ผมชอบเลี้ยงต้อย' [ YAOI ]

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑

1

'' ไอ้คีมึงแน่ใจหรอวะ . . . นี่ลูกปลัดเชียวนะมึง ! '' อัคคีพ่นควันสีเทาหม่นออกจากปากอย่างเซ็ง ๆ เบือนหน้าออกจากเพื่อนสนิทจ้องมองสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

'' มึงถามเหมือนกูปฏิเสธได้ '' เพื่อนสนิทตบบ่าแกร่งเบา ๆ เหมือนปลอบใจ

'' แพรวมันก็บอกมึงแล้วไม่ใช่หรอว่าให้เลิกทำงานนี้ '' ใบหน้าหล่อคม ก้มลงเบา ๆ นึกถึงใบหน้าสวยหวานที่เคยได้ชื่อว่าเป็นคนรัก หากแต่คำ ๆ นั้นเหือดหายไปแล้วเมื่อสองวันก่อนเขาจะรับงาน แพรวให้เหตุผลว่าเขาทำงานสกปรก . . . งานขูดรีดขีดไถชาวบ้าน แต่เงินที่มาจากงานนี้ไม่ใช่หรือ ที่แพรวแบมือขอแทบจะทุกสัปดาห์

'' ไม่ทำงานนี้ พ่อแม่กูจะอยู่ยังไง '' อัคคีเลือกที่จะคิดถึงผู้ให้ชีวิตมากกว่าคิดถึงผู้หญิงเห็นแก่ได้แบบแพรว

'' อืม . . . มึงนี่มันโดนใจชิบหายเลยว่ะ ใครได้ไปทำพ่อพันธุ์โคตรโชคดีอ่ะ ! เออระวังตัวดี ๆนะมึง คนใหญ่คนโตเชียว กูไปแล้วนะ มีปัญหาอะไรก็โทมานะเว้ย '' เพื่อนสนิทเดินจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงอัคคีเพียงคนเดียวที่นั่งเหม่ออยู่ตรงทางเข้าสำนักงานสืบสวน . . . สำนักงานมันเป็นแค่ป้ายบังหน้า หากแต่ด้านในมันก็เป็นงานอุบาทๆ สำหรับคนจำพวกไม่มีอะไรดีแบบเขา

'' อัคคี ผมว่าคุณควร . . . '' ชายวัยกลางคนเดินมาตบบ่าอัคคีเบา ๆ เขาเพียงแค่ยิ้มและยกมือปรามเป็นเชิงไม่ต้องพูดต่ออัคคีโยนก้นบุหรี่ทิ้ง กระชับฮูดสีดำให้มั่นแล้วโบกมือให้ชายวัยกลางคนอีกครั้ง ก่อนจะเดินขึ้นรถเก๋งซีวิกสีดำอย่างไม่รีบร้อน

'' . . . '' ดวงตาคมจดจ้องไปยังถนนเบื้องหน้า เหลือบสายตามองบ้านเป้าหมาย เลี้ยวไปทางด้านหลังบ้านก่อนจะจอดอย่างเงียบเชียบที่มุมถนน อัคคีสูดหายใจลึก หยิบถุงมือขึ้นใส่ เปิดประตูแผ่วเบา ช่วงขาเรียวยาวปีนกระโดดข้ามกำแพงอย่างไม่ยากเย็นความมืดไม่ใช่อุปสรรคเลยแม้แต่น้อย โชคดีที่บ้านนี้เป็นเพียงบ้านพักธรรมดา ๆ ชั้นเดียว อะไร ๆมันจึงดูง่ายไปเสียหมด


มือหนาแง้มประตูห้องนอนที่เขียนว่า ' ตัวเล็ก ' แผ่วเบามั่นใจอยู่ในทีว่านี่ต้องเป็นห้องลูกชายคนเล็กของปลัดเป็นแน่

'' . . . '' ดวงตาเรียวสอดส่ายไปรอบห้อง จดจ้องไปยังเรือนร่างบอบบางที่ฟุบลงกับโต๊ะเขียนหนังสือ โคมไฟสีอ่อนส่องโครงหน้าเรียวให้ดูเด่น ริมฝีปากแดงอวบอิ่มเผยอออกเล็กน้อย แพขนตาสีดำสนิทจัดเรียงเป็นระเบียบดูน่ารักน่าเอ็นดู เส้นผมนุ่มสลวยแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้อยู่โรงเรียนรัฐบาลเหมือนใครเพื่อน


มือหนาโอบรอบเรือนร่างบอบบางในชุดผ้าแพรบางนุ่ม อีกมือก็ดึงผ้าขนหนูในกระเป๋ากางเกงออกมา ใช้ศอกสะกิดเรือนร่างเล็กเบา ๆ

'' อือ ออ '' ดวงตากลมโตเปิดขึ้นเบา ๆ แหงนมองผู้รบกวนการนอนเบา ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อโดนเอาผ้าขนหนูอุดจมูก อารามตกใจสูดหายใจเข้าเสียเต็มปอด ดวงตากลมโตปิดลงอีกครั้ง ร่างสูงกระตุกยิ้มเบาๆ ช้อนร่างเล็กขึ้นมาแนบอก เปิดหน้าต่างไม้ออก กระโดดลงไปอย่างเชี่ยวชาญ เจ้าเด็กตัวเล็กตัวเบานุ่มนิ่ม . . . ลำตัวสูงชะลูดเอนย่อลงเปิดประตูรถ ยัดเจ้าตัวนุ่มนิ่มเข้าไปในรถ หันซ้ายหันขวา ก่อนจะนั่งลงคุกเข่ากราบลงกับพื้นถนนเงียบ ๆ

'' อโหสิให้ผมด้วยนะครับ ''


------------------------ 100 % -----------------

เรื่องนี้ไม่เครียดนะทุกคน !
สัญญาเมื่อสายัญเร๊ยย !

เป็นยังไงก็เม้นติติงกันได้นะค๊า !
ปล. เรื่องนี้เลี้ยงต้อยน่ะค่ะ :D

♥ รีดเดอร์จ๊ะ !