ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {ฤดูใบไม้ผลิ} If its the lest spring Chapter 3
If it’s the lest spring
Chapter 3
Chanbaek
AUTHOR: เสี่ยวมาย
พอเลิเรียนเฮุน ยอูมาเยี่ยมเพื่อนถึบ้านเป็นัหวะที่แบฮยอนและานยอลำลันัู่ทีวีอยู่พอี ส่วนุพยอน็เ้าไปเรียมอาหารเย็นให้เ็ๆทานในอนเย็น
“สมุเลเอร์ั้นทำมาให้นายสอน เอาไปะอาทิย์นี้็ะสอบแล้วนายสอนะไ้ทำไ้”ยอูส่สมุเลเอร์ให้ับเพื่อน
“อบในายสอนมานะที่เอามาให้ั้น”
“็เราเพื่อนันเนี๊ย ั้นไม่อยาเห็นเพื่อนสอบแล้วไม่ไ้เ้ามหาลัย”นัวเล็าโเอ่ยออมา ที่เฮุนนั้นนั่ับผิเพื่อนทั้สอ ูานยอละห่วแบฮยอนเหลือเิน
“แบฮยอนนายห่มผ้าิ ไม่ห่มผ้าเี๋ยว็ไม่ไ้ไปสอบนะ”านยอลบอออมาที่ห่มผ้าให้ร่าบา เฮุน ยอูมอหน้าัน้วยรอยยิ้ม
“านยอลนายนะ้อัารผู้หิอนายบ้า ไม่ใ่ให้มาทำแบฮยอนแบบนี้”ยอูบ่นออมา
“เี๋ยวั้นะัารับียอนเอ นายสอนไม่้อห่วแ่ั้นอยาให้นายสอนรู้ไว้ว่าั้นับียอนไม่ไ้เป็นอะไรัน”
“ั้น็นึว่าแับียอนเป็นแฟนันเสียอี เห็นียอนลาไปไหนแ็ไปับียอนลอ”เฮุนแล้ถามออมา อยาูว่าเพื่อนอเา ะอบว่าอย่าไ
“ั้นไม่ล้าปิเสธียอน นายสอนะให้ั้นทำอย่าไ”เฮุนถึับส่ายหน้าอย่าเอือมๆ
“็ปล่อยให้นทั้โรเรียนิว่านายเป็นแฟนับียอนะั้น”ยอูโพล่ึ้น
“านยอลถ้านายไม่อยาให้นอื่นเ้าใผิ นาย็้อปิเสธียอนบ้านไม่ใ่ะามใียอนไปลอ”เฮุนเอ่ยออมา านยอลยิ้มให้ับเพื่อนทั้สอ
“หรือไม่นาย็้อมีแฟน หาแฟนเป็นัวเป็นนเสียทีนในโรเรียนะไ้รู้ว่านายมีแฟนแล้วไม่ใ่ยายนั้น”ยอูเอ่ยึ้ย แบฮยอนไ้แ่ลุ้นำอบอเพื่อน
“ไม่อ่ะ ั้นยัไม่อยามีแฟนอนนี้ั้นอยาอยู่ับพวนายแบบนี้ มีเวลาอยู่ับแบฮยอนแบบนี้ถ้าั้นมีแฟนั้น็ไม่มีเวลาให้ับแบฮยอนแบบนี้ไ้”ำอบอานยอลทำให้แบฮยอนเ็บไม่น้อยถึะรู้สึีับท้ายประโย็ามแ่มัน็ทำให้แบฮยอน็เ็บอยู่ี
ไอ้โ่านยอล มึะโ่ไปถึไหน
เฮุนไ้แ่ะโนร้อในใับวามโ่อเพื่อน นี้นายอูปูทาให้แล้วยัโ่อบำถามแบบโ่ๆออมาอี รู้แบบนี้ให้ไอ้ริส พ่อเทพบุรมาเป็นแฟนแบฮยอนเพื่อนอเาีว่าไม่้อ่วยเพื่อนโ่อย่าไอ้เอ๋อานยอลอีแล้ว
“เ็ๆมาทาน้าวไ้แล้ว๊ะ”เสียเรียอุพยอนทำลายวามเียบอเ็ทั้สี่ แบฮยอน่อยลุึ้นแ่ลับเล้มนานยอล้อเ้ามาประอแล้วเินพาไปยัโ๊ะอาหาร
“ั้นอยาะบ้าับไอ้านยอลเหลือเิน ะโ่ไปถึาวแม่อมันหรือไ”ยอูบ่นับเพื่อนร่าสูอย่าหุหิใไม่น้อย
“้อปล่อยให้มันโ่ไป่อน วันไหนมันลาแล้วมัน็รู้ว่ามันนะสมวรรัใร”เฮุนบอออมาแล้วเินามเพื่อนทั้สอทีเินนำไป่อนหน้าแล้ว
เฮุน ยอูหันมามอันลอเมื่อเห็นานยอลอยูแลแบฮยอนอย่าี ให้เ็สามวบมาูยัูออเลยว่าานยอลนะรัและแร์แบฮยอนมาแ่ไหนและยัรู้้วย้ำว่านี้เินสถานะเพื่อน ที่เป็นถึนรัันที่ะมาูแลันแบบนี้
“อนบั้นะให้ผอ.ทำโล่โ่อันับหนึ่อโรเรียนให้ไอ้านยอลมัน”ยอูระิบับเฮุนที่เห็นเพื่อนร่าสูัวโย่ัับ้าวให้ับแบฮยอน นาุพยอนยัยิ้มให้ับเ็ทั้สอ
เมื่อทานอาหารเสร็เฮุน ยอูอัวลับบ้าน่อนที่แบฮยอนและานยอลเินมาส่เพื่อนทั้สอหน้าบ้าน
“มึไม่ลับบ้านมึหรือไไอ้านยอล”
“ูะอยูู่แบฮยอน่อเี๋ยวแบฮยอนะอ่านหนัสือึไม่มีนอยห้าม”
“ห่วันริเลยนะ”ยอูลาเสียยาวประ แ่านยอลยิ้มให้ับเพื่อนทั้สอ
“แบฮยอนเป็นเพื่อนที่เรารั เรา็้อูแลแบฮยอนิ”านยอลบอออมา ยอูิ๊ปาอย่าหมั่นไส้ เพื่อนันหรอที่ทำันแบบนี้ ยอูอยาะรี๊ร้อับวามโ่อเพื่อนเหลือเิน
“ั้น็ูแลแบฮยอนให้ีแล้วัน”เฮุนบอออมาแล้วบบ่าเพื่อนแล้วเินออไปับยอูที่หุหิไม่น้อยับวามไม่รู้ัวอเพื่อนที่ไม่รู้ใัวเอว่า้อารอะไร
“เ้าบ้านเถอะน้ำ้าเริ่มลแล้ว”เสียอบอุ่นเอ่ยบอออมา ประอร่าบาเ้ามาในบ้านทีุ่พยอนึ้นห้ออาบน้ำนอนเรียบร้อยแล้ว “เี๋ยวหมาน้อยนอน่อนนะ เี๋ยวยอลลไปนมมาให้”
“ยอลไม่้อลำบาเพื่อหมาน้อย็ไ้ ยอลลำบาเพื่อหมาน้อยมามาพอแล้ว”
“สำหรับหมาน้อยยอลเ็มใทำเพื่อหมาน้อย รอยอล่อนนะ”านยอลบอออมาแล้วเินออาห้อลไปนมให้แบฮยอน แบฮยอนมอามอย่ายิ้มๆแ่็รู้สึเ็บึ้นมาเมื่อทุสิ่ทุอย่าที่านยอลทำให้เป็นแ่ในานะเพื่อนเท่านั้น ไม่ใ่ในานะนรัที่้อาร
30%
แบฮยอนลับมาเรียนามปิ พอลับมาเรียนริสเ้ามาหาแบฮยอนที่โ๊ะอาหาร้วยวามเป็นห่วที่เาไม่สามารถไปหา เยี่ยมแบฮยอนที่บ้านไ้
“แบฮยอนนายเป็นอย่าไบ้า ั้นเป็นห่วนายแทบแย่”ริสถามอย่าเป็นห่ว านยอลนั่อยู่้าๆนึหุหิใไม่ถู
“ั้นหายีแล้วละริส อบุนายมานะที่เป็นห่วเป็นั้น”แบฮยอนยิ้มให้ับายหนุ่มร่าสู
“ั้นอัว่อนนะ”านยอลบอ้วยอารม์ไม่ี เฮุน ยอูมอาัน้วยรอยยิ้มแ่สำหรับแบฮยอนรู้สึไม่ีเลยที่เห็นานยอลเป็นแบบนี้
“ั้นอัว่อนนะ”แบฮยอนรีบบอออมาแล้วลุึ้นามานยอลออไป ริสไ้แ่มอามสายาเศร้าที่ร่าเล็ไม่เปิใมอเาบ้าเลย
านยอลหลบึ้นมาอยู่บนาฟ้าอโรเรียนรู้สึหุหิใอย่าบอไม่ถูเมื่อเห็นแบฮยอนพูุยับนอื่น้วยรอยยิ้มที่มันวระเป็นเามาว่าที่สมวระไ้รับมัน
“านยอล านยอลเป็นอะไรไปโรธอะไรหมาน้อยหรือเปล่า”เสียเศร้าถามึ้นเมื่อเห็นเพื่อนัวสูยืนอยู่รระเบีย านยอลหันมามอแล้วพรั่พรูลมหายใออมา
“ยอละโรธอะไรหมาน้อยไ้ ยอลไม่สมวรโรธหมาน้อย้วย้ำ”านยอลบอออมาแล้วล้มัวลนอนับพื้น สายามทอมอท้อฟ้า
“รินะยอล ยอลไม่ไ้โรธหมาน้อยนะ”าใสลมแป๋วนั่มอร่าสูที่นอนเหยียยาวนานยอล้อึแบฮยอนมานอน้าาย หนุนแนแร่ัวเอเอาไว้
“ั้นะโรธหมาน้อยลไ้ไ หมาน้อยน่ารัแบบนี้ยอลโรธไม่ลหรอเลิิมาไ้แล้ว”มือให่ลูบผมปลอบเ็ี้น้อยใ ี้ลัวในอ้อมอ
“ถ้ายอลไม่พอใอะไรบอหมาน้อยไ้นะ หมาน้อยะไ้ไม่ทำอี”านยอลหันมายิ้มหมาน้อยอเา่าแร์วามรู้สึอเาเหลือเิน ถึัวเอะไม่ไ้ทำผิ็ามแ่หมาน้อย็ยัเ้า้าแร์วามรู้สึอเามาว่าัวเอเสมอ
อนแรานยอละพาหมาน้อยลับบ้านหลัาสอบเสร็แ่หมาน้อยอเาับไม่อยาลับ อยานัู่านยอลเล่นบาสับเพื่อนๆที่มียอูนั่อยู่เป็นเพื่อนๆและพวนัเรียนหิที่่าพาันมารี๊ราานยอลและเฮุน้าสนามบาสเหมือนับทุวัน
“หมาน้อยยอลอน้ำหน่อยิ”านยอลบอออมาเมื่อมาถึที่โ๊ะ แบฮยอนยื่นวน้ำ ผ้าเ็หน้าให้ับานยอลเพื่อเ็เหื่อไร่ให้ออาใบหน้าหล่อเหลา
“านยอลั้นมีเรื่อะุยับนายล่ะ”ียอนเอ่ยึ้นที่สายาไม่เป็นมิรมอไปยัที่แบฮยอนและยอู
“ยอลไปุยับียอนเถอะเี๋ยวั้นนั่รอรนี้ับยอูไ้”แบฮยอนเอ่ยึ้นเมื่อเห็นสายาอหิสาว
“ไม่เป็นไรหรอ ุยารไหนมัน็เหมือนันเธอมีอะไรหรือเปล่าียอน”านยอลทำเป็นไม่สนใ
“สอบเสร็ั้นะวนนายไปเที่ยว้วยัน ไปูอไม้ผลิ้วยันนะานยอล”านยอลเอ่ยหน้าึ้นมามอียอน หิสาวยิ้มออมาถึอย่าไานยอล็ไม่เยปิเสธหล่อนอยู่แล้ว
“อโทษนะทีั้นไปับเธอไม่ไ้ ั้นนัับแบฮยอนเอาไว้แล้วว่าเราะไปเที่ยวทะเล้วยัน”านยอลปิเสธออมาถึับทำให้เฮุน ยอวูหลุยิ้มออมาเห็นเพื่อนปิเสธาวเ่นอโรเรียนอย่าียอน ียอนถึับสะบั้นไปอย่าโรธัที่โนปิเสธ
“เยี่ยมมาเลยเพื่อน นาย้อปิเสธแบบนี้ยายนั้นะไ้ไม่้อมาื้อนายอี”ยอูบอ้วยรอยยิ้มอย่าสะใ
“หมาน้อยเราลับบ้านันเถอะเี๋ยวุน้าะเป็นห่วไ้ นายยัไม่หายี้วย”านยอลบอออมาแล้วหยิบระเป๋าอัวเอและแบฮยอนมาสะพานเินูมือแบฮยอนไปที่รถ เฮุนและยอูมอเพื่อนทั้สอ้วยรอยยิ้ม อให้แหายโ่ไวๆแล้วันไอ้านยอล
มารบ100แล้วนะ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น