รักวุ่นๆของยายตัวจุ้นกับนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #5 : ยกโทษให้เถอะนะ^_^

หน้าหนาวเดินกะโผลกกะเผลกออกมาจากห้องพยาบาล แล้วพบว่าคู่อริยืนอยู่ก็เมินหน้าใส่

\"ฉันจะไปส่ง\"

\"ไม่ต้องฉันกลับเอง\"

\"เดี้ยงขนาดนี้ ยังจะอวดเก่ง\"

ว่าแล้วก็เดินนำไปที่รถ คนอวดเก่งจำต้องเดินตามไปอย่างหน้ามุ่ยๆ เพราะหากดูสภาพตอนนี้แล้วคงกลับเองไม่ไหวแน่นอน ยายน้ำหวานก็แสบนักบอกมาได้ว่าจะมีคนมารับ

\"เจ็บมากไหม\"

\"ยังไม่ตายง่ายๆ หรอก\"

\"เธอนี่ เราจะพูดดีดี กันหน่อยไม่ได้เหรอ\"

\"นายไม่ใช่คนที่จะพูดดีด้วย\"

\"ปากอย่างนี้ ถ้าไม่เจ็บไม่ให้ขึ้นรถหรอก อากาศเสียหมด\"

\"ก็อยากขึ้นนักนี่\" เสียงแสดงความไม่อยากอย่างมากจนคนฟังเริ่มฉุน

\"ถ้าไม่ใช่ว่าจะต้องรับผิดชอบก็คงไม่ให้ขึ้นหรอก\"

\"อ๋อคิดว่าสำนึกได้ที่แท้มีคนบอกให้รับผิดชอบเหรอ งั้นจอดรถฉันจะลง\"

อีกฝ่ายก็จอดทันทีเหมือนกัน

\"เชิญ คิดว่าฉันอยากรับผิดชอบนักเหรอ\" ว่าแล้วก็ขับรถออกไป ทึ้งให้หน้าหนาวซึ่งยืนคอยรถอยู่เอง

ฝนเริ่มตกลงมา รถก็ยังไม่ผ่านมาซักคัน ฟ้าก็เริ่มมืดลงทุกที หน้าหนาวเริ่มร้องไห้ทั้งเจ้บใจ เจ็บขา



////



\"อารมณ์ดีจังนะไอ้ภู\"

\"อ้าวพ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ไปดูรีสอร์ทเดี๋ยวเจ๊งจะหาว่าเปราะภูไม่เตือน\"

\"ไอ้นี่ วอนถูกแตะ\"

เนื่องจากแม่เสียตั้งแต่เด็ก เปราะภูเลยถูกเลี้ยงมาโดยพ่อ พ่อคือคนที่เขาไว้ใจที่สุดมีเรือ่งอะไรก็เล่าให้ฟังหมด วันนี้ก็เช่นกัน

\"ไอ้บ้าถ้าเขาเกิดเป็นไรไปเราจะรับผิดชอบไหวเหรอ พ่อไม่เคยสอนให้เราเป็นแบบนี้นะ\"

ดังนั้นเปราะภูจึงต้องย้อยกลับไปทางเดิม แต่ไม่เจอคนที่ตามหาจึงตัดสินใจไปดูที่บ้าน

พอดีกับที่หน้าหนาวถึงมาบ้าน ตัวเปียกปอนเพราะน้ำฝน ขาเจ็บ เมื่อเห็นผู้เป็นแม่ออกมารับด้วยท่าทางตกใจ หน้าหนาวก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาในหัวใจของเปราะภู แต่ก็ยังปลอบใจตัวเองว่า ไม่เป็นไรก็ถึงบ้านแล้วนี่  เขารอจนกว่า หน้าหนาวจะเข้าบ้านเรียบร้อยแล้วจึงขับรถออกไป



////



\"ภู เมื่อวานส่งหน้าหนาวถึงบ้านหรือเปล่า\" น้ำหวาน

\"อือ\" ตอบแบบเลี่ยงๆ

\"แล้ววันนี้ทำไมเขาไม่สบายล่ะ\"

\"คงเจ็บแผลมั๊ง\"

\"เปล่า เขาเป็นหวัดเพราะโดนฝนเมื่อคืน นายนี่แย่จริงๆเลยนะภู ผู้หญิงคนเดียวยังดูแลไม่ได้\"น้ำหวานโกรธมาก แล้วก็เดินจากไป

\"ไม่เป็นไรนะภู ฉันจะช่วย\" โอมให้กำลังใจเพื่อน

ยายนั่นไม่สบาย ยายนั่นไม่สบาย เปราะภูคิดแต่เรื่องนี้ทำให้เรียนไม่รู้เรื่องจึงขออาจารย์ออกไปข้างนอก แล้วก็ขับรถออกไปอย่างไร้จุดหมาย แต่แล้วก็คิดขึ้นได้ว่าควรจะไปเยี่ยมหน้าหนาวสักหน่อย

เปราะภูถือช่อดอกไม้สีขาวเข้าไปในบ้านเห็นแม่บ้านกำลังยืนอยู่จึงเข้าไปหา

\"คุณหนูอยู่บนห้องค่ะ\" ว่าแล้วก็นำขึ้นไป เปราะภูเห็นร่างคนป่วยนอนนิ่งหน้าซีดอยู่จึงเข้าไปใกล้ๆ

\"ฉันมาเยี่ยม\" ว่าแล้วก็วางช่อดอกไม้ไว้ข้างๆ

ไม่มีเสียงตอบรับ

\"ฉันขอโทษ\" เสียงสำนึกผิดโดยแท้

\"กองไว้ตรงนั้นแหละ\" หน้าหนาวเสียงฉุนเฉียว

เปราะภูหันหลังกลับ ตามด้วยช่อดอกไม้ที่ขว้างลงมา

\"เอาของนายคืนไปด้วย\"

เปราะภูหันกลับมาอีกครั้ง แล้วเก็บช่อดอกไม้ที่ตั้งใจเอามาให้

\"วันนี้ฉันมาขอโทษเธอ ฉันรู้ว่าฉันผิดมาก ฉันจะทำยังไงเธอถึงจะยกโทษให้ฉัน\"

ไม่มีเสียงดอบรับเปราะภูเดินออกจากห้องไป หลังจากนั้นหน้าหนาวก็เริ่มร้องไห้

///////////