงพูดก็ทำให้เต๋าตัดสินใจใหม่
“ข้าวแค่มองเฉยๆน่ะ มันก็ไม่อิ่มหรอกนะเต๋า”
“……….”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
:) Shalunla
ความคิดเห็น