ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทสุดท้ายของยายจุ้นและนายแสบ
\"หน้าหนาว ไอ้ภูไปไหนล่ะ\" โอมถาม ตอนเกือบเย็น
\"อ้าวไม่อยู่เหรอ\"
\"ก็ใช่น่ะสิ ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เห็นเลย เนี่ย เพื่อนๆ ช่วยตามหาอยู่\"
\"บ้าน่า หรือว่ายังจะอยู่บนเขา\"หน้าหนาวพูดกับตัวเอง \"เดี๋ยวหนาวไปตามเอง\" ว่าแล้วก็วิ่งออกไปทันที
///
\"เออ ภูเหรอ ยัยหน้าหนาวจะขึ้นบนเขาแล้วนะ นายรีบขึ้นไปเลยนะ\" นายโอมส่งซิก บอกเพื่อนทางโทรศัพท์
หน้าหนาววิ่งขึ้นไปบนเขาพบเปราะภูนั่งอยู่ที่เดิม
\"ทำไมไม่ลงไป\"
\"ก็ผมบอกเหตุผลไปแล้ว\"
\"นายนี่มันบ้าที่สุดเลย\" หน้าหนาวเริ่มหัวเสีย แล้วคว้าดอกเปราะภูในมือของนายตัวแสบแล้วเดินลงไปข้างล่าง
\"สำเร็จ\" เสียงลิงโลดกับตัวเอง
ว่าแล้วก็เอารถมอเตอร์ไซค์ที่แอบไว้ออกมา ครู่เดียวก็ถึงร่างเล็กๆที่เดินลงมาก่อน
เห็นแล้วหน้าหนาวก็เข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง ขว้างช่อดอกไม้ในมือใส่หน้าคนจอมทะเล้นแล้ววิ่งลงไปโดยไม่มองหน้าอีกเลย
///
\"ไง ภู สำเร็จไหม \" ผู้เป็นพ่อถามพร้อมกับบรรดาเพื่อนที่ยืนลุ้นอยู่
\"หน้าผม นี่มันระรื่นมากล่ะสิพ่อ\"น้ำเสียงผิดหวัง
\"หมายความว่า\"
\"ใช่ เขาจับได้\"
ทุกคนถอนหายใจ
\"มา เดี๋ยวพ่อจัดการให้ ผู้ชายผิดแล้วก็ต้องยอมรับ\"
ดังนั้นทั้งเปราะภู น้ำหวาน และโอมจึงรีบตามคนเป็นพ่อไป
\"นี่ทุกคนวางแผนหลอกฉันเหรอ\"
\"พวกเราหวังดีนะหนูหน้าหนาว\"
หน้าหนาวเงียบ
\"เธอจะให้ฉันนั่งคุกเข่าอยู่บนดอยนั่น ฉันก็เมื่อยตายสิ\" เปราะภูปากเสียตามนิสัย
\"ไอ้ภู\" สามเสียงดังขึ้นพร้อมกันด้วยความเหนื่อยใจเพราะความปากเสียของหมอนี่
\"นายเปราะ ฉันจะฆ่านาย\" หน้าหนาวโกรธจัด
พ่อของเปราะภูทำสัญญาณให้ทั้งสามคนออกไปแล้วค่อยๆพูดกับหน้าหนาว ดูเหมือนว่าหน้าหนาวจะเข้าใจขึ้น
\"หนูจะไปหาเปราะภูค่ะ\"
///
\"พรุ่งนี้ พาขึ้นดอยอีกได้เปล่าล่ะ\" เสียงใสๆดังขึ้นเบื้องหลัง
เปราะภูได้ยินเสียงนั่นก็ใจชื้นขึ้นตาเป็นประกายสดใส
\"ได้สิ\"
///
\"ฉันพอจะเข้าใจที่นายทำลงไปนะ อือ.....\" หน้าหนาวเงียบไป
\"ฉันขอดอกเปราะภูอีกครั้งได้ไหม\"
เปราะภูยิ้มร่าเริง \"ได้สิ เธออยากได้อะไรฉันจะหามาให้\"
และอีกครั้งที่เปราะภูยื่นดอกไม้ช่อเล็กสีขาวมาให้ คราวนี้หน้าหนาวยอมรับแต่โดยดี แก้มใสเริ่มแดงขึ้น จนเปราะภูอดที่จะเข้าไปใกล้ๆ แล้วหอมแก้มใสนั่น
\"จะบ้าเหรอนายน่ะ\"
\"ก็เธอมันน่ารักนี่นา\"
ประโยคนี้ทำให้หน้าหนาวเขินจัด
\"ดอกเปราะภูจะบานเสมอ เมื่อหน้าหนาวเข้ามาเยือน เหมือนเธอไงล่ะ ทำให้ฉันมีชีวิตชีวาเสมอ พออยู่ใกล้เธอฉันก็มีความสุข\"
\"ทั้งๆที่เราทะเลาะกันจะเป็นจะตายน่ะเหรอ\"
\"ก็ถ้าไม่แว๊ดๆใส่ฉันก็ไม่ใช่เธอน่ะสิ แต่ต่อไปสัญญาได้ไหมว่าเราจะไม่ทะเลาะกันอีก\"
\"ไม่\" คำขาดนั่นทำให้เปราะภูหน้าเสีย
\"ทำไมล่ะ\"
\"ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าไม่ทะเลาะกับนายก็ไม่ใช่ฉันน่ะสิ\" หน้าหนาวหัวเราะร่าอย่างมีชัย
เปราะภูส่ายหน้ากับความแสบของเธอ แต่ทำยังไงได้ล่ะก็มันรักไปแล้วนี่ ใช่มะ!!!
////// จบแล้วนะ ช่วยติกันหน่อยก็แล้วกันนะคะ
\"อ้าวไม่อยู่เหรอ\"
\"ก็ใช่น่ะสิ ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เห็นเลย เนี่ย เพื่อนๆ ช่วยตามหาอยู่\"
\"บ้าน่า หรือว่ายังจะอยู่บนเขา\"หน้าหนาวพูดกับตัวเอง \"เดี๋ยวหนาวไปตามเอง\" ว่าแล้วก็วิ่งออกไปทันที
///
\"เออ ภูเหรอ ยัยหน้าหนาวจะขึ้นบนเขาแล้วนะ นายรีบขึ้นไปเลยนะ\" นายโอมส่งซิก บอกเพื่อนทางโทรศัพท์
หน้าหนาววิ่งขึ้นไปบนเขาพบเปราะภูนั่งอยู่ที่เดิม
\"ทำไมไม่ลงไป\"
\"ก็ผมบอกเหตุผลไปแล้ว\"
\"นายนี่มันบ้าที่สุดเลย\" หน้าหนาวเริ่มหัวเสีย แล้วคว้าดอกเปราะภูในมือของนายตัวแสบแล้วเดินลงไปข้างล่าง
\"สำเร็จ\" เสียงลิงโลดกับตัวเอง
ว่าแล้วก็เอารถมอเตอร์ไซค์ที่แอบไว้ออกมา ครู่เดียวก็ถึงร่างเล็กๆที่เดินลงมาก่อน
เห็นแล้วหน้าหนาวก็เข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง ขว้างช่อดอกไม้ในมือใส่หน้าคนจอมทะเล้นแล้ววิ่งลงไปโดยไม่มองหน้าอีกเลย
///
\"ไง ภู สำเร็จไหม \" ผู้เป็นพ่อถามพร้อมกับบรรดาเพื่อนที่ยืนลุ้นอยู่
\"หน้าผม นี่มันระรื่นมากล่ะสิพ่อ\"น้ำเสียงผิดหวัง
\"หมายความว่า\"
\"ใช่ เขาจับได้\"
ทุกคนถอนหายใจ
\"มา เดี๋ยวพ่อจัดการให้ ผู้ชายผิดแล้วก็ต้องยอมรับ\"
ดังนั้นทั้งเปราะภู น้ำหวาน และโอมจึงรีบตามคนเป็นพ่อไป
\"นี่ทุกคนวางแผนหลอกฉันเหรอ\"
\"พวกเราหวังดีนะหนูหน้าหนาว\"
หน้าหนาวเงียบ
\"เธอจะให้ฉันนั่งคุกเข่าอยู่บนดอยนั่น ฉันก็เมื่อยตายสิ\" เปราะภูปากเสียตามนิสัย
\"ไอ้ภู\" สามเสียงดังขึ้นพร้อมกันด้วยความเหนื่อยใจเพราะความปากเสียของหมอนี่
\"นายเปราะ ฉันจะฆ่านาย\" หน้าหนาวโกรธจัด
พ่อของเปราะภูทำสัญญาณให้ทั้งสามคนออกไปแล้วค่อยๆพูดกับหน้าหนาว ดูเหมือนว่าหน้าหนาวจะเข้าใจขึ้น
\"หนูจะไปหาเปราะภูค่ะ\"
///
\"พรุ่งนี้ พาขึ้นดอยอีกได้เปล่าล่ะ\" เสียงใสๆดังขึ้นเบื้องหลัง
เปราะภูได้ยินเสียงนั่นก็ใจชื้นขึ้นตาเป็นประกายสดใส
\"ได้สิ\"
///
\"ฉันพอจะเข้าใจที่นายทำลงไปนะ อือ.....\" หน้าหนาวเงียบไป
\"ฉันขอดอกเปราะภูอีกครั้งได้ไหม\"
เปราะภูยิ้มร่าเริง \"ได้สิ เธออยากได้อะไรฉันจะหามาให้\"
และอีกครั้งที่เปราะภูยื่นดอกไม้ช่อเล็กสีขาวมาให้ คราวนี้หน้าหนาวยอมรับแต่โดยดี แก้มใสเริ่มแดงขึ้น จนเปราะภูอดที่จะเข้าไปใกล้ๆ แล้วหอมแก้มใสนั่น
\"จะบ้าเหรอนายน่ะ\"
\"ก็เธอมันน่ารักนี่นา\"
ประโยคนี้ทำให้หน้าหนาวเขินจัด
\"ดอกเปราะภูจะบานเสมอ เมื่อหน้าหนาวเข้ามาเยือน เหมือนเธอไงล่ะ ทำให้ฉันมีชีวิตชีวาเสมอ พออยู่ใกล้เธอฉันก็มีความสุข\"
\"ทั้งๆที่เราทะเลาะกันจะเป็นจะตายน่ะเหรอ\"
\"ก็ถ้าไม่แว๊ดๆใส่ฉันก็ไม่ใช่เธอน่ะสิ แต่ต่อไปสัญญาได้ไหมว่าเราจะไม่ทะเลาะกันอีก\"
\"ไม่\" คำขาดนั่นทำให้เปราะภูหน้าเสีย
\"ทำไมล่ะ\"
\"ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าไม่ทะเลาะกับนายก็ไม่ใช่ฉันน่ะสิ\" หน้าหนาวหัวเราะร่าอย่างมีชัย
เปราะภูส่ายหน้ากับความแสบของเธอ แต่ทำยังไงได้ล่ะก็มันรักไปแล้วนี่ ใช่มะ!!!
////// จบแล้วนะ ช่วยติกันหน่อยก็แล้วกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น