ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {ฤดูใบไม้ผลิ} If its the lest spring Chapter 2
If it’s the lest spring
Chapter 2
Chanbaek
AUTHOR: เสี่ยวมาย
่วเย็นานยอละ้อลมาเล่นบาสับเพื่อนทุเย็นและ็ะ้อมีบรรานัเรียนผู้หิมานั่รี๊ร๊าอยเียร์ายหนุ่มทุวัน ร่วมถึียอนที่มานั่รี๊ให้ับานยอลทำัวเป็นเ้าเ้าเ้าอานยอลนออหน้าออาที่แบฮยอนนั่อยู่ที่ประำับยอู
“ั้นเบื่อพวผู้หิที่สุเลยมาอยามรี๊านยอลอยู่ไ้”ยอูบนออมา แบฮยอนไ้แ่เยหน้าึ้นมายิ้มแล้ว้มลไปเียนารบ้าน่อ “แบฮยอนนายเอาน้ำไปให้านยอลิ านยอลพัเหนื่อยแล้ว”ยอูเอา้อศอระทุ้เพื่อนที่ำลันั่ทำานรอ แบฮยอนยิ้มแล้วเินหยิบน้ำที่เรียมเอาไว้เอาไปให้านยอลในสนาม
ไม่ทันถึานยอลแบฮยอน็โนียอนเินนนล้ม านยอลที่เห็นแบฮยอนล้มลถึับวิ่เ้ามา่วยและมอียอนอย่าไม่พอใ
“แบฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า”ถามอย่าเป็นยห่ว แบฮยอนยัยิ้มให้ับานยอล
“ั้นไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอานยอล”แบฮยอนพยายามลุึ้นและทำให้านยอลเห็นเลือออมาาหัวเ่า
“ไม่ไ้เป็นอะไรไ้ไูิเลือเอาเ็มาเลย”านยอลเริ่มุึ้นมา “เฮุนั้นพาแบฮยอนลับบ้าน่อนแล้วัน”
“อืม....”เฮุนพยัหน้าเป็นำอบ านยอลึหันหลันั่ย่อัวให้แบฮยอนึ้นหลั แบฮยอนมอทุนที่สายาอิาริษยาแบฮยอนันทุนโยเพาะียอน
“พวเธอไม่้ออิาแบฮยอนไปนะ ็น่าะรู้อยู่แล้วว่าสำหรับานยอลนะใรสำัที่สุ”ยอูพูออมาให้พวหิสาวไ้ยินโยเพาะียอน ที่ฟึฟัเินออาสนามไป
านยอลพาแบฮยอนลับมาทำแผลที่บ้านที่วันนีุ้พยอนไม่อยู่บ้าน านยอลึ้ออยู่เป็นเพื่อนแบฮยอน
“านยอลั้นเ็บ เบาๆิ”แบฮยอนร้อออมาเมื่อานยอลำลัทำแผลให้เาอยู่
“ทำไมไม่สู้ียอนไปมั้ ะให้เ้าทำนายฝ่ายเียวหรือไ”านยอลบ่นออมา
“ั้นลัวานยอลลัวถ้าั้นทำแฟนานยอล โอ๊ย....”แบฮยอนร้อลั่นบ้านเมื่อานยอลใ้สำลีุบแฮลฮอล์ลที่แผล “ั้นเ็บนะานยอล”
“แล้วใรให้นายพูว่าั้นเป็นแฟนียอนล่ะ ั้นับียอนไม่ใ่แฟนับียอนสัหน่อยและไม่ิเป็นแฟน้วย”แบฮยอนยิ้มออมารู้สึีใไม่ถู
“็ใระไปรู้ล่ะ พอียอนมานาย็ไปับียอนเลยทิ้ั้นเลยไม่สนใั้นเลย”บออย่าัพ้อ านยอลยิ้มออมา
“ะให้ั้นปิเสธอย่าไล่ะ แล้วนาย็ไม่เยท้วั้นเลยแบฮยอน ไม่ิะ่วยเลยให้หลุพ้นาียอน้วย้ำ”
“็นึว่าอบ้วย้ำที่ะอยู่ับนมอึ่มๆให่ๆอย่าียอน”แบฮยอนแวออมา
“แ่ั้นอบอยู่ับพวแบนราบอย่านายมาว่านะแบฮยอน”พอถูเล่นลับเป็นแบฮยอนที่เินอายเสียเอ
“ไมุ่ยับนายแล้ว”แบฮยอนหันไปทาอื่นอย่าเินอาย “เมื่อไรแม่ะมานะ นี้็เย็นมาแล้ว”
“ืนนีุ้น้าไม่ลับแล้วล่ะแบฮยอน”แบฮยอนหันมาถามเสียที่านยอลถือโพสอินในมือ “ุน้าเียนว่าืนนี้ะไม่ลับแล้วนายทาน้าวในู้ที่เรียมไว้ให้แล้วไ้เลย”แบฮยอนพยัหน้าเ้าใ านยอลึไปหยิบอาหารเย็นที่แ่เอาไว้มาอุ่นให้ับแบฮยอน
“เี๋ยวืนนี้ั้นอยู่เป็นเพื่อนนายแล้วันแบฮยอน ปล่อยให้หมาน้อยอยู่นเียวไม่ไ้ไม่ั้นพรุ่นี้ั้นไ้เห็นหมาน้อยาบวม้ำอนเ้าแน่ๆ”ร่าสูที่เินเอาับ้าวเ้าไปอุ่นหันมาแหย่แวร่าบานั่แยเี้ยวใส่ านยอลหัวเราะน้อยๆแล้วหันไปอุ่นับ้าว่อที่ไม่เห็นรอยยิ้มหวานๆอแบฮยอนเลยว่าะมีวามสุมาแ่ไหนที่มีายหนุ่มอยูแลอยู่เีย้าาย
านยอลถึะเป็น่วเวลาสั้นๆแ่มัน็ทำให้ั้นมีวามสุไม่น้อยับารที่ไ้อยู่ับนายแบบนี้
านยอลัโ๊ะอาหารเรียบร้อย็เ้ามาประอร่าบาให้ไปนั่ที่โ๊ะอาหารแล้วั้าวให้ร่าบา แบฮยอนไ้แ่นั่อมยิ้มมอูานยอลทำให้
“เิุหนูทานอาหารเย็นไ้แล้วอรับ”แบฮยอนหลุหัวเราะออมา
“ผู้่วยอั้น็เิทานไ้แล้วนะรับ ุหนูนนี้ทานนเียวมันไม่่อยอร่อย้อมีนทานเป็นเพื่อน้วย”แบฮยอนเล่นลับ านยอลยิ้มออมาแล้วลาเ้าอี้มานั่เฝ้ร้ามับแบฮยอน
“ทานเยอะๆัวะไ้โทันั้น”านยอลัับ้าวใส่านาอแบฮยอน
“ใระมาโทันนาย ูนายิโว่าเพื่อนในห้อทุนเลย”แบฮยอนบอออมาที่ั้าวเ้าปา านยอลยิ้มน้อยๆแล้ว็ัทานไปพร้อมับแบฮยอน ทั้สอนั่ทาน้าวัน้วยรอยยิ้มถึไม่ไ้พูอะไรันแ่สร้ารอยยิ้มให้ับทั้สอไม่น้อย
ทาน้าวเสร็แบฮยอน็เ้ามาอาบน้ำที่านยอลยัเล่นเมบนที่นอนอเา แบฮยอนเินออมาาห้อน้ำที่ผมเปียไป้วยน้ำ นานยอล้อลุมาเ็ผมให้ับร่าบาหน้าระ
“านยอลไม่้อทำให้หมาน้อย็ไ้ หมาน้อยทำเอไ้”
“ให้หมาน้อยทำเอพรุ่นี้หมาน้อยไ้เป็นหวัแน่”านยอลบรรเ็ผมให้ร่าบา แบฮยอนนั่อมยิ้มที่มีนที่รัอยูแลให้ทุอย่า “เสร็แหละ”านยอลบอออมาแล้วเินเอาผ้านหนูไปแวน
านยอลเินมานอนาร์ูนบนเียอเ้าอห้อ แบฮยอนเิามมาแล้วนอนหนุนัานยอล านยอลละสายาาหนัสือมอูร่าบา้วยรอยยิ้ม
“านยอลสัาับหมาน้อยไ้มั๊ยว่าไม่ว่าวัน้าหน้าะเิอะไรึ้น านยอละไม่ทิ้หมาน้อยะอยู่เีย้าหมาน้อย”
“เป็นอะไรหรือเปล่าถึพูแบบนี้”
“็หมาน้อยลัวว่าวันหนึ่ถ้าานยอลแ่านับนอื่นไปแล้วะทิ้หมาน้อยให้อยู่นเียว”านยอลถึับระบายยิ้มออมา
“ิอะไรไม่เ้าท่าใระทิ้หมาน้อยแสนน่ารัอั้นไ้ล ั้นไม่มีทาทิ้หมาน้อยอั้นไ้อยู่แล้ว”
“านยอลสัาับหมาน้อยแล้วนะ”แบฮยอนูนิ้ว้อยึ้นมา
“สัาับุหนูแบฮยอน”้อทั้สอเี่ยว้อยัน แบฮยอนนอนหนุนัแร่หลับไป้วยรอยยิ้มแห่วามสุ
ฤูใบไม้ผลิปีนี้มันะเป็นวามทรำอผมลอไป
านยอลื่นมาแ่เ้าอาบน้ำเรียมไปโรเรียนแ่พอมาปลุแบฮยอนลับรู้ว่าแบฮยอนไ้ึ้นที่ัวร้อนี๋ นานยอล้อเ้าไปเอาะละมัใบเล็ใส่น้ำมาเ็ัวให้ับแบฮยอนที่นอนมเพราะพิษไ้
เ็ัวเสร็านยอล็ลไปทำโ๊ให้ร่าบาทานแล้วลับึ้นมาปลุให้ร่าบาึ้นมาทาน้าวทานยาในเ้านี้
“หมาน้อยฝืนทานหน่อยนะ หมาน้อยะไ้หาย”านยอลเป่าโ๊ให้หายร้อนแล้วป้อนให้ับแบฮยอนที่หน้าาวี้วยพิษไ้
“านยอลหมาน้อยอิ่มแล้ว”
“หมาน้อยทานยา่อนนะแล้ว่อยนอนพั”านยอลป้อนยาให้แบฮยอนแล้วส่น้ำามให้ื่ม พอทานยาเสร็านยอล็ห่มผ้าให้แบฮยอน
“านยอลหมาน้อยอยานอนอานยอล”เสียเพ้อละเมอบอออมา านยอลระบายยิ้มแล้วล้มัวลนอนใ้ผ้าห่มที่รั้ร่าบาเ้ามานอนอให้วามอบอุ่นับแบฮยอน
ริสมาหาแบฮยอนที่ห้อแ่ลับไม่เอยอูที่เห็นว่าริสนั้นมาหาเพื่อนึเินออไปหาพร้อมับเฮุนที่เินามออมา
“วันนี้แบฮยอนไม่ไ้มาเรียน”ยอูบอออไป
“แบฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า”
“พอีแบฮยอนไม่สบาย็เลยอลาหยุแ่ไม่้อห่วหรอนะมีานยอลอยูแลอยู่แล้ว”เฮุนเอ่ยึ้น ่าเป็นนรริๆ
“ถ้านายสอนไปเยี่ยมแบฮยอนฝาบอแบฮยอน้วยนะว่าั้นเป็นห่ว”
“ั้นะบอให้แล้วัน”ยอูยิ้มให้ับนที่ัวสูว่า
“ทำไมไอ้านยอลอถึไม่รู้ใัวเอเหมมือนริสบ้านะ”ยอูบ่นออมาเมื่อริสเินออไปที่เฮุนและยอูลับมานั่ที่โ๊ะ
“้ไอ้านยอลมันทั้บื้อทั้เอ๋อล่ะิะรู้ไ้ไว่ามีอีอยู่ในมือแท้ๆแ่ลับไม่สนใ”เฮุนว่าออมา
“็ริอย่าที่นายพูนะเฮุนถ้ามันไม่เอ๋อนะมันะหล่อรบสูรเลย”สอเพื่อนี้หัวเราะให้ัน นึเพื่อนที่มีเรื่อให้ฮาไ้ลอ
ุพยอนลับมาา้านอและเ้ามาในห้ออลูายถึับระบายยิ้มออมาเมื่อเห็นเ็ทั้สอนอนอันอยู่บนเีย เธอรู้ว่าลูายอเธอนะแอบรัเพื่อนร่าสูมาลอแ่แ่ไม่ล้าบอออไปเพราะลัวว่าอีนะไม่ไ้รัเหมือนอย่าที่ัวเอรั แุ่พยอน็รับรู้ไ้ีว่าเ้หนุ่มเพื่อนลูาย็รัลูอเธอเหมือนัน ไม่ั้นไม่อยเป็นห่วและูแลันนานี้
ุพยอนปิประูแล้วเินออไปปล่อยให้เ็ทั้สอไ้พัผ่อนใ้เวลาไ้อยู่้วยัน ทีุ่พยอนลไปทำอาหารเที่ยให้ับเ็ทั้สอไ้ทานเมื่อื่นึ้นมา
“อื้อ....”แบฮยอนส่เสียราในอออมาเมื่อรู้ัวื่นึ้นมา ทำให้านยอลื่นึ้นมา้วย
“หายปวหัวยั”แบฮยอนพยัหน้าเป็นำอบ “ให้ั้นวัไ้ให้หมาน้อยหน่อยิว่าไ้ลลยั”านยอลใ้หน้าผาอัออีน ทำให้แบฮยอน้มหน้าุโยวามเิน “ไ้เริ่มลแหละแปลว่าอ้อมออั้นทำให้หมาน้อยอั้นทำให้หมาน้อยหายป่วยไ้”แบฮยอนถึับแระเรื่อ
“เ็ๆื่นันแล้วเี๋ยวลไปทาน้าวเที่ยันไ้เลยนะ แม่เรียมไว้ให้แล้ว”เสียุพยอน่วยีวิแบฮยอนไว้อีรั้ไม่ให้อายไปมาว่านี้
“เราลไปทานันเถอะหมาน้อยหิว้าวแล้ว”แบฮยอนบอออมาับเสียเบาๆแ่สำหรับานยอลไ้ยินมันอย่าีที่ลุามแบฮยอนลไปทาน้าวเที่ย้วยัน
มาแล้ว่าอนล่าสุอโทษนะที่มา้าสำหรับอนนี้ อย่าลืมเม้นให้ันนะ่ะรีเอร์สำหรับฟิโปรเเรื่อนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น