ผมชอบเลี้ยงต้อย' [ YAOI ]

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๓

3

'' จับเด็กนั่นต่อไปอีก 3 อาทิตย์ไอ้นั่นมันบอกว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ของในรับผิดชอบมัน '' อัคคีขมวดคิ้ว . . .ไม่ใช่ของในรับผิดชอบอย่างนั้นหรือ ?

'' ผมว่าผมจับมาถูกคนแล้วนะครับ '' เขาเอ่ยเสียงเย็น

'' ใช่ . . . เธอจับมาถูกเธอรู้มั้ยตอนแรกฉันคิดว่างานแบบนี้ต่ำที่สุดแต่ฉันเพิ่งเห็นว่าไอ้ปลัดนี่มันต่ำกว่าที่ฉันเห็นเยอะ . . .นอกจากจะท้าให้ฉันฆ่าเด็กคนนั้น มันยังจะคิดรวบพวกเราด้วย '' หญิงสาววัยกลางคนในปลายสายเอ่ยกรรโชก อัคคีหลับตาฟังอย่างสงบหากแต่ในหัวสมองกลับครุ่นคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง

'' เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกเขางั้นหรือครับ ? ''

'' ใช่นั่นแหละ . . .ฉันก็ไม่รู้ว่านี่มันแผนโกหกหรือปล่าว . . . อืม ๆ โอเคเดี๋ยวฉันลงไป . . .อัคคีแค่นี้ก่อนนะมีประชุมด่วน อย่าเพิ่งทำอะไรเด็กคนนั้น . . .ฉันว่าเด็กคนนั้นบริสุทธิ์เกินกว่าจะมารับรู้เรื่องราวแบบนี้ อย่าบอกเด็กนั่น สวัสดี . . . . '' อัคคีงึมงำตอบไปเบา ๆ วางหูโทรศัพท์ลงกับเครื่องเบา ๆใบหน้าหล่อเหลาส่อแววเครียดเล็กน้อย ช่วงขายาวก้าวไปตรวจตรารอบ ๆบ้าน เอ่ยทักทายลูกน้องมากมายที่รายล้อมอยู่ด้านนนอกอย่างเป็นปกติ ก่อนจะก้าวขึ้นไปชั้นบนของบ้าน

'' จะอาบน้ำมั้ย ? '' อัคคีถามเรียบ ๆ เด็กน้อยยิ้มกว้างทันที

'' อาบฮะ . . . พี่คี '' เรียวปากอวบเอ่ยชื่อคนตัวโตต่อท้ายอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เจ้าของชื่อหันมามองเงียบ ๆ ก่อนจะแกะเชือกให้ ล็อกแขนเล็กเอาไว้เผื่อเด็กน้อยคิดหนี

'' ใครบอก ว่าฉันชื่อคี ? '' ถามขณะดันหลังเล็กไปในห้องน้ำ

'' พี่กล้วยบอก '' เด็กน้อยหันกลับมาตอบอย่างร่าเริง ทำเอาอัคคีอดยิ้มตามด้วยไม่ได้

'' อือ . . . น้ำเย็นหน่อย แล้วอย่าคิดหนีนะ '' บอกแค่นั้น ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูที่หยิบติดมือมาให้เด็กตัวเล็ก อัคคียืนเฝ้าหน้าห้องน้ำถอนหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงโครมครามมาจากด้านใน มือหนาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

'' จะ . . . เจ็บ '' น้ำตาเม็ดโตหยดเผาะลงทันที เมื่อประตูเปิดออก ร่างเล็กล้มไม่เป็นท่าเมื่อเหยียบสบู่ก้อนกลมจนลื่นคมำ อัคคีมองหาต้นเหตุเจอก็ได้แต่นึกขันอยู่ในใจ พยุงร่างเบาหวิวขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้หยาบ ๆ

'' อย่าร้องน่ะ . . . เด็กอะไรโง่กว่าสบู่อีก '' มือเล็กตีอกกว้างเบา ๆ ก่อนจะตั้งอกตั้งใจสะอื้นต่อไป อัคคีตักน้ำราดหัวเล็ก ๆ อย่างรวดเร็ว เขาปลอบเด็กไม่เป็น เขาอ่อนโยนไม่เป็น  . . . เขาถึงไม่คิดอยากจะมีใครให้วุ่นวาย กับผู้หญิงเขาคงเข็ดหลาบไปอีกนาน

'' อะ เย็นน !! '' ร่างเล็กโผเข้าหาร่างกายแกร่งทันที โวยวายเบา ๆ ด้วยอาการเย็นวาบที่ถูกราดลงมาบนหัวเล็ก ๆ มือเรียวเล็กโอบรอบเอวสอบ ซุกใบหน้าลงกับอกหนาเบา ๆ

'' . . . '' อัคคีทำท่าจะผลักร่างเล็กออก แต่ก็ต้องหยุดความคิดลงเมื่อเด็กตัวน้อยสะอื้นเบา ๆ

'' . . .  '' มือหนาราดน้ำเย็น ๆ ลงแผ่นหลังเล็ก ต่อ เขาอยากจะถามว่าเป็นอะไร แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมพูดออกไป

'' ยังเจ็บอยู่งั้นหรอ ? '' อัคคีหยุดมือที่ราดน้ำ ย่อตัวลงเสมอเด็กน้อยที่ดวงตาบวมเป่ง

'' ผมคิดถึงแม่จังฮะ '' เด็กน้อยซบลงไหล่กว้าง กอดรัดไว้เสมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย มือหนาโอบรอบเอวเล็ก ดึงรั้งให้แนบชิดซึ่งกันและกันมากกว่าเก่า ถ่ายทอดความอบอุ่นภายในก้นบึ้งหัวใจให้ร่างเล็กในอ้อมกอดทีละน้อย เมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงวัยกลางคนเมื่อครู่ที่ผ่านมา

'' อย่าคิดถึงเลย ''  กระซิบผะแผ่วที่กกหูเล็ก เสียงสะอื้นดังหนักกว่าเก่า

'' ผมรู้ฮะ . . . ฮึก แม่นิตย์ไม่เคยรักผม ฮึก .  เพราะผมเป็นลูกแม่นันท์ ฮึกก . . . . . ฮือ ออ พ่อ เกลียดผม ฮึกฮือ อ พี่กับน้อง ก็เกลียดผม ม อะ ฮือ ออ  '' เด็กน้อยอู้อี้พูดกับบ่ากว้าง อัคคีร้องอ๋อในใจทันที . . . ไม่ใช่ของในรับผิดชอบ ที่แท้เด็กคนนี้ก็เป็นลูกเลี้ยง . . . คงกะจะใช้เป็นเครื่องมือแน่ อัคคีขมวดคิ้ว

'' อาบน้ำเถอะ หือ . . . '' ดวงตาคมจ้องเขม็งไปที่หัวเข่าเล็ก เลือดสดไหลอาบขาเล็ก แต่เจ้าตัวไม่ยักกะรู้สึกอะไร ร้องไห้งอแงจนอัคคีต้องเอาขันตีหัวแรง ๆ แล้วชี้ให้ดูแผล

'' ง่ะอ๊า !!! ผมเจ็บบ บ!!!!!!!!! ''




'' ทำไมต้องมัดผมด้วยล่ะ '' เด็กน้อยถามงอแง อัคคีมัดเชือกโดยที่ไม่สนใจเสียงงอแง หลีกเลี่ยงการกระทบกระเทือนหัวเข่านวลเนียนที่เพิ่งทำแผลเสร็จไปเมื่อครู่ หลังจากแหกปากดัง ๆ ว่าเจ็บแล้ว ยังงอแงโวยวายกับพื้นห้องน้ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา

'' เดี๋ยวหนี '' สั้น ๆ ง่าย ๆ ทำเอาเด็กน้อยสงบปากสงบคำอย่างเงียบ ๆ

'' พี่คีก็เฝ้าผมดิ '' เด็กน้อยเอ่ยยั่ว ๆ

'' ใช่เรื่อง ? '' อัคคีหันไปบอกก่อนจะก้าวออกจากห้องลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว ทิ้งเด็กตัวเล็กให้น้ำตาปริ่มอยู่ด้านบน


'' จะออกไปข้างนอก '' อัคคีเอ่ยเรียบ ๆ คว้ากุญแจรถ เดินออกไปเงียบ ๆ เขาคงต้องไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าเด็กตัวเล็กนี่ให้มากหน่อยเสียแล้ว

'' ครับพี่ แล้วผมจะดูเด็กให้ ^^ ''





' เด็กคนนั้นเป็นลูกของนันทยาอดีตเมียของปลัดนั่นแหละ แต่โดนปลัดยิงตายเพราะเข้าใจผิดคิดว่าน้องชายต่างพ่อที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศคือชู้ . . . หึ จะเก็บใครซักคนสำหรับปลัดหมา ๆแบบนั้นมันคงทำได้ไม่ยาก ข่าวมันถึงไม่ฟุ้งกระจาย ส่วนน้องชายนั่นก็ตายปริศนาเมื่อหลังจากนันทยาตายไปได้ 2 วัน นั่นล่ะ จึงทำให้พลอยรังเกียจรังชังเจ้าหนูคนนั้นไปด้วย ล่าสุดได้เมียคนใหม่ชื่อนิตยามีลูกด้วยกันสองคน สามแม่ลูกนั่นก็ยิ่งรังเกียจเด็กคนนั้นเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าเป็นลูกของเมียเก่า ไอ้ปลัดไม่ต้องพูดถึงหลงเมียเกินอะไรทั้งสิ้น . . . ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นทนมาได้ยังไง จิตใจคงบอบบางน่าดู ฉันว่าเรื่องนี้ไม่จบดีเสียแล้วแหละอัคคี ดูแลเด็กคนนั้นดี ๆ เพราะดูเหมือนมันจะปัดความรับผิดชอบอย่างน่าเกลียดแล้ว มันยังคิดจะเปิดโปงสำนักงานเราด้วย ฉันรู้ว่าเธอลำบากใจ เรื่องพ่อแม่เธอฉันจะจัดการเองทุกอย่าง ขอให้เธอทุ่มเทกับงานนี้ให้ถึงที่สุด เฮ้อ อ . . . งานแรกเลยนะเนี่ยที่จะช่วยผู้บริสุทธิ์ ยังไงฉันก็ฝากด้วยแล้วกัน '


อัคคีคิดทบทวนคำพูดของนายหญิงซ้ำ ๆ การคุยเรื่องภูมิหลังของเด็กน้อยใช้เวลาพอสมควรเลยทีเดียว ประวัติเด็กนี่ เหมือนนิยายหลังข่าวอย่างไรอย่างนั้น เขาแค่ปรายตามองถุงขนมสี่ห้าถุงใหญ่ ๆ ที่วางอยู่ที่เบาะด้านหลัง เงินของนายหญิง ที่ให้มาดูแลเด็กคนนั้น  เขาเลยถือโอกาสซื้อไปฝากลูกน้องที่อยู่ด้านนอกบ้านประมาณ 10-20 คนด้วย  มือเรียวหักพวงมาลัยอย่างเชี่ยวชาญรถเก๋งสีดำสนิทก็เข้าไปจอดอย่างสวยงามในโรงจอดรถ อัคคีเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ สองทุ่มครึ่ง . . . เขาหยิบถุงขนมออกมาทั้งหมด หิ้วกระโผลกกระเผลกเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวายลั่นบ้าน


'' ตัวเล็กว๊าก กกกกกกกกกกกกกกกก !'' อัคคีชะลอฝีเท้า ฟังเสียง เอกอุดมณ์ ลูกน้องตัวเล็กแหกปากลั่นพร้อมเสียงโครมคราม

'' ฮ่า ๆๆๆ ~ พี่เอกอย่าทำหน้างั้นสิ พี่กล้วยเป็นอะไรรึปล่าว ตัวเล็กขอโทษ TT~ '' เสียงถัดมาเป็นเสียงเจ้าเด็กตัวเล็กที่นายหญิงมอบให้เขาดูแล อัคคีมุ่นหัวคิ้วถอดรองเท้าแล้วสาวเท้าเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว

'' . . . '' เขากวาดสายตามองห้องรับแขกของบ้าน โซฟาเอียงกระเท่เร่ พรมสีน้ำตาลกระเด็นไปอยู่หน้าห้องครัว หนังสือข้อมูลเหยื่อไหลทะลักออกมาจากตู้ไม้สัก หนังสือพิมพ์กระจัดกระจายเต็มพื้น ดินสอปากกาเกลื่อนพื้นอัคคีคิ้วกระตุกเมื่อต้นบอนไซต้นจิ๋วที่เขาหวงนักหวงหนาโดนดินสอปักอยู่หลายแท่ง กล้วย ลูกน้องคนสนิทนอนหอบอยู่ตรงมุมห้อง เอกอุดมณ์โก่งคออ้วกอยู่ในห้องน้ำ และอีกหลายๆคนที่นอนเหงื่อท่วมอยู่ตามพื้น เก้าอี้ โซฟา . . . และตัวป่วนที่สุด ก็ยืนเหงื่อท่วมยิ้มยิงฟันขาวมาให้เขาอย่างร่าเริง

'' 10 นาที จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วมาพร้อมกันที่ห้องกินข้าว  ตัวเล็กตามฉันมา . . . '' ลูกน้องเสียวสันหลังวาบ . . . พี่คีพูดเยอะทีไร . . . วันต่อมาจะโดนไปถางป่าทั้งวัน ! ตัวเล็กเอ๋ย . . . อาเมน


'' เล่นอะไร ? '' อัคคีวางถุงขนม กอดอกมองเด็กน้อยที่เอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อ

'' มวยปล้ำฮะ .  .  . พี่เพชรเก่งชะมัดเลย ฟัดกับผมเอวเลยไปชนกับเหลี่ยมโต๊ะ นี่ไง '' มือเล็กถลกเสื้อนอนขึ้นสูง รอยแดงที่เริ่มเขียวจนน่ากลัวก็ไม่น่าสนใจเท่ากับชายโครงและช่วงเอวเล็กที่ยั่วยวนเสียจนยากจะเลื่อนสายตาออกไปนิ้วเล็ก ๆ สัมผสแผลจากการเล่นซนของตนเองเบา ๆ แล้วสูดปากด้วยความเจ็บ อารมณ์ที่ห่างหายไปเป็นเวลานานของอัคคีเริ่มปะทุ เขาดึงชายเสื้อบางลงอย่างรวดเร็ว คว้าถุงขนมทั้งหมดขึ้นมาก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก หันมาพูดกับเด็กน้อยก่อนออกไปอย่างเรียบ ๆ

'' อาบน้ำอาบท่าให้เสร็จ ชุดอยู่ในตู้ แล้วไปหาฉันที่ห้องกินข้าว . . . ''

'' ฮะ พี่คี ซี๊ด ดด ~ '' อัคคีมุ่นหัวคิ้วทันที หันไปเตือนเด็กน้อยเบา ๆ

'' เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ''




'' อันนี้ของพวกเอก อันนี้ของพวกด้านนอก ซื้อเหล้ามาให้ด้วย อย่ากินเรี่ยราดอีกล่ะ นาน ๆ กินที '' ลูกน้องยิ้มร่าทันทีเมื่อได้ยิน พี่คีของพวกเขาใจดีเสมอ เด็กน้อยนั่งมองลูกน้องที่พากันขอบอกขอบใจอัคคีกันยกใหญ่และยังทยอยกันออกไปจนหมด . . . เหลือก็แต่เพียงเขาและพี่คีเท่านั้น

'' . . . ''

'' อันนี้ของเธอ '' มือหนาเลื่อนถุงก๊อบแก๊บถุงใหญ่มาตรงหน้าเด็กตัวเล็ก

'' อะไรอ๊ะ . . . ผมไม่กินนมนะ = = '' มือเล็กเลื่อนถุงคืนอย่างรวดเร็ว ส่ายหัวระรัวเมื่อเห็นลายกล่องเป็นลายวัวสีดำขาว  . . .  อัคคีคิ้วกระตุก ดึงกล่องนมออกมาเดินลุกขึ้นเดินลิ่วไปหยิบแก้วแกะนมจืดกล่องโตใส่ให้เด็กน้อยเสร็จสรรพ

'' กิน '' สั้น ๆ ง่าย ๆ เด็กน้อยส่ายหัวเบือนหน้าหนี

'' ไม่เอา '' อัคคีวางแก้วนมลงบนโต๊ะ เอื้อมมือจับคางเล็กบีบให้อ้า ร่างบางดิ้นพล่าน ตาลีตาเหลือกวุ่นวายปัดแก้วนมเกือบหก

'' จะกินดี ๆมั้ย ? '' เด็กน้อยส่ายหัวระรัว อัคคีแยกเขี้ยวเบา ๆ เขาไม่ชอบเด็กดื้อ !

'' กินซะ '' มือหนากรอกนมลงปากแดง ๆ อย่างไม่ลังเล ส่วนนึงไหลลงเรื่อยตามคอขาว ซึมเปื้อนเสื้อสีขาวเป็นดวงไปจนถึงหน้าท้อง นมหมดแก้ว เด็กน้อยแทบจะพ่นนมใส่หน้าคนรังแกที่นั่งหัวเราหึ ๆ มือเล็ก ๆ ปัดน้ำนมสีขาวนวลที่เปื้อนตัวเองเบา ๆ

'' เหม็นคาว แหวะ . . . '' อัคคีเอื้อมเช็ดแก้มใสที่เปื้อนนมเป็นคราบ เด็กน้อยคลายคิ้วที่ขมวดเอียงหน้ารับสัมผัสอ่อนโยน คนตัวโตชะงักเล็กน้อยเมื่อเด็กน้อยสะอื้นเงียบ ๆ

'' เจ้าเด็กขี้แย '' มือหนาออกแรงดึงร่างกายผอมบางมาหาตัวเองดันสะโพกกลมกลึงให้นั่งลงบนตัก โอบกอดแผ่นหลังเล็กอย่างปลอบโยน ลูบไล่เส้นผมนุ่มนิ่มอย่างเอ็นดู เด็กน้อยทุบอกแกร่งเบา ๆ

'' ไม่ได้ขี้แย . . . นะ '' หัวเล็ก ๆ ถูไถเช็ดน้ำตาเม็ดโต ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสู้ดวงหน้าหล่อเหลา

'' มองหน้าทำไม '' เด้กน้อยอมยิ้มหอมแก้มอัคคีเบา ๆ แช่นานอ้อยอิ่ง ก่อนจะขยับหน้าออกมาเบา ๆ ก้มหน้าก้มตาลงอย่างเอียงอาย

'' ผมรักพี่คีจังเลย . . . เวลาผมร้องไห้ ไม่เคยมีใครกอดผมแบบนี้เลย . . . เวลาผมเจ็บไม่มีใครทำ ฮึก . . . แผลให้ผมหรอกนะ ผ . . . ผมอยู่คนเดียว ในครอบครั . . .ว ผม ก็อยากถูกรักบ้าง . . . '' น้ำเสียงขาดห้วงทำเอาอัคคีต้องดึงดวงหน้าเล็กมาซบกับอกอีกครั้ง กอดปลอบให้แน่นกว่าเดิม โยกตัวเล็กน้อยเหมือนกล่อมเด็ก กระซิบแผ่วเบาข้างกกหูเล็กอย่างปลอบโยน

'' ก็กอดอยู่ไง . . . ขี้แยจริง ''




. . .




'' พี่คี ~ ตัวเล็กนอนด้วยดิ๊ ๆ '' อัคคีส่ายหัวเบา ๆ ปิดไฟข้างเตียงชี้นิ้วลงพื้นที่มีหมอนและผ้าห่มวางอยู่

'' นอนสิ '' เบาะนุ่มอ่อนยวบลงเมื่อร่างกายแข็งแรงเอนนอนอัคคีตะแคงหน้าเข้าหาผนังทันที เขาไม่อยากฟุ้งซ่าน เจ้าเด็กอมมือนี่ไม่เคยเข้าใจว่าเขาห่างเรื่องอย่างว่ามานานแค่ไหน แล้วก็ไม่เคยเข้าใจ . . . ว่าอารมณ์เขามันเกิดขึ้นง่ายดายแค่ไหน ! หลังจากพาไปอาบน้ำรอบใหม่ เจ้าเด็กน้อยก็ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย อ้างว่าที่บ้านก็เวลาจะนอนก็ไม่ชอบใส่กางเกงขายาวนอนซักเท่าไหร่ . . . พอบังคับเข้าหน่อยก็งอแง . . . ไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง

'' ไม่มีฟูก เจ็บหลัง ''

'' ก็ไปนอนห้องอื่นสิ '' เด็กน้อยโยเย กระโดดขึ้นเตียง กอดรวบเอวสอบไว้อย่างรวดเร็วหัวเราะคิกคักด้วยความสนุกสนาน อัคคีพลิกตัวกลับมากะจะดันตัวผอมบางออก แต่เมื่อเห็นดวงหน้าหวาน ๆ ที่แสร้งทำหน้าออดอ้อนความรำคาญก็พังทลายไปหมดสิ้น

'' นะ ๆ นอนด้วยสิ ให้จุ๊บทีนึงเนี่ย ! '' เด็กน้อยทำแก้มป่อง อัคคีโน้มหน้าชิดพวงแก้มใส พระจันทร์ดวงโตทอแสงอาบดวงหน้าหวานจิ้มลิ้ม เด็กน้อยยิ้มบางเมื่อปลายจมูกโด่งกดลงที่แก้มเนียน อัคคีไล่ระปลายจมูกวนเวียนอยู่อย่างนั้น ก่อนจะก้มแนบริมฝีปากลงกับหน้าผากโหนกเบาๆ

'' ลงไปนอนข้างล่างไป ''

'' ไม่ไปแล้ว '' มือหนาโอบเอวเล็กไว้เบา ๆ ดูเหมือนเด็กน้อยจะชอบใจหนักหนาถึงได้ซุกตัวลงกับวงแขนแกร่งแล้วหลับตาพริ้ม . . .วันนี้น่าจะเป็นวันที่อัคคีมีความสุขเล็ก ๆ



แต่มันสังหรณ์แปลก ๆ . . . ยังไงไม่รู้สิ




------------------- 100 % ------------------

อัพก็ช้า มาต่อก็น้อย ข้อยสมควรตายช่ายก่อ TT^TT
อัพน้อย คอยนาน เก๊าขอโทดนะก๋าก๊ะ TT^TT
เค้าจะทยอยอัพนพ จุ้บบบ บ'

♥ รีดเดอร์จ๊ะ !