ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {ฤดูใบไม้ผลิ} If its the lest spring Chapter 4
If it’s the lest spring
Chapter 4
Chanbaek
AUTHOR: เสี่ยวมาย
วันสอบวันสุท้ายมาถึทุน่าโห่ร้ออย่าีใเมื่อถึ่วเวลาแสนสบายสัที ไม่้อมานั่ร่ำเรียเรียยให้ปวหัวทุวัน พอสอบันเสร็ทุน่านัหมายันออไปลอในวันสอบเสร็ แ่มีแบฮยอนและานยอลเท่านั้นที่แยัวอลับบ้าน่อน ทั้ที่ยอูและเฮุนวนเพื่อนทั้สอไปลอ้วยันเย็นนี้ แ่านยอลลับปิเสธเพราะลัวว่าแบฮยอนะไม่สบายึ้นอีึอบายในานเย็นนี้
“ยอลไม่้อเห็นห่วหมาน้อยเลย ถ้ายอลอยาะไปลอับเพื่อนๆ”ร่าบาบอออมาเมื่อทั้สอเินเ้ามาในบ้าน
“ะให้เราทิ้หมาน้อยไปไ้ไถ้าะให้เอาหมาน้อยไป้วยเรา็ลัวว่าหมาน้อยะไ้ึ้นอี ทาที่ียอลไม่ไปเลยีว่า”านยอลบอออมาที่ล้มัวลนอนแผ่หลาบนเียนอนอร่าเล็
“ืนนี้ยอละนอนที่นี้ใ่มั๊ย”ร่าเล็ถามึ้นเมื่อมานั่้าๆ
“ืนนี้เราะนอนับหมาน้อยที่นี้พรุ่นี้ะไ้ไปเูันแ่เ้า”แบฮยอนล้มัวลนอน้า ๆร่าสู้วยรอยยิ้มที่ายหนุ่มห่วใย แร์เาเสมอถึแม้ในานะเพื่อน็าม
านยอละแศรีษะมามอน้าๆที่ยิ้มหวานพิมพ์ใ มือให่ไล้เลี่ยใบหน้าหวานอเพื่อนรั้วยรอยยิ้มที่ทั้สอมีให้ัน
“ถ้า่วนอน็นอน่อนเถอะ เี๋ยวถ้าุน้าลับมาแล้วะปลุ”านยอลบอออมาพลาลูบผมนิ่มอย่าห่วใยพร้อมับวาเล็หรี่าหลับลไป้วยวามเหนื่อยล้าที่เหนื่อยับารสอบมาทั้วัน
สอร่านอนอันนะวันลับ ุพยอนึ้นมาูถึับยิ้มน้อยๆับภาพอเ็ทั้สอนอนอันทัุ้เรียน เหนื่อยับารสอบมาลอทั้สัปาห์ลับมาึ่าพาันหลับปุ๋ย
ุพยอนปล่อยให้เ็ทั้สอไ้นอนพัผ่อน ส่วนเธอ็ลมาทำอาหารเย็นไว้รอเ็ๆลมาทานเมื่อื่นึ้นมาและยัเรียมอให้ลูายเอาไว้ไปเที่ยวในวันพรุ่นี้
านยอลื่นึ้นมามอูนาฬิาที่แวนเอาไว้บอเวลาว่าอนนี้เือบสอทุ่ม านยอลึ่อยๆลุไม่ให้นที่นอนอยู่บนท่อนแนเานั้นื่นึ้นมา
ร่าสูลุึ้นไปล้าหน้าล้าาแล้วเินออมาที่เห็นร่าเล็นั่าปรือ ยี้าอยู่ปลายเียานยอลถึับยิ้มมอร่าเล็ที่ทำัวเหมือนเ็ๆ
“ทำไมยอลไม่ปลุหมาน้อย”เสียัวเียเอ่ยึ้นเมื่อเห็นนที่สัาว่าะปลุเินออมาาในห้อน้ำ
“็เห็นหมาน้อยำลัหลับสบายเรา็เลยไม่อยารบวนเวลาปลุอหมาน้อย”านยอลเินมานั่ร่าเล็ “หมาน้อยไปล้าหน้าล้าา่อนนะะไ้ลไปทาน้าวัน”แบฮยอนพยัหน้าน้อยๆแล้วลุึ้นไปล้าหน้าล้าาามที่ร่าสูบอ่อนที่ทั้สอะลไปทาน้าวเย็นทีุ่พยอนไ้เรียมไว้ให้ั้แ่เย็นแล้ว
ุพยอนมอเ็ทั้สอ้วยรอยยิ้มที่เห็นเ็หนุ่มร่าสููแลลูายนเออย่าี อย่านี้เธอถึไว้ใให้แบฮยอนอยู่ับานยอลเพราะรู้ว่าเ็หนุ่มนนี้ะูแลลูายเธออย่าี
“แบฮยอนแม่ว่าลูึ้นไปเรียมอไปเที่ยวพรุ่นี้ีว่า มานั่เล่นเมแบบนี้พรุ่นี้ไปึ้นรถไม่ทันอไปเที่ยวันไม่รู้้วยนะ”ุพยอนบอออมาที่เห็นเ็ทั้สอนั่เล่นเมันอยู่
“ฮ่ะแม่”แบฮยอนเอ่ยบอออมาหันมายิ้มให้ับมาราและลุึ้นมาหอมแ้มุพยอนที่านยอลลุึ้นามแบฮยอนและมอสอแม่ลู้วยรอยยิ้มแล้วเินามร่าเล็ึ้นไปบนห้อที่ทั้สอแหย่เล็ัน ทำใหุ้พยอนยิ้มอย่ามีวามสุที่เห็นเห็นเ็ทั้สอรัันและูแลึ่ันและัน
50%
เ้านี้แบฮยอน้อปลุานยอลั้แ่ีห้าเพื่อเรียมัวะไปเที่ยวเาะเูในวันนี้ที่ทั้สอวาโปรแรมเอาไว้ะนั่รถไฟเร็วไปลที่สถานนีเาะเูแล้วะ่อเรือไปยัที่พัไ้อเอาไว้่อนหน้านี้
“านยอลน้าฝาแบฮยอน้วยนะ”
“รับุน้า ผมะูแลแบฮยอนเป็นอย่าีเลยรับ ะไม่ให้แบฮยอนเป็นอะไรไปไ้เ็า”ปารับอย่าลูายผู้ายพึ่ระทำ
“แบฮยอนถ้าลูไม่ไหวหรือไม่สบายลู้อบอานยอลเ้าเลยนะ อย่าเ็บไว้ให้เป็นมารู้มั๊ย”บอลูายอย่าเป็นห่ว
“รับแม่ แม่ไม่้อเป็นห่วผมนะรับ”สวมอมารา้วยรอยยิ้ม นเป็นแม่ลูบหลัลูายอย่าห่วใย “ผมไป่อนนะรับแม่”แบฮยอนบอ้วยรอยยิ้ม แล้วเินไปึ้นรถแท็ี่ที่เรียเอาไว้ ุพยอนบอลูายอย่าเป็นห่วถึรู้ว่าารไปเที่ยวรั้นี้มันะทำให้ลูเธอมีวามสุมาแ่ไหนและเป็น่วเวลาที่สำัสำหรับเธอ แ่อีใ็นึเป็นห่วลูายที่ลาสัหร์บอว่าเธออาะเสียลูายไปไลแสนไลอย่าที่เธอลัวมาลอ
แบฮยอนแม่หวัว่าลูะลับมาหาแม่นะ
แบฮยอนนั่มอริม้าทาลอที่รถไฟวิ่ไปามทา ธรรมาิาม้าทาที่สื่นทำให้แบฮยอนยิ้มออมาอย่ามีวามสุและิว่าหลัาถึบ้านพัและไ้เที่ยวเล่นับานยอลเาะ้อบอวามรู้สุที่เินเพื่อนให้ับานยอลไ้รู้่อนที่มันะสายเินไปแล้ว อาะไม่ไ้บอให้อีนไ้รับรู้ว่าเานั้นิเินว่าำว่าเพื่อน
“ิอะไรอยู่หมาน้อย”เสียนุ่มทุ้มัึ้น ใบหน้าหวานหันมามอ้วยรอยยิ้ม
“็ำลัิว่าถ้าไปถึแล้วหมาน้อยะลเล่นน้ำเป็นอย่าแรเลย”านยอลถึับยิ้มับวามเป็นเ็อร่าบา
“ถ้าถึยอละยอมให้หมาน้อยเล่นน้ำแ่หมาน้อย้อสัาับยอลว่าถ้าหมาน้อยรู้สึไม่สบายึ้นมา เป็นอะไรึ้นมาหมาน้อย้อบอยอล ห้ามปิยอลเอาไว้เ็า”
“ทำไม้อห่วหมาน้อย้วยล่ะ หมาน้อยไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”ปายู่อย่าน่ารั
“็หมาน้อยร่าายไม่่อยแ็แรถ้าเป็นอะไรึ้นมาแล้วยอละทำอย่าไร ยอลไม่อยาเห็นหมาน้อยเป็นอะไรไปนะ”มือใหุ่มมือบาเอาไว้ สอสายาสบประสานันหยุนิ่ แบฮยอนรู้สึเ็บหนึในหัวใเมื่อรู้ว่าเาปิบัอาารลูีเมียไม่ให้านยอลรับรู้
“็ไ้หมาน้อยะบอยอล็ไ้ แ่หมาน้อยะบอยอลว่าหมาน้อยนะแ็แระายไม่เป็นอะไรไปไ้หรอ”ฝืนบอ้วยรอยยิ้มทั้ที่ในใมีแ่น้ำา วามเ็บเสียใับวามริที่ปิเอาไว้
ร่าายอแบฮยอนเริ่มอ่อนล้าูวิว้านนอไม่เท่าไรแบฮยอน็เริ่ม่วนอน านยอลึ้อให้แบฮยอนนอนหนุนัและใ้เสื้อโ้ทัวเอหุ้มร่าบาที่นอนหนุนัุมมือเาเอาไว้อยู่บนอ านยอลมอยิ้มๆแล้วเอนพิพนัที่นั่หลับาร่าบาไป้วยวามเหนื่อยล้าา้อื่นแ่เ้าและนั่รถเือบั่วโม
เือบสี่ั่วโมที่ทั้สอมาถึบ้านพับนเาะ พอเ้ามาถึานยอล็ล้มัวลนอนบนเียแผ่หราอย่าเหนื่อยล้าาารเินทาลอสี่ั่วโมว่าะมาถึ
แบฮยอนมอูร่าสูนอนบนเีย้วยรอยยิ้มแล้วเินมานั่้าๆล้มัวนอนหนุนแนแร่อร่าสู ร่าบานอนะแใบหน้ามเ้มอร่าสู านยอลหันมามอ้วยรอยยิ้มทั้สอยิ้มให้ัน
มือให่วาแนอเอวร่าบาให้นอนระับิันมาึ้น แบฮยอนุหน้าับอว้าและวาแนออบร่าสูที่รัหมหัวใถึรู้ว่าะ้อแยาันไลแสนไล
“นอน่อนนะ เี๋ยวอนบ่ายะพาไปเล่นน้ำ”านยอลบอออมาแล้วลูบหลัอนที่นอนอยู่ในอ้อมอ
“ยอลสามวันนี้ ยอลทำให้หมาน้อยมีวามสุับารไ้อยู่้วยันแบบนี้นะ”านยอลหันมายิ้มๆ
“ยอละทำให้หมาน้อยมีวามสุทีสุับารไ้มาเที่ยวับยอล”ใบหน้าหวานเยหน้าึ้นมามอ
“ยอลหมาน้อยมีอะไระบอยอล้วย”านยอลเอียวหน้ามามออย่าสสัย ิ้วเลิสู
“มีอะไระบอั้นหรอหมาน้อย”
“พรุ่นี้หมาน้อยะบอยอลแล้วัน”แบฮยอนบอออมาแล้วุหน้าับอว้าหลับอยู่ในอ้อมอ านยอลไ้แ่สสัยว่าแบฮยอนมีอะไระบอเาถึอยารู้แ่้อรอหมาน้อยบอเาเอในวันพรุ่นี้ อนนี้เา็นอนพัผ่อนเ็บแรพานในอ้อมอไปเที่ยวใน่วเย็นและสามวันหลัานี้ที่มาเที่ยว้วยัน
ยอลถ้าหมาน้อยบอยอลไปแล้ว ยอลไม่เลียหมาน้อยนะแ่หมาน้อยอยาบอยอล่อนที่หมาน้อยะไม่มีเวลาะบอยอล้วยัวเอว่าหมาน้อยรัยอล รัยอลเพียนเียวเท่านั้น
รบ100แล้ว่า ราม่าันามๆันสำหรับู่นี้ ยอล็ยัไม่รู้ัวสัที ไรเอร์มาแบบอบทำร้ายแม่ยานแบลอ ทำร้ายิใันลอสำหรับู่านแบนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น