ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : {ฤดูใบไม้ผลิ} If its the lest spring Chapter 5
If it’s the lest spring
Chapter 5
Chanbaek
AUTHOR: เสี่ยวมาย
สอร่านอนระายอบนเียว้า ใบหน้าหวานื่นมา่อนนอนมอูใบหน้ามเ้มหล่อเหลาอเพื่อนรัที่แอบรัมาั้แ่แรเห็น รอยยิ้มน้อยๆยิ้มออมาับนิ้วเรียวไล้เลี่ยโล้หน้าหล่อเหลาเลี้ยเลาอายหนุ่มที่นอนหลับอยู่้าาย
านยอลหมาน้อยอยู่ับานยอลไ้อีไม่นาน หมาน้อยอยาบอยอลเหลือเินว่าหมาน้อยรัยอล และหมาน้อยไม่รู้ว่าถ้าหมาน้อยบอยอลไปแล้ว หมาน้อยะอยู่ับยอลไ้นานแ่ไหนัน แ่หมาน้อย็อยาะบอับยอล่อนที่ะไม่มีวันที่ะไ้บอยอล่อไป
เมื่อิถึอาารอัวเอใบหน้าเศร้า็ายออมาและอาาร็เริบำเริบึ้น แบฮยอนรีบวิ่เ้าไปในห้อน้ำอาเียนออมาที่มีเลือปนออ ร่าเล็ถึับทรุเมื่ออาารอัวเอนั้นเริ่มทรุลทุวันและหนัึ้น
พระเ้าอย่าเพิ่เอาผมไปอนนี้ อให้ผมไ้บอรัเา่อนไ้มั๊ย
แบฮยอนนั่ทรุลอเ่าร้อไห้อย่าเ็บปว ทรมานใเมื่อเวลาารไ้อยู่ับนที่รัะใล้หมแล้ว ฤูใบไม้ผลิปีนี้เป็นปีสุท้ายอารไ้อยู่ับนที่เารัแล้ว
“หมาน้อย หมาน้อยเป็นอะไร”เสียเรียา้านนอ ทำให้แบฮยอนรีบเ็น้ำาลวๆ
“หมาน้อยำลัล้าหน้าอยู่ยอล เี๋ยวหมาน้อยำลัะออไป”แบฮยอนะโนลับออไป ล้าราบเลือออาอ่า ล้าหน้าล้าาให้เรียบร้อย ไม่ให้านยอลรู้ว่าเ้าเ้ามาแอบร้อไห้
“หมาน้อยเป็นอะไรไปหรือเปล่า”านยอลถามึ้นเมื่อเห็นร่าเล็เินออมาาห้อน้ำ
“หมาน้อยไม่ไ้เป็นอะไรแ่หมาน้อยเ้าไปล้าหน้าให้สื่นเท่านั้น เราะไ้ออไปเที่ยว้านอัน”
“เย็นแบบนี้หมาน้อยะออไปไหนล่ะรับ เี๋ยวน้ำ้า็ลแล้วเี๋ยวหมาน้อยะไม่สบายเอาไ้นะ”
“เราออไปนั่พระอาทิย์ินัน หมาน้อยอยาไปนัู่ น๊า..”อออ้อนเสียหวานนานยอล้อใอ่อนพาไปนไ้
านยอลเินโอบประอเล็บาเินมานั่ริมายหาที่ท้อฟ้าเริ่มรึ้ม ะวันใล้ลาลับฟ้า ใบไม้เริ่มร่วลมาามาลเวลาอมัน สอร่านั่เอนบมอมัน้วยรอยยิ้ม ใบหน้าหวานหันมามอน้าายับมือโอบเอวอเาเอาไว้อยู่ นัู่พระอาทิย์ ใบไม้ผลิใบลมา้วยรอยยิ้ม
“อบมั๊ย”
“อบที่สุเลย มันสวยมาเลยนะ หมาน้อยอบมันที่สุ”สายาหวานทอมอายหนุ่มรหน้า
“ยอล็มีวามสุเหมือนัน มีวามสุที่ไ้มานัู่พระอาทิย์ับหมาน้อยแบบนี้ มีวามสุที่ไ้อยู่ับหมาน้อย”รอยยิ้มบาๆถูยิ้มออมา
“หมาน้อยีในะที่ยอลมีวามสุที่มาเที่ยวับหมาน้อย”ศรีษะทุยบลับไหล่ว้าอร่าสูนั่มอพระอาทิย์ลาลับฟ้าไป้วยัน
แบฮยอนเหนื่อยล้าาอาารป่วย็หลับาล้วยเหนื่อยล้า านยอลหันมาถึับยิ้มเมื่อเห็นร่าเล็หลับพริ้มอยู่ใบไหล่ว้าอเา ริมฝีปาร้อนประทับูบลบนลุ่มผมำ้วยรอยยิ้ม แล้ว้อนร่าพาแบฮยอนลับไปนอนที่ห้อ่อ ่อนน้ำ้าะลมา
ลอทั้ืนแบฮยอนมีไ้ึ้นทั้ืนนานยอลไม่ไ้นอน้อนั่เฝ้าเ็ัวให้ บ้ารั้แบฮยอน็ละเมอเรียื่อเาทั้ืน นานยอล้อล้มัวนอน้าๆร่าบาเ้ามานอนอให้วามอบอุ่น ให้ไ้ลลแ่มันไม่มีทีท่าะลลเลย
หมาน้อยนายเป็นอะไรไปอนาย
แบฮยอนเินหลอยู่ท่ามลาอไม้ที่ผลัเปลี่ยนผลิใบอยู่ามลำพั มอไปรอบๆเอแ่วามว่าเปล่าไม่มีใรอยู่ในที่แห่นี้เลย
“ยอล ยอลอยู่ไหน ยอลอย่าทิ้หมานน้อยไปนะ”เสียะโนเรียอย่าหวาลัวที่ไม่เอใรอยู่ในนี้ แ่สายาเหลือบไปเห็นร่าสูที่เยินยืนหันหลัให้อยู่ ร่าเล็รีบวิ่แ่วิ่เท่าไร็ยิ่ห่าไลันเหลือเิน นแบฮยอนถึับยอมแพ้นั่ทรุเ่าร้อไห้อย่าเสียใ
“ยอล ยอลอย่าทิ้หมาน้อยไปแบบนี้”แบฮยอนไ้แ่ร้อเรียแทบาใแ่ลับไม่มีใรหันมามอเาเลย
“หมาน้อย หมาน้อย”เสียเรียอานยอลทำให้แบฮยอนื่นึ้นมา พอเห็นว่านที่ำลัฝันอยู่รหน้าแบฮยอนโผอทั้น้ำา
“ยอลอย่าทิ้หมาน้อยไปไหนนะ หมาน้อยอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มียอล”ร้อไห้สะอื้นที่อร่าสูเอาไว้แน่น
“ยอละไม่มีทาทิ้หมาน้อยไปไหน ยอละอยู่ับหมาน้อยนว่าหมาน้อยะเบื่อยอลไปเลย”ร่าสูปลอบพร้อมลูบหลัปลอบ
“หมาน้อยะไม่มีวันเบื่อยอล อแ่ยอลอยู่ับหมาน้อย็พอ”านยอลยิ้มออมาแล้วเ็น้ำาให้ับหมาน้อยแสนน่ารัอเา
“เราะอยู่ันไปนแ่เ่าเลย”านยอลพูออมา แบฮยอนถึับยิ้มออมา “เี๋ยวหมาน้อยเ้าไปล้าหน้าล้าา่อนนะ ยอลสั่อาหารเ้าเ้ามาแล้ว เี๋ยวเราะไ้ลไปเินเล่นัน”แบฮยอนไม่พูอะไรยิ้มให้ับอีนแล้วลุเินเ้าไปห้อน้ำ านยอลมอามยิ้มๆนึสสัยว่าแบฮยอน่วนี้เป็นอะไรไป ถึไ้ไม่สบายบ่อย
50%
ลอารทานอาหารเ้าานยอล็ูแลแบฮยอนเป็นอย่าี อยูให้แบฮยอนทานนหมและมีประโยน์ ูแบฮยอนไม่อยาทานอาหารเ้านี้เหลือเิน
“ยอลหมาน้อยอิ่มแล้ว”แบฮยอนบอออมาเมื่อเริ่มอิ่ม
“หมาน้อยื่มน้ำ่อนนะ เี๋ยวยอลเ็บานเอ”านยอลบอออมาแล้วลุึ้นเ็บานไปล้า
แบฮยอนื่มน้ำแล้วสำลัออมาร่าเล็รีบเ็โยเร็ว เพื่อไม่ให้านยอลออมาเห็น แล้วะทำให้เป็นห่วไ้
“หมาน้อยเสร็ยัรับ”านยอลเินมาถึแบฮยอนทำัวปิ
“หมาน้อยเสร็แล้วยอล เี๋ยวเราออไปเที่ยวันนะ”แบฮยอนลุึ้นแล้ววแนานยอลเินออไปเินริมทะเล
เ็หนุ่มทั้สอเินเล่นามทิวสน ใบหน้าเริ่มผลิใบเปลี่ยนไปามาลเวลา ถึในใอแบฮยอนะเศร้าแ่็ฝืนยิ้มออมาเพื่อไม่ให้น้าๆะ้อัวลเ็บปวไปับัวเอ้วย
“มีอะไรหรือเปล่า”านยอลหันมาถามเมื่อแบฮยอนหยุเินแล้วระุแนเสื้อเอาไว้
“หมาน้อยมีอะไระบอยอล้วย”แบฮยอนยบออออย่าเบาๆ
“มีอะไระบอนยอล ไหนบอมาิ”
“ถ้าหมาน้อยบอยอลแล้ว ยอลอย่าโรธ เลียหมาน้อยนะ”านยอลถึับยิ้มออมา
“ยอลเยโรธ เลียหมาน้อย้วยหรอ”
“สัาับหมาน้อย่อนิ”
“็ไ้ ยอลสัาว่าะไม่โรธเลียหมาน้อยัวนี้”แบฮยอนใื้นึ้นมา แบฮยอนสูลมหายใเ้าเ็มปอ
“หมาน้อย.....”แบฮยอนัริมฝีปา านยอลมอหน้าแบฮยอนอยารู้ำอบอร่าเล็ “หมาน้อยรัานยอล ถ้าานยอลไม่รัหมาน้อย หมาน้อย็ไม่โรธเลยแ่หมาน้อยอยาบอให้ยอลรู้เท่านั้น”
านยอลถึับเียบ เมื่อฟัำสารภาพรัอแบฮยอน แบฮยอนเห็นานยอล็ใไม่ี ิว่าานยอลไม่ไ้รันอย่าที่นรั แบฮยอนพยายามลั้นน้ำาไม่ให้รินไหลออมา เมื่อานยอลเียบนิ่ ไม่อบอะไรออมา แบฮยอนหันหลัะเินลับออไปแ่็ถูานยอลับ้นแนเอาไว้แล้วึเ้ามาประบูบ
ริมฝีปาอุ่นร้อนที่ทาบทับบนลีบปาบาอย่าไม่ทันั้ัว ทำให้แบฮยอนใไม่น้อยแ่วามอ่อนโยนอานยอลทำให้เรียวแนวัออแร่ รับูบแสนอบอุ่นและนุ่มนวลาร่าสู แ่นี้็ทำให้แบฮยอนรับรู้ไ้แล้วว่าานยอลไม่ไ้รัเียำว่ารัาเาและไม่ปิเสธำว่ารัาน
หัวใอแบฮยอนเ็มื้นไป้วยวามรั วามอ่อนโยนที่านยอลทำให้ไม่ิว่าเาะไ้รับวามรับวามรัอบลับมา แู่บแสนอบอุ่น อ่อนโยนนี้ที่ายหนุ่มมอบให้็ทำให้หัวใที่อ่อนล้าับมาเ็มแ็ึ้นมาอีรั้
“ยอลอโทษนะที่รู้ัว้า ทำให้หมาน้อย้อเสียใแบบนี้ ถ้าหมาน้อยไม่บอยอล ยอล็ไม่รู้ว่ายอลรัหมาน้อยแ่ไหน”น้ำใสๆไหลออมาอย่าีใเมื่อไ้ยินำว่ารัานที่เฝ้ารัมานาน
ำว่ารัอานยอลมันทำให้แบฮยอนอยามีีวิอยู่่อไปบนโลใบนี้
“ยอลรัหมาน้อยนะ”สิ้นเสียริมฝีปาบา็ถูประบูบอีรั้และแบฮยอน็ยอมรับุมพิแสนหวานาานยอลนนี้แ่โยี
รบ100แล้ว อโทษที่มา้า อน่อไปสัาะไม่้าและะมาให้เร็วึ้น อโททษนะ่ะรีเอร์ อไรเอร์เรื่อนี้ะเหลือไม่ี่อน็ะบแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น