แผนร้าย...นายตัวยุ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

INTRO

ครืด.....!!  ครืด......   ครืด.....!!  ครืด......  ครืด.....!!  ครืด......

                โทรศัพท์มือถือสีดำรูปทรงทันสมัยที่ถูกปิดเสียงไว้สั่นระรัว   มันเลื่อนไปมาตามแรงสั่นอยู่บนโต๊ะวางของข้างๆเตียงในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีขาวสะอาดตา  ดูหรูหรา  และฟู่ฟ่าจนบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี  เตียงขนาดใหญ่ที่ฟูฟ่องไปด้วยผ้าปูที่นอนหมอนและผ้าห่มหนานุ่มเป็นสีขาวโพลนราวกับวิปครีมบนหน้าไอศครีมรสมะพร้าว  ภายใต้ผ้าห่มหนานุ่มผืนนั้น  ร่างน้อยๆค่อยๆขยับกายจากการรบกวนของเสียงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์

                ผ้าห่มถูกดันออกอย่างทุลักทุเล  หนุ่มน้อยตะเกียกตะกายออกจากกองผ้าห่ม  ใบหน้าขาวใสที่ขัดกับคิ้วดำเรียวคมชัด  พอๆกับผมสีดำสนิทที่มีรากไทรยาวเคลียบ่า  แต่ตอนนี้ดูจะยุ่งเหยิงเสียจนดูไม่ออกว่าเมื่อคืนมันถูกจัดแต่งเป็นทรงอะไร  จมูกโด่งเป็นสันและเรียวปากสีชมพูระเรื่อเผยอเล็กๆ  เขาค่อยๆยื่นมือออกไปไขว่คว้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง

                “ฮัลโหล.. ...!!”  เขาทักทายคู่สนทนาทั้งๆที่ยังหลับตาและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

                “อีป๋อม...  มีอะไรแต่เช้า  ฉันยังไม่ตื่นเลย .. ฮ้าวว ..วว”

                “อะไรนะ   !!!   เมื่อคืนหล่อนเจอนังลูกพีชหรอ”  เขาตาโพลงด้วยความตกใจและสะดุ้งตัวขึ้นมานั่ง ราวกับได้สลัดความง่วงเมื่อครู่ทิ้งไปจนหมดสิ้น

                “โอเค... ที่เดิมใช่ไหม อีกครึ่งชั่วโมงฉันไปถึง” ยังไม่ทันวางสายดี เขาก็สะบัดผ้าห่มทิ้ง พาร่างเล็กๆในชุดเสื้อกล้ามสีขาวหลวมๆและกางเกงขาสั้นบางเบาหายไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

6 เดือนที่แล้ว

                “ขอแสดงความดีใจกับ กัสซี่ เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ขอเสียงปรบมือด้วยจ้า...” เสียงดังสดใสของป๋อมที่อยู่ในชุดเสื้อลาย และกางเกงยีนส์สีสันฉูดฉาดท่ามกลางผู้คนมากมายในงานรับปริญญาที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  ทำเอาผู้คนในละแวกนั้นมองกันเป็นตาเดียว

                “นังป๋อม ไม่อายคนบ้างหรือไง” ดิว เพื่อนอีกคนหนึ่งที่อยู่ในชุดสดใสไม่แพ้กันปรามขึ้น  แต่ก็ไม่สามารถลดดีกรีความดีใจออกนอกหน้านอกตาของป๋อมลงได้

                “นังดิว ฉันดีใจกับเพื่อนฉันมันผิดตรงไหน คนเค้าก็ดีใจกันทั่วบ้านทั่วเมือง  นี่ๆถอดออกบ้างแว่นกุชชี่ของหล่อนน่ะ จะได้มองเห็นความสว่างไสวและความสวย......ยยย  ของฉัน” ป๋อมเถียงและถอดแว่นกันแดดราคาน่าขนลุกของดิวออกพร้อมกับหัวเราะร่า  ส่วนดิวได้แต่ยิ้มและหัวเราะตามเมื่อเห็นป๋อมระริกระรี้

               “พวกหล่อนพอได้แล้ว ฉันรอถ่ายรูปเมื่อยแล้วนะ” เจ้าของเสียงในชุดครุยสง่างาม แววตาใส่แจ๋วด้วยความปลื้มปิติหอบดอกไม้ช่อใหญ่ที่บรรดาเพื่อนๆหอบมาให้ราวกับจะขุดมาทั้งสวน

                “กัสซี่...มานี่  เติมหน้าก่อนจมูกหล่อนมันหมดแล้ว”  หนุ่มน้อยอีกคนยื่นพัฟเข้ามาซับจมูกเบาๆ ลีลาการเกลี่ยแป้งดั่งมืออาชีพ

                “ขอบใจจ้ะ นังแมน” กัสขอบคุณเพื่อนรักอีกคนในกลุ่มอย่างซึ้งใจ

                “ฉันยอมหล่อนวันเดียวเท่านั้นแหละจ้ะ นังกัส” พูดจบ นังแมนก็ใช้พัฟอันเดียวกันกับที่ซับไปบนหน้าของเพื่อนสาว มาซับใบหน้าของตนเองอย่างไม่ยั้งมือพร้อมยกกระจกขึ้นมาส่องอย่างไม่อายใคร

                “ว่าแต่ทำไมฉันไม่เห็นเพื่อนรักของหล่อนเลย นังกัส” ดิวชะเง้อคอมองไปรอบๆ

                “นี่.. นังดิว  ถ้าหล่อนหมายถึงอีลูกพีชล่ะก็ ป่านนี้คงจะแอบไปร้องไห้ถ่ายรูปอยู่หลังคณะล่ะมั้ง” กัสตอบพลางยกกระจกเช็คหน้าของตนเองโดยไม่ใส่ใจ

                “ก็คงจะสาสมอยู่ เพราะหล่อนพลาดเกียรตินิยมที่หล่อนใช้ความพยายาม ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ แต่สุดท้ายก็แห้วกระป๋องจ้ะ” กัสอธิบายอย่างภาคภูมิใจในขณะที่แมนพยายามเติมปากให้เขาอย่างตั้งใจ

                “เติมปากให้ฉ่ำๆหน่อยนะ เดี๋ยวฉันต้องไปถ่ายรูปกับพี่โจ๊ก” กัสกำชับเพื่อนสาว

                “ก็หุบปากสักทีสิ อยู่เฉยๆบ้าง เดี๋ยวแม่ตบปากฉีก!!” แมนเริ่มหงุดหงิด  แต่ป๋อมที่เงียบไปกลับสะกิดแขนกัสเบาๆ

                “อะไรนังป๋อม ..!! ฉันเติมปากอยู่”

                ไม่มีเสียงตอบจากป๋อม แต่แรงสะกิดนั้นกลับเพิ่มมากขึ้นจนร่างของกัสสั่นไหว

                “นังป๋อม!!” กัสหันไปตวาดเพื่อนรัก แต่ก็เห็นป๋อมตาค้างอยู่กับอะไรบางอย่างข้างหน้า หนุ่มๆทั้งสามที่เหลืออยู่จึงหันไปมองในสิ่งที่ป๋อมกำลังตกตะลึง

                พี่โจ๊ก เสือไบหนุ่ม (ตามข่าวลือ) รูปหล่อกำลังหอบช่อดอกไม้ช่อใหญ่ยื่นให้กับใครบางคนที่หนุ่มๆทั้งสี่ที่เฝ้ามองอยู่อย่างสงสัย

                “อีลูกพีช.....!!!!!” หนุ่มๆทั้งสี่อุทานออกมาพร้อมๆกันเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าเป็นสิ่งเหลือเชื่อและเกินคาดเดา  เด็กหนุ่มอีกคนที่ถูกเรียกว่า อีลูกพีช  อยู่ในชุดครุยไม่ต่างกับกัสถูกรายล้อมไปด้วยบรรดาเพื่อนๆและญาติพี่น้องซึ่งอยู่ในอาการปลื้มปิติเช่นเดียวกัน  ที่สำคัญ ลูกพีชยิ้มร่าหน้า เมื่อได้รับดอกไม้ช่อโตจากพี่โจ๊ก  หวานใจของกัส

                “ไหนหล่อนว่านังพีชมันเศร้าไง.... แล้วทำไมพี่โจ๊กเค้าถึงเอาดอกไม้มาให้มัน แล้วของหล่อนล่ะ” แมนตีโพยตีพายก่อนเพื่อน

                “นี่แปลว่ามันหยิบชิ้นปลามันของหล่อนไปหรอ” ดิวโมโหแทน  

                กัสขมวดคิ้วเครียด  บัดนี้ดวงตาใสแจ๋วเล็กๆของเขาถูกเปลี่ยนเป็นแววตาโมโหและดุร้าย  เขากัดฟันกรอด ริมฝีปากสั่นระริก .. กำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น  เมื่อลูกพีชหันมาเห็นแววตาริษยาของกัส เขาฝากดอกไม้บางช่อกับเพื่อนๆของเขาเหลือเพียงช่อดอกลิลลี่สีขาวที่พี่โจ๊กมอบให้แล้วเดินเยื้องกรายมาอย่างราชินี

                “ดีใจด้วยนะจ๊ะ สำหรับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของนาย   ที่จริงฉันก็ค่อนข้างเสียดายและเศร้าใจนะที่พลาดโอกาสนั้นไป  แต่โชคดีที่ได้พี่โจ๊กมาปลอบใจให้หายกังวลได้บ้าง ยังไงก็ขอให้นายโชคดีแล้วกันนะ กัสเพื่อนรัก” พูดจบลูกพีชก็สะบัดหน้าหวานๆหอบช่อดอกลิลลี่กลับไปถ่ายรูปกับเพื่อนของเขาอย่างมีความสุข

               “อีลูกพีช.....!!” กัสคำรามลั่น ดอกไม้ทุกช่อถูกทิ้งลงบนพื้น พร้อมๆกับเตรียมจะถลาเข้าไปหาลูกพีชดั่งหมายจะขย้ำให้อีกฝ่ายจมพื้น  ก่อนที่อะไรๆจะแย่ไปกว่านี้ บรรดาเพื่อนๆทั้งสามของกัสต่างพากันรั้งเพื่อนรักของตนเอาไว้อย่างชุลมุน

                การแย่งความเป็นหนึ่งของสองหนุ่มในรั้วมหาวิทยาลัยทั้งสี่ปี จบสิ้นลงด้วยความพ่ายแพ้ย่อยยับของ กัส หนุ่มน้อย รวย เริ่ด เชิด หยิ่ง ที่ลัคกี้อินเกม แต่อันลัคกี้อินเลิฟ ปล่อยให้ ลูกพีช หนุ่มร่างน้อยหน้าหวาน ที่ รวย เริ่ด เชิด อ่อนหวานกว่า ช่วงชิงชัยชนะไปอย่างพลิกล็อค แพ้อะไรแพ้ได้ แต่การจะปล่อยให้ลูกพีชคู่แข่งที่ผลัดกันแพ้ชนะมาทั้งสี่ปีปาดหน้าคว้าชายที่หมายปองอยู่ไปต่อหน้าต่อตา ถือเป็นความอัปยศครั้งประวัติศาสตร์  งานรับปริญญาในวันนั้นจึงจบลงด้วยความพ่ายแพ้และอับอายของกัสที่ไม่มีวันจะลืมเลือน 

                ทุกสิ่งทุกอย่างควรจะจบลงในวันนั้น  แต่นี่อาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นเมื่อหกเดือนถัดมา ป๋อมเพื่อนสนิทของกัสดันไปเจอ ลูกพีชอีกครั้งในปาร์ตี้คืนวันสุดสัปดาห์ 

                หรือพระเจ้าจะมอบโอกาสแก้แค้นคู่แข่งให้กับเขาอีกครั้ง ....