ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {ฤดูใบไม้ผลิ} If its the lest spring Chapter 7
If it’s the lest spring
Chapter 7
Chanbaek
AUTHOR: เสี่ยวมาย
านยอลนอนเท้าแนมอูใบหน้าหวานที่หลับพริ้ม้วยวามเหนื่อยล้าาเมื่อืน านยอลมอู้วยหมาน้อย้วยรอยยิ้ม ทำไมผมถึไ้โ่นานี้นะถึไม่รู้เลยว่าหมาน้อยนะรัผมมาั้แ่แรและผมมัน็โ่ที่ไม่รู้ใัวเอเลย
“ยอลหมาน้อยหนาว ยอลอหมาน้อยหน่อยนะ”เสียละเมออแบฮยอนทำให้านยอลื่นาภวั์เอามืออัหน้าผา แ่สัมผัส็รับรู้วามร้อนาร่าายอหมาน้อยที่เารั านยอลรีบลุไปหยิบะละมัเล็และผ้าเ็ัวผืนเล็มาเ็ัวให้ับหมาน้อยแสนรัอน
ไม่ว่าเ็เท่าไรอาารอแบฮยอน็ไม่ีึ้น ไ้ึ้นสูและใบหน้ายัีเียวนี้็สายมาแล้วแบฮยอน็ยัไม่รู้สึัวื่นึ้นมา
“ุน้าแบฮยอนไ้ึ้นไม่หายเลยรับ แบฮยอน็ไม่ไ้เอายามา้วย”านยอลโทรหาุนายพยอนทันทีที่อาารอแบฮยอนไม่ีึ้น
“านยอลลูรีบพาแบฮยอนไปโรพยาบาล่อน เี๋ยวแม่ะรีบามไป”ุพยอนบออย่าร้อนใเป็นห่วลูาย
“รับ”
านยอลวาสาย็รีบโทรบอทาโรแรมอรถพาแบฮยอนไปโรพยาบาลละแวนี้ที่ใล้ที่สุ ที่อาารอแบฮยอนไม่ีึ้นมาเลย
านยอลเินไปวนมาอยู่หน้าห้อุนเินเป็นห่วนรัที่อาารยัไม่ีึ้น หมาน้อยอผมเป็นอะไรทำไมอาารถึไ้หนันานี้
“หมอรับแฟนผมเป็นอะไรไปรับ”ผมเอ่ยถามทันทีเมื่อเินออมาาห้อรว ผมรับรู้ ว่าสีหน้าอหมอูไม่ีเลย
“หมออเิุไปุยที่ห้อะีว่า”ุหมอเอ่ยบอออมาอย่าหนัใแล้วเินนำานยอลอไปที่ห้อ
ในใอผมอนนี้ร้อนรนอยารู้อาารอแบฮยอนว่าเป็นอะไรันแน่ แบฮยอนปิบัอะไรผมไว้ถึไม่ยอมบอผมเลย
“อาารอุแบฮยอนที่รวูอนนี้เป็นั้นสุท้ายอโรลูีเมีย ึ่หมออยาะใหุ้ทำใเอาไว้บ้าับอาารอุแบฮยอน”หัวใอผมถึับหยุนิ่เมื่อไ้รับรู้ว่าแบฮยอนเป็นลูีเมียั้นสุท้าย
“มันไม่มีทารัษาเลยหรอรับ”ุหมอถึบส่ายหน้าอย่าหมหนทา
“หมอทำไ้แ่ให้อาารนไ้ทรัว อาารนไ้อนนี้ทรุลเรื่อยๆ”
“หมอ่วยแฟนผม้วยนะ อย่าให้เ้าเป็นอะไรไป”
“หมอะ่วยสุวามสามารถแ่็้อึ้นอยู่ับนไ้้วยว่าเ้าะมีำลัใและทนสู้ับโรนี้ไ้นานแ่ไหน” ุหมอพูออมามันทำให้ผมนั้นเ็บและเสียใเหลือเินที่ไม่เยรู้และูแลแบฮยอนให้ี ถ้าผมรู้ผมไม่ทำให้แบฮยอน้อเสียใับวามโ่อผม
ผมเินลับมายัห้อพัฟื้นอแบฮยอนอย่าอ่อนแร อ่อนล่ายิ่เห็นร่าแบฮยอนนอนอยู่บนเียมีสายระโยระยามีเรื่อ่วยหายใ ผมถึับเ็บน้ำาเอาไว้ไม่อยู่ น้ำาลูผู้ายอผมไหลออมาอย่าห้ามไม่หยุ
ผมเินมานั่้าเียุมมือเล็มาแนบแ้มอยาให้แบฮยอนรู้ว่ายัมีผมที่รออยเาอยู่ ผมไม่อยาให้เาทิ้ผมไปแบบนี้ เรา้ออยู่้วยันิหมาน้อยอยอล
“หมาน้อยอย่าทิ้ยอลไปนะ ยอลอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีหมาน้อย”ผมบอออมาเสียแหบพร่า น้ำารินไหล “หมาน้อย้อมาูแลหัวใอยอลนะ หมาน้อยไ้ใอยอลไปแล้วนะ”
ผมรับรู้ว่าหมาน้อยอผมรับรู้ น้ำาที่รินไหลออมาอแบฮยอนาวาเล็ที่หลับพริ้มที่รับรู้ทุอย่าที่ผมพูไป
“ยอลรู้นะว่าหมาน้อยรับรู้ที่ยอลพู ยอลอยาบอหมาน้อยให้เ็บแ็ไว้เพื่อวามรัอเราสอนนะหมาน้อย”ผมูบหลัมือบาทั้น้ำา
“านยอลลู้อเ้มแ็นะ ถ้าลูไม่เ้มแ็แล้วแบฮยอนะเ้มแ็ไ้ไ”เสียอแม่แบฮยอนเอ่ยบอับผมเมื่อท่านบอับผม
“รับ ผมะเ้มแ็ เ้มแ็เพื่อแบฮยอนและวามรัอผม”ท่านยิ้มให้ับผม “ุน้าแบฮยอนเป็นมานานเท่าไรแล้วรับ”ผมถามออไป
“ห้าปีว่าแล้ว”
“แล้วทำไมแบฮยอนไม่บอผม ทำไมไม่ยอมบอผมเลย”
“็แบฮยอนไม่อยาให้เรา้อเ็บไป้วย ไม่อยาให้เราทุ์ใไป้วยแบฮยอน็เลยไม่ยอมบอวามริเรา นเมื่อสออาทิย์่อนที่ลูสอนะมาเที่ยวแบฮยอนสัาับแม่ว่าะเ้ารัษาัวถ้าไ้มาบอวามในใับเราทุอย่าแล้วแบฮยอน็ะยอมเ้ารัษาัวแ่มัน็สายไป”ุพยอนบอออมาทั้น้ำา
นี่แบฮยอนทนมาเพื่อผมลอเวลา ผมทำให้แบฮยนอแบบนี้ินะ
“หมาน้อยทำไมไม่บอยอล ถ้าบอยอลหมาน้อย็ไม่้อมาเ็บแบบนี้”ผมุมมือเล็ไว้แน่น อนนี้ผมลัวเสียหมาน้อยไปเหลือเิน ผมไม่อยาเสียหมาน้อยไปไหนอีแล้ว
เือบอาทิย์แล้วที่แบฮยอนยัไม่ไ้สิ ยัไม่รู้สึัวื่นึ้นมาที่ผมนั่มาเฝ้าแบฮยอนทุวัน ไม่ปล่อยให้แบฮยอน้ออยู่นเียว
ทุวันที่ผมเฝ้าแบฮยอนผมะื้ออลิลลี่อไม้ที่แบฮยอนอบมาแ่ห้อ ให้ห้อสื่นและให้แบฮยอนรู้ว่าผมนะรัแบฮยอนและรอให้เาื่นึ้นมาเป็นหมาน้อยี้อ้อนอผมอีรั้
“ยอลอลิลลี่สวยเนอะ หมาน้อยอบมันที่สุเลย”
“ยอลื้อให้หมาน้อยหน่อยนะ หมาน้อยอยาไ้ นะน๊า.....”ผมนึถึเสียใสๆอหมาน้อยอผมทำให้ผมอยิ้มไม่ไ้ เมื่อหมาน้อยอ้อนให้ผมื้ออไม้
“ยอลฤูใบไม้ผลิปีเียว ยอลไปเที่ยวับหมาน้อยนะ หมาน้อยอยาไปเที่ยวูอไม้ับยอล”
น้ำาผมรินไหลออมาเมื่อนึถึสิ่ที่แบฮยอนเอ่ยวนผมไปเที่ยวูอไม้้วยัน ที่ผมไม่ไ้เอะใเลยว่าแบฮยอน้อารสื่ออะไรับผม
หมาน้อยรู้ว่าเหลือเวลาไม่มาแล้ว็อยามี่วเวลาที่ีับผม แ่ผมับโ่ไม่รู้อะไรเลย
“หมาน้อยอย่าี้เียแบบนี้ิ ยอลนะรอหมาน้อยอยู่รู้ไหม ถ้าหมาน้อยยันอนี้เียแบบนี้ยอละไม่พาหมาน้อยไปเที่ยวูอไม้้วยัน แ่ถ้าหมาน้อยื่นึ้นมายอละพาหมาน้อยไปูอไม้ทุทีเลย ื่นึ้นมาหายอลนะหมาน้อย”น้ำเสียสะอื้นอผมเอ่ยออมาพร้อมับน้ำา ผมอยาะเ้มแ็แ่เห็นหมาน้อยเป็นแบบนี้ ผมไม่สามารถลั้นน้ำาเอาไว้ไ้ มันรินไหลออมาไม่ยอมหยุ
ไม่ใ่ว่าานยอละร้อไห้อย่าเียวแบฮยอน็ร้อไห้ไม่แ่าและเ็บปวไม่่าาานยอล แ่แ่่าันที่แบฮยอนไ้ยินทุำพูอานยอลแ่านยอลลับไม่ไ้ยินสิ่ที่แบฮยอนพูออไปเลย
“ยอลหมาน้อยอยาื่นไปหายอล แ่หมาน้อยลับทำไม่ไ้ หมาน้อยิถึยอล หมาน้อยไม่อยาเห็นยอลร้อไห้แบบนี้”แบฮยอนเอ่ยออมาที่ยืนมอนรั้าๆสิ่ที่พูออไปานยอลลับไม่ไ้ยินเลย
ทำไมพระเ้าถึไ้ใร้ายับเราสอนนั ทำไมถึ้อแยเราสอนออาัน้วย ทำไมไม่ทำให้เราสอนอยู่้วยัน..........
เหลืออีสามอนบ เศร้า ราม่าันไปสำหรับเรื่อนี้ บเรื่อนี้เป็นอริสเลย์นะ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น