ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : {ฤดูใบไม้ผลิ} If its the lest spring Chapter 1
If it’s the lest spring
Chapter 1
Chanbaek
AUTHOR: เสี่ยวมาย
ฤูใบไม้ผลิที่ใรๆ็่าพารอบรัวมาปินิ ูบรรยาาศอไม้ผลิบาน บานสะพรั่ให้วามสวยามทั่วรุโล ู่รับ้าู่่า็ูมือเินัน ยิ้มให้ันอย่ามีวามสุท่ามลาวามสวยามออไม้ที่ผลิบาน
ร่าเล็ที่มอูู่รัที่เินูมือ วแนัน็อสึอิาเล็น้อยับู่รัที่เินผ่านหน้าอแบฮยอนไป ที่ในใอแบฮยอนอยาะทำเหมือนู่รัที่พาันมาเบ้าเหมือนัน แ่ในใอแบฮยอนลับไม่ล้าับร่าสูโปร่อเพื่อนสนิทอย่าปาร์านยอลที่สนิทันมาั้แ่เ้าเรียนมัธยมปลาย้วยัน นอนนี้ทั้สอลายเป็นู่ี้ปาท่อโ๋ันไปแล้ว มีแบฮยอนที่ไหน้อมีานยอล้าายเสมอ
“านยอลอาทิย์หน้าไปเาะนามิันนะ ั้นอยาไปูทิวสนที่นั้นละ”แบฮยอนบอเสียใสหันมามอานยอลที่านยอลหันมายิ้มและพยัหน้าเป็นำอบให้ับเพื่อนัวเล็
“านยอลใีที่สุเลย”แบฮยอนะโนบออย่าีใระโอเพื่อนัวสู เมื่อไรที่านยอลามใร่าบาแบฮยอน็้อระโอานยอลเป็นราวัลทุรั้ไป
ไปเาะนามิรั้นี้ผมั้ใบอวามในใให้ับานยอลรู้ว่าผมนั้นิอย่าไับานยอล ่อนที่ทุอย่าะสายไป
านยอลพาแบฮยอนมาส่ที่บ้านที่นี้็่ำมาแล้ว ทีุ่บยอนมารอรับลูายหน้าบ้านที่เห็นลูายลับมาถึที่มีเพื่อนสนิทอย่าานยอลมาส่ทีุ่บยอน็รัและเอ็ูานยอลเหมือนลูอนนหนึ่
“อบใานยอลมานะที่มาส่ลูายน้า”
“ไม่เป็นไรรับุน้า ผมเป็นนพาแบฮยอนไปเที่ยวผม็้อมาส่ิรับ”านยอลอบอย่าสุภาพ “หมาน้อยั้นลับ่อนนะ พรุ่นี้ั้นะมารับไปโรเรียนแ่เ้า”
“ลับบ้านีๆนะถึบ้านแล้วโทรหาั้น้วยนะ”
“รับุแม่”านยอลแหย่แว ยี้ผมร่าบาุบยอนมอูเ็ทั้สอ้วยรอยยิ้ม “ผมลับ่อนนะรับ”านยอลโ้ศรีษะให้ับผู้ให่ ุบยอนยิ้มรับับวามมีมารยาทเป็นเ็ีอานยอล
“แม่ว่าเราเ้าบ้านันีว่า”ุบยอนโอบไหล่ลูาย แบฮยอนหันมายิ้มให้แ่พอเินไม่ี่้าวแบอยอน็เินหน้ามึนเล้ม นุบยอน้อประอลูายเ้ามานอนในบ้านอย่าเป็นห่ว
“แบฮยอนแม่ว่าลูเ้ารัษาเถอะนะ แม่ไม่อยาเห็นลูเป็นแบบนี้เลย”บยอนบอับลูายที่นอนยิ้มใบหน้าี
“ผมอเวลาหน่อยนะฮ่ะแม่ ให้ผมบอานยอล่อนว่าผมรัเ้าเินว่าเพื่อนแล้วผมะเ้ารัษาัวอย่าที่แม่้อาร”
“แล้วอีนานแ่ไหนันที่ลูะบอานยอล”แบฮยอนยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยบอออมา
“อาทิย์หน้าผมะไปเที่ยวับานยอลที่เาะนามิแล้วผมะใ้่วเวลานั้นบอับานยอลว่าผมรัานยอล แม่ผมอแ่นี้นะฮ่ะถ้าผมบอานยอลแล้ว ผมะยอมเ้ารัษาัวามที่แม่บอทุอย่าเลยฮ่ะ”แบฮยอนพูอย่าเหนื่อยอ่อนล้า ุบยอน็ัวาม้อารอลูไม่ไ้ที่้อามใลูายอีรั้็พอรู้ว่าลูายนนี้รัานยอลมาแ่ไหนและานยอล็ทำให้แบฮยอนเ้มแ็และสู้ับโรร้ายไ้ถึทุวันนี้ที่แบฮยอนรวพบว่าัวเอเป็นลูีเมียอนมัธยมปลายปีสอแ่แบฮยอนลับปิเียบไม่บอให้านยอลรู้เพราะไม่อยาให้านยอล้อมารับรู้และเรีย เป็นห่วนมาไปว่านี้แ่นี้านยอล็แทบะไม่ให้ทำอะไรเลยแ่รู้ว่าเาไม่สบายบ่อยๆที่านยอลูแลแบฮยอนเป็นอย่าี
านยอลมารับแบฮยอนไปโรเรียนแ่เ้าแ่ใบหน้าที่ีเียวอแบฮยอนทำให้านยอลรู้ทันทีเลยว่าแบฮยอนไม่สบายอีแล้วและมัน็ทำให้านยอลอยาให้แบฮยอนหยุเรียนเหลือเิน
“หมาน้อยถ้าไม่ไหว็ไม่้อไปเรียน้ไ้นะ เี๋ยวั้นหยุูแลหมาน้อยเอ”านยอลบออย่าเป็นห่วที่มืออัหน้าผาอแบฮยอนที่เินมาที่รถัรยาน
“ั้นไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย แ่เมื่อวานั้นแ่นอนึเท่านั้นเอ”แบฮยอนบอออมาับรอยยิ้มที่ไม่อยาให้านยอล้อัวลเป็นห่วไปมาว่านี้
“็ไ้แ่ถ้าวันนี้หมาน้อยไม่ไหว้อบอั้นเลยนะ”แบฮยอนยิ้มออมา านยอลึปั่นัรยานพาร่าบาที่อเอวบหน้าลับหลัว้า้วยรอยยิ้มท่ามลาอาุระที่ผลิบานลวหล่นมาลอทาที่ทั้สอับผ่าน
สายาทุสายาหันมามอสอเพื่อนี้ที่ปั่นัรยานเ้ามาในโรเรียนที่านยอลเป็นถึไออลอโรเรียนที่สาวๆในโรเรียน่าื่นอบและอยาีบเป็นแฟน ึ่็ร่วมถึียอนสาวสวยเ่นัอโรเรียนอีนที่็หวัในัวานยอลและยัามีบานยอลไม่ปล่อยและนี้็ยัมาัรอานยอลที่ลาอรถเบียแบฮยอนนเไปอยู่้าหลั
“ั้นนึว่าานยอละไม่มาเรียนะอี”ียอนีบปาีบอพู ที่วแนานยอลที่ไม่ให้แบฮยอนมาอยู่ใล้ับานยอลเลยและยัานยอลเินออไปอี แบฮยอนไ้แ่มอามสายาเศร้าที่านยอลหันมามาอแ่แบฮยอนลับยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
แบฮยอนเินามานยอลึ้นไปบนึเรียนแ่เอริสายหนุ่มที่ฮอไม่แพ้ับานยอลมาัรอ แบฮยอนยิ้มให้ับายหนุ่มรหน้า
“วันนี้แบฮยอนเป็นอะไรทำไมหน้าีั”ริสถามึ้นอย่าเป็นห่วเมื่อเห็นหน้านที่เาแอบอบั้แ่แรเห็น
“พอีเมื่อืนเราูาร์ูนึไปหน่อย็เลยทำให้เราหน้าีแบบนี้”
“ูแลัวเอบ้าิรู้มั๊ยว่ายัมีใรเป็นห่วนายนะแบฮยอน”ำพูที่สื่อวามหมายลายๆทำให้แบฮยอนอึอั พูอะไม่ออไ้แ่ยิ้มให้ับริสทีู่ะเป็นห่วแบฮยอนไม่่าับานยอลเลย
“แบฮยอนมายืนทำอะไรรนี้ละ”ยอูเพื่อนสนิทอแบฮยอนเ้ามทัเพื่อน ที่มันทำให้วามอึอัลลไ้และเ้ามา่วยแบฮยอนในสถานาร์แบบนี้ “อ้าวริสนาย็อยู่้วย”ยอูที่เพิ่เห็นริส็เอ่ยทั ร่าสูผมทอยิ้มให้นที่เ้ามาใหม่
“แบฮยอนั้นเ้าเรียน่อนแล้วัน ูแลัวเอ้วยนะ”ริสหันมามอ้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่มันอยู่ในสายาอยอูลอเวลา แบฮยอนยิ้มให้ับริสและร่าสู็วิ่ออไป ยอูหันมามอเพื่อนอย่าับผิ
“แบฮยอนั้นว่านะริสนะอบนายแน่ๆเลย”ยอูโพล่ออมาแ่มีหรือที่แบฮยอนะูไม่ออว่าริส็อบนเหมือนัน แ่แ่แบฮยอนไม่พูไปเท่าเอ
“แ่ั้น็ให้ไ้แ่เพียเพื่อนับริสเท่านั้น เพราะหัวใั้นให้ใรไม่ไ้อีแล้ว”แบฮยอนพูอย่าเศร้าแล้วึ้นห้อไป ยอูไ้แ่เาหัวแ๊ไม่เ้าใเพื่อนเลย
แบฮยอนเ้ามาในห้อที่ียอนยันั่อยู่ับานยอลนานยอล้อให้ียอนลับไปนั่ที่อัวเอเพื่อให้แบฮยอนมานั่้าัวเอ ที่ารระทำอานยอลและแบฮยอนอยู่ในสายาอยอู เฮุนลอ ที่สอเพื่อนี้มอันและุบิบันสอน
“เฮุนเมื่อี้ั้นเอแบฮยอนอยู่ับริส แล้วพอั้นบอว่าริส้ออบแบฮยอนแน่ๆแบฮยอน็อบั้นแปลๆว่าิับริสแ่เพื่อน หัวใั้นให้ใรไม่ไ้อีแล้วแบฮยอนพูแบบนี้หมายวามว่าไอ่ะ”เฮุนถึับส่ายหน้าับวามื่อบื้ออเพื่อนาโัวเล็เหลือเิน
“็หมายวามแบฮยอนอเรานะมีนที่รัอยู่แล้วไ”ยอูถึับาโ หันมามอเฮุนทันที
“แล้วแบฮยอนรัใร ั้นไม่เยเห็นแบฮยอนอยู่ับใรนอาานยอลเลยนะ”เฮุนถึับถอนหายใับเพื่อนอย่ายอูริๆะบื้อไปถึไหนเนี๊ยเพื่อนผมนนี้
“นายทำไมื่อแบบนี้นะโยอู ไม่สัเบ้าหรือไเวลาที่แบฮยอนมอานยอลเวลาที่อยู่ับียอนสายาแบฮยอนเป็นอย่าไ”
“นี้นายอย่าบอนะ.....”เฮุนเอามือแทบปิปายอู
“ะเสียัให้สอนนั้นไ้ยินหรือไ”เฮุนุเพื่อน
“ทำไมะให้สอนนั้นไ้ยินไม่ไ้ นายนี้ะบ้านะเฮุน”ยอูบอออมา
“นายนี่ริๆเลย ไม่รู้อะไรเลย็เพราะานยอลไม่รู้ละิว่าแบฮยอนิอย่าไับัวเอและแบฮยอน็ไม่ยอมบอานยอลว่ารู้สึอย่าไ ถ้าืนไ้ยินที่เราพูออไปนายิว่าสอนนั้นะรู้สึอย่าไ”
“ีเสียออเฮุน านยอละรู้วามริเสียทีว่าแบฮยอนรัานยอลเินว่าเพื่อนแบฮยอน็ไม่้อมานั่เ็บำไว้อยู่แบบนี้”
“แล้วนายไม่ิว่าารที่านยอลรู้าปาเราสอนมันน่าีใมาว่าแบฮยอนบอหรือไ ั้นว่าเรื่อนี้เราอย่วยอยู่เียบๆีว่า ให้แบฮยอนเป็นนบอานยอลับปาัวเอีว่า”เฮุนบอออมาที่ยอู็ยอมทำามแ่รอยยิ้มร้าย็ยิ้มออมา
“แ่เรื่อยายียอนั้นอัารเอแล้วัน อบเป็นมาร้วามรัอเพื่อนั้นีนัั้น็อัารเอับมือเอหน่อยแล้วัน”รอยยิ้มร้ายยิ้มออมาแล้วมอไปยัียอนที่นั่อยู่หน้าห้ออย่าหมั่นไส้
ถึเวลาพัเที่ยแบฮยอนหลบมานั่ทาน้าวบนาฟ้าทุวันที่านยอล็ะามึ้นมา้วยที่แบฮยอนไม่อบวามวุ่นวายในเวลาลาวันอโรอาหารที่โรเรียนที่ะอบึ้นมาอยู่บนาฟ้า พัสายาลับวามเียบสบในเวลาลาวันแบบนี้
“านยอลนายเยิที่ะแ่านบ้ามั๊ย”แบฮยอนถามึ้นที่สายามอท้อฟ้า านยอลเอียหน้ามอมอนที่นอน้าๆ
“็เยินะ ั้นเยิว่าถ้าั้นเรียนบมีานทำั้นะแ่านมีรอบรัวับนที่ั้นรัและเรา็ะมีลู้วยันสอสามน ที่เราสอนะ่วยันเลี้ยลูอเราสอนมันมีวามสุน่าูเลย”แบฮยอนรู้เ็บในอแปลบๆที่นที่านยอละแ่าน้วย็ไม่ใ่เา ะเป็นียอนมาว่า “แล้วหมาน้อยละ”านยอลถามลับ
“ั้น็ะแ่านับนที่ั้นรัเหมือนัน แ่ถึั้นไม่ไ้แ่านับนที่ั้นรั็ามั้น็ออยู่แบบนี้ลอไปที่ะเ็บเ้าอยู่ไว้ในเสมอลอไป”แบฮยอนเอ่ยออมาเสียเศร้า านยอลลึ้นมานั่ที่มอแบอยอนที่ยัมีรอยยิ้มบนใบหน้าหวาน
“แ่นาย็ไม่วรปิั้นหัวใัวเอแบบนี้นะแบฮยอน ยัมีนอีมามายที่รันายและบ้าที่รันายมาว่านที่นายรั็ไ้นะ”ำพูอานยอลมันยิ่ทำให้แบฮยอนยิ่เ็บเหลือเิน
“ั้นอยาให้นายรัั้นอย่าทีนายพูเหมือนันานยอล”แบฮยอนพูประโยนี้ในใที่ไม่ล้าบอออไปับานยอล ที่ไ้แ่ฝืนยิ้มออมา
“ั้นว่าอย่าเพิ่ิเรื่อนี้เลยหมาน้อย มันยัเป็นเรื่ออนาที่ยัมาไม่ถึรอให้ถึวันนั้น่อนแล้วเรา่อยมาพูันอีทีแล้วัน”านยอลยืนึ้นที่บิายไปมา สลัวามี้เียออไปแล้วึแบฮยอนึ้นมายืน ที่มอใบไม้ที่ปลิวลมาสู่พื้นทีมนุษย์็เหมือนับใบไม้ที่าลเวลาะร่วโรยลมาเหมือนถึเวลาอมัน
านยอลอีไม่นานั้น็เป็นเหมือนอไม้พวนั้นที่ถึเวลาแล้วมัน็ร่วหล่นไปามอายุอมัน...........
โปรเรัสี่ฤูเรื่อแร็มาเสิร์ฟให้แล้ว่ะ เรื่อแรเริ่มที่านแบ ู่รั้วยลำแ้อไรเอร์เสี่ยวมาย แ่เรื่อนี้ไม่ไ้รััน้วยลำแ้อย่าที่บอแล้วิ เรื่อนี้ะเป็นแนวโรแมนิราม่า เล้าน้ำานิๆามี่รีย์เาหลีเลยะ อย่าไไรเอร์เสี่ยวมายฝาฟิโปรเเรื่อนี้้วยนะ่ะ แล้วออีสอไรเอร์ะามมาถ้าบฟิเรื่อนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น