ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความอบอุ่นเข้ามาเยือน
หลังจากวันนั้น ทั้งหน้าหนาวและเประภูก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะต่างคนต่างเลี่ยงที่จะไม่เจอกันหากเพื่อนชวนไปหาอีกฝ่ายหนึ่งก็จะขอเลี่ยงไปทุกครั้ง แม้ว่าในใจนั้นความรู้สึกเหงาเข้ามาแทนที่ราวกับว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งขาดหายไปจากชีวิตประจำวัน
ทั้งสองเริ่มนั่งเหม่อลอยจนเพื่อนทั้งสองใจหาย หน้าหนาวไม่สดใสเหมือนก่อน เปราะภูก็เช่นกันสีหน้าเงียบขรึมลงไม่ใช่วิสัย ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องไปซ้อมฟันดาบ
\" เห็นทีเราต้องช่วยแล้วล่ะโอม\" น้ำหวานพูดขึ้นในวันหนึ่ง
\"อือ\" ทำท่าคิด \"งั้นเราเริ่มปฏิบัติการวันที่จะไปทัศนศึกษาด้วยกันนะ เพราะว่าวารสารฯกับนิติไปรถคันเดียวกัน
\"ใช่ หวานได้ข่าวว่า รีสอร์ทที่จะไปพักเป็นของพ่อภูงั่นเหรอ\"
\"ใช่\" โอมตอบแล้วเริ่มคิดแผนการ
/////
วันไปทัศนศึกษาก็มาถึง หน้าตาของเปราะภูเริ่มเบื่อหน่าย
\"ทำไมต้องไปรีสอร์ทของพ่อด้วยล่ะ ที่อื่นทีตั้งเยอะ\"
\"ก็เห็นว่าคนกันเองสะดวกหน่อย ไปขึ้นรถเถอะ\"
เปราะภูพยักหน้าแล้วขึ้นรถโดยไม่ทันสังเกตว่าหน้าหนาวก็นั่งเหม่อออกไปนอกรถเหมือนกัน
\"ฉันจะนั่งกับน้ำหวานนะ นายหาที่นั่งเอาเองละกัน\" โอมโบ้ย
\"อ้าว ทิ้งกันเหรอวะเนี่ย\" เปราะภูยิ้มขันๆ
แล้วก็เดินไปที่ที่ว่างอีกที่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงขอแสกที่นั่งกับเพื่อนข้างๆ
\"ตี๋ แลกนั่งกัน\"
ฝ่ายนายตี๋เห็นหน้าหนาวก็เริ่มแหยงเพราะได้ยินกิตติศัพท์ความร้ายของหน้าหนาวมามาก
\"ม่ายอาว ง่ะ\" ตี๋ส่ายหน้าดิก เปราะภูเลยต้องจำยอมนั่งกับคนที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น
\"นั่งด้วยคนนะ\"
อีกฝ่ายหันมามองแล้วขยับที่ให้เล็กน้อย
เมื่อไม่มีเพื่อนคุยทำให้หน้าหนาวเริ่มง่วง จนศีรษะกระแทกกระจกหลายครั้ง คนข้างๆสงสารจึงช่วยยกศีรษะเล็กๆนั่นมาวางไว้บนไหล่กว้างของตน ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเกาะกุมหัวใจ พลางนึกภาพเจ้าของเสียงใสๆ ที่แว๊ดใส่เขาตลอดเวลาหรือไม่ก็ร้องไห้ ไม่มีคราใดเลยที่ยายตัวจุ้นคนนี้จะยิ้มให้เขาซักครั้ง มีเพียงเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเขาเท่านั้นที่ใบหน้าใสๆของเธอจะร่าเริงอยู่ตลอดเวลา เปราะภูนึกถึงหน้าใสคราวที่เจอกันครั้งแรกแล้วยิ้มกับตัวเอง ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอกันไม่มีทีท่าว่าจะญาติดีกันได้ แต่ทำไมนะพอรู้สึกตัวยายแก้มใสนี้ก็มาอยู่ในหัวใจของเขาจนเต็มไปแล้ว
/////
หน้าหนาวรู้สึกตัว เมื่อรู้สึกว่าหมอนแข็งๆที่หนุนอยู่เริ่มขยับ
\"อ๊ะ โทษที\" เสียงงัวเงีย
\"ไม่เป็นไร\" พูดจบก็หัวเราะจนคนที่รู้สึกว่าเขาหัวเราะตัวเองเริ่มงง
\"นายหัวเราะไร\" เสียงเริ่มฉุน
\"ฉันว่าแล้วทำไมหัวไหล่ฉันมันเปียกๆ ที่แท้น้ำบ่อน้อยของเธอนี่เอง\"
หน้าหนาวตกใจพลางเช็ดปากตัวเองท่าทางตลก ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะขึ้นไม่หยุด
\"และแล้วหน้าหนาวคนเดิมก็กลับมา\" เปราะภูล้อ
หน้าใสค้อนขวับ เป็นอีกภาพหนึ่งที่เปราะภูเพิ่งเคยเห็น
\"เคยไปเชียงใหม่ไหม\" เปราะภูหาเรื่องคุย
หน้าหนาวส่วยหน้าดิก
\"ที่นั่นสวยมากเลยนะ โดยเฉพาะหน้าหนาว ดอกไม้บานเต็มดอยเลยล่ะ\"
หน้าหนาวนั่งเงียบอีก เพราะไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไรดี เพราะปกติเคยคุยกันดีๆซะที่ไหน คิดแล้วก็หาวอีก
\"ง่วงอีกแล้วเหรอ นอนเยอะจริงเธอนี่\" เปราะภูบ่นราวกับหน้าหนาวเป็นเด็กเล็กๆ
\"ฉันจะหลับไม่เกี่ยวกับนายนี่\"
\"เกี่ยวซิหัวเธอน่ะแข็งจะตายไปโขกกระจกทีนึงน่ากลัวกระจกแตก\"
\"ไม่นอนก็ได้\"
\"ไม่เป็นไร ไหล่ฉันยังรับน้ำลายเธอได้อยู่\"
\"บ้าสิ\" หน้าหนาวไม่รู้จะว่าอะไรดีแต่ครู่เดียวไหล่ของเปราะภูก็รับศีรษะเล็กๆ นั่นอีกครั้ง
/////////
ทั้งสองเริ่มนั่งเหม่อลอยจนเพื่อนทั้งสองใจหาย หน้าหนาวไม่สดใสเหมือนก่อน เปราะภูก็เช่นกันสีหน้าเงียบขรึมลงไม่ใช่วิสัย ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องไปซ้อมฟันดาบ
\" เห็นทีเราต้องช่วยแล้วล่ะโอม\" น้ำหวานพูดขึ้นในวันหนึ่ง
\"อือ\" ทำท่าคิด \"งั้นเราเริ่มปฏิบัติการวันที่จะไปทัศนศึกษาด้วยกันนะ เพราะว่าวารสารฯกับนิติไปรถคันเดียวกัน
\"ใช่ หวานได้ข่าวว่า รีสอร์ทที่จะไปพักเป็นของพ่อภูงั่นเหรอ\"
\"ใช่\" โอมตอบแล้วเริ่มคิดแผนการ
/////
วันไปทัศนศึกษาก็มาถึง หน้าตาของเปราะภูเริ่มเบื่อหน่าย
\"ทำไมต้องไปรีสอร์ทของพ่อด้วยล่ะ ที่อื่นทีตั้งเยอะ\"
\"ก็เห็นว่าคนกันเองสะดวกหน่อย ไปขึ้นรถเถอะ\"
เปราะภูพยักหน้าแล้วขึ้นรถโดยไม่ทันสังเกตว่าหน้าหนาวก็นั่งเหม่อออกไปนอกรถเหมือนกัน
\"ฉันจะนั่งกับน้ำหวานนะ นายหาที่นั่งเอาเองละกัน\" โอมโบ้ย
\"อ้าว ทิ้งกันเหรอวะเนี่ย\" เปราะภูยิ้มขันๆ
แล้วก็เดินไปที่ที่ว่างอีกที่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงขอแสกที่นั่งกับเพื่อนข้างๆ
\"ตี๋ แลกนั่งกัน\"
ฝ่ายนายตี๋เห็นหน้าหนาวก็เริ่มแหยงเพราะได้ยินกิตติศัพท์ความร้ายของหน้าหนาวมามาก
\"ม่ายอาว ง่ะ\" ตี๋ส่ายหน้าดิก เปราะภูเลยต้องจำยอมนั่งกับคนที่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น
\"นั่งด้วยคนนะ\"
อีกฝ่ายหันมามองแล้วขยับที่ให้เล็กน้อย
เมื่อไม่มีเพื่อนคุยทำให้หน้าหนาวเริ่มง่วง จนศีรษะกระแทกกระจกหลายครั้ง คนข้างๆสงสารจึงช่วยยกศีรษะเล็กๆนั่นมาวางไว้บนไหล่กว้างของตน ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเกาะกุมหัวใจ พลางนึกภาพเจ้าของเสียงใสๆ ที่แว๊ดใส่เขาตลอดเวลาหรือไม่ก็ร้องไห้ ไม่มีคราใดเลยที่ยายตัวจุ้นคนนี้จะยิ้มให้เขาซักครั้ง มีเพียงเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเขาเท่านั้นที่ใบหน้าใสๆของเธอจะร่าเริงอยู่ตลอดเวลา เปราะภูนึกถึงหน้าใสคราวที่เจอกันครั้งแรกแล้วยิ้มกับตัวเอง ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอกันไม่มีทีท่าว่าจะญาติดีกันได้ แต่ทำไมนะพอรู้สึกตัวยายแก้มใสนี้ก็มาอยู่ในหัวใจของเขาจนเต็มไปแล้ว
/////
หน้าหนาวรู้สึกตัว เมื่อรู้สึกว่าหมอนแข็งๆที่หนุนอยู่เริ่มขยับ
\"อ๊ะ โทษที\" เสียงงัวเงีย
\"ไม่เป็นไร\" พูดจบก็หัวเราะจนคนที่รู้สึกว่าเขาหัวเราะตัวเองเริ่มงง
\"นายหัวเราะไร\" เสียงเริ่มฉุน
\"ฉันว่าแล้วทำไมหัวไหล่ฉันมันเปียกๆ ที่แท้น้ำบ่อน้อยของเธอนี่เอง\"
หน้าหนาวตกใจพลางเช็ดปากตัวเองท่าทางตลก ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะขึ้นไม่หยุด
\"และแล้วหน้าหนาวคนเดิมก็กลับมา\" เปราะภูล้อ
หน้าใสค้อนขวับ เป็นอีกภาพหนึ่งที่เปราะภูเพิ่งเคยเห็น
\"เคยไปเชียงใหม่ไหม\" เปราะภูหาเรื่องคุย
หน้าหนาวส่วยหน้าดิก
\"ที่นั่นสวยมากเลยนะ โดยเฉพาะหน้าหนาว ดอกไม้บานเต็มดอยเลยล่ะ\"
หน้าหนาวนั่งเงียบอีก เพราะไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไรดี เพราะปกติเคยคุยกันดีๆซะที่ไหน คิดแล้วก็หาวอีก
\"ง่วงอีกแล้วเหรอ นอนเยอะจริงเธอนี่\" เปราะภูบ่นราวกับหน้าหนาวเป็นเด็กเล็กๆ
\"ฉันจะหลับไม่เกี่ยวกับนายนี่\"
\"เกี่ยวซิหัวเธอน่ะแข็งจะตายไปโขกกระจกทีนึงน่ากลัวกระจกแตก\"
\"ไม่นอนก็ได้\"
\"ไม่เป็นไร ไหล่ฉันยังรับน้ำลายเธอได้อยู่\"
\"บ้าสิ\" หน้าหนาวไม่รู้จะว่าอะไรดีแต่ครู่เดียวไหล่ของเปราะภูก็รับศีรษะเล็กๆ นั่นอีกครั้ง
/////////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น